Je eigen hond ter beschikking van de wetenschap stellen

[Frenk]

Ik zou er geen enkel probleem mee hebben om na het overlijden van Frenk zijn organen af te staan, als daarmee een ander hondje gered kan worden. Met beschikbaar stellen als oefenmateriaal heb ik gevoelsmatig meer moeite...
Ik ben er nog niet helemaal uit, merk ik

[larissa85]

Ik zou het wel moeilijk vinden maar als mijn hond een ernstige onbekende ziekte zou hebben en daaraan zou overlijden, zal ik de hond wel ter beschikking stellen. Ik heb dat ook gedaan met mijn kat. Die lag ineens dood op de grond met een plas bloed om zich heen. Hij bleek een waterhoofd te hebben. Ik ben toch wel blij dat dat geanalyseerd is. Maar als mijn hond gewoon van ouderdom zou overlijden dan zou ik hem toch laten cremeren en uitstrooien op een van zijn favoriete plekjes.

[Judith]

Ik zou Diesel ook ter beschikking stellen voor de wetenschap.

Zelf heb ik al sinds mijn 12de een donorcodicil (ondanks dat het pas van je 18e offieceel mag heb ik met toestemming va mijn ouders toendertijd een donorcodicil gekregen)
ook ben ik volbloed donor bij de bloedbank.

Ik ben van jongs af aan al heel erg bezig met dit soort dingen, ik vind als je mensen en dieren kan helpen voor bijvoorbeeld een beter behandeling van een bepaalde ziekte wil ik daar als ik dood ben graag aan mee werken...

[Jaap*]

Ik bemerk ook twijfel bij mezelf. Ik hecht geen enkele waarde aan de stoffelijke resten van iets waar het leven uit is, maar ik wil er wel graag zelf baas over blijven merk ik
Ik zou er moeite mee hebben om dooie Felix als oefenmateriaal af te geven bij de deur van de unief.
Dat zou ik toch wel een beetje als verraad en respectloos voelen geloof ik, hoewel het feitelijk nergens op slaat natuurlijk.
Ik vind het blijkbaar toch wel belangrijk om dieren zelf te begraven op een door mijzelf uitgezochte laatste rustplaats. Als een soort eerbetoon.
Ik ben een watje.
Mijzelf mogen ze helemaal slopen, over de dieren waar ik voor zorg moet ik nog even denken

[Liesbeth]

Wij hebben Sjoerd en Kevin bij de DA achtergelaten. Voor mij is dood dood en dan heb ik niks meer met het omhulsel. Sjoerd en Kevin leven voort in mijn hart en in foto's. Dus ja, van mij mag een lichaam naar de Uni om te gebruiken.

[Maylala]

Dat lijfje heeft jaren lang tegen mij aan gelegen. Die vacht heeft honderden van mijn tranen opgevangen, die oogjes hebben mij zo vaak aangekeken.. Het kuifje waar ik altijd aan frutselde, het staartje dat ik zo vaak heb zien kwispelen, de voetjes die hem zoveel kilometers gedragen hebben, het neusje wat altijd tegen mijn handen aan duwde, het snuitje wat altijd zo stiekempjes mijn zakken leeg kon vreten... Nee, sorry maar dat sta ik niet af. Mijn honden horen bij mij, levend én dood.

Hoe erg en egoïstisch ik dat ook van mezelf vind, trouwens. Maar toch doe ik het niet. Een dood lichaam is geen leeg omhulsel voor mij, het is het lichaam van een dier dat ik liefheb. En daar ga ik net zo respectvol mee om als met een levend lichaam.

[Marion.]

Hoe erg en egoïstisch ik dat ook van mezelf vind, trouwens. Maar toch doe ik het niet. Een dood lichaam is geen leeg omhulsel voor mij, het is het lichaam van een dier dat ik liefheb. En daar ga ik net zo respectvol mee om als met een levend lichaam.

Oefffff. Wil je hiermee zeggen dat iemand die het dode lichaam van zijn hond ter beschikking stelt, er niét respectvol mee omgaat?

[Maylala]

Hoe erg en egoïstisch ik dat ook van mezelf vind, trouwens. Maar toch doe ik het niet. Een dood lichaam is geen leeg omhulsel voor mij, het is het lichaam van een dier dat ik liefheb. En daar ga ik net zo respectvol mee om als met een levend lichaam.

Oefffff. Wil je hiermee zeggen dat iemand die het dode lichaam van zijn hond ter beschikking stelt, er niét respectvol mee omgaat?

