Het HondenForum

Yep. Ik vind Stellar heel erg leuk en enig, Quasar is ook echt wel mijn hondje maar niemand verslaat De Tsuk.
Dat mormel kan niks fout doen in mijn ogen, ik aanbid haar.
Gelukkig is het een hondje die ook niet echt een opvoeding nodig heeft. Anders had ik nu een drama in huis gehad

O gruwels, wat moeilijk

Kaya is mijn 'zielmaatje', wij begrijpen elkaar als we naar elkaar kijken. Zij gaat voor het vuur voor mij en ik voor haar.
Ook al is een hond een opportunist, bij Kaya vind je dat nauwelijks terug; ze leeft voor haar baasjes, haar roedel, ze geeft haar leven ervoor.

Puchu is eigenlijk het tegenovergestelde, we snappen elkaar soms niet en ik denk dat hij na een snelle beet, zo de benen neemt om zichzelf te beschermen, want Puchu vindt vooral zichzelf enorm belangrijk 'de wereld rondom Puchu'
En juist dat maakt hem ook weer ontzettend leuk, een ontzettend ukkie die bescherming nodig heeft.
Puchu is 'mijn kindje, mijn kleintjel'. De hond die de meeste aandacht, zorg en begeleiding nodig heeft en dat maakt dat ook wij een hele speciale band hebben.

Dus nee, hak mijn hand er maar af, maar ik zou het echt niet weten. Ze zijn beiden op hun eigen manier ontzettend speciaal voor me.

Rami schreef:Ik geloof niet dat ik zou kunnen kiezen tussen Billy en Silka. Ze zijn allebei heel speciaal, ieder op hun eigen manier.

Ik heb het al eens eerder gezegd. Saar is mijn (ons) alles. Het verschil tussen zwart-wit en kleur. Het verschil tussen ik en ons. Eén blik en ik weet wat ze wil, en één blik en ze weet wat ik van plan ben. Saar heeft ons met haar 8 weken het vertrouwen in het wezen hond (in combinatie met ons) teruggegeven.

En Miep? Miep is huppelkut. Blonde schlau-kipf. Pakt ons beiden in. Drolletje. De wondere-wereld-van-Miep. Komt gewoon opdringerig tussendoor als we met Saar aan het kroelen zijn, maar op een mega-inpakkende manier. Wij lopen ook gewoon de rondes die Tsarin bedenkt, en als huppelkut dan nietsvermoedend en buurtkrantjes lezen aan het doorlopen is, letten we niet eens op haar. Kijk je achterom dan zie je ineens een huppelkutje rennen "wacht op mijjjjjjjjj, wacht op mij!"

Ik kan ook geen keuze maken. En sta ik voor Sophie's Choice, dan kies ik ervoor om huppelkut te laten gaan. Want die kan geen dag zonder haar roedel en oppermutter. Die zou niet weten wat ze in "d'r eentje" op de wereld moet doen. Saar kan prima als enig hond functioneren. Misschien zelfs wel van genieten, dan adopteert ze wel een buurt-puppie.

Nee ik heb dat nooit gehad, iedere hond had en heeft zijn eigen waarde. Goed, Tomas is nu nog steeds nummer één maar die hebben we ook al bijna 8 jaar en Sancho is nog onaf.
Ik dacht steeds als er een hond bij kwam; kan ik daar nog wel net zoveel van houden als van deze...? Want méér kan eenvoudig niet. Maar mijn potje met liefde is onuitputtelijk.

Marie-Josée schreef:Nee ik heb dat nooit gehad, iedere hond had en heeft zijn eigen waarde. Goed, Tomas is nu nog steeds nummer één maar die hebben we ook al bijna 8 jaar en Sancho is nog onaf.
Ik dacht steeds als er een hond bij kwam; kan ik daar nog wel net zoveel van houden als van deze...? Want méér kan eenvoudig niet. Maar mijn potje met liefde is onuitputtelijk.

