Mismatches en goede keuzes

[DeDiana]

Glenn was niet overgevoelig. Er was prima mee te leven, het enige dat ie eng vond was vuurwerk en onweer
Voor de rest was ie hartstikke stabiel. Ik vind dan weer het fijne dat ie nul hondagressief was want dat is iets waar ik dus echt niet mee kan leven.
Hij is op het strand van Terschelling wel ooit geschrokken van een vlieger maar daar herstelde hij vlot van. Nadat we daar een paar uur gebivakkeerd hadden zag ie wel in dat het verder wel gebakken zat en hij heeft er nooit meer naar gekeken.

Bij Triss is die angst begonnen nadat er een Kite (zo’n hele grote) vlak bij haar is neergestort. Het leek een heel eind over te zijn. Wel kijken, maar niet die hele erge angst, tot 2 weken geleden ze ineens het op haar heupen kreeg van een roofvogelvlieger, en speurt ze dus de lucht weer af. En zo schrok ze van de week dus ook van een overvliegende buizerd. Omdat ik zelf eigenlijk een beetje zat was van, heb ik haar heel even gekalmeerd en ben toen doorgelopen. En als ik dan zelf vrolijk doe, beetje speel, ren en spring met haar komt ze er wel weer uit. Maar het kan dan heel goed zijn dat ze zich een kwartier later ineens weer bedenkt dat er vogels vliegen om weer te gaan loeren. En dan moet ik weer opnieuw rennen, springen, spelen en vrolijk doen, en dan vergeet ze het weer. Het komt wel weer goed en we komen er wel. Maar het is constant zoeken naar waar ze het goed mee doet.
Mijn DA zegt trouwens ook dat de collies die in zijn praktijk komen allemaal best stabiel en kalm zijn. Hij herkent het dus ook niet.

Nou, ik herken het wel en ik hoor het vaak over collies, zowel over langharen als kortharen. Mila is ook sneller angstig en schrikt sneller dan mijn andere honden, al is het zeker niet in die mate zoals jij het bij Triss beschrijft en zij herstelt wel redelijk snel weer (behalve van vuurwerk). En dan zijn de andere drie nota bene honden met en flinke socialisatieachterstand die toen ze hier kwamen nog echt helemaal niets gewend waren
Ik ken ook wel collies die stabieler zijn hoor, maar Triss is zeker geen uitzondering in het ras qua angst en gevoeligheid.

[veertje]

Ik denk dat alles afhangt van de bereidheid om te geven wat de hond nodig heeft en hoe ver je daarin zelf kunt gaan.

Nee daar was ik niet blijer van geworden. Want die baasgerichte hond heb ik ook. Dat is Shira. Dus ik kan Jack daar prima bij hebben omdat hij de humor er in brengt en de vriendelijkheid. En dat ik dan bij hem heel anders een vorm van gehoorzaamheid voor elkaar moet krijgen en dat we onze wandelgebieden aan moeten passen aan wat hij kan vind ik totaal geen probleem.

Ik moet ook zeggen dat ik het heel erg leuk vind om te leren om met zoveel verschillende karakters en honden om te gaan. dat schakelen tussen de verschillende karakters, dat geeft voor mij het gevoel dat ik me er in bekwaam. dat ik gewoon met het wezen hond om kan gaan, welk karakter ook. Beetje zweverig maar ik weet niet goed hoe ik het anders uit moet leggen.

Voor mij geldt dit exact zo.
Doordat ik veel verschillende opvanghonden en logés heb gehad, merkte ik al dat ik met heel veel typen honden wel uit de voeten kan en dat ze allemaal hun - voor mij - leuke, makkelijke en minder leuke en lastigere kanten hebben. Ik dacht heel lang dat ik helemaal niet geschikt zou zijn voor bepaalde typen honden en in de praktijk bleek dat een misvatting. Je leert de rassen toch pas echt kennen als je ze zelf hebt en er echt mee aan de slag gaat. En dan ontdek je ook allemaal leuke kanten (of minder leuke kanten) aan de hond in kwestie die je misschien helemaal niet had verwacht of waar je nooit bij had stilgestaan.
Want een collie is meer dan een volgzame, baasgerichte hond (wat die gevoeligheid inhoudt in combinatie met het herderkarakter, begrijp je pas echt als je zelf een collie hebt), een podenco is meer dan een verschrikkelijk eigenzinnige jager (hun humor, vindingrijkheid en intelligentie begrijp je ook pas echt als je er zelf een hebt), etc. Ik vind die combinatie van heel verschillende karakters heerlijk en ik geniet juist heel erg van hun eigenheid. En ik blijk met veel meer uit de voeten te kunnen dan ik altijd dacht en het ook juist leuk te vinden om met die verschillen te werken, omdat ze allemaal ook weer aan een ander aspect van jezelf appelleren. Maar dan moet je inderdaad wel bereid zijn om je aan te passen en eerlijk te zijn naar de hond in je verwachtingen. Ik heb dus al doende gemerkt dat ik dat juist leuk vind, dus voor mij is het helemaal geen opgave.
Ook al past een collie perfect bij me en vind ik het daardoor heel makkelijke honden, ik zou het veel saaier vinden om alleen maar collies te hebben. Dus ik ben blij dat ik per ongeluk helemaal uit mijn comfort zone ben geraakt en daardoor juist heb ontdekt dat ik veel meer leuk vind dan ik dacht.

Daar kan ik me ook wel bij aansluiten. Nooit gedacht het heerlijk te vinden zo'n kleine eigenzinnige clown die niet overal los kan lopen, soms een dikke middelvinger opsteekt maar oh zo lief en slim is. Als je maar de juiste knopjes weet te vinden. En de creativiteit die ik daarbij geleerd heb om te gebruiken helpt nu alleen maar bij het opvoeden van Tess. Ze is totaal anders, in alles, maar dat houdt het leuk

[Emma]

Tja, raseigenschappen. . .

Wij hebben behoorlijk bewust gekozen voor Buster, een kruising husky met am. Bulldog.
En met al die raseigenschappen van beide rassen, heb ik enorm veel rekening gehouden.

Maar dat het uiteindelijk een sloerie en slettebak eersteklas zou worden, een allemansvriend ten top ! Daar had ik nou net geen rekening mee gehouden. Hij is ontzettend gericht op kennismaken met alle honden. En niet om ongezellig mee te doen, want juist daar had ik dat verwacht. Maar nee veel te nieuwschierig en kijken of ze willen spelen, ravotten, rouwdouwen en rennen Oké, dat is nu minder. Maar dat mag wel. Hij is al ruim 10 jaar.

