Het HondenForum

Ik vind dat als je deel uitmaakt van een gezin, het wel zo handig is als alle gezinsleden achter de komst van een hond staan. Gedeelde verantwoordelijkheid is anders dan totale eindverantwoordelijkheid.

De Herdertjes schreef:Ik vind dat als je deel uitmaakt van een gezin, het wel zo handig is als alle gezinsleden achter de komst van een hond staan. Gedeelde verantwoordelijkheid is anders dan totale eindverantwoordelijkheid.

Mijn vader was het er dus niet mee eens, hij wilde geen hond. Mijn moeder wel, wij doen ook alles met Nanni en heeel soms moet mijn pa Nanni uitlaten.

Neeltje schreef: Dat betekent dus dat je kunt terugvallen op je familie, want je vader gaat met de hond wandelen als je niet kunt. Wat als je dadelijk uit huis gaat en alleen bent en de hond gaat mee?? Wat als je gaat werken en je hond van nu leeft nog, maar is niet gewend om alleen te zijn?? Wat dan?

Dat je op deze leeftijd verantwoordelijkheid kunt nemen, prima, dat kunnen sommigen inderdaad, maar je kunt niet in de toekomst kijken. Wat wil je verder met je leven, qua studie/werken etc etc. Dat zijn dingen die je echt niet kunt overzien. Wat als je dan geen opvang hebt voor je hond?? Wat dan??

Als ik uit huis ga, en ik weet dat ik Kiera geen goed leven kan bieden, dan blijft ze thuis, ik ga het liefst pas uit huis als dat lukt met Kiera. Kiera kan heel goed alleen zijn.

Ik kan niet in mijn toekomst kijken, maar dat kun jij ook niet. Dat kan niemand, ook al ben je 17 of 40. Je kan wel allerlei dingen bedenken die kunnen gebeuren, maar dan kun je nooit eens iets doen.

Ik neem Kiera het liefst mee, maar als dat niet kan kan ze altijd hier thuis blijven.

Ach als je 35 bent kun je ook ineens werkeloos worden of een ernstig ongeluk krijgen. Als je wilt is overal een oplossing voor te vinden. Ik kan mijn hondjes dan nog altijd bij mijn ouders brengen als ik bijv. de hele dag moet werken. En anders verzin ik wel iets anders. Ik ben er niet bang voor dat dat niet lukt.

Wij hebben altijd een hond gehad en toen ik samen ging wonen miste ik iets in huis. Ik miste een hond.
Na een jaar besloten we de knoop door te hakken...
Mijn ouders waren er wat op tegen en vertelden wat voor verantwoordelijkheid een hond is etc. Dat wist ik natuurlijk wel. Ook een Franse Bulldog vond ze helemaal niks. 'Die kijken zo woest en hebben een platte bek alsof ze tegen de deur aan zijn gelopen'

Toen ze Kayla zag was ze verkocht. En elke keer weer meer verbaasd zijn wat voor nieuws ze had geleerd en wat voor toewijding wij hadden.

Leeftijd maakt wel wat uit, maar als je je ouders achter je hebt staan als je nog erg jong bent en je hebt verantwoordelijkheidsgevoel en weet hoe je met een hond om moet gaan, dan zeg ik: go for it.

Ik ben blij dat mijn ouders wel hebben gelooft dat ik de verantwoordelijk kon dragen. Heb vanaf mijn 15e ofzo Baloe. Op mijn 16e mocht ik een pony kopen, mijn ouders hebben totaal geen verstand van paarden dus mijn zusje en ik hebben daar echt de complete verantwoordelijk over!

Ik moet alles zelf betalen, voer, dierenarts, huur van de wei, hondenclub enz. Alles zelf regelen: hoefsmid, andere weilanden enz.

maar ik heb het er voor over, moet er alleen wel andere dingen voor aan de kant zetten maar dat vind ik niet erg en ik vind het prima zo!