Maar juist ook dat onaffe.... toen Mieppie een uur bij ons in huis was kon ik haar al niet meer missen. Oké, de 3e nacht heb ik gezegd dat ik naar de logeerkamer ging verkassen als Saar toen nog steeds besloot om niet meer op bed te komen omdat dat mormel er lag, maar dan had Miep bij Pieter gelegen. En de nacht erop hadden we het dan omgedraaid

Maar dat was gelukkig niet nodig. En ons hart heeft blijkbaar ook genoeg kamertjes voor elke hond. Elke hond vind er gemakkelijk zijn eigen plekje in. Voorlopig heb ik nog lang geen plek voor een andere hond. Denk ik. Maar die is er denk ik wel.

Marion. schreef: Maar juist ook dat onaffe.... toen Mieppie een uur bij ons in huis was kon ik haar al niet meer missen.

Dat is ook zo, dat gevoel had ik bij Sancho ook al meteen. Maar Tomas zit er ahw vaster in, ik weet niet hoe ik dat anders uit moet leggen.Toch zijn ze me beiden even lief.Maar anders. Nog wel.

Marie-Josée schreef:

Marion. schreef: Maar juist ook dat onaffe.... toen Mieppie een uur bij ons in huis was kon ik haar al niet meer missen.

Dat is ook zo, dat gevoel had ik bij Sancho ook al meteen. Maar Tomas zit er ahw vaster in, ik weet niet hoe ik dat anders uit moet leggen.Toch zijn ze me beiden even lief.Maar anders. Nog wel.

Ik kan het ook niet uitleggen. Ook hier is het anders. Saar zit in al mijn genen denk ik, en Miep in al mijn porieën ofzo. Ik hou anders van Saar dan van Miep (och jemig, houden van klinkt nu ook raar ).

Nou ja, makkelijker om uit te leggen is wat ik zou doen als onze situatie wijzigt....

Moet er eentje dood, dan kies ik denk ik voor Miep. Die kan niet alleen.
Gaan Pieter en ik uit elkaar, dan blijven de honden bij elkaar. Bij Pieter of mij, of gedeeld bij allebei. Dat laatste is denk ik het beste scenario. Maar desnoods bij andere mensen. Samen dan, dat wel.

En in dat laatste geval ben ik dood (en Pieter ook denk ik).

Ik vind ze alledrie leuk, maar heb wel een voorkeur. Sita is Jeroens hondje. Die trainen samen en hebben echt een band met zijn tweetjes. Het is onze eerste hond en hebben op hondengebied veel van haar geleerd. Taro is een hond met twee werelden, de Taro binnenshuis vind ik een leuke hond. Lekker aanhankelijk, knuffelig en super braaf. Buiten is het een hond die helemaal opgaat in zijn omgeving. Daar heb ik veel moeite mee. Maar toch heeft hij een apart plaatsje in mijn hart. Maar Rowan is echt mijn favoriet. Ik smelt voor die blik in zijn ogen en geniet van de band die we hebben met trainen. Het is maar goed dat hij het leuk vindt om te luisteren, anders hadden we best een probleem....

Ik heb wel al geantwoord maar ik vind het best wel een rotvraag. Ik houdt niet zo van voortrekken of meer geven om etc.
Het deed me ook best zeer toen mensen die mij altijd met Finn zagen en later mij met Bluf erbij observeerden, me af en toe lieten merken dat zij zagen dat Finn en ik veel meer samen dingen hadden dan dat ik met Bluf had. Dat ik dus onbewust haar minder ruimte gaf, sneller geirriteerd was. "ja maar" was mijn reactie "ze is ook altijd zo stronteigenwijs, het lijkt alsof ze niets met me heeft met niemand niet... zij doet haar eigen ding en de rest bestaat niet lijkt soms wel "
Het begin was soms echt wel lastig met haar vond ik. Dan zeiden ze "Con, ze kijkt met dezelfde blik naar je op, naar je terug ze houdt je wel in de gaten, ze probeert contact te maken zoals Finn dat met je doet, JIJ ziet het alleen niet!" En dat voelt zij waardoor ze haar eigen plan weer trekt en jullie in een vicieuze circel raken.
Zoals ik terug al zei, op het moment van de echo, en later vlak voor de bevalling besefte ik het pas dat ze inderdaad wel degelijk contact met me wilde en bij mij wilde zijn.