Het is een schat, maar juist wel iets te. Hij is sociaal, maar wel iets te sociaal.

Oké, met patserige grote reuen, die ruzie komen zoeken, dat gaat hij niet uit de weg. Maar dat is juist waar ik wel rekening mee had gehouden. En dat is eigenlijk pas na zijn 8e jaar wat meer zo geworden. Als ik erbij sta, laat hij het mij oplossen. Dat dan weer wel.

Ik had verwacht met een halve husky een bijna onvermoeibare hond te hebben. Maar hij is explosief. In 5 minuten alles eruit rennen, en daarna sjokkend terug naar huis. En matig ik hem, met die eerste 5 minuten alles eruit te gooien, dan is het niet leuk. En eigenlijk zal en moet hij eerst heel debiel doen . Maar dan is de koek wel op. Het is absoluut geen endurance hond. Waar ik júist wel rekening mee gehouden had.

Het erge is, dat hij gewoon vreselijk een labrador karakter heeft. En ik wil en wilde juist geen labrador

Maar goed, aan alles is een mouw te passen. En het is verder een goedzak. En dat ben ik wel gaan waarderen. Baas gericht was hij in zijn jonge jaren niet. binnen trouwens wel, maar buiten Niet. Niet in de zin van onze Luca, jack Hussel. Weinig will to please, alhoewel daar nu na 10 jaar verandering in is. Maar dat is alleen omdat eten nu belangrijk wordt. Weer een labrador eigenschap

Ik heb dus in vele manieren kwa karakter een labrador, terwijl ik daar dus juist niet voor gekozen had de werk wil van een labrador heeft hij trouwens absoluut niet


En dan onze Luca.
Is een ontzettend zachte jack Hussel terriër. En ik vind haar helemaal niet ADHD. Dat beetje ADHD vind ik juist heerlijk. Ze is op een leuke manier eigenwijs. Kan goed loslopen, als je wel even oplet met wegrennende katten. Maar ze is goed te sturen hierin.
Ze blaft alleen als de deurbel gaat, anders zeer zelden tot nooit.

En als je de rasbeschrijving leest van de jack Russel, (waar ze toch het meest op lijkt, alleen het kleurtje mag niet. Haar zusje is trouwens wel de jr kleur), dan zou je een terror terriër verwachten, en ze is juist zo'n heerlijk hondje.

Dus, tot zover rasbeschrijvingen. . . .

Oh ja, ik herken in onze Buster echt veel hoe Manuma over Manu verteld. Dat is echt leuk om te lezen.
Ik heb met Buster bloed, zweet en tranen getraint. En uiteindelijk een makkelijke hond terug gekregen. Alleen met loslopen is hij nog best moeilijk. Dat wil zeggen, op de groenstroken in de wijk, doe ik hem niet los, want hij heeft ruimte nodig omdat hij wil rennen, en hij rent zo de weg op. Want hij is wel heel snel.
Terwijl Luca bij je blijft. En met haar is het makkelijk op een klein veldje met de bal te spelen. Buster heeft daar na hooguit twee keer, geen interesse in.

[Ramiek]

Ik moet trouwens ook wel zeggen, dat als we met andere honden lopen ze er nagenoeg geen last van heeft. Dan is ze met hele andere dingen bezig

Kan je er geen stabiele reu naast nemen?

[tycha]

Ik moet trouwens ook wel zeggen, dat als we met andere honden lopen ze er nagenoeg geen last van heeft. Dan is ze met hele andere dingen bezig

Kan je er geen stabiele reu naast nemen?

Ik werk fulltime dus moet mijn man er voor zorgen. Die zit niet te wachten op twee honden. Daarbij is twee honden niet handig met onze vakanties. Triss hebben we opvang voor maar met twee honden wordt dat toch anders. En dan vind maar eens een stabiele reu

[Machie]

Ik heb 2 honden waarvan de gemiddelde hondeneigenaar knettergek zou worden. Van alleen wandelen raken ze niet voldaan al wandel je 6 uur per dag. Ze willen ook wat met en voor je doen. Mij passen ze als een warme jas maar ik zeg tegen vrijwel iedereen, verkijk je er niet op!

[Persistence]

Glenn was niet overgevoelig. Er was prima mee te leven, het enige dat ie eng vond was vuurwerk en onweer
Voor de rest was ie hartstikke stabiel. Ik vind dan weer het fijne dat ie nul hondagressief was want dat is iets waar ik dus echt niet mee kan leven.
Hij is op het strand van Terschelling wel ooit geschrokken van een vlieger maar daar herstelde hij vlot van. Nadat we daar een paar uur gebivakkeerd hadden zag ie wel in dat het verder wel gebakken zat en hij heeft er nooit meer naar gekeken.

Bij Triss is die angst begonnen nadat er een Kite (zo’n hele grote) vlak bij haar is neergestort. Het leek een heel eind over te zijn. Wel kijken, maar niet die hele erge angst, tot 2 weken geleden ze ineens het op haar heupen kreeg van een roofvogelvlieger, en speurt ze dus de lucht weer af. En zo schrok ze van de week dus ook van een overvliegende buizerd. Omdat ik zelf eigenlijk een beetje zat was van, heb ik haar heel even gekalmeerd en ben toen doorgelopen. En als ik dan zelf vrolijk doe, beetje speel, ren en spring met haar komt ze er wel weer uit. Maar het kan dan heel goed zijn dat ze zich een kwartier later ineens weer bedenkt dat er vogels vliegen om weer te gaan loeren. En dan moet ik weer opnieuw rennen, springen, spelen en vrolijk doen, en dan vergeet ze het weer. Het komt wel weer goed en we komen er wel. Maar het is constant zoeken naar waar ze het goed mee doet.
Mijn DA zegt trouwens ook dat de collies die in zijn praktijk komen allemaal best stabiel en kalm zijn. Hij herkent het dus ook niet.

Nou, ik herken het wel en ik hoor het vaak over collies, zowel over langharen als kortharen. Mila is ook sneller angstig en schrikt sneller dan mijn andere honden, al is het zeker niet in die mate zoals jij het bij Triss beschrijft en zij herstelt wel redelijk snel weer (behalve van vuurwerk). En dan zijn de andere drie nota bene honden met en flinke socialisatieachterstand die toen ze hier kwamen nog echt helemaal niets gewend waren
Ik ken ook wel collies die stabieler zijn hoor, maar Triss is zeker geen uitzondering in het ras qua angst en gevoeligheid.

