Het is nu 2,5 week geleden dat mn meisje is ingeslapen
Ik mis haar verschrikkelijk , vooral als ik thuis kom.
Als ik de auto op de oprit zet, kijk ik nog steeds naar het raam.
Want daar stond ze dan altijd, op de bank ( of in de vensterbank

) kwispelend op me te wachten.
Of bij binnenkomst dat ze dan voor het traphekje stond te springen, en dan boven me uit.
Dat is er nu niet meer
Aan de andere kant, en eigenlijk schaam ik mij wel een beetje om dit te zeggen.....
Het voelt een beetje als een opluchting dat ze er niet meer is.
Het is hier nu een stuk rustiger, niet alleen voor Kenji & Ditch die natuurlijk al die jaren die spanning om Elena gevoelt hebben.
Ditch is een heel stuk makkelijker geworden, en ook aan Kenji merk ik het
Maar ook voor mij, er is een groot stuk spanning weggevallen. Nu pas merk ik hoe gespannen ik al die tijd heb rondgelopen.
En dat was niet alleen buiten mbt haar hondagressie, maar ook thuis want ik was echt als de dood dat de honden bij elkaar kwamen en daardoor was er dus constant spanning.
Nu lijkt t net of ik niets om haar gaf, maar dat is echt niet zo hoor.
Ze was alles voor me , en hoewel hetgeen wat hier boven staat het misschien wel tegenspreekt.... ik heb het er nog steeds behoorlijk moeilijk mee dat ze er niet meer is
