Borrel in de hand en nu stromen de tranen ook over mijn wangen
Mijn Maloutje, god wat was ze in paniek.
Het verhaal:
Malou is natuurlijk pas iets meer dan een maand bij me, maar eigenlijk al vanaf de eerste week zó betrouwbaar op hierkomen aan de lange lijn als ik haar roep dat ik de afgelopen 2 weken de lange lijn ook al nauwelijks meer in mijn handen heb gehad tijdens het wandelen. Met een vriendin vanavond ook afgesproken bij het Buntven dat volledig omheind is. Sowieso om gewoon te wandelen en de hondjes in het water te laten klooien, maar ook met de gedachte van als er ergens een plek is waar ik haar veilig los kan laten lopen zonder dat ik bang hoef te zijn dat ze er vandoor gaat is het daar wel. Het vandoor gaan was in mijn ogen ook vooral vanwege wild, ze heeft wel wat jachtinstinct namelijk.

Bij het Buntven Malou dan ook, nadat ze een paar keer goed hier was gekomen met lijn de lijn losgeklikt en toen is ze heerlijk achter Shib aan het water in gerend. Totdat er ineens 2 knallen kwamen een heel stuk verderop. Ik zag toen al dat ze in paniek begon te raken dus heb heel voorzichtig en beheerst geprobeerd haar bij me te krijgen met koekjes en roepen. Ik had haar bijna te pakken (echt 4 meter zoiets) toen er nog 2 knallen kwamen en toen was ze echt volledig in paniek en vond een opening in het hek waar ze doorheen kon.
Ik ben zonder na te denken ook onder dat hek door gekropen (wat kan een mens lenig zijn als het moet) en erop vertrouwd dat de vriendin met wie ik liep wel op Shib zou letten. En achter Malou aangegaan, zo rustig en beheerst mogelijk om haar niet op te jagen, maar het had echt geen zin. Ze heeft niet meer omgekeken maar is gewoon in volle vaart en paniek weggerend. En hoe mooi haar kleur en aftekening ook is. Ik kan je zeggen dat dat in een bos toch maar mooi k*t is, want ik zag haar al heel snel niet meer.
En toen kwam het besef dat ik haar echt kwijt was. Dat ze niet zomaar zou komen op mijn geroep en geluid van beloningstasje. Mensen, wat begon ik toen in paniek te raken. Tijdens het rennen en roepen heel snel een facebook bericht geplaatst. 10 minuten later ook hier het bericht geplaatst en ondertussen mijn ouders gebeld en ook op zoek gegaan naar Shib.
Vera (veertje) belde inmiddels dat ze er aan kon komen, via Facebook heeft iemand haar bij wioa aangemeld en inmiddels had ik Shib en vriendin met haar honden ook gevonden. Eerst maar terug gelopen naar de auto, want Shib kan ook geen uren meer lopen en daar gewacht op Vera en mijn ouders. Ondertussen was vriendin naar haar huis in de buurt gereden om met de fiets terug te komen en zonder vragen waren mijn ouders ook zo slim geweest om een fiets mee te nemen.
Vera, mijn vader, goede vriendin en ik zijn overal door het bos heen gaan lopen/rennen, alle voorbijgangers aangesproken en koekjes in de handen geduwd en telefoonnummers gegeven en mijn moeder is met Shib bij de auto gebleven voor het geval ze daar terug zou komen.
En ik dacht nog van; ze is afgelopen winter in een bos in Roemenie gevonden en leefde daar al wel een tijdje. Ze zal zich wel ergens schuil houden, als ik haar vandaag niet vind dan gaan we morgen zoeken met speurhonden en dan vinden we haar wel in een half konijnenhol. Maar wat blijkt...
Ze is een kilometer of 8 verderop gevonden. Ze is een fokking drukke 80km weg overgestoken en was continu in paniek maar aan het rennen dwars door Deurne heen richting Vlierden. Daar hebben blijkbaar 2 agenten in burger haar gezien en hebben haar geprobeerd te vangen waarop nog 2 mensen in de auto mee zijn gaan helpen vangen. Die mensen hebben zelf een stichting voor zwerfkatten en hadden wel door dat het niet ging lukken zoals de agenten haar probeerden te pakken. Ze is (voor zover ik het nu weet en vergeef me als het niet klopt, want ik was volledig in paniek en daarna euforisch toen ik haar aan de lijn had) klemgereden door die 2 auto's en de vrouw heeft haar met kattennatvoer, wat ze altijd in de auto heeft liggen voor zwefkatten, weten te paaien en heeft haar zo in een split-second kunnen pakken, godzijdank had ze haar tuigje nog wel gewoon om.
Agenten hebben haar meegenomen, overgedragen aan de dierenambulance en morgen kan ik haar halen.
Normaal zou ik ook echt niet instemmen met morgen pas, maar ik was na al die paniek, lange werkdag, weinig slaap en 2,5 uur door het bos rennen en schreeuwen ook te gesloopt om er nog tegenin te gaan.
Ze is veilig, ze zit beschut, ze heeft een mandje en een bak water. Op mijn stage heb ik kunnen regelen dat mijn dienst van morgen kan worden verschoven naar vrijdag zodat ik ook echt de hele dag Malou in een gouden kooitje kan zetten en haar door de tralies kan aaien.
Stom ding, ze is er net een maand, maar ik ben al zo verrekte gek op haar.
Als ik nog geen grijze haren had, heb ik ze nu wel.
De mevrouw die haar gevonden heeft, krijgt nog een dikke bos bloemen of wat dan ook en een shitload aan kattennatvoer en ik ga zo maar naar bed. Des te eerder is het morgen en kan ik Maloumuts weer in mijn armen sluiten.
De kracht van social media is wel geweldig moet ik zeggen. De mevrouw die haar had gevonden heeft het op een aantal Facebookgroepen gezet en dat kwam vervolgens weer bij een vriendin terecht die mijn bericht had gedeeld. Echt ongelooflijk. Zó fijn!
Ook hier, op Facebook, overal het medeleven gelijk is dan zó fijn. Vera die spontaan aanbiedt te komen helpen. Manuma die aanbiedt om te komen helpen ook al moet ze twee uur rijden.
Bij het Buntven was nog iemand aan komen rijden die de oproep op facebook had gezien en gewoon besloot te komen helpen zoeken.
Echt, zó fijn! Ook al was ze dan al veel verder dan dat we haar ooit hadden kunnen vinden, die betrokkenheid is geweldig.
Ik hoop dit alleen nooit meer mee te maken en Maloumuts gaat simpelweg nooit meer zonder lange neonroze biothane lijn de deur uit.
