johan1969 schreef:Podenji schreef:johan1969 schreef:Pitbulls die voor gevechten gebruikt worden, worden per gewicht in klasses ingedeeld, en niet op basis van schofthoogte.
Zo maak je meer kans met een hond die hoger is voor hetzelfde gewicht, dus lichter gebouwd.
Daarom dat ze die zo droog zetten, door weinig voedsel en drinken te geven voor een wedstrijd. Dit ook om minder bloedverlies te hebben.
En zelfs als die honden op de foto's niet voor gevechten gebruikt worden, geven ze toch die indruk omdat ze zo droog staan.
Maar het is toch bekend dat die vechtpitjes vaak spierversterkers krijgen toegedient?
Ik weet niet of daar cijfersvan bekend zijn, maar heb het vaak genoeg gelezen en gehoord, of het zijn allemaal lucht-praatjes.
En testosteron en cocaine. En stroomstoten. Leuke hobby, hondengevechten.
En ze werden wekenlang in donkere hokken gestopt waar ze alleen maar levende katten te eten krijgen.
Een vechthond loopt zichzelf voorbij als hij onder de opwekkende middelen zit, zeer riskant want als de tegenstander slim is, goedgetraint en goed kan vechten vouwt hij zo´n hond gewoon op. Evenwicht van geest is in de vechtsport heel belangrijk, zowel bij honden als bij mensen.
Gevechten werden afgesproken op een bepaald gewicht. En wel op een heel precies gewicht, bvb. 16,9 kilo. Bij die afspraak werd dan een bedrag in bewaring gegeven bij de scheidsrechter. Wie deze scheids was werd ook bij dezelfde afspraak vastgelegd. Ging het gevecht om de één of andere reden niet door dan ging het vastgezette bedrag (forfeit) naar degene die wel klaar stond met zijn hond op de afgesproken plaats en tijd. Eén van de redenen om een gevecht niet door te laten gaan was dat één van de twee honden boven het afgesproken gewicht zat. Honderd gram kon al genoeg zijn. Het is simpelweg zo dat elke hond zijn maximale prestatie op een bepaald gewicht kon/kan leveren. Teveel vet was slecht, te droog net zo. Dat optimale gewicht werd bereikt door met veel inzicht in de hond en veel kennis van training en voeding de hond te trainen, gedurende een langere periode, toewerkend naar een zeker moment. Dit kunnen is een prestatie op zich.
Het was zo bvb. onmogelijk dat een lichte hond tegen een zware hond zou moeten vechten. Er was dus geen sprake van gewichtsklassen. Er werden wel gevechten afgesporken waarbij een hond tegen een zwaardere hond moest vechten, maar dat waren uitzonderingen en dit werd alleen maar gedaan als het echt om een hond ging waarvan werd aangenomen dat hij de zwaardere hond kon hebben.
Het lijkt mij ook heel erg moeilijk om een bepaald gewicht af te spreken en dan gedurende enkele maanden je hond te trainen en anabolen toe te dienen in de wetenschap dat je hond op de dag van het gevecht in topkonditie en precies op zijn gewicht zou zijn. Je zal er toch maar een ons of twee teveel spier op hebben gespoten, ben je mooi je forfeit kwijt. Het ging ook helemaal niet om de meeste spiermassa, het ging erom dat de hond op de dag van het gevecht op zijn peak moest zijn, optimaal klaargetraind dus voor precies dat moment. Hij moest sterk en soepel zijn, een maximaal uithoudingsvermogen en bovenal een goed vechtinstinkt hebben.
Dat er allerlei marginaal randgroep-gehannes is geweest rond de pit zal ik niet ontkennen, maar die uitwassen moet je dus niet tot de norm bestempelen, Johan.