Het HondenForum

Maeve schreef:Nee, ik zou het niet kunnen.
Ik denk dat ik binnen een half jaar depressief zou zijn

Ik had nog geen 3 maanden nodig

Nou heb ik pas anderhalf jaar een hond om me heen, en ik vind het héérlijk, en zoals ik het nu zie gaat er altijd minstens 1 hond bij ons in huis zijn. Maar ik kán me voorstellen dat er een moment zou kunnen komen waarop we zouden besluiten dat er geen hond meer komt. al voorzie ik voorlopig een toekomst vol rood-witte monsters haha

Mijn schoonouders hebben vorig jaar herfst hun Bouvier in moeten laten slapen, en na 20 jaar honden hebben zij nu ook een leeg huis. Als het aan schoonpaps had gelegen had er heel snel weer een nieuwe hond gekomen, die mist het vreselijk en vindt het ook heerlijk als wij met Ollie op bezoek komen. Schoonmams houdt het een beetje tegen, en als ik zie hoe zij met Ollie omgaat, heel onnatuurlijk, denk ik zo stiekem dat zij eigenlijk nooit zo heel erg een hond heeft gewild haha

Ja dat kan ik, ik ben het grootste gedeelte van mijn leven hondloos geweest.

nathalie schreef:

Maeve schreef:Nee, ik zou het niet kunnen.
Ik denk dat ik binnen een half jaar depressief zou zijn

Ik had nog geen 3 maanden nodig

Ik kan het me helemaal voorstellen
Mocht Nilo iets overkomen (nee, dat mag dus gewoon niet!) sta ik denk ik binnen een week bij het asiel. Doe maar iets. Gewoon, iets.

Ik zou 't leven zonder hond maar saai vinden. De eerste hond in mijn leven kwam toen ik 13 was, en ruim 3 jaar terug kreeg ik m'n eerste 'echte' eigen. Ik heb zo'n 5 jaar lang zonder hond geleefd maar toen was ik student en woonde ik op een kamer van 6 m2. Was toch al niet zo'n goed idee . Ik vind 't nu bijzonder kaal en leeg in huis als Hades een nachtje uit logeren is, hij hoort er gewoon zo bíj. Ik kan me echt niet voorstellen om nog zonder hond te leven. En ja, ik vind uitslapen heerlijk en na 't avondeten een (oh god) comfortabelejoggingbroekgecombineerdmetlelijketruipluswalgelijkesloffen aantrekken ook, maar dat weegt zo ontzettend níet op tegen de aanwezigheid van onze meneer puppemans.
Ik word al bijna naar van de gedachte dat hij ooit heus dood zal gaan, laat staan dat er dan helemaal niets kwispelends rondhobbelt in de kamer als ik 's ochtends wakker word. Ligt misschien ook aan het feit dat onze kat mij doorgaans stom vindt (ze adoréért mijn vriendin) dus daar heb ik ook niet zoveel aan haha. Geen hond maar wel een kat die gezellig naar mij toe is zou misschien nog een optie zijn, ik kan me ook geen leven zonder kat voorstellen en ik heb qua hond/kat echt geen uitgesproken voorkeur.

Dus, alsjeblieft met hond én kat graag.

Ik moet er niet aan dénken Wat moet ik met al die tijd die ik overhoud

Hmm nee, zonder hond(en) zou ik het niet lang volhouden denk ik. Klinkt dramatisch, maar ze bepalen wel een groot deel van mijn dagindeling.

Een leven zonder hond(en) kan ik me niet voorstellen, ik kan heus wel leven zonder honden (gewoon door ademen ) maar mijn honden verijken mijn leven dus eigenlijk wil ik gewoon niet zonder honden.

Frederiek schreef:En ja, ik vind uitslapen heerlijk en na 't avondeten een (oh god) comfortabelejoggingbroekgecombineerdmetlelijketruipluswalgelijkesloffen aantrekken ook, maar dat weegt zo ontzettend níet op tegen de aanwezigheid van onze meneer puppemans..

Hier slapen ze met alle liefde mee uit en het laatste rondje loop ik met een regenbroek over m'm pyjama

Inge O schreef:

Tamara. schreef:Ik moet er niet aan dénken Wat moet ik met al die tijd die ik overhoud

denken aan hoeveel leuker het was met hond .

