Spokkie is vanmorgen voor het laatst met ons mee geweest, voor ons gevoel dan. We hebben z'n as verstrooit op onze favo wandeling bij langevelderslag, in de duinen, op het strand en in de zee.
We missen hem nog onztettend. Hij was ook altijd zo aanwezig dat we nog niks kunnen doen zonder aan hem te denken. Als je aan het stofzuigen bent, verwacht je hem minstens drie maal tegen te komen op de een of andere onmogelijke plek. En nu is dat dus geen een keer.
Het verdriet zal slijten, het heeft tijd nodig. Wat blijft zijn mooie herinneringen aan een goede tijd die we met z'n allen hebben gedeeld. Het was misschien te kort, maar we geloven dat hij een goed hondenleven heeft gehad, en dat is voor ons een grote troost.
