Wij hebben het ook gedaan, en wat een heerlijkheid. Zo kwam Monty een zwervede schotse collie van bijna 13 jaar bij ons. Geen ouderdomsgebreken, echter kwam 10 maanden later tijdens een dolle bui waarbij hij wegrende onder een auto en overleed. Daarna hebben we ook nog Winnie de schotse collie gehad. Zij kwam met 9 jaar bij ons, hond was inbeslaggenomen na zware verwaarlozing. Bij 10 jaar een fikse baarmoederonsteking met spoedoperatie bij een dure kliniek in het weekend, maar behalve incontinent op 16 jarige leeftijd in laten slapen. Dus mevrouw woonde nog mooi 7 jaar bij ons! Net zo lang als sommige rassen oud worden.
Later kwam Ringo, wederom een inbeslagenome Schotse Collie na zware verwaarlozing. Was doof en kon niet stoppen met water drinken. Uiteindelijk gecastreerd omdat hij zo loeide als het loopsheidseizoen in volle gang was (en met dove hond in flat wordt het dan wat moeilijk). Werd volgens mij 13,14 jaar.
En ik heb nog een oudje in opvang gehad: Gizmo: kruising border collie windhond. Hondje was mishandelt (woonden op flat, maar neuzen waren mij tyreps dichtgesnoerd zodat ze niet kon blaffen, en had recentelijk nog pups gehad). Ze was een jaar of 11. Ik had haar heel graag zelf gehouden wat een energie had ze en wat was ze lief. Maar ze kon absoluut niet zonder baas thuis blijven en dat was voor ons geen optie. Ze is naar een kennis gegaan en leeft nog steeds. Ze moet nu een jaar of 18,19 of 20 zijn. Er is wel eens een keer tanden schoon gemaakt, maar volgens mij verder nog steeds kerngezond. Heeft tot voor kort nog hele einde naast de fiets meegelopen: onuitputbaar die hond (ik wil niet weten hoe zij als pup geweest is
)
En oh ja, heb ook nog Hecate opgevangen. Een dove en blinde schotse collie met baarmoederonsteking. Ze is gelukkig terug naar de eigenaar gegaan, die nadat ze geborsteld bij mij vandaag kwam haar vacht ook beter onderhielden
Echt ik zou het zo weer doen. Een oudje past zich makkelijk aan, je weet wat je er aan hebt. En medische kosten die zijn bij ons best meegevallen. Met Kay als pup zat ik na 2 nachten ook al met een doodzieke pup bij de dierenarts en wat hebben we daar nog regelmatig gezeten.
En het verdriet heb ik niet zo last van. Moeite met inslapen ook niet. Ik ga wel een diepe band aan, dat zeker en misschien vind ik dat zelfs wel makkelijker met een oude hond. En dat ze minder lang leven heb ik dan op zich ook niet eens zo'n moeite mee. Maar zo'n oude lieverd, ach gos, dat kan ik niet weerstaan.
En tja je krijgt altijd commentaar, wat je ook doet. Als je een asielhond neemt, jong of oud dat maakt niet uit. Als je een pup neemt of als je een bepaald ras neemt. We hebben het allemaal meegemaakt. Asielhonden zouden problemen honden zijn (weinig problemen gehad eigenlijk), een oude hond: wat haal je je voor ellende op je hals met kosten e.d. We haalden een Duitse Herder uit het asiel: een vriendin zou nooit meer komen, ze was doosbenauwd. Uiteindelijk kwam ze gewoon en leerde ze dat het een schat van een beest was. Toen ik een pup nam en ook nog een border collie, die ontwikkelen allerlei gedragsproblemen en het zijn rothonden vond mijn schoonmoeder die er 1 kende...... Ook bedrogen uitgekomen, want ze vind Kay geweldig! Heeft hun labradorpup zelfs nog onder zijn hoede genomen
Ben vrijwilliger in het asiel dus kijk altijd een paar keer per week op de site hoe het met de honden gaan en begon net te juichen 
maar dan wel met financiele backup van een aantal hele lieve mensen, want ik wist van tevoren al dat ik het niet zou kunnen betalen als ze ziek zou gaan worden. Ze was toen 10, aankomende zomer wordt ze 13 maar gaat nog als een speer 