Nee heb eigenlijk geen voorkeur.
Raja is onze eerste hond en zal wellicht altijd net dat ene speciale gevoel meer hebben. Callan heeft altijd zijn voorkeur naar mij geuit dus dat is en blijft mij knuffeltje haha. En dan Raja erbovenop schoot want die wil ook z'n aandacht haha

euh.. nee geen voorkeur

Ik hou van alledrie mijn hondjes evenveel, maar mijn favoriet is Max, hij is de oudste en mijn keuze, mijn hond.
Hij luistert naar niemand zo goed als naar mij, ik hoef (bijna) nooit mijn stem te verheffen of boos op hem te worden.
Wij begrijpen elkaar en hij weet wat ik van hem verwacht en maakt dat ook altijd waar.

Mica is een hondje dat mijn bescherming nodig heeft, ze vind de wereld eigenlijk maar een enge plek.
Ze is een beetje mijn baby.

Jop is een hondje dat eigenlijk niet bij mij hoort, ik hou van makkelijke honden zonder gebruiksaanwijzing en hij luistert nergens naar en trekt altijd zijn eigen plan.
Maar het is een clowntje en hij maakt me aan het lachen, en binnenshuis is het zo'n lief aanhankelijk hondje.

Nee, echte voorkeur heb ik niet, ik zou in ieder geval nooit kunnen kiezen tussen mijn honden.

Marie-Josée schreef:Ik dacht steeds als er een hond bij kwam; kan ik daar nog wel net zoveel van houden als van deze...? Want méér kan eenvoudig niet. Maar mijn potje met liefde is onuitputtelijk.

Dit dacht ik ook toen we er nog twee hadden en was zelf best wat terughoudend toen Samica erbij kwam. Voor mijn gevoel kon ik nooit van een derde hond houden, zoals van de twee die we al hadden. En dan toch, bleek het al heel snel wel te kunnen. De klik was er direct en naarmate ze ouder werd kroop ze heel diep bij me naar binnen.
Ze heeft wat karaktertrekjes die nóg beter bij mij blijken te passen. Ik vind dit niet vreemd trouwens. De ene ouder, broer of zus, vriend of vriendin ligt je toch ook beter dan de andere? Waarom zou het dan bij een hond niet kunnen?

Ik heb dat wel ja.
Hera is echt mijn alles. Net als Ghaya dat was. Met Hera (en Ghaya ook) kan ik lezen en schrijven. Ik kan ook eigenlijk gewoon niet zonder Hera. Ze gaat dus ook overal mee naar toe, iedere vakantie of weekendje weg is ze erbij. Ook vanwege haar agressie maar ook omdat ik er niks aan vind zonder haar.
Ik kan ook echt misselijk wordne bij de gedachte dat ze misschien niet meer zo lang bij ons zal zijn vanwege haar heupen.

Cash vind ik gewoon een leuke hond. Hij is lief en ik geniet van hem tijdens wandelingen. En op hem ben ik ook gewoon heel gek maar toch net even anders als bij Hera is.
Hem heb ik ook het liefst mee op reis e.d. maar als het niet kan dan is het ook prima.

Met Woopy heb ik gewoon het minste. Komt w.s. ook omdat ik er zo weinig mee kan. Loslopen kan hij niet, leuke gehoorzaamheidsoefeningen doen vindt hij 5 minuten leuk en daarna vertikt hij het.
Woopy is een hele zelfstandige hond. Een hond die zich prima zonder ons kan vermaken en ons nog net niet lachend staat uit te zwaaien als we weggaan.
Nou ja, het is lastig uitleggen.

ik heb met de oudste toch een speciale band en met de jongste ook wel alleen op een andere manier.
maar zijn wel allebei me maatjes

Mijn Duco en Indy zijn me allebei even lief en dierbaar, en tóch heb ik met Duco een hechtere band.

Duco komt altijd bij mij in de buurt liggen, wil geaaid worden en geeft graag kusjes en knuffels. Indy doet dat alleen als ik thuiskom, of als ik beneden kom 's morgens, dat soort tijden.

Ik denk dat het eraan ligt dat we Duco als pup hebben gekregen en Indy als volwassen hond/herplaatser. Je merkt gewoon een heel klein stukje reservering bij haar (wat ik overigens erg jammer, maar ook wel een beetje logisch vind)

Indy komt gewoon haar aandacht zelf halen op de momenten dat zij er zin in heeft .

