Nog bedankt voor jullie reacties. Ja het is totaal onwerkelijk...ik kan het nog steeds bijna niet geloven.
Ik wil even hierop reageren (gewoon om te verduidelijken, ik begrijp je reactie wel):
Gipsy schreef:Wat erg dat ze eigl. nog niet wilden gaan.
Het gemis zal groot zijn.
Bizar of speciaal vind ik het niet.
Het was toch de eigenaar die besloot om ze alledrie in 1 keer in te slapen. Hun beslissing dus en niet dat van de 3 honden&kat.
Ik zou het niet kunnen.
Sterkte !
Ik weet heel zeker dat ze wél alledrie wilden en moesten gaan. Zo’n beslissing neem je niet zomaar even. Het is echt niet zo van ‘ach ja, ze zijn allemaal wat krakkemikkig…laten we maar zorgen dat we het in 1 klap achter de rug hebben’. We hebben echt onze uiterste best gedaan om de situatie van onze 3 lieverds zo goed en onafhankelijk mogelijk te beoordelen….misschien hebben we hierin 'fouten' gemaakt, maar ik heb zelf het gevoel van niet.
Ik weet zeker dat we zo objectief mogelijk (in zoverre dat dat mogelijk is bij zoiets emotioneels) deze beslissing hebben proberen te nemen (met hulp van de dierenarts) en dat dit de enige juiste beslissing was.
Hoe 'toevallig' het ook allemaal lijkt, de tijd was voor alle drie rijp. Yourie kon sinds die zondag niet meer opstaan. Hij had gelukkig geen pijn (dankzij zware pijnstillers), maar hij was er echt gefrustreerd door en je zag aan zijn blik dat hij geen zin meer had. Hij at toen ook niet meer.
Bij Lara denken wij achteraf dat ze niet 'zomaar' blind was, maar dat er iets met haar hersenen was, of dat ze dement aan het worden was. Ze was letterlijk de weg kwijt....keihard overal tegenaan lopen (ook dingen die dus een vaste plaats hebben)...keer op keer en tot bloedens toe. Het leek wel of ze geen prikkels meer kon verwerken en dus ook geen pijnprikkels meer had. In de vijver vallen, of nou ja heel hard erin lopen dus, 2 keer achter elkaar (daarna mocht ze dus niet meer alleen in de tuin). Soms ‘verdwalen’ tussen stoelpoten of zomaar in een hoekje. Soms staarde ze tijden naar de muur, soms gewoon in de lucht. Totaal onzindelijk, 10 keer per dag plassen in huis en ook poepen. En totaal geobsedeerd door eten. Bij haar hebben we misschien wel te lang gewacht hebben...ik weet het echt niet...maar ze had geen pijn, ze leek nog vaak vrolijk, was heel blij als er bezoek kwam en ze reageerde nog wel heel goed op commando’s en genoot van knuffelen en zocht vaak steun bij Yourie. Wij hebben eerlijk gezegd geen seconde gedacht aan ‘dementie’ (ook de dierenarts niet, al had hij totaal geen verklaring voor haar plotselinge onzindelijkheid en ‘blindheid’), ook geen ervaring mee. We hebben uiteindelijk niks meer laten onderzoeken, na de talloze vervelende onderzoeken die Lara al had moeten ondergaan. Wij hadden wel al stiekem het idee dat zodra Yourie aangaf dat zijn tijd gekomen was, dat Lara bijna zeker wel mee zou ‘moeten’. Zonder Yourie raakte ze echt in paniek en die stress wilden wij haar niet ook nog aandoen. Dat ze steun zocht bij Yourie toen ze de laatste spuit kreeg, was voor ons een ‘teken’ dat het de goede beslissing was…sentimenteel gelul waarschijnlijk…ik weet het niet, dit helpt ons er doorheen.
Tommie had waarschijnlijk een stembandverlamming door die aanval....haar stem was ineens helemaal vervormd en ze rochelde veel. Volgens de dierenarts was er, na de ab-spuit en pijnstilling die niet aansloegen, eigenlijk geen behandeling meer mogelijk...behalve tijd rekken. Die stress wilde we haar niet meer aandoen, want ze was als de dood voor de dierenarts (de vorige keer had ze een of andere stress-aanval gekregen toen ze bij de dierenarts was geweest...mijn ouders dachten echt dat ze dood was...maar waarschijnlijk flauwgevallen of letterlijk verstijfd van angst). Het zou egoistisch zijn om Tommie langer te laten lijden alleen maar omdat we 'al 2 honden tegelijk hadden laten inslapen'….
Ik kan me wel indenken dat je twee honden die zo verknocht zijn aan elkaar samen laat inslapen als ze allebei zo ziek zijn. Wel mooi eigenlijk, mooi en moeilijk