Dan ben ik heel snel uitgedacht en op weg naar jouw erf om daar een willekeurige hond vanaf te plukken

Ik heb nu bijna 30 jaar honden gehad, maar ik het afgelopen jaar een paar maanden zonder hond gezeten.....Ik vond het zo stil in huis, ik vluchtte af en toe voor de stilte, en het stukje alleen voelen, terwijl ik wel vogels had, die toch wel geluid maken... Maar de vrijheid vond ik wel prettig....Ik kon wat later op staan, als het regende hoefde ik geen hond uit te laten enz... Een beetje dubbel dus......

Tja, ik ben dus op marktplaats en bij asiels op internet gaan kijken, want ik miste wel een maatje om mij heen, totdat ik Famke op marktplaats zag staan......

Om de vraag te beantwoorden, ik kan vast wel zonder, omdat ik uiteindelijk er aan zal wennen, maar zal dan wel een hond in mijn leven missen.....

Ik heb vijf jaar zonder hond gezeten en ik vond het helemaal niet fijn. Ik ben opgegroeid met een hond en het wandelen en de verantwoordelijkheid hebben voor een hond zit zo in mijn systeem dat ik me altijd onrustig voelde zonder hond. Heel vaak wilde ik graag wandelen, maar niet alleen. Of wilde ik even een hond door zijn vacht kroelen, dat soort dingen miste ik echt dagelijks.
Maar het ging niet, een hond terwijl ik op kamers woonde. En daarvoor wilden mijn ouders geen nieuwe hond toen de laatste was overleden. Binnen een dag nadat mijn vriend en ik samen zijn gaan wonen was er dus een hond.

Ik leef nu al een paar jaar zonder hond en ik mis het ontzettend. De situatie was gewoon niet geschikt voor een hond, maar stiekem denk ik dat de situatie sneller was veranderd als er nog wel een hond was geweest. Ik ben druk bezig om mijn conditie weer wat op te bouwen. Nu loop ik gemiddeld om de dag een rondje door de wijk maar met hond is dat zo veel leuker. Nu loop ik maar regelmatig langs de hondenuitlaatvelden in de hoop daar wat viervoeters te kunnen knuffelen
In het begin dacht ik dat ik wel zonder hond zou kunnen als mijn vriend liever geen hond had of iets dergelijks. Maar naarmate de tijd vorderde miste ik het hebben van een hond steeds meer. Ik werd steeds sipper. Dus hebben we besloten dat er wel weer een hond komt. Hopelijk redelijk snel

Ik ben opgegroeid met honden, toen ik geboren ben,was er al een hond thuis.
Ik zou vast zonder kunnen, idd gewoon door ademen. Maar het zal de lol en genot in mijn leven echt heel diep doen zinken.
De honden maken me blij, de reden waarom ik iedere morgen weer opsta. Nee, ik zou altijd een hond om mij heen houden.

Wij hebben een tijd geen hond gehad nadat we onze vorige Herder hebben herplaatst. Dit omdat ik vond dat de reden dat de relatie niet geslaagd was vooral bij ons zelf lag.
Ik zelf heb me er altijd schuldig over gevoeld. Maar inmiddels weet ik dat het destijds voor allebei de juiste beslissing was. Paar jaar later waren een aantal omstandigheden anders. En tot aan de dag van vandaag denk ik nog heel vaak aan die hond. Mijn vriend wou heel graag toch weer een hond. We hebben toen een tijd lang heel veel info opgeslurpt en uiteindelijk toch besloten dat er weer een hond zou komen. Ik kan nog niet zeggen dat ik niet zonder een hond zou willen ( kunnen vind ik een beetje zwaar ) maar wellicht dat deze kleine rakker daar verandering in gaat brengen. Ik ben wel dierengek, ik vind het ook heerlijk om zoveel buiten te zijn met Figo. Zoals al eerder wordt gezegd, in je eentje ga je niet zo snel naar buiten. Maar ik heb dat gevoel wat de meest mensen hier boven omschrijven meer met katten.
Maar wie weet..

Ik zou Figo nu in ieder geval echt niet meer willen missen.

Ik kan prima zonder hond. Ik denk wel eens met weemoed terug...

Maar met hond, of dankzij hond, heb ik wel allerlei ervaringen opgedaan die ik zonder hond nooit had gehad of had kunnen hebben. Met die wetenschap weet ik niet zeker of ik weer hondloos zou kunnen of willen leven of niet.