Als ik het zo lees dan heb ik volgens mij echt veel geluk gehad met Victor, die is nergens bang voor. Wel héél waaks overigens.
Lastig die angst, maar volgens mij doe jij je uiterste best met Triss!
Het zou trouwens voor mij wel een factor kunnen zijn om niet meer voor een collie te kiezen, die angst, stel dat het bij het meerendeel van de honden het geval zou zijn.

[Rocco]

Ik heb mij wel 2 jaar ingelezen in de Dobermann, met verschillende fokkers gesproken, paar keer een kringgroep (waar ze IPO trainen) bezocht en diverse eigenaren gesproken. Nee echt, het zijn zúlke leuke honden, leren makkelijk, een will to please etc en echt iets voor ons. Dus er kwam na 2 jaar een Dobermann. Erna nog 2 herplaatsers, die 3 en alle honden die ik inmiddels ken van wandelingen en FB contacten voldoen echt niet aan dat romantische beeld van een dobermann die de meeste eigenaren en de RV schetsen.

Grappige is dat ik van de mechel dacht dat het moeilijke honden waren en veelal niet geschikt als huishond, maar dat heeft mijn 100% positief verbaasd. Voor ons super makkelijke honden, maar voor de gemiddelde hondenbaas een pain in the ass. Daarom snap ik ook niet dat op FB groepen door mecheleigenaren al snel wordt gezegd dat honden uit werklijnen makkelijk als huishond kunnen worden gehouden. Dat loopt meestal mis. Als ik zie hoe zowel Dico als van 2 andere mechels die wij als herplaatser kregen, hun vorige eigenaren tot waanzin hebben gedreven .

Ik vind de gemiddelde werklijn mechel niet geschikt voor de gemiddelde hondeneigenaar. Staffords overigens al helemaal niet. Als ik zie hoe ik soms moest bulderen of ze een draai om de oren moest geven bij grensoverschrijdend gedrag, dan zag je andere mensen bijna schrikken. Die snapte niet altijd dat door die duidelijke grenzen en consequenties mijn honden wel overal mee naar toe konden en los konden lopen. Als ik naar een labrador zo zou bulderen, dan krijgt hij volgens mij de schrik van zijn leven.
Net als dat mensen hun gedrevenheid voor de bal soms afschrikwekkend vinden .

Helemaal mee eens maar marktplaats staat vol met pups uit KNPV lijnen waarom er zoveel mee gefokt worden is mij een raadsel en ik denk dat het voor de meesten een financieel gewin is.

Als er 3 in de sport verdwijnen en 7 bij passieve huisgezinnen vraagt dit om moeilijkheden nou zullen niet alle pups in een nest hyper zijn maar ik zou nooit een pup plaatsen bij
onervaren personen wie niet weten wat een echte werkhond met dito driften is. Kijk maar eens hoeveel jonge honden worden aangeboden ter herplaatsing tot 6 maanden met van die k*t smoesjes en dan nog de vraag waar die honden weer terecht komen.Dit speelt al vele jaren natuurlijk...

En over staffords en pitbulls iedere nitwit zonder enige kennis kan deze rassen kopen en daar zie je dan ook het gevaar en dat ze op korte of langer termijn in het asiel belanden of ter herplaatsing....

[Crescent]

Ligt het er niet aan in hoeverre de eigenaar mogelijkheid heeft om zich flexibel op stellen naar de behoeften van de hond? Bij een jachthond uit werklijnen is er volgens mij soms gewoon niet tegenop te cateren. Zo'n dier is toch pas blij als hij intensief, met volop geestelijke prikkeling, gewerkt kan worden. Dan hebben ze een dier inderdaad met andere verwachtingen aangeschaft en zich verkeken op de aanleg bij de honden. Of de aanleg is later pas tot uiting gekomen, en ze hebben toch minder interesse in de jachtsport. Ik vind ze prachtig maar zou er ook nooit aan beginnen. Aan veel honden eigenlijk niet. Hier loopt een Brandlbracke en hij is een waanzinnig dier om te zien, maar diens fokker verkoopt alleen aan jagers. Geheel terecht lijkt me. Maar de meeste werklijn honden, eigenlijk alle werkhonden die gewoon behoefte hebben aan een "uitdagende baan", kwalificeren denk ik niet als huishond?

[S@ndr@]

Ik denk dat als de eigenaar niet genoeg sturing geeft dat een hond gaat doen waar hij voor gefokt is, dus een vecht hond wil knokken een labrador gaat slepen een herder wordt een onbetrouwbaar projectiel en een jacht hond gaat jagen en de waakhond wordt mens scherp of hondagressief enz enz.. en zo nog wat zaken eb soms komt er iets heel vreemds uit , wat nog wat verder weg legt in de erfelijkheid
feit blijft dat de lab en nog wat van die vriendelijke apporteer honden ,..dan de minst kwalijke eigenschappen heeft als hond die niet voldoende leiding krijgt dat gesleep daar kun je wel omheen .. de meeste honden hebben dan dus eigenschappen waar je of iets mee kent of waar je niets mee kent...... op het moment dat je het ergens laat liggen, ...

[Snowdog]

Ligt het er niet aan in hoeverre de eigenaar mogelijkheid heeft om zich flexibel op stellen naar de behoeften van de hond? Bij een jachthond uit werklijnen is er volgens mij soms gewoon niet tegenop te cateren. Zo'n dier is toch pas blij als hij intensief, met volop geestelijke prikkeling, gewerkt kan worden. Dan hebben ze een dier inderdaad met andere verwachtingen aangeschaft en zich verkeken op de aanleg bij de honden. Of de aanleg is later pas tot uiting gekomen, en ze hebben toch minder interesse in de jachtsport. Ik vind ze prachtig maar zou er ook nooit aan beginnen. Aan veel honden eigenlijk niet. Hier loopt een Brandlbracke en hij is een waanzinnig dier om te zien, maar diens fokker verkoopt alleen aan jagers. Geheel terecht lijkt me. Maar de meeste werklijn honden, eigenlijk alle werkhonden die gewoon behoefte hebben aan een "uitdagende baan", kwalificeren denk ik niet als huishond?

Dat vind ik niet zo. Mijn honden zijn wel werkhonden bij uitstek, maar ik vind ze niet moeilijk om als huishond te houden. Wanneer telt het als huishond, als je er niets mee doet behalve wandelen? Nee toch. Ze gaan met mij mee op pad iedere dag, en het is gelukkig dat er veel plek is hier. Ze lopen los en kunnen hun energie goed kwijt. Ze staan weleens wat voor, ze volgen hun neus, ze rennen dom rond. Ze worden getraind, en in het seizoen gaan ze mee op jacht. Dat is voldoende en in huis slapen ze alleen. Het kost geen extra moeite om in hun behoefte te voorzien. Als ik een hond had die deze instincten niet had, maar bijvoorbeeld een herdershond, deed ik hetzelfde (minus de jacht). Ik denk dat die hond dan ook voldoende zou hebben, maar dat weet ik niet zeker.

