Het HondenForum

Ik ben ook een puppenmens. Ik heb zelf het idee dat ik mijn hond beter begrijp wanneer ik ze vanaf pup meemaak. Ik weet dan waar bepaald gedrag vandaan komt, hoe het is ontstaan en wat ik er aan kan doen.

Bij volwassen honden moet ik altijd maar raden waarom ze op een bepaalde manier reageren. Hebben ze iets meegemaakt of is het gewoon het karakter of gebrek aan socialisatie. Pups vind ik zoveel makkelijker.

Een pup opvoeden kost me ook totaal geen moeite, ik neem er ook alle tijd voor die nodig is en ben er heel relaxed onder. Ik maak me totaal niet druk om gedrag of zindelijkheid want alles komt uiteindelijk vaak wel goed. Zelfs twee pups tegelijk ging goed al vond ik daarna wel dat ik voorlopig even geen pup meer hoefde. Daarna kwam Jack als een pupje van 6 weken. Een grotere (lieve) draak heb ik nog niet meegemaakt dus ik denk dat ik nu volledig pupbestendig ben en wat pups betreft alles wel aan kan.

Wat wel tegenvalt is de combinatie pup en langharige hond...
Sjaak zijn prachtige vacht is vernield. Z'n kraag is aangevreten en z'n staartje heb ik net maar korter geknipt, die sneue lange slierten waren geen gezicht.
Ze kwam blij een dot haar laten zien

Trouwens, het ligt er ook aan per hond of ik een pup of volwassene hond zou willen als me die aangeboden werd. Ik zou op dit moment zó een Silken Windsprite van 6 jaar in huis halen, geen probleem. Maar ik zou geen Stafford van 6 jaar in huis halen. Die laatste móet ik per se als pup krijgen zodat ik er vanaf de eerste seconde bij ben.

Ja ik ben echt een puppen mens. Ik vind het heerlijk om samen met die kleine wurm de wereld te ontdekken, dingen leren en alles wat erbij komt kijken
Ze draaien hier ook gewoon met de rest mee, wat Nomo al zei, lange wandeling, doggyride mee

Soms is het wel vermoeiend, vooral als je een Zinzi heb die gewoon de hele dag niet sliep, slapen was zonde van haar tijd vond ze, dan mis je veel te veel alleen na het laatste rondje rond middernacht ging ze eindelijk slapen

Ik zou elk jaar wel een pup willen, maarja puppen worden groot

Sandra&co schreef:Trouwens, het ligt er ook aan per hond of ik een pup of volwassene hond zou willen als me die aangeboden werd. Ik zou op dit moment zó een Silken Windsprite van 6 jaar in huis halen, geen probleem. Maar ik zou geen Stafford van 6 jaar in huis halen. Die laatste móet ik per se als pup krijgen zodat ik er vanaf de eerste seconde bij ben.

hier ga ik volledig in mee, onze jack russel kregen wij ook op de leeftijd van anderhalf jaar, maar omdat we nu voor een rottweiler kozen, wilde ik deze perse als pup.

Hanneke2 schreef:

Cleva schreef:Ik vind het altijd raar als mensen doen alsof het allemaal helemaal niets uitmaakt en je net zo goed halverwege met je hond kunt beginnen.
Het heeft absoluut voordelen om een herplaatser aan te schaffen en dat is een prima keuze maar dat is toch iets anders dan dat nihilistische genietsmaaktuit.
Ik heb meerdere herplaatsers gehad en ik zou er niets aan willen veranderen maar ik zou ze stuk voor stuk graag ook als pup gekend hebben.
Niet omdat dat pupperige nou zo bijzonder is maar ik wil gewoon niets van mijn honden missen dus dat al helemaal niet.

Zoveel honden heb je niet in je leven en als hondenmens maakt sowieso alles aan mijn honden me uit.

Achteraf zou ik er een moord voor doen om mijn herplaatsers als pup te krijgen, om ze al de ellende te besparen en ook omdat het zulke ontzaglijk leuke puppedingen geweest moeten zijn om zulke leuke honden te worden. Aan de andere kant, mwah, pups...