Ik heb van begin af aan een speciale band met Jim Jam. Zijn karakter spreekt me ook het meeste aan. Ik hou wel van dat clowneske gedrag .
Noor trekt weer het meeste naar Walter. Faith maakt het niet zo veel uit, zolang ze maar aandacht krijgt.
Heb momenteel ook twee pups in huis van een vriendin. En het grappige is dat ze qua karakter het tegenovergestelde van elkaar zijn. het reutje naar mijn trekt en het teefje naar Walter.
Ik probeer me uiteraard niet teveel aan ze te hechten omdatze hier maar tijdelijk verblijven.

L.

Nee niet echt een voorkeur, ze zijn alle 3 zo verschillend

Max is een super lieve knuffelbeer, soms te lief, word vaak bereden enz. en dat laat hij gewoon gebeuren, die moet ik erg in bescherming nemen dus. Aangezien hij zo lief en braaf is, geniet ik er extra van als hij dan op zijn manier eens wat uitvreet

Luna is m'n bionische meisje met haar kunstheupen, daar heb ik zoveel mee meegemaakt (revalidatie) dat we een hele hechte band hebben, ze is enorm lief, maar ook een echte bitch en daar hou ik wel van Ze is lekker eigenwijs (tot op het bot verwend) maar luisterd wel erg goed, ze begint nu echt volwassen te worden

Doran is m'n werkpaardje, m'n kleine stoere ventje die zo ontzettend blij is als je alleen al een dummy pakt, zo blij als we aan het werk gaan, iets wat hij het liefst de hele dag zou doen....energiebommetje luisterd enorm goed, is super baas gericht en gewoon een heerlijk ventje

Dus nee niet een voorkeur, ze hebben allemaal wat speciaals, zijn alle drie enorme knuffelkonten en krijgen dus allemaal hun eigen tijd zeg maar

Sja ik weet het niet.
Met alledrie heb ik iets anders opgebouwd, en met Anders ben ik nog bezig om iets op te bouwen.

Romeo is mijn eerste eigen hond, dus wat dat betreft is hij sowieso al speciaal voor me.
Met hem samen ben ik door een zeer moeilijke periode van mijn leven gegaan, en ook dat maakt hem speciaal.
Hij is ons oudje, en ook dat maakt hem heel speciaal.

Julia is ons mutsje, heel gek op kinderen, en super zacht van karakter, maar óók heel pittig.
Ze heeft echt twee kanten maar die matchen weer heel goed als totaal.
Ze is een knuffelkontje, en mijn kleine meisje, ik knuffel ook heel erg graag met haar en word dan overladen met kusjes.

En Anders is nog vrij kort bij ons, maar is een ontzettend lief knuffelig hondje.


Of 1 van de honden nou echt meer speciaal is voor me?
Dat denk ik niet, op dit moment zijn vooral Romeo én Julia samen heel speciaal voor me.
Maar ze zijn dan ook al wat jaartjes bij ons, Room is 10 jaar, en Julia is bijna 7 jaar.
Na zo'n lange tijd kan ik me ook niet meer voorstellen dat er 1 meer speciaal voor me kan zijn dan de ander, wél allebei op een andere manier.

Ik heb meer een klik met Bo als met Kaya. Bij Bo weet ik precies wat hij denkt en wat hij gaat doen. Hij komt altijd bij me zitten en moet altijd met me mee. Maar ik vraag me wel eens af of dat komt omdat we zo vaak ruzie met elkaar gehad hebben

Maar als ik zou kiezen zou ik geen favoriet aan kunnen wijzen, omdat ik zo geniet van het trainen met Kaya.

Voorkeur is een groot woord, ik geef om beide veel. Maar Nando is echt mijn oogappel.
Ik heb hem van pup af aan opgevoed en hij is mijn eerste hond (en leermeester).
Zijn karakter past ook meer bij me en we hebben gewoon die niet uitlegbare X.

Nick was mijn eerste eigen hond en staat voor mij nog steeds op 1, ook al is hij er niet meer. Dat was gewoon een hond die echt bij ons op zn plekkie was en andersom hadden wij dat gevoel ook. Die vond de ruimte en de vrijheid een verademing en was supertrouw. Snuf en Terry zijn me ook heel lief, maar toch kunnen ze niet aan Nick tippen.