[ranetje]

Ligt het er niet aan in hoeverre de eigenaar mogelijkheid heeft om zich flexibel op stellen naar de behoeften van de hond? Bij een jachthond uit werklijnen is er volgens mij soms gewoon niet tegenop te cateren. Zo'n dier is toch pas blij als hij intensief, met volop geestelijke prikkeling, gewerkt kan worden. Dan hebben ze een dier inderdaad met andere verwachtingen aangeschaft en zich verkeken op de aanleg bij de honden. Of de aanleg is later pas tot uiting gekomen, en ze hebben toch minder interesse in de jachtsport. Ik vind ze prachtig maar zou er ook nooit aan beginnen. Aan veel honden eigenlijk niet. Hier loopt een Brandlbracke en hij is een waanzinnig dier om te zien, maar diens fokker verkoopt alleen aan jagers. Geheel terecht lijkt me. Maar de meeste werklijn honden, eigenlijk alle werkhonden die gewoon behoefte hebben aan een "uitdagende baan", kwalificeren denk ik niet als huishond?

Dat vind ik niet zo. Mijn honden zijn wel werkhonden bij uitstek, maar ik vind ze niet moeilijk om als huishond te houden. Wanneer telt het als huishond, als je er niets mee doet behalve wandelen? Nee toch. Ze gaan met mij mee op pad iedere dag, en het is gelukkig dat er veel plek is hier. Ze lopen los en kunnen hun energie goed kwijt. Ze staan weleens wat voor, ze volgen hun neus, ze rennen dom rond. Ze worden getraind, en in het seizoen gaan ze mee op jacht. Dat is voldoende en in huis slapen ze alleen. Het kost geen extra moeite om in hun behoefte te voorzien. Als ik een hond had die deze instincten niet had, maar bijvoorbeeld een herdershond, deed ik hetzelfde (minus de jacht). Ik denk dat die hond dan ook voldoende zou hebben, maar dat weet ik niet zeker.

Maar daarmee geef je al aan dat ze hun instincten op de gewenste manier mogen benutten.
Ze zijn niet alleen "huishond".
Ik heb mijn werkende jachthonden op dezelfde manier.
Ook zij zijn in huis prima te hebben omdat er mee wordt getraind en omdat ze in het seizoen mogen werken.

[Crescent]

Het hele idee dat je je hond verbant naar je vrije tijd

Heb je nou de kern te pakken van mismatches

[Snowdog]

Ligt het er niet aan in hoeverre de eigenaar mogelijkheid heeft om zich flexibel op stellen naar de behoeften van de hond? Bij een jachthond uit werklijnen is er volgens mij soms gewoon niet tegenop te cateren. Zo'n dier is toch pas blij als hij intensief, met volop geestelijke prikkeling, gewerkt kan worden. Dan hebben ze een dier inderdaad met andere verwachtingen aangeschaft en zich verkeken op de aanleg bij de honden. Of de aanleg is later pas tot uiting gekomen, en ze hebben toch minder interesse in de jachtsport. Ik vind ze prachtig maar zou er ook nooit aan beginnen. Aan veel honden eigenlijk niet. Hier loopt een Brandlbracke en hij is een waanzinnig dier om te zien, maar diens fokker verkoopt alleen aan jagers. Geheel terecht lijkt me. Maar de meeste werklijn honden, eigenlijk alle werkhonden die gewoon behoefte hebben aan een "uitdagende baan", kwalificeren denk ik niet als huishond?

Dat vind ik niet zo. Mijn honden zijn wel werkhonden bij uitstek, maar ik vind ze niet moeilijk om als huishond te houden. Wanneer telt het als huishond, als je er niets mee doet behalve wandelen? Nee toch. Ze gaan met mij mee op pad iedere dag, en het is gelukkig dat er veel plek is hier. Ze lopen los en kunnen hun energie goed kwijt. Ze staan weleens wat voor, ze volgen hun neus, ze rennen dom rond. Ze worden getraind, en in het seizoen gaan ze mee op jacht. Dat is voldoende en in huis slapen ze alleen. Het kost geen extra moeite om in hun behoefte te voorzien. Als ik een hond had die deze instincten niet had, maar bijvoorbeeld een herdershond, deed ik hetzelfde (minus de jacht). Ik denk dat die hond dan ook voldoende zou hebben, maar dat weet ik niet zeker.

Maar daarmee geef je al aan dat ze hun instincten op de gewenste manier mogen benutten.
Ze zijn niet alleen "huishond".
Ik heb mijn werkende jachthonden op dezelfde manier.
Ook zij zijn in huis prima te hebben omdat er mee wordt getraind en omdat ze in het seizoen mogen werken.

Ja. Maar ik vind dat iedere hond zijn instincten moet kunnen benutten en zijn energie kwijt moet kunnen raken. Honden zijn geen accesoires. Het verschil is alleen dat de ene hond een beetje meer dit is en de andere hond een beetje meer dat. Sommige rassen hebben misschien meer energie en vinden andere dingen leuk, en daar zoek ik naar. Toevallig houd ik zelf van jacht en jachthonden dus daarom heb ik deze. Maar de hoeveelheid training en jacht die ze gemiddeld in een week hebben (over een jaar gezien) is echt niet heel groot. Daarom vind ik ze meer huishond dan werkhond, als een werkhond een hond is die vooral werkt. Wanneer telt het dan niet meer als huishond? Als ik ze 2 weken om het huis uitlaat en verder niets worden ze wel vervelend, maar volgens mij is dat ook omdat ze wat anders gewend zijn.

[Brindlecardi]

Ik denk dat het hebben van ruimte om je heen er ook gewoon al heel erg voor kan zorgen dat gedrag makkelijker hanteerbaar is.
Laat je een jachthond uit in een vinexwijk met een klein parkje, dan kan het voor de hond al fataal aflopen als de hond een keertje zijn neus achterna gaat en even niet onder appèl staat.
Als baas zal je dan altijd op moeten letten.
Heb je de ruimte dan wacht je simpelweg tot de hond uitgeraasd is.
Zelfde met overmatig blafgedrag, als je een hond hebt die neiging heeft tot veel blaffen dan is dat in een huis ergens in het bos echt niet zo'n probleem. Woon je echter op een flatje 6 hoog, dan wel, dan zal het ook ineens heel bezwaarlijk gedrag zijn wat wellicht tot veel frustratie kan leiden.
Idem met asociaal gedrag etc.