Maar hoe dan ook vind ik dat we wereldwijd zo godsgruwelijk veel volwassen asiel- en zwerfhonden hebben, dat het van de gierende gekte is om nog pups te fokken en daar geld voor te betalen. Als je een beetje van honden houdt, koop je geen bewust gefokte pup. Van mij mogen ze fokken ook compleet verbieden tot er nergens meer een hond achter tralies in een asiel zit of op straat loopt.

Dat mag jij vinden maar ik hoef ze niet. Wat moet ik met een hond die ik niet wil? Ik wil zelf de vader en/of moeder uitkiezen. Ik hoef niet iets wat een ander verpest heeft. Dat jij je daar goed bij voelt is prima maar die doodsbange hond die jij nu hebt die ging hier wel linea recta retour afzender. Ik kan daar niets mee en wil dat ook niet. Ik wil zien wat ik in huis haal en weten wat t karakter zou kunnen gaan worden door de ouders (en voorouders) te kennen. Verpesten kan ik hem zelf ook wel dat hoeft een ander niet voor me gedaan te hebben. Ik vind t een rare opmerking, zeker als je zegt een hondenliefhebber te zijn.

Begonnen met een pup en toen hij een maand of negen was volgden er binnen 2 jaar nog 3 herplaatsers. Alhoewel degene die als pup kwam, Bam, mijn grote liefde was en altijd zal blijven, was ik ook stapel op de herplaatsers en kreeg ik met een ieder een eigen, speciale band.
Wel altijd afgevraagd hoe ze als pup geweest zouden zijn.

Toen Cash kwam als pup, dacht ik heel even dat ik geen puppenmens was. Ik was beter in stimuleren en vertrouwen winnen als in het begrenzen en begeleiden van een jonge, fantieke wervelwind.
Maar dat was gauw over, ik heb enorm genoten van haar puppentijd en toen ze 8 maanden was volgde er nog een pup.
Af en toe pittig maar dat kwam vooral door een volle werkweek naast twee pups. Vooral Sue, die sliep pas met 8 maanden door. En dan word het door slaapgebrek wat zwaarder op het werk.

Maar dat ben ik eigenlijk alweer vergeten, denk stiekem al aan een nr.3.
Want 2 jongen honden tegelijk is gekkenhuis maar oh zo leuk om mee te maken.

Ik vind alle fases prachtig, en dan liefst meegemaakt vanaf pup.

Ik weet het eerlijk gezegd niet. De enige pup die ik echt bewust heb meegemaakt was bij mijn ouders, hun 3e hond. Hond 1 en 2, ach, toen was ik nog zo klein, ik zou het echt niet meer weten. Hond 3 weet ik nog maar al te goed. Ik was 17, het was zomervakantie en mijn bijbaantje was vooral 's avonds. Dus 's ochtends, als mijn ouders werkten, paste ik wel op. Als mijn moeder rond een uur of 1 thuis kwam trof ze me vaak briesend en stampend aan. 'Die rotpup!' Gesloopt was ik na die ochtenden, het was een draak van een pup.
Ik vind pups oprecht heel leuk, ookal heb ik er nooit een van mezelf gehad. Maar vrienden/familie die even oppas zoeken voor hun pup? Ja hoor! Kom maar brengen. Dat draait wel mee hier in huis. Het scheelt dat mijn 2 herplaatsers erg goed met pups om kunnen gaan en ze elkaar dus wel vermaken.
Ivm werk heb ik een pup nog niet aangedurfd, maar ik snap de charme wel. Je kent zo'n beestje door en door en met herplaatsers is het toch flink aftasten, althans met mijn honden dan. Met Luna heb ik dat niet meer, ik weet precies wat er in dat koppie om gaat, maar met Vito is het na ruim een jaar nog steeds dat ik hem soms niet helemaal kan peilen. Dat is niet erg, daar heb ik voor gekozen, maar ik weet bijna zeker dat ik dat niet of minder had gehad als hij als pup hier was gekomen.

Ik heb engelengeduld met pups, itt met volwassen honden.
Ik ben een puppenmens ja.

Ik ben niet echt een puppenmens. Ja bij anderen wel. Dan vind ik ze enig. En natuurlijk vond ik mijn eigen honden heus meestal leuk als pup, maar toch kon ik niet wachten tot ze wat ouder waren. En was ik tijdens de puppentijd echt wel eens wanhopig. Dat heb ik nu zelden.

