Het HondenForum

Toontje schreef:Ik vraag me altijd een beetje af, mocht er toch de aanschaf zijn van een nieuwe of herplaatsbare hond, er na een tijdje toch ( om wat voor reden dan ook ) de nodige wrevel tussen beide partners ontstaan en het baasje of vrouwtje moet kiezen en het dier dan de dupe gaat worden hoe het dier daar dan op reageert.

Stel je neemt een nieuwe hond, of een wat oudere hond met een beetje tegenzin van een van beide partners, gaat een tijdje goed.Maar beetje bij beetje komen toch wat wrevels.Moet hij/zij weer de hond uitlaten en ze heeft het al zo druk op dat moment.Of een kindje er bij enz. enz.

En dan opeens is het daar, zo gaat het niet langer.Te veel lange tenen, korte lontjes.En dan moet " ie " weg.Of weer weg.Een wat jongere hond zal niet zo'n probleem zijn om een ander goed tehuis te vinden, maar de wat oudere hond ?.In het asiel weg laten kwijnen ( niet te nadele van de goede asiels, maar daar zitten of een leuk " baasje " is toch iets anders volgens mij.

Ik zou constant de gedachten over het dier hebben.Zelfs als ie een leuk tehuis heeft gevonden.De wroeging.
Of zie ik het iets te somber in en " went ", indien er dan toch een goed tehuis gevonden wordt, je ( ook de al wat oudere ) (ex-)hond behoorlijk vlug en redelijk goed aan zijn nieuwe omstandigheden ?.Zelfs al is het al een paar keer meer gebeurt ?.

Hebben jullie daar ervaring mee.Dat tussendoor wegens veranderde omstandigheden afscheid moeten nemen van je hond en de onzekerheid van of dat je er goed aan hebt gedaan ( naar het dier toe ) ?.

Ps.Ik zeg niet dat met dit verhaal van ArCee gaat gebeuren ..

Inge O schreef:boni had ik al gezien (hoe stellen ze overigens een diagnose hartworm als die alleen nog maar onder de huid zit ?) maar dolsa vind ik ook prachtig .

ArCee schreef:Beste mede forummers.

Door het weg vallen van mijn King, vorige week, is er een soort denken en praten ontstaan tussen mijn vrouw en mij, want feitelijk staan we een beetje tegenover elkaar, qua gevoel. Het punt is dit:
Mijn vrouw heeft zoiets, als Hayleigh er zometeen ook niet meer is, dan hoeft zij eigenlijk geen hond meer. Ze kan er zeer slecht tegen om mij zo verdrietig te zien, en vanuit haar eigen gevoel is zij eigenlijk meer een katten mens als een honden mens. Natuurlijk geeft ze om onze honden, zeker om King die we samen hadden uitgezocht, en het mag de honden zeker aan niets ontbreken, maar ze heeft liever 10 katten in plaats van een volgende hond. Ook vind ze dat honden er een grote smeerboel van maken in huis, maar dat ben ik dan weer met haar oneens, ik heb de afgelopen jaren meer kots en haarballen opgeruimd als iets vergelijkbaars van de honden. Helaas draai ik daar altijd voor op om op te ruimen, omdat ze er zo een plak naast legt als ze het ziet maar het gaat haar denkelijk om de plukken haar, en de troepjes die mee naar binnen nemen uit het bos plus voetstappen op de vloer als ze met nat weer naar binnen komen, alhoewel de katten ook mooie sporentrekkers zijn
Daarbij kom ik meer kattenbakgrit tegen als plukken haar, maar het is maar waar je op let denk ik? De kattenharen op de bank vind ik erger als een pluk haar op de grond, daar zit ik niet op tenminste katten slapen wel op de bank, voor de honden is de bank een NO GO!!

Voor mij liggen de zaken heel anders, ik KAN eigenlijk niet zonder hond als maatje. Al zolang mijn herinneringen mij terug voeren heb ik, hebben we thuis, honden gehad. Het zit er met de paplepel ingegoten. Honden zitten in mijn bloed, honden zijn een deel van mij. Zonder hond ben ik niet compleet. Ik merk het al aan het weg vallen van King, ondanks dat Hayleigh er nog is, is er toch een grote leegte ontstaan. Dat zal vele malen erger worden als zij er straks ook niet meer zal zijn vrees ik.
Dan zit ik hier dus op de bank, me te vervelen, uit mijn ritme, met het gevoel dat ik niet compleet ben. Geen zorg meer voor een hond, niet meer lekker lopen, geen maatje meer om alles mee te delen, geen blije begroeting meer zoals alleen je hond dat kan, noem het maar op.
Daar komt nog eens bij, ik woon in Heerhugowaard, maar werk 60 km verderop op Schiphol. Door mijn werk als beveiliger werk ik dus meer avond en nachtdiensten als dagdiensten. Juist vanwege de honden ging ik altijd met een rustig gevoel naar mijn werk. Ik wist dat mijn vrouw alleen in bed lag, maar beschermt werd door de honden. Nu geeft zij zelf aan dat ze absoluut niet bang is om alleen thuis te zijn, maar dat veranderd niets aan mijn gevoel. Mocht er iets zijn, dan duurt het zeker 20 minuten tot een half uur voor ik thuis ben (kan best snel rijden) maar in bepaalde gevallen is dat gewoon te lang.
Vorige week is er nog ingebroken in ons blok, en afgelopen week iemand thuis overvallen. Het komt steeds dichterbij, en mensen worden steeds brutaler en aggresiever lijkt wel. Ze rammen je in elkaar om bijna niets, een paar euro slechts? Ik ben er zelf niety bang voor, anders zou ik dit werk niet doen, ik sta mijn mannetje wel na jaren krachtsport en vechtsport, maar ik vrees wel voor mijn vrouw die mij alles waard is.
ALS ik geen hond meer thuis zou hebben, en ik ben niet anders gewend om honden te hebben die daarwerkelijk waken en ingrijpen indien absoluut nodig, dan ga ik dus hele lange avond en nachtdiensten tegemoed met best wel veel zorgen, zenuwen en angst. Misschien ga ik wel zover en vraag ik zelfs om een andere plek zodat ik alleen nog maar overdag werk. Dat kost me veel inkomen ook.