Ik denk dus dat er in Nederland al veel mismatches, alleen al door het gebrek aan ruimte.
Wil je bepaalde rassen met goed fatsoen kunnen houden dan zal je erbij moeten blijven met je hoofd en moet je kunnen anticiperen op allerlei situaties. Ben je daartoe niet bereid, dan vallen er al heel veel honden af.

[ranetje]

Ligt het er niet aan in hoeverre de eigenaar mogelijkheid heeft om zich flexibel op stellen naar de behoeften van de hond? Bij een jachthond uit werklijnen is er volgens mij soms gewoon niet tegenop te cateren. Zo'n dier is toch pas blij als hij intensief, met volop geestelijke prikkeling, gewerkt kan worden. Dan hebben ze een dier inderdaad met andere verwachtingen aangeschaft en zich verkeken op de aanleg bij de honden. Of de aanleg is later pas tot uiting gekomen, en ze hebben toch minder interesse in de jachtsport. Ik vind ze prachtig maar zou er ook nooit aan beginnen. Aan veel honden eigenlijk niet. Hier loopt een Brandlbracke en hij is een waanzinnig dier om te zien, maar diens fokker verkoopt alleen aan jagers. Geheel terecht lijkt me. Maar de meeste werklijn honden, eigenlijk alle werkhonden die gewoon behoefte hebben aan een "uitdagende baan", kwalificeren denk ik niet als huishond?

Dat vind ik niet zo. Mijn honden zijn wel werkhonden bij uitstek, maar ik vind ze niet moeilijk om als huishond te houden. Wanneer telt het als huishond, als je er niets mee doet behalve wandelen? Nee toch. Ze gaan met mij mee op pad iedere dag, en het is gelukkig dat er veel plek is hier. Ze lopen los en kunnen hun energie goed kwijt. Ze staan weleens wat voor, ze volgen hun neus, ze rennen dom rond. Ze worden getraind, en in het seizoen gaan ze mee op jacht. Dat is voldoende en in huis slapen ze alleen. Het kost geen extra moeite om in hun behoefte te voorzien. Als ik een hond had die deze instincten niet had, maar bijvoorbeeld een herdershond, deed ik hetzelfde (minus de jacht). Ik denk dat die hond dan ook voldoende zou hebben, maar dat weet ik niet zeker.

Maar daarmee geef je al aan dat ze hun instincten op de gewenste manier mogen benutten.
Ze zijn niet alleen "huishond".
Ik heb mijn werkende jachthonden op dezelfde manier.
Ook zij zijn in huis prima te hebben omdat er mee wordt getraind en omdat ze in het seizoen mogen werken.

Ja. Maar ik vind dat iedere hond zijn instincten moet kunnen benutten en zijn energie kwijt moet kunnen raken. Honden zijn geen accesoires. Het verschil is alleen dat de ene hond een beetje meer dit is en de andere hond een beetje meer dat. Sommige rassen hebben misschien meer energie en vinden andere dingen leuk, en daar zoek ik naar. Toevallig houd ik zelf van jacht en jachthonden dus daarom heb ik deze. Maar de hoeveelheid training en jacht die ze gemiddeld in een week hebben (over een jaar gezien) is echt niet heel groot. Daarom vind ik ze meer huishond dan werkhond, als een werkhond een hond is die vooral werkt. Wanneer telt het dan niet meer als huishond? Als ik ze 2 weken om het huis uitlaat en verder niets worden ze wel vervelend, maar volgens mij is dat ook omdat ze wat anders gewend zijn.

Ik weet niet of het een antwoord is...……………?
Trainers hebben wel eens geadviseerd om een werkende jachthond in een kennel te houden en hem daar alleen uit te halen voor trainingen en jagen.
Op dat moment zijn het voor mij geen (deeltijd) huishonden meer.
Aangezien ik mijn honden wel gewoon in mijn buurt wil hebben zijn die van mij dan parttime huishond denk ik?
Maar dankzij hun training en werk en proeven kunnen ze hun instincten gebruiken.
Dat maakt ze naar mijn idee tevreden en daardoor weer gemakkelijk in huis.

[Snowdog]

Trainers hebben wel eens geadviseerd om een werkende jachthond in een kennel te houden en hem daar alleen uit te halen voor trainingen en jagen.
Op dat moment zijn het voor mij geen (deeltijd) huishonden meer.
Aangezien ik mijn honden wel gewoon in mijn buurt wil hebben zijn die van mij dan parttime huishond denk ik?
Maar dankzij hun training en werk en proeven kunnen ze hun instincten gebruiken.
Dat maakt ze naar mijn idee tevreden en daardoor weer gemakkelijk in huis.

Ja, ik weet het ook niet goed. Het is denk ik geen vaste regel. Voor mij is een hond niet meer huishond als hij puur een gereedschap is en geen gezelschap. Dus een hond die alleen uit kennel komt voor jagen en trainen vind ik geen huishond.
Ik ben het met je eens, tevreden is het doel.

[duitse herder]

Eerlijk gezegd denk ik dat individuele ras verschillen ook zorgen voor mismatches. Zelf heb ik 3 Duitse Herders (gehad) en toch allemaal verschillend. 1 herplaatser de andere 2 van pups af aan. Nanni de herplaatser was moeilijk. Niet sociaal naar mensen en honden. Pups daarintegen wel weer en ook konijnen hebben het overleefd. In haar zat totaal geen werkkarakter. Tuana was juist sociaal naar mensen en andere dieren. Wel was zij wat stugger/eigenwijzer, met wel een Will to please. Met haar had ik dan ook het minst. Als laatste is Noah, zij lijkt op mengeling tussen Nanni en Tuana. Sociaal naar mensen en ook redelijk naar honden. Wel een behoorlijk jachtinstinct, gelukkig door haar werk karakter wel prima te sturen daarin.

Kortom, alledrie een ander karakter ondanks zelfde ras.

[ranetje]

Trainers hebben wel eens geadviseerd om een werkende jachthond in een kennel te houden en hem daar alleen uit te halen voor trainingen en jagen.
Op dat moment zijn het voor mij geen (deeltijd) huishonden meer.
Aangezien ik mijn honden wel gewoon in mijn buurt wil hebben zijn die van mij dan parttime huishond denk ik?
Maar dankzij hun training en werk en proeven kunnen ze hun instincten gebruiken.
Dat maakt ze naar mijn idee tevreden en daardoor weer gemakkelijk in huis.