Boutje schreef: Ik vind het aanleren van dingetjes heel erg leuk, het opvoeden ook, het ontdekken van het zich ontwikkelende karakter, het zoeken wat bij de pup past....
Zelfs 's nachts kan ik staan genieten als ik er weer eens uit moet voor plasje nummer 4, want het gaat zo snel voorbij en ze zijn zo snel pup-af...

Helemaal dit, inclusief het ‘s nachts eruit moeten Met zo’n kleine, zachte wurm op de arm naar buiten als het helemaal stil is op straat. Slopend, maar zo’n mooie fase.

En dan die blote puppybuikjes, de puppygeur, het onbevangene en nieuwsgierige, de gekke bokkensprongen, het leergierige en het samen de wereld ontdekken... Ik kan niet wachten op de volgende pup

Lanavandevledders schreef:

Sandra&co schreef:Trouwens, het ligt er ook aan per hond of ik een pup of volwassene hond zou willen als me die aangeboden werd. Ik zou op dit moment zó een Silken Windsprite van 6 jaar in huis halen, geen probleem. Maar ik zou geen Stafford van 6 jaar in huis halen. Die laatste móet ik per se als pup krijgen zodat ik er vanaf de eerste seconde bij ben.

hier ga ik volledig in mee, onze jack russel kregen wij ook op de leeftijd van anderhalf jaar, maar omdat we nu voor een rottweiler kozen, wilde ik deze perse als pup.

Mee eens. Wellicht dat ik ooit weer een bull terrier neem. Maar dan geen herplaatser meer. Een gezellige golden retriever kan best.

Ik vind ze schattig, puppies. Maar ben achteraf erg blij dat LP (onze eerste hond) met 14 maanden bij ons is gekomen. Heerlijke hond die al snel zijn plekkie in ons gezin had gevonden en die nauwelijks nog opgevoed hoefde te worden. Heb me wel vaak afgevraagd waar sommige wat minder leuke kantjes of opvallende dingen vandaan kwamen. Omdat we wisten waar hij vandaan kwam konden we het soms wel plaatsen maar je mist toch iets.
Qi kwam als pup bij ons en ik moet zeggen dat ik me er behoorlijk op heb verkeken, ook al genoot ik ook van dat kleine bolletje. De combinatie van baby en peuter (klein)kinderen en pup vond ik reuze moeilijk. Vooral het gehap naar dassen, loshangende wantjes en speentjes. Het roven van speelgoed van de vloer en nog veel meer. Maar net als de meesten vond ik toch mijn weg in het overzichtelijk houden van de situatie en de kids en Qi gaan nu prima samen. Het niet alleen kunnen zijn was ook wel een puntje. Toch wel vaak het gevoel gehad dat mijn hele leven om Qi draaide. Ik heb er van genoten maar ben blij dat het nu een redelijk stabiel en rustiger hondje aan het worden is. Nu kan ik echt genieten van zijn ondeugende streken en zijn heerlijke koppie, van onze wandelingen samen. Dus nee, ik geloof niet dat ik echt een puppenmens ben.

Juist als je van honden houd ga je voor een zorgvuldige gefokt pup ,als je voor een pup gaat.
Dan laat je de broodfok links liggen en schaft een pup aan die met zorg en liefde is gefokt.

Met herplaatsers sta ik er anders in ,dan maakt me dat niet uit.
Ook niet als het een pup is.
Abra is zo onzorgvuldig als maar kon gefokt maar wij hebben haar via het asiel.
Die fucker heeft dus geen cent aan haar verdient.

Luus is zorgvuldig en met liefde gefokt , daar heb ik geen enkele moeite mee om daar voor te betalen.

Onze hond is nu 1 jaar 8 maand, en hoewel de puppie periode natuurlijk errrrrg schattig en leuk was ben ik ook wel blij dat ze nu wat ouder wordt. Ze is nog altijd echt een klein kind maar wordt gewoon steeds rustiger en we weten steeds meer wat we aan elkaar hebben. En vooral dat laatste ben ik erg blij mee!

