MARC_S schreef:Reuen: Redenen om een reu te castreren zijn hele andere dan een teef steriliseren. Reuen worden HEEEEL VAAK gecastreerd om het karakter te veranderen. TE dominant (slecht opgevoed) Vechtlustig, veel plassen, ontstekingen aan de voorhuid, weglopen, te wild, aandachtvragen etc. Medische redenen komen nauwelijks voor en die zijn natuurlijk zeker te verantwoorden.
Iedereen loopt hier nu te zeggen dat het bij een reu geen enkel verschil maakt, ze merken niks aan hun hond. Waarom heb je het in vredesnaam dan gedaan als het toch geen verschil maakt???????????????
Dat is dus gelul en iedereen met een gecastreerde reu moet dat voor zichzelf verantwoorden.
Een reu staat nl elke dag van het jaar onder invloed van zijn hormonen, leeft constant gestuurd door die hormonen en is buiten met niks anders bezig dan daarop reageren. Zijn lichaam en zijn spieren zijn geheel onderhouden door die hormonen, vallen die weg, valt dat lichaam weg. Een reu zonder hormonen is geen reu, dat kan domweg niet nl.
Ik ken nu 3 recent gecastreerde reuen, 2 te dik, alledrie sloom en veel makkelijker in de omgang. Schaduwen van wat ze ooit geweest zijn. Er wordt veel mee gewandeld maar ik herken ze niet meer, ongemotiveert, en alleen bezig met het zoeken naar eten, een grote plas met de benen wijd en verder lopen ze gezellig en ongecompliceert achter de baas aan.
Er zullen best mensen zijn met minder heftige veranderingen in hun hond, maar dat het niks uitmaakt is gewoon gelul, biologisch gezien, fysiologisch gezien en karaktermatig gezien, dat moet, kan niet anders.
Waarom heb je het anders gedaan? Alle problemen zijn weg en je hond is 10 keer makkelijker, dat scheelt werk, dat is bij de meeste honden de reden en het werkt, dus het maakt wel degelijk een wereld van verschil.
Triest dat daar overheen gewalst wordt alsof het helemaal niks voorsteld!
Hoi Marc,
Ik kan een heel eind meegaan in jouw opvattingen. In de eerste plaats heb je volkomen gelijk als je zegt dat kastratie wel degelijk invloed heeft op het karakter van een reu. Uitsluitend ter voorkoming van ongewenste dekkingen wordt er denk ik niet zo heel vaak gekastreerd.
Meestal gaat het denk ik toch om het bereiken van een gedragsverandering.
Vaak wordt er veel te makkelijk besloten tot kastratie. Er zou gewoon alles aan gedaan moeten worden om te voorkomen dat deze ingreep noodzakelijk is. Training, opvoeding, houding van de eigenaren, zorgen voor voldoende sociaal kontakt met andere honden...
Mijn ervaring is echter toch dat veel honden eigenlijk in handen zijn van mensen die niet de juiste baas zijn voor die hond. De kombinatie van karakters van eigenaar(s) en hond en de leefsituatie is vaak niet optimaal. Wat niet weg neemt dat de hond er al is, en dat er gewoon het beste van gemaakt moet worden. Dát is de realiteit.
Nu kan een eigenaar op voorhand al besluiten tot kastratie, hiermee dus te kort schietend in zijn verantwoordelijkheden naar de hond. Ook kan een eigenaar alles proberen wat binnen zijn mogelijkheden ligt, met soms een beter resultaat, en soms een onvoldoende resultaat. Dat niet elke eigenaar in de omstandigheden verkeert om voldoende te doen is gewoon en gegeven wat je zult moeten accepteren. En dat er eigenaren zijn die ondanks dat ze alles hebben gedaan wat mogelijk is tóch niet ver genoeg komen is ook een feit. Dat mensen die de noodzaak hebben om een gedragsverandering te bewerkstelligen op een gegeven moment het punt bereiken waarop ze gewoon moeten kiezen tussen kastreren of de hond van de hand doen is vervelend. In zulke gevallen kán een kastratie er dan wel voor zorgen dat de betreffende hond niet naar het asiel moet met het etiketje "probleemgeval". Ik voor mij geef dan duidelijk de voorkeur aan kastratie.
Een andere situatie is die waarin een hond dusdanig onder de invloed van zijn hormonen verkeert dat er slechts één weg is. Het enorm beperken van de bewegingsvrijheid van zo´n hond. Waardoor de hond dus steeds verder wegzakt in het moeras van zijn hormonen. Uiteindelijk staat zo´n dier dan konstanthaast op springen, omdat hij geen gevolg kan geven aan de hormonale drijfveer die schreeiwt om voortplantingsgedrag. Terwijl zo´n zelfde hond ná een kastratie gewoon een rijk en gevariëerd leven kan leiden.
Je kunt in alle door mij aangegeven gevallen dan wel beweren dat de baas tekort schiet, en dat hij/zij maar een teef had moeten nemen. Maar het is in de eerste plaats onmogelijk om van een pup te voorspellen hoe hij zich als volwassen hond zal gaan gedragen. Ook is het gewoon zo dat veel mensen al doende leren hoe zo optimaal mogelijk met een hond om te gaan. Niet iedereen is een perfekte hondenbaas voordat de hond in huis komt. Dit kun je ook van niemand eisen. Ikzelf bvb. heb bemerkt dat elke volgende hond die bij me kwam zijn voordeel deed met de lessen die ik van de eerdere honden heb gekregen. Al doende leert men, als het goed is.
Aan de ene kant is er de gewenste optimale situatie, en aan de andere kant is er de realiteit. Helaas is het zo dat we met die realiteit moeten leven. Hoogstens kan ieder voor zich streven naar een ideale situatie, hierbij altijd maximaal bereikend wat voor hem/haar binnen de bestaande situatie mogelijk is, met de hond die zij in handen hebben. Niet alle honden zijn hetzelfde, evenmin zijn alle bazen hetzelfde.
Mocht op een gegeven moment blijken dat een kastratie voor een hond een goede oplossing is voor die hond én zijn omgeving, dan moet daar gewoon voor gekozen kunnen worden.
Ik kan dit zeggen omdat ik persoonlijk vele gekastreerde honden heb leren kennen, en dat bij de overgrote meerderheid niets te bespeuren was van wat jij en anderen wel hebben gezien. Als de meeste honden na kastratie in een dikke lusteloze zielepiet zouden veranderen dan zou ik vast en zeker nog meer jouw ideëen onderschrijven.
Tot slot wil ik nog even opmerken dat het feit dat de gekastreerde honden die ik heb ontmoet nog steeds volop in staat waren om zich met allerhande aktiviteiten diepgaand te vermaken voor mij aangeeft dat de hormonen voor een reu zeker niet de enige drijfveer zijn. Dat zijn het voor ons mannen toch ook niet? Buiten de drang tot voortplanten en alles wat daaruit voortkomt is er echt wel meer waarmee een hond inhoud aan zijn leven kan geven.
, niet of het karakter verder veranderd was.
Nu reageert hij er nog steeds niet op, Marouck doet tijdens haar loopsheid flink haar best om Danco te verleiden, maar hij lijkt niet te snappen wat ze wil 
en zich daar maar moet vermaken??????????