Zonder hond leven, zou ik natuurlijk best kunnen, maar ik wil het niet..

Kijk, ik begrijp ook wel dat, als het niet anders kan, je zonder hond kunt leven. Ik bedoel, ik zeg nu ook dat ik absoluut niet zonder mijn vrouw zou kunnen leven, maar uiteindelijk is elke mens veerkrachtig genoeg om een leven weer op te pakken als er iets gebeurd waardoor je wel zal moeten. Het is dat, of van een flat afspringen, en voor de laatste ben ik helemaal de persoon niet.

Ik heb, toen ik op mijzelf ging wonen, jaren achter elkaar geen hond gehad. Dat accepteer je want de situatie is er gewoon niet naar. Ook heb ik een klein tijdje na het overlijden van King en Hayleigh hondloos doorgebracht. Ik weet wat het is om zonder te leven, maar ook hoeveel het voor mij betekend om met een hond te leven.
Wat voor een verrijking het is.
Vanzelfspreken kun je allemaal voor en tegens tegen elkaar weg strepen, maar mijn weegschaal zal toch echt in het voordeel van de "voors uitvallen.
Het uiteraard ook allemaal een kwestie van iets willen. WIL je per se zonder, of WIL je per se een hond om je heen zal bepalend zijn voor je gemoedstoestand waarin jij je dan vind. Wil je met, en heb je er geen een, dan voellt het niet goed, en andersom net zo.

Ik vind persoonlijk alleen, en dat is puur gevoelsmatig, dat een hond om je heen je leven iets extra geeft, iets toevoegd. Dat kun je uitleggen met rationele dingen zoals, lekker samen wandelen, of lekker spelen, maar het is ook een gevoelskwestie. Jezelf niet compleet voelen zonder je hond. Het is net als dat je zonder broek aan je kont het huis uit stapt, er klopt iets niet, het voelt niet goed, je mist wat, alleen met een hond gaat het nog vele stappen verder omdat het een levend wezen betreft die in je hart zit.

Dus zonder kunnen? Ja, als het echt zou moeten.
Willen? Nee, alsjeblieft (nog) niet als het niet nodig is!!

Denk dat ik prima kan leven zonder honden. Er zijn genoeg leuke dingen te doen zonder honden. Ik zal wel veel minder vaak in het bos te vinden zijn. Daar vind ik zonder hond niet echt heel veel aan.

Maar voorlopig zullen hier wel honden te vinden zijn, vind honden ook heel leuk om mee te trainen en te knuffelen.

Honden zijn mijn werk sowieso dus er zonder leven zou lastig worden (behalve dan als ik vrij ben). Persoonlijke honden thuis vind ik lastig, ja het is wel praktisch, een keer een vlieg vakantie naar een exotische bestemming ipv een auto vakantie die compleet op hun is ingericht heeft natuurlijk zijn voordelen. Ook spontane dingen doen zoals een dagje ergens heen is natuurlijk ook veel makkelijker maaaaaaaar.
Dankzij het hebben van een hond zijn er zo veel andere leuke dingen die je kan doen, trainen, aandacht geven, uren lang lopen etc. Dat zijn dingen die voor mij zo veel meer waard zijn dan die 2 weken god mag weten waar of een dagje in een veels te duur pretpark (wat ik trouwens eens in het jaar wel doe en dan passen mijn ouders op).
Een hond is voor mij een manier van leven en ik denk dat ik, tot op de dag dat ik zelf gewoon echt niet meer kan, ik altijd wel honden zal hebben, grootte alleen aangepast aan mijn mobiliteit

Ik zou wel degelijk zonder honden kunnen leven. Soms denk ik wel eens 'waarom ben ik zo absurd gek op die beesten, het zou ook best prettig zijn zonder'.

Het altijd rekening houden met de honden vergt soms best wel wat vind ik.
Niet absurd lang ergens blijven hangen omdat het gezellig is, of ineens spontaan ergens blijven slapen.
Of toch maar apart van elkaar ergens op visite gaan, omdat het zover rijden is, en we ons niet willen haasten. Noem het op. Allemaal niet erg, maar soms denk ik wel 'zou best fijn zijn als dat niet hoeft'.

Maar anderzijds krijg je er zoveel voor terug. Ik vind het heerlijk om met de honden bezig te zijn.
Lekker met ze te knuffelen, ze in het bos hun ding te zien doen. Noem het op. Ik geniet van ze, en zou ook absoluut niet zonder ze willen. Maar ik kan me best een leven zonder voorstellen.

