Het HondenForum

sypke schreef:Ik heb jaren van Sypke als oude hond genoten. Tussen beslissing laten inslapen en de daadwerkelijke euthanasie zat anderhalve dag. Ik vond het een vreselijke tijd. Je doet alles voor het laatst en weet dat je hond er binnenkort niet meer is. Dat is geen genieten.

Nee, dan kun je het beter meteen gedaan hebben. Nog even een fijne wandeling, lekkere bak met eten en laten gaan.

Toen bij Mowgli de tumor terug was wisten we dat het niet lang zou duren, het was meer een periode van "tussen hoop en vrees" geen genieten dus. Ik had op een gegeven moment toen ze pijn had de beslissing genomen om haar te laten inslapen maar de dierenarts had nog een optie qua pijnstilling en vroeg mij dit toch nog te proberen. Achteraf ben ik blij dat ik dit heb gedaan, het heeft Mowgli nog een redelijk pijnvrije tijd gegeven maar toen ging het echt niet langer en hebben we haar drie maanden na het ontdekken van de tumor laten gaan. Mowgli zou een week later twaalf zijn geworden.

Gizmo had bottumoren, toen hij ondanks de pijnstilling pijn kreeg heb ik hem gelijk laten inslapen. Hij was bijna vijftien.

Gipsy is overleden aan een gescheurde longslagader, haar dood is vreselijk geweest. Ik wilde dat we de kans hadden gehad om haar in te laten slapen. Gipsy is maar twee jaar geworden.

ik vond de tijd tussen het telefoneren naar de DA en haar komst al verschrikkelijk
als het even kan, geen inplannen dus. Het moment van beslissen, moet ook het moment van uitvoeren zijn.

Niet plannen heeft de voorkeur,maar is wel nodig ivm afspraak thuis inslapen en ivm werk.

Ik geloof niet z o in het zo lang mogelijk rekken, dus lange tijd ertussen laten zitten is voor mij eigenlijk niet aan de orde. Bij Max had ik me voorgenomen dat als het inoperabele kankergezwelletje op zijn poot uizaaiingen zou krijgen die hem gingen hinderen, ik niet zou gaan wachten totdat het naar werd (voor hem en ons zelf). Dus toen ik merkte dat er zich iets begon te manifesteren, heb ik een afspraak gemaakt met de DA zodat hij thuis kon inslapen en dat was een paar dagen. Daarin kon ikniet uitbundig genieten, het was meer zorgen dat hij in zijn gewone doen was en ik alleen misschien nog wat meer tijd met hem doorbracht, maar geen rare dingen waar je zelf alleen maar onrustiger van wordt.

Bij Noeska, die gewoon langzaam wat achteruit sukkelde, von dik dat we niet langer konden wachten toen ze na een paar ongelukjes ineens 's morgens in haar plas in haar mandje lag, ongelukkig te wezen, vlak voor het weekend. De DA kon op die korte termijn niet hier thuis komen (is niet om de hoek) dus we hebben gebeld voor een afsoraak daar, haar rustig uitgelaten en haar rustig daar in laten slapen. Ik had haar niet over het weekend heen kunnen tillen voor nog wat meer tijd met haar, wetende dat ze dan nog een paar dagen door hetzelfde heen moest. Het verdriet om het gemis wordt daar niet minder van en ik zou me schuldig voelen naar haar.

Buffel loopt op zijn eind, zodra we een dag hebben dat we denken ok het is klaar bellen we en dan moet het zsm gebeuren, tot die tijd doen we gewoon zoals altijd, alleen de wandelingen zijn zo goed als over..

Ik had voor Shib donderdagochtend gebeld en vrijdag rond de middag zou de dierenarts komen. Ik vond die tijd ertussen heel dubbel. Aan de ene kant loodzwaar en had ik bij alles 'de laatste keer', maar aan de andere kant heb ik wel echt nog genoten van zijn gekke streken, van zijn speeltjes uitzoeken in de dierenwinkel en ze vervolgens thuis helemaal slopen.
Nu was Shib ook nog niet heel slecht toen ik hem liet gaan en had zelfs net die 1,5 dag een opleving dus hij kon ook nog precies dat allemaal doen wat hij het leukste vond. Dat zal misschien een verschil maken waardoor ik ondanks het verdriet van wat er te wachten stond toch nog kon genieten.