Ja, ik weet het ook niet goed. Het is denk ik geen vaste regel. Voor mij is een hond niet meer huishond als hij puur een gereedschap is en geen gezelschap. Dus een hond die alleen uit kennel komt voor jagen en trainen vind ik geen huishond.
Ik ben het met je eens, tevreden is het doel.

.

[ranetje]

Eerlijk gezegd denk ik dat individuele ras verschillen ook zorgen voor mismatches. Zelf heb ik 3 Duitse Herders (gehad) en toch allemaal verschillend. 1 herplaatser de andere 2 van pups af aan. Nanni de herplaatser was moeilijk. Niet sociaal naar mensen en honden. Pups daarintegen wel weer en ook konijnen hebben het overleefd. In haar zat totaal geen werkkarakter. Tuana was juist sociaal naar mensen en andere dieren. Wel was zij wat stugger/eigenwijzer, met wel een Will to please. Met haar had ik dan ook het minst. Als laatste is Noah, zij lijkt op mengeling tussen Nanni en Tuana. Sociaal naar mensen en ook redelijk naar honden. Wel een behoorlijk jachtinstinct, gelukkig door haar werk karakter wel prima te sturen daarin.

Kortom, alledrie een ander karakter ondanks zelfde ras.

Dat ben ik zeker met je eens

Ik heb nu mijn derde Griffon.
De eerste twee verschilden al als dag en nacht en deze derde is weer heel anders.
Karakters verschillen, net als bij kinderen in een gezin.
Waar ze voor gefokt zijn (jacht) is bij alle drie zeer zeker aanwezig.
Alleen is de manier om dat hanteerbaar te maken is voor alle drie verschillend.

Een van de broertjes van mijn jongste hond is bij een gezin gaan wonen waar niet met de hond gejaagd wordt en waar ook geen training in die richting wordt gegeven.
Uit de verhalen blijkt dat hij een uitmuntende jachthond zou kunnen worden gezien zijn belangstelling, het gebruik van zijn neus enz.
Maar de baas wil niets met jacht.
Dan kan ik alleen maar hopen dat het goed gaat.
Tot nu toe zijn ze nog helemaal gek van hem, alleen dat jagen ………….
Stiekem vind ik dat dan toch jammer, maar als zij gelukkig met hem zijn en de hond leeft er tevreden dan zal het toch ok zijn, al vraag ik me af waarom ze voor een op jacht gefokte jachthond hebben gekozen...……..

[Persistence]

Tuana was juist sociaal naar mensen en andere dieren. Wel was zij wat stugger/eigenwijzer, met wel een Will to please. Met haar had ik dan ook het minst.

Dat snap ik even niet, waarom had je met haar dan het minst met die positieve eigenschappen?

[Snowdog]

Eerlijk gezegd denk ik dat individuele ras verschillen ook zorgen voor mismatches. Zelf heb ik 3 Duitse Herders (gehad) en toch allemaal verschillend. 1 herplaatser de andere 2 van pups af aan. Nanni de herplaatser was moeilijk. Niet sociaal naar mensen en honden. Pups daarintegen wel weer en ook konijnen hebben het overleefd. In haar zat totaal geen werkkarakter. Tuana was juist sociaal naar mensen en andere dieren. Wel was zij wat stugger/eigenwijzer, met wel een Will to please. Met haar had ik dan ook het minst. Als laatste is Noah, zij lijkt op mengeling tussen Nanni en Tuana. Sociaal naar mensen en ook redelijk naar honden. Wel een behoorlijk jachtinstinct, gelukkig door haar werk karakter wel prima te sturen daarin.

Kortom, alledrie een ander karakter ondanks zelfde ras.

Dat ben ik zeker met je eens

Ik heb nu mijn derde Griffon.
De eerste twee verschilden al als dag en nacht en deze derde is weer heel anders.
Karakters verschillen, net als bij kinderen in een gezin.
Waar ze voor gefokt zijn (jacht) is bij alle drie zeer zeker aanwezig.
Alleen is de manier om dat hanteerbaar te maken is voor alle drie verschillend.

Een van de broertjes van mijn jongste hond is bij een gezin gaan wonen waar niet met de hond gejaagd wordt en waar ook geen training in die richting wordt gegeven.
Uit de verhalen blijkt dat hij een uitmuntende jachthond zou kunnen worden gezien zijn belangstelling, het gebruik van zijn neus enz.
Maar de baas wil niets met jacht.
Dan kan ik alleen maar hopen dat het goed gaat.
Tot nu toe zijn ze nog helemaal gek van hem, alleen dat jagen ………….
Stiekem vind ik dat dan toch jammer, maar als zij gelukkig met hem zijn en de hond leeft er tevreden dan zal het toch ok zijn, al vraag ik me af waarom ze voor een op jacht gefokte jachthond hebben gekozen...……..

ja, dat snap ik ook niet. Als je al van tevoren weet dat je niets met jacht gaat doen. Dan kies je toch voor een andere hond in plaats van een echte jachthond. Jammer.

[Zeeuwse labjes]

Eerlijk gezegd denk ik dat individuele ras verschillen ook zorgen voor mismatches. Zelf heb ik 3 Duitse Herders (gehad) en toch allemaal verschillend. 1 herplaatser de andere 2 van pups af aan. Nanni de herplaatser was moeilijk. Niet sociaal naar mensen en honden. Pups daarintegen wel weer en ook konijnen hebben het overleefd. In haar zat totaal geen werkkarakter. Tuana was juist sociaal naar mensen en andere dieren. Wel was zij wat stugger/eigenwijzer, met wel een Will to please. Met haar had ik dan ook het minst. Als laatste is Noah, zij lijkt op mengeling tussen Nanni en Tuana. Sociaal naar mensen en ook redelijk naar honden. Wel een behoorlijk jachtinstinct, gelukkig door haar werk karakter wel prima te sturen daarin.

Kortom, alledrie een ander karakter ondanks zelfde ras.

Dat ben ik zeker met je eens

Ik heb nu mijn derde Griffon.
De eerste twee verschilden al als dag en nacht en deze derde is weer heel anders.
Karakters verschillen, net als bij kinderen in een gezin.
Waar ze voor gefokt zijn (jacht) is bij alle drie zeer zeker aanwezig.
Alleen is de manier om dat hanteerbaar te maken is voor alle drie verschillend.

Een van de broertjes van mijn jongste hond is bij een gezin gaan wonen waar niet met de hond gejaagd wordt en waar ook geen training in die richting wordt gegeven.
Uit de verhalen blijkt dat hij een uitmuntende jachthond zou kunnen worden gezien zijn belangstelling, het gebruik van zijn neus enz.
Maar de baas wil niets met jacht.
Dan kan ik alleen maar hopen dat het goed gaat.
Tot nu toe zijn ze nog helemaal gek van hem, alleen dat jagen ………….
Stiekem vind ik dat dan toch jammer, maar als zij gelukkig met hem zijn en de hond leeft er tevreden dan zal het toch ok zijn, al vraag ik me af waarom ze voor een op jacht gefokte jachthond hebben gekozen...……..

