Het HondenForum

crutz schreef:

aman.en.don schreef:Thanx!
Wanhoop hebben we zeker gevoeld! We wilde direct al met haar naar de kliniek maar dat mocht niet omdat elke prikkel een nieuwe aanval uit kon lokken op dat moment. Ze moest absolute rust hebben dus zelfs de kinderen hadden we naar de buurvrouw gestuurd. Toen ze de voor ons eerste zichtbare aanval kreeg voelde ik haar al weg vliegen. Ik wist het gewoon, het was einde verhaal. De da die aan de lijn hing zei ons direct een spuit te komen halen. Vrienden met een border met epilepsie woonde alleen dichterbij dus in overleg met de da daar die spuit op gehaald. De da was er van overtuigd dat die ene spuit genoeg moest zijn om haar uit de aanval te trekken. Ik ben bij Kayla gebleven en Don is echt wezen crossen om die spuit te halen. Ik vroeg de da direct al wat als die spuit niet helpt. Tja dan moet er een tweede en eventueel een derde in. Mijn volgende vraag was direct, uhh als dat ook niet helpt? Poeh zegt ze, dat heb ik nog nooit mee gemaakt, ik bel je zo terug ik ga een collega raadplegen. Don wederom crossen naar de dichtsbijzijnde kliniek om spuiten te halen. Vlak voor hij thuis kwam belde de da terug. Ze zei gooi die spuit erin en kom toch maar direct hierheen zonder te wachten of die spuit helpt. Dat hebben we gedaan maar kayla was al geruime tijd compleet buiten bewustzijn. Ze had een onregelmatige hartslag en haar pupillen reageerde niet. Da heeft alle mogelijke medicatie erin gegooid. Zolang Kayla bewusteloos was wilde zij Kayla de nacht nog geven ondanks dat ik aangegeven had dat het voor mijn gevoel einde verhaal was. Toen we weg gingen begon ze weer te stuipen maar de slik en pupil reflexen waren terug. De da was een soort van opgelucht want dat was haar tenminste bekend. Ze heeft veel mensen gebeld maar niemand kon de bewusteloze staat verklaren. We spraken af om even naar huis te gaan en zou zou ons ander half uur later terug bellen. Ze belde echter al toen we nog onderweg naar huis waren dat het nog steeds niet goed ging en of ze haar onder narcose mocht brengen. Haar hersenen liepen risico over verhit te raken door de aanval. We gaven toestemming en namen thuis een besluit. Als ze na de narcose nog niet bij kwam wilde we de stekker eruit trekken. We moesten een moeilijk besluit neen maar voor haar de enige eerlijke. Na ruim anderhalf uur belde de da dat Kayla nog steeds bewusteloos was. Het was genoeg en we besloten afscheid te gaan nemen. Het was afschuwelijk haar zo te moeten zijn. De zij waar ze op lag was door weekt. Alles liet zo lopen. Ze was er gewoon niet meer, behalve haar hartje en ademhaling. Ik voelde het al bij de eerste zichtbare aanval. De kinderen waren ook mee om afscheid te nemen. Ze waren helemaal kapot van verdriet. Ze pakte haar vast en probeerde haar wakker te maken. Uiteraard ging dat niet.Toen het echt tijd was zijn ze de wachtkamer in gegaan waar ze door lieve vrienden werden opgevangen. Kayla's hartje wilde niet opgeven. Haar ademhaling was al 5 minuten eerder gestopt dan haar hartje.Toen ik ook de wachtkamer in kwam bleek dat mijn zoon (13) exact heeft gevoeld wanneer Kayla officieel stierf. Hij zei het tegen mijn vriendin, kreeg kippenvel en van warme handen werden zijn handen ineens ijskoud. Het tijdstip klopte exact en hij kon het ook niet hebben gehoord of gezien of iets. Hij heeft het gevoeld.

Sorry voor het uitgebreide verhaal maar het van me afschrijven voelt goed

brrr wat een verhaal, doet me helaas heel erg aan mijn overleden Amor denken, weet je dan ook zeker (ook voor je andere honden) dat ze epilepsie had en niet vergiftigd is? de dienstdoende DA waar wij toen snachts kwamen dacht bij alle verschijnselen ook eerst aan epilepsie nl, de vergiftiging (wat ik eigenlijk zeker wist) is pas uit sectie gekomen

verder, heb je nu niks meer aan, maar mocht je ooit nog voor de situatie komen te staan, de laatste spuit rechtstreeks in het hart geeft ook niet zo'n gevecht waarbij de ademhaling stopt en het hart nog minuten lang door blijft gaan....is vooral voor jezelf prettiger, de hond weet het toch niet meer....