Met King en Hayleigh had ik absoluut geen voorkeur. Wel was het zo dat ik met beide iets anders omging, gewoon omdat het 2 verschillende karakters waren die beide hun eigen ding prettig of niet prettig vonden.
Hayleigh is de knuffelkont. Omdat zij in haar eerste anderhalf jaar door de man des huizes en zijn zoon erg is mishandeld etc, ben ik zowat de enige man in haar leven die ze 100% vertrouwd, en dus de enige man die echt met haar kan knuffelen. Vrouwen vertrouwd ze blindelings.
Hierdoor is ze een echte knuffelkont bij mij. verder houd ze ontzettend van zwemmen achter een stuk hout aan.
King had dat allemaal niet. Hij hield wel van aandacht en knuffelen, maar kon daar nooit eens rustig voor gaan leggen en van genieten, die moest dan telkens maar in beweging zijn wat het wat lastiger maakt. Daarentegen vond King het weer geweldig om 1 op 1 met mij te ravotten. lekker opspringen, speels bijten, om mij heen dansen etc, dan gaat hij uit zijn potje.

Zo krijgen/kregen beide hun favoriete vorm van aandacht, maar beide op hun eigen manier.

Ik ben gek op alledrie mijn honden, maar Mi-Lan steekt er toch met kop en schouders bovenuit. Hij heeft gewoon (bijna) alles wat ik in een hond zoek. Daarna komt Jessy en daarna Kiera. Kiera is gewoon niet helemaal mijn type hond, zou haar trouwens voor geen goud willen missen hoor! Ik ben er trouwens wel alert op dat ik ze alledrie genoeg aandacht geef, de een heeft meer behoefte aan aandacht dan de ander, maar ik let er dus wel goed op.

Sidney is nog maar zo kort bij ons, maar ze kan me ontzettend vertederen en als bij een tweede kind ben ik bij haar toegeeflijker met opvoeden Maar Boyke is mijn maatje, mijn eerste eigen hond. Het is zo speciaal wat we hebben opgebouwd, elkaar zo door en door kennen en waarderen, zoals we zijn. Hij hoeft niet mooier of anders dan hij nu is, hij is gewoon mijn hond
Van Sidney hou ik al wel, maar die binding moet nog verder groeien.
Grappig trouwens dat je dit over je honden wel mag zeggen - al lees ik hier en daar wel wat schroom in de antwoorden - maar als je dit van je kinderen zegt, ben je gelijk een monster (niet dat ik voorkeur heb hoor, natuurlijk niet )

Flevo Bordertje schreef: Grappig trouwens dat je dit over je honden wel mag zeggen - al lees ik hier en daar wel wat schroom in de antwoorden - maar als je dit van je kinderen zegt, ben je gelijk een monster (niet dat ik voorkeur heb hoor, natuurlijk niet )

Logisch toch?
Stel dat je kinderen het te horen krijgen op wat voor manier dan ook.
Wat denk je hoe het kind dat 'minst geliefd' is zich daaronder voelt?
Dat is heel erg kwetsend.

Ik vraag mij dan wel af of, en waarom, jullie een hond zouden houden als je er totaal geen klik mee hebt.
Als ik een hond zou hebben die mij totaal niet ligt dan zou ik toch aan herplaatsen denken. En dan naar een baas waar de klik wel mee is. Lijkt mij wel zo eerlijk naar de hond toe.

Denise. schreef:Ik vraag mij dan wel af of, en waarom, jullie een hond zouden houden als je er totaal geen klik mee hebt.
Als ik een hond zou hebben die mij totaal niet ligt dan zou ik toch aan herplaatsen denken. En dan naar een baas waar de klik wel mee is. Lijkt mij wel zo eerlijk naar de hond toe.

