Wauw, wat een ontzettend lieve en fijne reacties, echt heel erg fijn om ze te lezen. Ik had eigenlijk niet verwacht dat zoveel mensen het zouden lezen en reageren aangezien ik er natuurlijk weer eens een gigantische lap tekst van gemaakt had (en ook moeilijk kon kiezen uit alle foto's)... Maar dit is hoe het in mij opkwam, het kwam recht uit mijn hart en dit is wat ik nu over hem wilde vertellen en laten zien, het achteraf inkorten had er afbreuk aan gedaan. Een beetje sorry dus voor de lengte van zijn IM, maar dit is hoe het voor mij goed voelde.
Ik heb het trouwens gemaakt met mijn browser op volle breedte, maar zie nu dat als ik de browser smaller maak sommige foto's best breed zijn en de tekst daardoor niet helemaal in het beeld past. Zelf vind ik dat altijd zo irritant lezen dus best wel stom dat ik dat nu zo gedaan heb
. Hebben jullie ook dat je van links naar rechts moet scrollen als je de tekst wil lezen? Zoja dan ga ik (later) nog wel even aan de slag om de foto's wat te verkleinen want dat vind ik stom.
Het is hier stil. Buiten stormt het een beetje, veel wind en regen: Mister's weertype. Vooral niet te warm, lekker de neus in de wind en van de regen had hij totaal geen last (als enige hier
).
De timing is inderdaad bizar. Soms dachten we dat die hond het eeuwige leven zou hebben, hij leek echt niet stuk te krijgen. Die flinke spondylose bleef ook gewoon mooi stabiel nadat Mister eenmaal opgeknapt was, dat had ik echt niet verwacht. Voor onszelf was - achteraf - de timing heel fijn: mijn man was echt ontzettend gek op Mister dus ik ben heel erg blij dat hij erbij was (een dag eerder of later was dat dus niet het geval geweest). Voor Mister en mij was het ook heel erg fijn dat man er was, een fijne steun en liefde voor Mister en ik vond het ook heel erg fijn dat we dit samen konden doen, samen afscheid konden nemen.
Ik had het niet helemaal duidelijk beschreven zie ik, maar naar alle waarschijnlijkheid is er inderdaad een tumor van de lever of milt geknapt. Dit heeft er dus al een tijd aan zitten komen en had op ieder moment kunnen gebeuren.
En stom hè, je weet dat zijn tijd er aan zit te komen - niet door de tumor, dat wisten we niet maar doordat hij toch wel echt ouder aan het worden was en toch wel wat zwakkere momenten had en inmiddels last van artrose - maar hij bleef toch zo sterk, kon prima nog zelf op en om en genoot echt de hele dag door... we hadden een beetje het gevoel dat het nog wel jaren zo kon blijven (ondanks dat ik wel beter wist). En dan komt het einde toch plots. Ik vind het wel een troost hoor, te weten dat het einde er toch wel aan zat te komen, dat hij een mooi voltooid leven heeft gehad. Het is ook wel goed zo, maar het was nog zo genieten met hem.
Goh wat bijzonder Crutz dat je zaterdag Mister's oproep voorbij zag komen op Miranda's FB (of in je herinneringen, weet niet precies hoe dat werkt
).
Haha, ja mijn eerste hond met horizonvervuilers
. Ik vertelde vrijdag nog waarom dat zo irritant was, die oren: die steken veel te ver boven de kop uit dus in het begin vielen die altijd buiten de foto aangezien ik Lais haar kop gewend was
. Inmiddels was ik er natuurlijk wel aan gewend geraakt en ben ik zelfs (sssst) van prikoren gaan houden. Door Mistertje
.
Lucie, Mister is bijna vijftien geworden en bijna drie jaar bij ons geweest. Hij is van 13 juni 2002, is 15 juni 2014 bij ons gekomen en nu dus 5 juni 2017 overleden.