Niet meer elke dag stofzuigen / stoffen zou ook best een pré zijn .... maar ik heb het wel voor ze over.
Wie weet, over een x aantal jaren besluiten we wel dat er geen hond meer komt. Maar misschien blijft er ook altijd wel een hond lopen hier. Of 5 Tis maar net hoe ons leven dan is.

Zonder hond wellicht nog wel, echter zonder dieren zou ik het vreselijk vinden.

Ik ben opgegroeid met honden en toen ik het huis uitging, had ik ook bijna meteen zelf een hond.
Tot mijn 32ste heb ik dus altijd met een hond geleefd en toen ging mijn hond dood (op 12.5 jarige leeftijd) en ging ik ook nog scheiden.
Door deze situatie en fulltime werken, was ik dus voor het eerst in mijn leven niet in staat om een hond te nemen en ik vond het echt vreselijk stil
Van ellende ben ik naar het asiel gegaan en heb de allereerste kat van mijn leven in huis gehaald.... met totaal geen enkel verstand van katten
Afijn, dat hielp gelukkig tegen de stilte en toen ik een zeer ruime 2 jaar later weer in de positie was dat ik een hond kon nemen, kwam die er meteen bij natuurlijk

Dus uit ervaring: als het echt moet, dan kan ik wel zonder hond, maar helemaal zonder dieren, dat vind ik echt vreselijk.
Het dier wat ik echter het liefste om me heen heb, dat is toch wel een hond.

Natuurlijk kun je wel zonder hond leven; er is een verschil tussen willen en kunnen. En ik zou het niet willen. Vroeger hadden wij thuis al honden, al zijn er ook tijden geweest dat we er geen hadden. Maar ik had wel altijd heel veel interesse in honden, hing constant boven de hondenencyclopedie, ging met mijn vader naar shows, liet honden uit de buurt uit, tekende honden na.

Ik vind honden gewoon heel erg leuk en dan vooral Semmy. Dus nee, ik zou niet zonder willen.

Ik kan wel leven zonder, dat heb ik bewezen want wij zijn ongeveer 1 jaar hondloos geweest, ik dacht dat ik het wel lekker zou vinden: alles schoon, geen verplichtingen meer, geld overhouden ( ja je praat jezelf wat aan) maar wat was ik blij toen wij Nilsson ophaalden.

Uitslapen kunnen wij nu ook wel, schoon is het hier ook best wel, geld overhouden doe ik toch nooit en ik zie Nilsson totaal niet als een verplichting.
Ik mag zo ontzettend graag wandelen, dat was ook een van de redenen dat er toch weer een hond kwam, ik miste een wandelmaatje, weer of geen weer wij trekken erop uit.
Simpel gezegd: ik kan wel leven zonder hond maar ik vind er niks aan.

Als wij oud en gebrekkig worden dan halen wij gewoon een klein lelijk hondje uit het asiel wat voorin mijn rollator mandje past en dan sloffen wij de aanleunwoning uit.

Het heeft hier heel lang geduurd voordat er een hond kwam. In de tussentijd wel 3 katten, dat was toch makkelijker dan een hond. Elf jaar geleden mijn eerste hond en toen zij vorig jaar overleed, vond ik het afschuwelijk het geen hond hebben, en toen de door mij gekozen fokker op dat moment net een nestje verwachtte, was de keus makkelijk.

Maar zonder hond wil niet zeggen dat je niet gelukkig bent of geen leuk leven hebt. Het heeft beide zijn voor- en nadelen. Of er na Yentle nog een hond komt, ligt dan maar net aan mijn gezondheid en financiën, aangezien we dan met pensioen zijn. Mocht Yentle echt ruim voor mijn pensioen overlijden, komt er dan in ieder geval zeker geen totdat ik met pensioen ben.