Ik zou niet weten wat ik met mijzelf aan moet als ik geen hond meer zou hebben. iedereen die mij kent, tot de dierenarts aan toe zegt ook, jij en geen hond? Dat bestaat niet, en zo voel ik het zelf ook.
Dat word dus nog een hele discussie, maar ik wil haar ook niet iets opdringen wat ze absoluut niet wil, maar ik wil dus ook, misschien egoistisch denken, ook mezelf niet iets ontzeggen waar ik niet van buiten kan. Dat word dus nog spannend.
Nu is het niet zo dat zij het absoluut niet wil, maar wel zoiets als, van mij hoeft het niet zo nodig meer. Ze gunt het mij dan weer wel, maar als er er weer een hond komt wil ik er wel een goed gevoel over hebben. Ik wil niet het gevoel hebben dat ik haar iets opgedrongen heb.

Punt 2, als jullie hond komt ter overlijden, zouden jullie weer voor het zelfde type hond/ras kiezen als je nu hebt?
Ik vraag dat omdat ik vrees dat je dan de honden ten alle tijden gaat vergelijken met de hond die is weg gevallen, is dat eerlijk?
Ik zelf zou voor een hele andere hond gaan denk ik, ondanks dat ik een ontzettende Rottweiler liefhebber ben. Ik vrees alleen dat ik het nooit meer zo tref als met Hayleigh & ik ben bang dat ik elke volgende met haar ga vergelijken.
Zoals king is er uberhaupt geen 2e te vinden, ik weet niet eens welke rassen dat exact in zaten. Ja, Sennehond, Akita en Border maar wellicht nog meer, maar qua karakter is hij met niets te vergelijken.
Nu heb ik zeer veel interesse in berghonden/kuddeverdedigers, juist vanwege hun onafhankelijke karakter en beschermende karaktertrekken. Ze staan niet de hele dag om je heen te draaien voor aandacht, maar een knuffel vinden ze heerlijk.
Dat zou dus mijn keuze zijn, maar dan moet ik eerst nog een slag zien te winnen

2 vragen dus na een lang verhaal:
1: kan er weer een hond komen als 1 van de 2 partijen eigenlijk een beetje over gehaald moet worden?
2: wat zou jouw volgende hond zijn, en om welke reden?

Inge O schreef:

ArCee schreef:Inge.

Ik wilde dat ik het wist, zou een behoorlijke geruststelling zijn. Volgens mij, voor zover ik er iets van begrepen heb, doen zij het door middel van bloedonderzoek. Zal de mate van infectie iets zeggen over hoe serieus de infectie is?
Dat zij misschien een soort ervaring hebben opgebouwd, door de jaren heen, waarmee zij een conclusie kunnen trekken? Hier bij ons speelt dit natuurlijk amper, maar wellicht in landen waar dit "normaal"is hebben zij er meer expertiese mee waardoor zij een besmetting beter kunnen inschatting en interpeteren?
Dat zij een soort van schaal hebben, door ervaring wijs geworden, waarin zij iets hebben als: Bij een besmetting van zoveel wormen per ?????? (druppel bloed onder de microscoop??) zitten de wormen slechts nog in de huid en is spraken van een öppervalkige besmetting"?? Bij een besmetting van zoveel wormen per ?????? zitten de wormen al in de organen. Bij een besmetting van zoveel wormen per ????? is behandelen zinloos, afhankelijk van de leeftijd, afmeting en algehele gezondheid van de hond? Ik gok maar even wat.

Ik zou als leek niets anders kunnen bedenken?

nee, dat kan niet de verklaring zijn want het zijn verschillende stadia van de hartworm die op verschillende plaatsen in het lichaam voorkomen, dit bedoel ik :



voor zover ik weet (maar dat is natuurlijk niet alles) kunnen alleen de volwassen wormen (via een antigenentest) en de microfilaria (via microscoop) worden opgezocht.

maar ik moet dus duidelijk wat missen .