DeDiana, ik denk inderdaad dat hij wel zo ongeveer alles uit zijn tijd bij ons gehaald heeft wat erin zat. Hij kon ook wel snel over zijn toeren raken (laatste jaar veel minder en laatste half jaar echt weinig) maar daarnaast kon hij ook zo makkelijk genieten en lekker tevreden zijn met alles hier. Soms dacht ik weleens dat het voor hem misschien fijner geweest was zonder andere honden - hij kon zich er soms zo door opwinden - maar aan de andere kant had hij er toch ook veel plezier aan. Hele dagen en nachten lag hij, in eerste instantie met Lais, later nog met Tis en het laatste jaar met Willem op de bank te dweilen
. Liefst op de blauwe bank, een heel diepe en brede bank dus daar kon hij met zijn grote lijf heerlijk uitgestrekt op liggen en draaien zo samen met die langpoot van een Willem.
En Lais die hem vooral de eerste twee jaar altijd maar weer uitdaagde voor een spelletje/stoeipartij/tikkertje
. Zij is ook een groot onderdeel geweest in het sterker worden van Mister: zij daagde hem net zo lang uit tot hij meedeed en zo trainde ze hem
. Niet bewust natuurlijk, ze is gewoon een klier, maar toch
.
Kloesje, Lais heeft heel bewust afscheid genomen van Mister, ze heeft meermaals aan zijn bek staan ruiken en heeft ook nog even bij hem gelegen. Ze weet echt dat hij er niet meer is volgens mij, ze is hem ook niet aan het zoeken. Het opvallende is dat ze sinds maandagavond steeds op de blauwe bank ligt, de bank waar Mister en Willem altijd lagen, zij lag normaal meestal op de rode bank ( of op een gigantische stapel kussens, prinses op de erwt). Ik weet niet of ze nu echt bewust Willem opzoekt, maar het lijkt er wel op.
Verder is het echt zo fijn de andere dieren nog om ons heen te hebben, er gaat echt een troost vanuit vind ik. Natuurlijk neemt dat het verdriet en het gemis niet weg, maar als je dan zit te janken en zij komt je tranen van je gezicht lebberen dan geeft dat wel even een lach en breekt dat toch even. Zo ook op het moment dat we Mister naar zijn plekje brachten gisteren: dan lopen er twee katten geïnteresseerd mee en is het toch mooi om te zien hoe het leven letterlijk doorgaat.
Lunatic, dat is inderdaad zo vreselijk lief hè als ze iets in de bek nemen met begroeten. Ik kende het helemaal niet (tot ik het van Rietje las) maar wat was dat leuk! Ook tussendoor pakte hij geregeld even zijn bal om hem te komen laten zien
. Daarnet zag ik er nog eentje liggen, een piepbal...
Ach miriam, mooi dat Tibbe altijd zo met zijn todje aankwam en herkenbaar dat als hij niet snel genoeg zijn eerste keus kon vinden (dan zag je hem zoeken zeker hè) hij dan maar even wat anders pakte
.
Arline, ja stom hè, ik had echt een bepaald beeld bij het afscheid en vond het zo moeilijk dat dat nu ineens niet meer kon. Ik had nog speciaal voor hem een reep heel pure chocolade liggen (als het kon jatte hij die
) maar hij voelde zich nu zo rot dat er van 'lekkers' helemaal geen sprake meer was. Gelukkig is dat rotgevoel nu wel gezakt, ook wel omdat ik blij ben dat het geen MDV of darmperforatie was maar een tumor die waarschijnlijk al een hele tijd op knappen stond. Onvermijdelijk dus. Onder de streep doet het er natuurlijk eigenlijk niet toe maar voor mij gevoelsmatig wel, ik kan er nu wel vrede mee hebben.
Poe Ptje, ook jouw post komt bij mij heel erg binnen. Tranen bij jouw zin dat hij bij ons het prachtige boek ''Toen kwam ik thuis'' heeft geschreven...
S@ndr@, echt precies dat: wat zit hij toch ontzettend diep in ons hart!
Nogmaals heel erg bedankt voor jullie reacties, het is echt heel fijn om ze te lezen
. Ik weet ook zeker dat mijn man ze vanavond jankend zal zitten lezen.
Dat je het niet zo voor je zag en het afscheid niet hoe je het bedacht had, dat deed me weer zo denken aan fennie nog geen 2mnd geleden, snap je gevoel 
Sterkte met het gemis.
Hij heeft nog 3 prachtige jaren bij jullie mogen hebben!