Ik ben opgegroeid met honden, maar ging samenwonen met iemand die helemaal niet van honden (of eigenlijk van dieren) hield.
Hij wilde dan ook geen hond. Ik miste het, en dus kwam er toch een hond.
Toen de kinderen kleiner waren vond ik de hond (die echt wel gemakkelijk is) soms best een last. Baby ligt te slapen, hond wil spelen en blaft, baby wakker etc. Als er toen iets met de hond gebeurd was, was er denk ik geen hond meer gekomen even. Nu zijn de kinderen allebei op school en is er pup bij. Gewoon omdat het gezellig vind. Ik vind dat een hond iets toevoegt, maar ik kan me wel voorstellen dat een stukje vrijheid op gegeven moment gaat winnen van gezelligheid. dat als de kinderen studeren ik het wel fijn v ind om gewoon 3 maanden naar italie te gaan, zonder hond.

Ik kan niet zonder hond of kat leven...geef geen moer om luxe, schoon huis, vakanties etc., mijn beesten JA.
Voor Lillith 2 mnd. geen hond gehad...was een hel op aarde..niet meer lekker wandelen, geen wafje meer te horen.
Wel de katten maar die zijn echt voor thuis...niet om als een maatje mee te nemen, ik hou van buiten lopen.
Ik ben wel bewust bezig met de kleine rassen...er komt geen grote hond meer of een hond die van alles moet, haha.
Kan ik zelf niet meer naar buiten, ook niet met toeters en bellen, zal ik geen nieuwe hond nemen.
Dan wordt het "alleen" katten knuffelen

Suuz! schreef:Ik zou wel degelijk zonder honden kunnen leven. Soms denk ik wel eens 'waarom ben ik zo absurd gek op die beesten, het zou ook best prettig zijn zonder'.

Het altijd rekening houden met de honden vergt soms best wel wat vind ik.
Niet absurd lang ergens blijven hangen omdat het gezellig is, of ineens spontaan ergens blijven slapen.
Of toch maar apart van elkaar ergens op visite gaan, omdat het zover rijden is, en we ons niet willen haasten. Noem het op. Allemaal niet erg, maar soms denk ik wel 'zou best fijn zijn als dat niet hoeft'.

Maar anderzijds krijg je er zoveel voor terug. Ik vind het heerlijk om met de honden bezig te zijn.
Lekker met ze te knuffelen, ze in het bos hun ding te zien doen. Noem het op. Ik geniet van ze, en zou ook absoluut niet zonder ze willen. Maar ik kan me best een leven zonder voorstellen.

Niet meer elke dag stofzuigen / stoffen zou ook best een pré zijn .... maar ik heb het wel voor ze over.
Wie weet, over een x aantal jaren besluiten we wel dat er geen hond meer komt. Maar misschien blijft er ook altijd wel een hond lopen hier. Of 5 Tis maar net hoe ons leven dan is.

Nou gelukkig, ik ben dus niet de enige. Begon al danig aan mijzelf te twijfelen als "hondenliefhebber".

Kennelijk hang ik gewoon niet zo aan zaken. Ben meer van het type: "als je loslaat, heb je alles."
We nemen het leven gewoon zoals het langkomt en maken daar iets leuks van.
Ik vind Amy heerlijk om bij mij te hebben, maar ik weet nu al dat als zou komen te overlijden (hopelijk over een jaartje of 15 of zo ), of andere omstandigheden het voor haar beter maken om ergens anders te gaan wonen (extreme gezondheidsproblemen van onszelf bijv.), dat er niet nog een volgende hond komt.

Dat zegt overigens niets over hoeveel ik nu van Amy houdt.

Leven zonder hond kan ik zeker maar ik wil het absoluut niet.. zonder hond zou ik zeker ongelukkiger zijn, ik geniet van de wandelingen want zonder hond zou ik echt niet zoveel buiten zijn, en aangezien het voor mij heel erg belangrijk is om te blijven bewegen is de hond ook voor mijn gezondheid nog eens heel erg goed.
Ik heb niet echt nadelen waarvan ik denk "dat is nou jammer" , heb gelukkig mijn ouders die altijd wel bereidt zijn tot oppassen als we eens wat langer weg zijn, zelf ben ik niet iemand die veel weg is buiten mijn werk om... ik heb mss 2x per jaar dat ik denk "hmm das nou jammer" maar dan zit ik op de bank en vind ik het ook wel weer prima.

Als een hond er niks aan heeft omdat de situatie eigenlijk niet geschikt is om een hond te hebben kan ik er gemakkelijk zonder. Ik ga niet in een hoekje zitten kniezen als ik geen hond kan hebben
Maar mét hond is het leven wel een stuk leuker, vooral omdat het impliceert dat ik genoeg tijd heb.
En omdat het gezellig is