Nee ik ben geen puppenmens, niet dat ik het zindelijk maken etc allemaal irritant vind, juist niet meer voor mij is een oudere hond net zo leuk een pup voegt echt helemaal niets toe.
Heb 2x een pup genomen en 2x een volwassen hond geadopteerd, voor mij geen enkel verschil, al was Bowie echt geen makkelijke pup.
Qua band opbouwen en gevoel maakt het geen enkel verschil dus dan kies ik liever voor een oudere hond aangezien bijna iedereen zo nodig een pup moet , en als de pup dan ouder is en gedumpt wordt sta ik er op te wachten en wordt het gewoon een hele fijne hond.

duitse herder schreef:Dank Martijn, precies dat. Ik word gewoon niet gelukkig van een angstige herplaatser.

maar je doet net of alle herplaatsers angstig zijn... van dat soort uitspraken wordt ik niet gelukkig, het grootste gedeelte is schuift prima overal tussen.

Na de ervaring met mijn laatste herplaatser pas ik even voor de door anderen verklootte honden.
Ik wil dan gewoon een leuk onbevangen pupje waarvan ik weet wat er mee gebeurd is. Die bij een goede fokker vandaan komt.
Ik wil andermans ellende niet meer opknappen.
Dat doe ik al de hele dag op het werk. Thuis wil ik genieten van mijn honden.
Dus ondanks dat ik geen puppenmens ben geniet ik wel volop van mijn kleine gup

jacq1970 schreef:

duitse herder schreef:Dank Martijn, precies dat. Ik word gewoon niet gelukkig van een angstige herplaatser.

maar je doet net of alle herplaatsers angstig zijn... van dat soort uitspraken wordt ik niet gelukkig, het grootste gedeelte is schuift prima overal tussen.

Mijn ervaring op mijn werk leert dat er toch behoorlijk wat angst zit bij de buitenlandse honden. Met namen degene uit het oosten. De zuiderlingen hebben dat wat minder en zijn socialer naar andere honden. Nu heb je natuurlijk ook wel angst bij de Nederlandse honden, al is dat vooral ras afhankelijk

Ik ga ook voor een pup..
Op zich zou ik een herplaatser wel willen, maar zeker geen buitenlander..
De meeste waar je van hoort zijn ziek met een of andere middellandse zeeziekte, zijn bang, hebben trauma's, ontsnappen en zijn nooit meer te vangen, zijn slecht gesocialiseerd of zijn stomweg niet geschikt voor een drukke maatschappij als de Nederlandse.
Daarbij vind ik het een hele industrie geworden, alle honden die uit het buitenland gehaald worden. Door het probleem daar deels op te lossen zorg je dat ze in de landen zelf maar kunnen blijven aanrommelen... De beestjes knuffelaars zorgen wel dat de grootste overschotten opgehaald worden, waardoor ze kunnen blijven dumpen en het probleem blijft bestaan. Ik heb respect voor mensen die de honden in huis halen en klaarstomen voor adoptie maar ik zou willen dat het niet gebeurde..

Verstuurd vanaf mijn CLT-L09 met Tapatalk

Niet alle herplaatsers zitten in het asiel he...

Verstuurd vanaf mijn CLT-L09 met Tapatalk

We hebben eens een hond gekocht van 6 maanden oud, dat zou ik nooit meer willen. Een volwassen herplaatser zou ik, mits e.e.a. bekend is, best willen/aandurven.

Voor wat betreft de originele vraag: het antwoord is al wel een paar keer gegeven geloof ik. Ik vind pups echt fantastisch leuk, heb er geen moeite mee om 's nachts uit bed te moeten voor een plasje, het is hier goed in te plannen qua vaker dan normaal uitlaten en voeren, maar toch ben ik ook altijd wel weer blij als ze mee draaien in de groep en de basisregels een beetje duidelijk zijn!