Best jammer voor zo’n werklijn staande hond. Ik ben ze erg gaan waarderen in het veld (mits goed getraind, want anders een ongeleid projectiel). Onze Sofie (labrador) heeft van een Ceski Fousek geleerd hoe ze een veld spruiten systematisch uit moet jagen om de fazanten en hazen eruit te krijgen. Zo grappig om te zien hoe ze dat van hem afkeek. En zij kan juist als geen ander een stuk verloren wild in de spruiten terugvinden. Ik vind een goed werkende en onder appèl zijnde staande hond een genot om te zien!

[duitse herder]

Tuana was juist sociaal naar mensen en andere dieren. Wel was zij wat stugger/eigenwijzer, met wel een Will to please. Met haar had ik dan ook het minst.

Dat snap ik even niet, waarom had je met haar dan het minst met die positieve eigenschappen?

Ze was stug, ik hou meer van wat volgzamere types. Tuana sprong altijd tegen aanrecht aan, haar broer deed het ook altijd. En zodra ze eten kreeg of mee uit ging, deed ze altijd blaffen. Als je nee zei tegen iets, kon ze het alsnog doen. Nanni en Noah waren (zijn) niet zo, die waren een stuk braver daarin. Van Tuana haar karakter moest je echt houden. Later kwam haar broer bij haar wonen, die was iets volgzamer maar had exact dezelfde trekjes.

[Persistence]

Tuana was juist sociaal naar mensen en andere dieren. Wel was zij wat stugger/eigenwijzer, met wel een Will to please. Met haar had ik dan ook het minst.

Dat snap ik even niet, waarom had je met haar dan het minst met die positieve eigenschappen?

Ze was stug, ik hou meer van wat volgzamere types. Tuana sprong altijd tegen aanrecht aan, haar broer deed het ook altijd. En zodra ze eten kreeg of mee uit ging, deed ze altijd blaffen. Als je nee zei tegen iets, kon ze het alsnog doen. Nanni en Noah waren (zijn) niet zo, die waren een stuk braver daarin. Van Tuana haar karakter moest je echt houden. Later kwam haar broer bij haar wonen, die was iets volgzamer maar had exact dezelfde trekjes.

Aha zo!

[Marie-Josée]

Ik ben een jachthondenmens maar ging nooit met ze jagen. Toch hadden wij de braafste honden van de wereld. Bij de Heidewachtel heb ik hemel en aarde moeten bewegen om toch die pup te krijgen, de fokker verkocht alleen aan jagers. Later gaf hij toe dat een hond niet beter terecht kon komen. Langhaar Tomas kwam ook uit echte werklijnen als was hij iets te baasgericht voor jagersbegrippen en daar deden wij ons voordeel mee. De laika was eigenlijk de enige waar ik best veel moeite voor heb moeten doen.Dat jachtinstinct en die zelfstandigheid had ik wel een beetje onderschat maar ook dat kwam goed.
Ik wist in grote lijnen waar ik aan begon met mijn keuzes en heb de honden ook altijd gecontroleerd hun gang laten gaan. Het waren geen killers, ze werden enkel dolgelukkig als ze sporen uit konden werken. Elke ochtend een paar uur naar het bos en je had er verder geen hond aan.
Een heidewachtel is trouwens geen hond om in een kennel te houden en alleen een maal per week in het seizoen te gaan jagen. Daar zijn ze te zacht en te aanhankelijk voor. Het werd wel gedaan in het dorp waar we woonden maar ik had mijn hond als maatje. Jachtinstinct had hij toch wel in voldoende mate, het beruchte rode waas heb ik een paar keer echt mogen aanschouwen maar hij heeft nooit een dier doodgebeten.
Tomas was een watje, die wilde enkel bij mij in de buurt blijven, al snuffelend en zoekend in begroeiing was hij nooit ver weg.
Iemand die zo'n honden voor het uiterlijk kiest en voor het zachte karakter maar wel eist dat ze op het pad blijven zal teleurgesteld zijn denk ik. Het ligt dus aan je eigen verwachtingen en in hoeverre je je hond de ruimte geeft om te doen wat hij het liefste doet.
Sancho is een gezelschapshondje. Die wil dus liever niet alleen gelaten worden. Overdag kan hij dat prima, een paar uurtjes als het moet. Maar 's nachts ligt hij vast tegen ons aan.
Buren van familie hebben ook een Hava, maar die laten ze gerust een hele dag in de bench en gaan zelf lekker fietsen en op een terras hangen. Hij krijgt dan geen water "anders moet hij plassen". Commentaar daarop kappen ze af want hij kan dat prima aan. Ik vind het dierenmishandeling en zou het hondje liefst ontvoeren.

[Jackira]

Jack is eigenlijk ook een mismatch met mij. Ik ben van de Shira's en de Balou's Maar net als met Buck geniet ik toch van hem en kunnen we prima overweg. Hij volgt me overal zolang het maar in huis is Buiten neemt hij wat meer ruimte dan ik prettig vind en in die zin is het dus een mismatch. Ook de omgeving eigenlijk. Op het strand zou je zeggen dat hij geen kwaad kan maar als hij achter een vogel aangaat, dan gaat hij daarna achter een andere vogel aan enz. Hij kan dan al snel een stipje in de verte zijn maar komt wel altijd terug.

Ik moet dus voor mijn gevoel heel veel extra moeite doen om hem bij me te houden. Iemand anders die wat relaxter is of het niet zoveel uitmaakt zal er anders op reageren misschien. Maar ik heb eigenlijk bij al mijn honden me flexibel opgesteld en me wat aangepast en ze zijn zeker mijn prioriteit. Dus het is dan een mismatch maar Jack merkt er niks van en ik ben blij met hem.

Dus ik denk zeker dat mensen die honden vooral als prioriteit hebben en flexibel zijn daarin niet zo snel problemen hebben door een mismatch.

[incubi666]

Mijnn eerste hond was een totale mismatch had a de kennis niet en b ook eigenlijk de ruimte niet een ridgeback wordt minimaal 45kg. En dat kan ik niet naar boven dragen. En trappen lopen vraagt problemen.
Nu een boomer mix middelslag poedel wordt niet groter dan 10kg. Perfect voor mij en mijn huis. Als ik groter of begane grond had gewoond was het een grotere hond geweest. Ik lees trouwens weinig over de pomsky hier.