Brigitte schreef:Buffel loopt op zijn eind, zodra we een dag hebben dat we denken ok het is klaar bellen we en dan moet het zsm gebeuren, tot die tijd doen we gewoon zoals altijd, alleen de wandelingen zijn zo goed als over..

Dit dus. Nu met de pijnstilling is Chuck nog zo goed. Echt wandelen gaat m niet meer worden en hij slaapt veel,maar dat is ook de leeftijd.als hij wakker ia dan huppelt hij vrolijk achter ons aan.zijn oogjes stralen nog.hij kwispelt en hij eet. Dat laat je dan toch nog niet inslapen? Vind hem hier echt nog te goed voor,maar weet ook van de sluipmoordenaar in zijn buik....

Bij Dushi heb ik om 12.00 ofzo gebeld en ik kon om 17.15 terecht. Ik vond de tijd ernaartoe niet vreselijk maar ik was wel blij dat het achter de rug was. Ik zou denk ik een laatste week niet trekken. Wetende dat alles voor het laatste is. Ik huil nogal vel dan. Ik heb die dag dat ze ging en de dag erna zoveel gehuild dat mijn ogen en week lang dik waren.

Nee, ik geniet niet van die laatste momenten. Ik snap ook niet dat mensen dan nog foto's gaan maken. Een afscheidsshoot, vreselijk. Daar kan je toch nooit met een fijn gevoel naar kijken?

Van Noa kan ik nu wel genieten. Die wordt echt oud, maar een afscheid hoef ik nog niet te plannen. Het kan nog een paar maanden duren, maar misschien ook wel een jaar. Ze is nu zo aandoenlijk..

Ik heb het met Kaiou wel gedaan, nog even genieten. En dat was het ook echt.
Op woensdagavond afscheid genomen op de hondenschool waar we tien jaar hebben getraind en op donderdag de afspraak gemaakt met de dierenarts om hem de volgende week woensdag thuis in te laten slapen. In de dagen er tussen heb ik echt veel dingen bewust voor het laatst gedaan met Kaiou. Ik heb ook nog veel foto's gemaakt.
Daar ben ik nu erg blij mee.

Kaiou was weliswaar 13.5 jaar oud, maar, behalve doof, goed fit. Hij had het nog prima naar zijn zin, we liepen nog minimaal 5 km per dag, we hooperden nog elke week.
Maar hij had ook een grote bult op zijn zij (een hemangiosarcoom), een agressieve kanker met heel grote kans op uitzaaiingen in milt of lever, die op enig moment knappen.

Wat voor mij de doorslag heeft gegeven om hem toch redelijk snel te laten inslapen is het feit dat een hond niet weet hoe oud hij is of kan worden en wat de dag van morgen eventueel nog voor moois in petto zou kunnen hebben.
En het feit dat, of ik hem nu maandag, dinsdag, woensdag, over twee weken of over een maand zou laten inslapen, het voor mij niet makkelijker zou worden.
Maar vooral omdat ik niet wilde wachten tot er inderdaad iets mis zou gaan en dat zijn laatste uur dan waarschijnlijk een pijnlijke rit naar een vreemde dierenarts zouden zijn (zoiets gebeurt altijd ’s avonds of in een weekend), die hem dan toch ook zou moeten laten inslapen.

Kaiou is blij gegaan, thuis, liggend op zijn kleed terwijl hij lekker lag te kluiven.

We hebben besloten hem nog even te laten gaan.hij is nog zo goed met de pijnstilling.
Risico is natuurlijk dat de tumor gaat bloeden en we dan met spoed in moeten slapen,maar zoals hij nu is kunnen we hem echt niet in laten slapen.hij voelt zich goed met de pijnstilling
Mocht hij achteruit gaan of bijwerkingen krijgen van de pijnstilling dan is het wel klaar.
Vraag me ook af of een dierenarts een hond die zich nog zo goed voelt en er zo goed uitziet,wel in zal laten slapen.... wij kunnen ons er nog niet toe aanzetten.

