Ik denk dat ik bijna precies hetzelfde heb gehad mijn hondje, zo'n soort band.
Vanaf pup, dag 1, altijd samen, waar ik was, was hij, als pup mee in de tas, werkelijk overal mee naar toe en ik werkte thuis, maar nog niet zoveel toen.
Hij hoefde nooit alleen te zijn, heb het nooit aangewend, gewoon omdat het niet nodig was en ik er niet bij stil stond dat het soms toch zou moeten.
Er kwamen ook 2 honden (herplaatsers) bij.
Na 3 jaar kreeg ik het ineens veel drukker met mijn eigen zaak en kreeg ook nog eens een vriend.
En toen moest ik ineens wel eens weg en bleek hij dus ook niet alleen te kunnen blijven, ook niet met de andere honden die dat wel konden.
Boodschappen deed ik al wel zonder hem en dat vond hij al niet echt leuk maar dat kwam 1 x in de week voor en dan 10 minuten ofzo.
Als ik weg ging, krijste hij de hele boel bij elkaar en als ik terugkwam, zag hij er zo overstuur uit, ik vond het vreselijk en ging eigenlijk nooit zonder hem weg, sleepte hem overal mee naar toe.
Vond het ook echt leuk als hij mee was.
Totdat ik dus ook echt wel zag dat het zo niet langer kon, zo'n beperking en ongezonde situatie voor ons beide.
Rondlopen met sleutels, jas aan, jas uit, schuur, extra moe maken, we moeten onze honden niet onderschatten, ze zijn echt niet gek.
Ik moest ook ineens meer werken en dus onbewust veranderde er een hoop.
Hij moest ineens in een andere ruimte bij de andere honden zijn als ik aan het werk was. Ook een beetje protest maar jammer dan, hetzelfde als wat jij zegt over wassen e.d. het moest want brood op de plank. En uiteraard legde hij zich daar ook bij neer.
Ik ging minder vaak maar langer met hem er op uit, hij kreeg meer regelmaat en ik kon hem niet meer de hele dag entertainen.
Een vriendin moest ze bijvoorbeeld een keer uitlaten, kon niet anders. (het markt verhaal van Cleva, denk ik)
Ik moest zelf ook echt veranderen want ik vond het vreselijk om dingen zonder hem te doen en hem alleen te laten. Vooral 's avonds was het erg met hem.
Ik heb de buren ingelicht dat het kon zijn dat ze hem hoorden als ik eens weg was maar dat er aan gewerkt werd.
Als ik weg moest, dan zei ik altijd: ik ga even boodschappen doen, zo terug. En als ik hem hoorde joelen zodra ik de deur dicht deed, ging ik meteen terug en zei ik: Schei daar eens mee uit! Geen brul ofzo hoor, maar wel echt gemeend, want ik vond het echt niet meer kunnen.
En dan ging ik alsnog. Geen uren meteen ofzo maar wel mijn dingen doen. Uiteindelijk is het dus zo goed gekomen, er is echt wel wat tijd over heen gegaan hoor, denk wel bijna een jaar.
Maar het is helemaal goed gekomen, ik checkte het ook steeds bij de buren
En toen het natuurlijk ineens wel een keer goed ging, veranderde mijn instelling ook en was ik trots en ging ik steeds geruster weg. En toen dat punt er was, dat ik gerust was ging het natuurlijk super.
Maar daar zijn geen trucjes voor, niet bij dit soort honden en situaties, er moeten gewoon meerdere dingen veranderen en je moet het zelf ook echt gaan voelen en zien, en de tijd nemen.
Als het ons gelukt is, dan kan iedereen het.
Ik kon (stiekem

) toch nooit wachten tot ik weer thuis was en wij vierden toch altijd wel een klein feestje als ik thuis kwam, dat heeft nooit negatieve invloed gehad; ben je braaf geweest vieren we feest, heb je gejoeld dan kom ik stil binnen en zeg ik: wat doe jij nou