Pups.vind ik geweldig leuk, schattig enz.
Echter mijn laatste pup was toen ik 16 werd en das al behoorlijk lang geleden dus ik weet niet of ik het aan zou durven.
Mijn concequent zijn en geduld hebben is niet mijn sterkste kant.
Ras kwam als herplaatser bijna kant en klaar binnen en het ging gewoon naadloos.
Ziggy kwam als ondeugend pubertje binnen en vrat van alles uit wat niet mocht maar we hebben dat ook zonder al te veel moeite opgelost.
Hij is uiteindelijk toch wel leuk opgedroogd.
Aan de andere kant vind ik het heel erg jammer dat ik van beide de puppentijd heb gemist.
Er is dus van beide kanten wat te zeggen.
Maar ik hoop dat ik nog lang geen keuze hoef te maken.

Ik dacht na Rhodi dat ik GEEN puppenmens was. Rhodi werd moeizaam zindelijk, en door zijn angstproblemen had ik continu het gevoel gefaald te hebben toen hij nog jong was. Ik kon eigenlijk niet wachten tot hij volwassen was, merkte ik.
(Gelukkig werden we samen volwassen en leerde ik flink bij!)

Branco kwam erbij als herplaatser van 1,5 jaar oud en dat beviel geweldig. Het karakter was duidelijk, ik wist wat ik kreeg, helemaal goed.

Ik riep toen heel hard dat ik nooit meer een puppy zou nemen, maar altijd voor herplaatsers wilde gaan, omdat ik nooooooit meer het risico op een hond met angstproblematiek wilde.
Natuurlijk leer je en leer je, en besef je dat dingen niet zo zwart-wit zijn. Je kan zowel met pups als herplaatsers mazzel of minder mazzel hebben.

En dus besloot ik te gaan voor een hond die ik, wat er ook zou gebeuren, tenminste zou kunnen hanteren. Een klein formaatje dus.

Toen ik weer op zoek ging, merkte ik dat de schattige puppies wel heel erg trokken. Een NIEUWE kans om het goed te doen...? Maar wat als ik het toch verkeerd zou doen... En tegelijk stond ik ook helemaal open voor een leuke herplaatser, want geen gedoe met zindelijk maken en de kans voor een karakterbeoordeling, al gesocialiseerd... Ach, eigenlijk was alles goed. Ik hield de Facebookpagina's voor zowel herplaatsing als allerlei thuisnestjes in de gaten. Marktplaats werd ook gescand, want daar had ik immers Branco ook vandaan. Maar naarmate ik meer en meer keek merkte ik zelf dat ik toch vaker bij de pups keek dan de oudere dieren...

En toen zag ik op Marktplaats ineens die advertentie van Kyuubi. Een hummeltje van pas 11 weken oud en op zoek naar een nieuw plekje, want na drie weken had de eigenaresse besloten dat het tussen haar hondje en de nieuwe pup niet echt boterde. Ik las het verhaal, zag de foto's en had al een bericht gestuurd voor ik goed en wel na had kunnen denken. Deze voelde goed!! En toen we gingen kijken wist ik het zeker. Ik was niet ''meteen verliefd''. Ik was ook nuchter genoeg hem goed te bekijken en te bevoelen. In plaats van smoorverliefd voelde het gewoon meteen goed, vertrouwd. Dit moest hem zijn!

Een herplaatspuppy, dus!

Ik heb geen SECONDE spijt gehad. Echt niet. Ik ontdekte dat ik prima een puppymens kon zijn. Oh, wat genoot ik van mijn hondenbaby!!! Wat een enorm genoegen hem op te voeden en hem zo heerlijk de wereld te zien ontdekken!! En wat ging het allemaal heerlijk soepeltjes. Elke dag weer was ik zo dankbaar voor alles wat Rhodi en Branco mij geleerd hadden, en elke dag weer merkte ik dat ik mijn nieuwe pup zoveel sneller en makkelijker begreep dan ik destijds Rhodi begrepen had. (Sorry lieve Rhodi, ik wist niet beter...)

Vanaf dag 1 hebben Kyuubi en ik een speciale band opgebouwd. Ik merk elke keer weer dat we elkaar begrijpen, en dat als we een miscommunicatie hebben, we daar snel uit komen. Zijn babyfase was echt een genoegen, en ook zijn pubertijd verloopt heel aangenaam. Ik had me geen liever, braver en knapper hondje kunnen wensen. En ik vond zijn puppytijd niets minder dan helemaal geweldig en had daar echt geen seconde van willen missen!!!

Dus... Ja, ik ben TOCH ook een puppymens!