*Esther schreef:Soooof schreef:Ah dat zou natuurlijk ook kunnen ja! Hij is ook nog jong, wellicht zijn z’n spieren nog niet sterk genoeg. Of z’n evenwicht nog niet helemaal doorhebben zo. Het is ook geen wereldkwestie natuurlijk.
Ken je de boeken van Sam Turner? Een hondenleven lang fysiek en mentaal in balans? Deel 4 is nu uitgekomen maar ik denk dat jouw vraag in deel 1 al aan bod komt. Je hond is nog lang niet sterk genoeg voor deze fysiek moeilijke oefening. Brave hond die het toch maar probeert. Jij haalt gewoon zijn steuntje weg....Sam Turner is ook dé clickerjuf dus deze boeken zijn wat dat betreft ook aanraders.
Nee, maar dank voor de tip! En ja, ik haalde zijn steuntje weg, maar dat heb ik natuurlijk niet 100 keer gedaan. Ik zie ook dat ie het nog niet kan, dus dat is prima. Zoals ik al zei, het is geen wereldkwestie.
mijke schreef:Hier duurde het 4 jaar voordat Oor begreep welke spieren ze moest gebruiken om zelfstandig rechtop te zitten. Gewoon blijven oefenen en belonen. Oor mocht van mij eerst met haar rug tegen de bank aanleunen (dan zat ze in de hoek) en later had ze alleen nog mijn handen nodig, en op den duur kon ik die langzaam steeds heel ff wegtrekken. Het was in Oors geval in ieder geval niet dat ze de bedoeling niet snapte, maar dat ze gewoon echt die spieren moest trainen en ontdekken. Want een heel natuurlijke houding is het natuurlijk niet. Toen ze het eenmaal door had ging ze trouwens als een malle, wij krijgen nu te pas en te onpas een deftig zittend hondje en ze houdt het als ze goed zit inmiddels ook best wel lang vol.
Ahja, tegen een muur hier gaat het ook makkelijker. En wat DeDiana suggereerde met één pootje doet ie ook al, hij 'zoekt' een soort van naar zijn evenwicht door steeds één pootje los te laten en weer terug te zetten. Die andere laat ie dan nog gewoon steunen. Leuk dat ze het dan opeens door had! Rex doet dat ook als ie iets nieuws heeft geleerd en hij snapt het opeens, dan krijg je een paar dagen dat de hele tijd te zien. "Ikkanhetikkanhetikkanhet!"
Deed ie overigens ook toen ie nog heel klein was en door kreeg dat ie kon blaffen. Kregen we steeds één blafje en vervolgens een verbaasde blik dat dat geluid uit hem kwam.
Misschien een keer als m'n man thuis is. Het zat hem eerder meer erin dat ie ging staan op zijn achterpoten, in plaats van te blijven zitten, maar volgens mij had ie toen gewoon het gevoel nog niet door, want dat doet ie nu niet meer. Ik zal z'n poten in elk geval in het oog houden. Die onstabiele ondergrond is ook knap! Hier is de stabiele ondergrond voorlopig al onstabiel genoeg.