Johnny Jones schreef:Ik snap ook niet dat mensen dan nog foto's gaan maken. Een afscheidsshoot, vreselijk. Daar kan je toch nooit met een fijn gevoel naar kijken?

en toch, 2x gedaan en 2x hele waardevolle foto's

bij Bazooka was het ingepland om de shoot te doen en werd hij tussen de afspraak van de shoot en de shoot dusdanig slecht dat hij diezelfde avond is ingeslapen (uitstralingspijn waardoor hij in de roedel kwetsbaar werd en voor nog een aantal laatste dagen/weken eenzame opsluiting tot hij niet meer zou kunnen wilden we hem niet aandoen)

https://www.facebook.com/pg/LikeAHurric ... 3444335078

Bij Jeanot de afspraak voor de shoot gemaakt op moment dat in de ochtend bij de dierenarts bleek dat hij uitzaaiingen in de longen had en dat we hem die avond als mijn partner er was in zouden laten slapen

https://www.facebook.com/pg/LikeAHurric ... 1923947901

nog een paar dagen of een week "genieten" doen we hier niet, wel wordt er een afspraak gemaakt en niet (of het moet accuut zijn) per direct
tot nu toe heeft die afspraak niet meer dan 24 uur in de toekomst gelegen, meestal dezelfde dag nog

Met Umi moeten we straks kijken, de dierenarts wil aan huis komen, maar dat zal dan ivm de afstand gepland moeten worden, dat hangt dus helemaal af van hoe ze straks aan het einde van haar leven is en of er de tijd is om dat in te plannen.
Wel bij voorkeur ook als het op de kliniek moet in de avonduren of op zondag middag zodat mijn man er ook gewoon bij kan zijn.

Johnny Jones schreef:Nee, ik geniet niet van die laatste momenten. Ik snap ook niet dat mensen dan nog foto's gaan maken. Een afscheidsshoot, vreselijk. Daar kan je toch nooit met een fijn gevoel naar kijken?

Ja hoor. Niko was buiten nog heel erg blij en energiek. Heb die week een hoop lopen brullen, maar ook op een fijne manier afscheid kunnen nemen.
Niks heel geks gedaan, nog een keer bos, een keer strand en daar z'n oom uitgestrooid, op bezoek bij z'n lievelingsbuurman.
Het grote verdriet was eigenlijk al voorbij direct na het moment van inslapen, dat had ik daarvoor al gehad samen met hem.







Het zijn wel emotionele foto's, maar geen verdrietige. Ik had het voorrecht hem op een "goed" en gepland moment te laten gaan.
Dat was wel even anders dan charlie 8 maanden daar voor, die ik in een wasmand heb moeten proppen om er terwijl ze aan het doodbloeden was mee naar de dierenarts te rennen.
Helaas kan het niet anders als het onverwacht komt, maar met een oude hond vind ik het de prettigste manier. Ik kon meteen met een goed gevoel terug kijken op een vol en rijk leven.

Bij Izzy wisten we al maanden dat ze dood zou gaan. Ik heb op een gegeven moment een afspraak gemaakt voor een week later. Ze was toen nog goed maar je merkte wel dat dat ieder moment om kon slaan. Die week later kwam voor ons alle 3 goed uit, we konden er alle 3 bij zijn, toetsweek van dochter was dan voorbij en mijn man had toen vroege dienst. Ik had het heel erg gevonden als ze ineens zo slecht geworden was dat het op stel en sprong zou moeten. Het scheelt misschien dat we al zo'n 9 maanden wisten dat ze dood zou gaan en dat dat al langer duurde dan van tevoren verwacht maar ik denk dat ik het niet eens zo vervelend zou vinden als we het bij Charlie ook zo zouden doen. Ik ga geen week huilend rondlopen, de echte spanning bouwde zich een dag van tevoren pas echt op.
Ik denk dus dat als ik de keuze heb ik er de volgende keer weer voor kies.