Ligt er ook erg aan wat dat "niet liggen" inhoudt denk ik? Saar is in principe niet een hondje waar ik bijzonder veel mee kan. In die zin dat 'samen iets ondernemen (in de zin van echt iets doen) aan Saar niet echt besteed is, en laat ik dat nou net juist heel erg leuk vinden aan een hond Saar is meer dan tevreden met gewoon een beetje gezellig meehobbelen, flink wat koekies, op bed slapen, en af en toe eens even gek achter een stokje aanrennen. Ik vind dat wat, ehm, tja, saai? En zolang ik nog goed van lijf en leden ben zou ik uit mezelf eerder kiezen voor een wat actievere hond, waar je mee kan samenwerken, en fietsen enzo.
Maar ik ben stapeldol op Saar. Ze is alweer 6.5 jaar bij me, en hoort er gewoon helemaal bij. Het is een schatje, gewoon een schatje, en ik denk dat er niemand is die haar niet lief zal vinden. En dat die echte hele erge klik er dan niet is, dat is bijzaak

Ik herken dat wel Marloes.
Jelka is een altijd lieve en altijd brave hond en wat mij betreft wordt ze 100 want ik heb haar graag bij me. Ze zal nooit weglopen, nooit kattekwaad uit halen en nooit ruzie zoeken of onrust stoken. Ze gaat bijna altijd, overal met me naar toe en ik heb geen riem nodig want ze volgt me op de voet. Mensen zien ons echt als een eenheid, ze is mijn schaduw en mag meer dan de andere twee.
En toch heb ik meer met de jongste omdat die lekker eigenwijs, zelfstandig en slimmer is en zo nu en dan tegengas geeft en een eigen wandelrichting kiest.
Ik hou van beide evenveel maar gewoon anders.

Wilma schreef:Ik herken dat wel Marloes.
Jelka is een altijd lieve en altijd brave hond en wat mij betreft wordt ze 100 want ik heb haar graag bij me. Ze zal nooit weglopen, nooit kattekwaad uit halen en nooit ruzie zoeken of onrust stoken. Ze gaat bijna altijd, overal met me naar toe en ik heb geen riem nodig want ze volgt me op de voet. Mensen zien ons echt als een eenheid, ze is mijn schaduw en mag meer dan de andere twee.
En toch heb ik meer met de jongste omdat die lekker eigenwijs, zelfstandig en slimmer is en zo nu en dan tegengas geeft en een eigen wandelrichting kiest.
Ik hou van beide evenveel maar gewoon anders.

Zo is Saar ook inderdaad. Saar heeft ook eigenlijk geen regels, ze mag alles , maar ze doet ook gewoon nooit iets verkeerd. Ach ja, ze vreet weleens een kattendrol in de bosjes, maar ook alleen maar als ik erbij uit mijn neus sta te vreten. Let ik gewoon een beetje op, dan is ze prima terug te roepen. Ik heb Saar ook een tijdje bijna altijd zonder riem meegehad, maar sinds ze is aangereden door een fiets (in losloopgebied overigens) is ze daar wat schrikachtig van en doe ik er toch maar weer een lijntje aan. Maar ze hobbelt zo rustig mee, dat ik het soms haast vergeet. Vanmiddag nog, dacht ik opeens "oeps, Saar is nog los", maar ja, je merkt het verschil toch nauwelijks

Moos schreef: Ligt er ook erg aan wat dat "niet liggen" inhoudt denk ik? Saar is in principe niet een hondje waar ik bijzonder veel mee kan. In die zin dat 'samen iets ondernemen (in de zin van echt iets doen) aan Saar niet echt besteed is, en laat ik dat nou net juist heel erg leuk vinden aan een hond Saar is meer dan tevreden met gewoon een beetje gezellig meehobbelen, flink wat koekies, op bed slapen, en af en toe eens even gek achter een stokje aanrennen. Ik vind dat wat, ehm, tja, saai? En zolang ik nog goed van lijf en leden ben zou ik uit mezelf eerder kiezen voor een wat actievere hond, waar je mee kan samenwerken, en fietsen enzo.
Maar ik ben stapeldol op Saar. Ze is alweer 6.5 jaar bij me, en hoort er gewoon helemaal bij. Het is een schatje, gewoon een schatje, en ik denk dat er niemand is die haar niet lief zal vinden. En dat die echte hele erge klik er dan niet is, dat is bijzaak

Maar wat jij omschrijft is niet een hond totaal niet liggen. Je geeft om Saar en ze hoort er helemaal bij, dat is dus niet een hond totaal niet liggen. Totaal een hond niet liggen zou voor mij zijn dat je weinig voor een hond voelt, de hond niet begrijpt of dat je hem/haar gewoon niet leuk vindt.