[GalgoMara]

Ik denk dat het veel te maken heeft met verwachtingen hebben en die niet kunnen loslaten. Mijn eigen voorbeeld: Mara kwam hier ruim een jaar geleden als eerste hond. Ons plaatje was: een niet al te grote hond, die goed met katten en kinderen (ik was zwanger) kan. We hebben een grote tuin, waar ze de hele dag in kan, en 2 dagen per week zijn de dieren alleen thuis. Buiten werk nemen we haar overal mee naartoe. Als we wat langer weg zouden moeten, zou Mara naar mijn ouders kunnen, die zijn altijd thuis en hebben ook een hond.

De praktijk: Mara vond de katten eng, was hartstikke wagenziek en had flink verlatingsangst. We konden haar niet alleen laten, en overal mee naartoe nemen ging ook echt niet, ze kotste alles onder en vond heel veel spannend. Als mijn man en ik tijdens een wandeling op een heel rustig terras snel een ijsje aten, en ik moest naar de wc, dan zat ze hard te janken tot ik weer terug was. Mara naar mijn ouders brengen gaat niet, hun hond valt sinds haar laatste bezoek aan het pension uit naar andere honden, we hebben ze nog niet aan elkaar durven voorstellen.

Ons 'ideaalplaatje' viel totaal in duigen. Ik had er absoluut geen rekening mee gehouden dat de hond verlatingsangst zou kunnen hebben (in haar opvanggezin was ze ook dagelijks alleen en dat leek goed te gaan), dat ze wagenziek zou zijn en dat ze hartstikke onrustig is wanneer we haar meenemen op visite. In de praktijk betekent dit dat je je heel erg moet aanpassen en je leven overhoop moet gooien. Het heeft in ons geval ook erg veel geld gekost. Ik denk dat heel veel mensen dat niet kunnen en/of hun ideaalplaatje niet los willen laten. En dan heb je dus een mismatch en moet de hond weg.

In onze situatie had ik vanwege zwangerschapsverlof de luxe om Mara niet alleen te hoeven laten. Maar mijn ideaalplaatje van de eerste maanden met mijn kindje viel hierdoor ook wel in duigen, het was prachtig weer en ik kon niet met hem weg. We hebben veel af moeten zeggen en zijn ook tegen onbegrip uit de omgeving aangelopen. Mijn man en ik hadden het ervoor over, maar we hebben best wat gevloekt hoor. Ik denk dat Mara bij heel wat andere mensen allang in het asiel was beland. Ons geduld is overigens beloond, ze kan nu best goed alleen zijn en de wagenziekte is aardig onder controle. Maar we moeten ons nog steeds flink aanpassen aan haar, en ik weet inmiddels dat dit mijn man heeft doen besluiten om hierna geen hond meer te willen. Hopelijk kunnen we nog een jaar of 10 van Mara genieten

[jacq1970]

Ik denk dat het veel te maken heeft met verwachtingen hebben en die niet kunnen loslaten. Mijn eigen voorbeeld: Mara kwam hier ruim een jaar geleden als eerste hond. Ons plaatje was: een niet al te grote hond, die goed met katten en kinderen (ik was zwanger) kan. We hebben een grote tuin, waar ze de hele dag in kan, en 2 dagen per week zijn de dieren alleen thuis. Buiten werk nemen we haar overal mee naartoe. Als we wat langer weg zouden moeten, zou Mara naar mijn ouders kunnen, die zijn altijd thuis en hebben ook een hond.

De praktijk: Mara vond de katten eng, was hartstikke wagenziek en had flink verlatingsangst. We konden haar niet alleen laten, en overal mee naartoe nemen ging ook echt niet, ze kotste alles onder en vond heel veel spannend. Als mijn man en ik tijdens een wandeling op een heel rustig terras snel een ijsje aten, en ik moest naar de wc, dan zat ze hard te janken tot ik weer terug was. Mara naar mijn ouders brengen gaat niet, hun hond valt sinds haar laatste bezoek aan het pension uit naar andere honden, we hebben ze nog niet aan elkaar durven voorstellen.

Ons 'ideaalplaatje' viel totaal in duigen. Ik had er absoluut geen rekening mee gehouden dat de hond verlatingsangst zou kunnen hebben (in haar opvanggezin was ze ook dagelijks alleen en dat leek goed te gaan), dat ze wagenziek zou zijn en dat ze hartstikke onrustig is wanneer we haar meenemen op visite. In de praktijk betekent dit dat je je heel erg moet aanpassen en je leven overhoop moet gooien. Het heeft in ons geval ook erg veel geld gekost. Ik denk dat heel veel mensen dat niet kunnen en/of hun ideaalplaatje niet los willen laten. En dan heb je dus een mismatch en moet de hond weg.

In onze situatie had ik vanwege zwangerschapsverlof de luxe om Mara niet alleen te hoeven laten. Maar mijn ideaalplaatje van de eerste maanden met mijn kindje viel hierdoor ook wel in duigen, het was prachtig weer en ik kon niet met hem weg. We hebben veel af moeten zeggen en zijn ook tegen onbegrip uit de omgeving aangelopen. Mijn man en ik hadden het ervoor over, maar we hebben best wat gevloekt hoor. Ik denk dat Mara bij heel wat andere mensen allang in het asiel was beland. Ons geduld is overigens beloond, ze kan nu best goed alleen zijn en de wagenziekte is aardig onder controle. Maar we moeten ons nog steeds flink aanpassen aan haar, en ik weet inmiddels dat dit mijn man heeft doen besluiten om hierna geen hond meer te willen. Hopelijk kunnen we nog een jaar of 10 van Mara genieten

Toen wij Samara adopteerde hadden we inderdaad ook zo een plaatje in ons hoofd haha.. niets daarvan klopte met de werkelijkheid haha.
Feestjes of gewoon flink visite het eerste jaar werd het echt niet want Samara was te bang, wilde dwars door de ramen naar buiten.. aanpassen was het codewoord, kijken wat ze aan kan en daarop acteren.... uiteindelijk is het een wereldhond geworden , kon lekker mee naar strand, bos etc ze kon los op veilig plekken en in ons huis had ze haar veilige plek en wat er ook gebeurde die gaf ze voor niks en niemand op
Vreselijk veel van haar geleerd en nog meer van haar gehouden, alles dubbel en dwars waard geweest, daarna kwam ook Bowie erbij en na het inslapen van Samara kwam Esperanza ook nog.. dus wie weet, er gebeuren gekkere dingen in de wereld.