Als ik weet dat het moet gebeuren..dan maar liever gelijk.
Heb ik trouwens bij mensen ook

Ik heb de dood van Fribbel een dag of 10 van te voren gepland. En ik heb echt nog van die laatste dagen genoten.
Juist heel bewust naar hem gekeken, met hem geknuffeld, samen geslapen. Op die momenten heb ik me ook echt voorgenomen om dìt moment te onthouden. En nu nog, als ik m'n ogen sluit dan zie ik 'm zo liggen in de tuin, bij me op schoot of scharrelen door het park.

Het inslapen zelf ging dan weer niet zoals gepland en dat was wel moeilijk. Je kunt dingen ook overplannen en dan is een teleurstelling onvermijdelijk natuurlijk.
Maar die laatste dagen samen waren heel bewust en intens en dat was heel fijn.

Ik heb mijn honden bij mijn beslissing tot euthanasie ook meteen in laten slapen.
Zoiets afspreken voor een paar dagen later gebeurt me niet.
De sfeer in huis zou dan al zo anders zijn dan normaal dat mijn honden daar zenuwachtig van zouden worden, dus per direct einde.

Op een na kregen mijn honden bij de DA hun fatale diagnose en dan ga ik er niet meer mee slepen.
De DA van Rana zei dat hij er aan kwam toen ik belde over haar conditie, dus dat kon thuis.

Nanna schreef:

Maeve schreef: En tijdje terug las ik dat haar vader was ingeslapen. Een jachthond die seizoenen lang mee ging op de eenden en ganzenjacht. Hij was nu op dus ze hadden de afspraak voor euthanasie gemaakt, en voordat ze naar de DA gingen mocht hij nog één jacht mee. Totdat hij zelf aangaf dat het klaar was, toen zijn ze in de auto gestapt en naar de DA gereden met hem. Dat vond ik dan weer iets heel moois hebben. Gewoon doen wat je hond het allerliefst deed en dan afscheid nemen.

Maar ik vraag me af of je daar ook nog van 'geniet'. Ik snap dat dat het laatste is dat je voor je oude hond wilt doen hoor; hem nog één keer laten shinen in dat wat ie graag deed. Maar ik zou door mijn tranen heen alle te schieten eenden missen. Van genieten is geen enkele sprake.

Ik heb onze Mika een paar uur voor het inslapen nog mee de wei op genomen naar de schapen, en nee, voor mij was dat alleen verdrietig, maar je doet dat voor je hond, niet uit eigenbelang.
Wetende dat ik hem waarschijnlijk zou kunnen oprapen en dragen omdat ie niet eens meer goed het stuk naar huis (over eigen terrein) zou kunnen lopen.

Genieten is dat zeker niet, een ooit zo geniale werkhond op een leeftijd van maar 6 jaar zo afgetakeld te zien, wankelend op zijn poten. Dan breekt je hart hoor.
Maakte niet uit, voor die gelukzalige blik van die hond voor een paar seconden, dat ie nog even dacht dat ie de controle had over "zijn schapen". Daar doe je zoiets voor...

Meestal is het hier ook als we denken het is genoeg geweest, (en dat geeft je hond ook wel zelf aan) dat we dan zo snel mogelijk de knoop doorhakken.

Nou , ik kan er niet van genieten dat een hond er nog even voor mij moet zijn zodat ik hem nog even kan verwennen. Nog lekker knuffelen en vol stoppen met vreten alsof je nog iets goeds moet maken .

Mij lukt het niet om diezelfde avond nog te laten inslapen, tenzij het om iets acuut gaat.
Ik heb echt minstens een dag nodig om afscheid te nemen. Niet om nog tig uitstapjes te gaan maken maar bewust een reeks dingen voor de allerlaatste keer doen maakt het besef dat het daarna ook echt gedaan is voor mij persoonlijk iets gemakkelijker. Nadat de beslissing gemaakt is kan ik ook nog oprecht genieten van bepaalde momenten. Op een andere manier, maar niet minder waardevol.
Al hoeft het geen week te duren hoor, dat trek ik nu ook weer niet.