Nee, absoluut niet. Het staat er misschien wat lullig maar dat bedoel ik echt niet. Ik probeer te zeggen dat het voor mij persoonlijk niet respectvol voelt om het dode lichaam van mijn liefie mee te geven aan iemand die hem niet gekend heeft, en die hem levend ook niet meegekregen zou hebben. En ik zou geen respect voor mijzelf hebben als ik het wel deed, omdat ik er hoogstwaarschijnlijk spijt van zou krijgen. Omdat ik voor me zie hoe er een stel studenten in mijn mannetje staan te snijden, dan begraaf ik hem liever zelf onder zijn geliefde boom in de tuin ofzo.

Ik heb overigens wel erg veel bewondering voor mensen die dat wél kunnen, dat onderzoek moet toch gedaan worden. Alleen niet met mijn honden, hoe slecht ik dat ook vind van mezelf maar ik kan dat niet verkroppen. Ze horen bij mij, dood en levend.

[Maylala]

Ik zit trouwens te denken erover.. Maar één van mijn katten heeft epilepsie. Mocht hij nou op rare manier overlijden mogen ze hem wel onderzoeken, misschien ontdekken ze nog iets waar andere dieren iets aan kunnen hebben.
Maar dan wil ik 'm wel netjes dichtgenaaid weer terug om zelf zijn laatste rustplaats te kunnen kiezen.

[Marion.]

Nee, absoluut niet. Het staat er misschien wat lullig maar dat bedoel ik echt niet. Ik probeer te zeggen dat het voor mij persoonlijk niet respectvol voelt om het dode lichaam van mijn liefie mee te geven aan iemand die hem niet gekend heeft, en die hem levend ook niet meegekregen zou hebben. En ik zou geen respect voor mijzelf hebben als ik het wel deed, omdat ik er hoogstwaarschijnlijk spijt van zou krijgen.

Respect voor jezelf krijgen en spijt hebben kan ik niet helemaal rijmen in dit geval....

Maar hoe denk je erover als je lief zich ter beschikking wil stellen aan de wetenschap? Dat dus zelf erg graag wil? Heb jij dan respect voor jezelf als je dat gaat tegenhouden, omdat het jóuw lief is?

[Maylala]

Mijn lief kan zelf weloverwogen die keuze maken en heeft dus mijn zegen als hij dat wil. Mijn dieren kunnen die keuze niet maken voor zover ik weet. Of moet ik soms gaan pendelen of Sjon begraven of bestudeerd wil worden na zijn dood? Ik kies voor hem, en dan kies ik nee. Mijn lief kan (en mag dus) zelf over zijn eigen lichaam beschikken, dat lijkt me logisch.

Ik bedoel overigens dat ik respect voor mijn emoties moet hebben en niet puur met gezond verstand mijn hond moet meegeven als studieobject. Ook al wéét ik dat het "the right thing to do" is, ik ga er spijt van krijgen. Dus nee, ik ben sentimenteel en vind dat ook prima.

[Marion.]

Mijn lief kan zelf weloverwogen die keuze maken en heeft dus mijn zegen als hij dat wil. Mijn dieren kunnen die keuze niet maken voor zover ik weet. Of moet ik soms gaan pendelen of Sjon begraven of bestudeerd wil worden na zijn dood? Ik kies voor hem, en dan kies ik nee. Mijn lief kan (en mag dus) zelf over zijn eigen lichaam beschikken, dat lijkt me logisch.

Ik bedoel overigens dat ik respect voor mijn emoties moet hebben en niet puur met gezond verstand mijn hond moet meegeven als studieobject. Ook al wéét ik dat het "the right thing to do" is, ik ga er spijt van krijgen. Dus nee, ik ben sentimenteel en vind dat ook prima.

Ik snap het echt niet. Ik ben méga-sentimenteel. En ik vind dat ook prima, ik mag dat van mezelf, maar dat heeft weinig met respect te maken. Erg weinig zelfs. Maar "respect" kan ik sowieso al niet linken aan iets van mezelf, dus we hebben een andere interpretatie van dat woord denk ik.

Net zoals het woord fabuleus waarschijnlijk.

[Maylala]

Ik snap het echt niet. Ik ben méga-sentimenteel. En ik vind dat ook prima, ik mag dat van mezelf, maar dat heeft weinig met respect te maken. Erg weinig zelfs. Maar "respect" kan ik sowieso al niet linken aan iets van mezelf, dus we hebben een andere interpretatie van dat woord denk ik.

Dat denk ik ook.

[renee-uk]

Ik vind dat een beslissing als deze niet afgedwongen kan worden, iedereen heeft een andere manier van omgaan met emoties en een andere kijk op het dode lichaam van hun dieren.

Voor mij is het vrij makkelijk, ik heb helemaal niks meer met het lichaam van mijn hond als ie dood is, dat is mijn hond niet meer.
Dat wat mijn hond was zit in mijn hoofd, in mijn hart, straalt af van foto's maar zit niet een een levenloos lijfje.
En toch zal ik mijn beesten niet achterlaten bij de DA omdat ik het idee niet kan verkroppen dat ie daar in een soort kliko gaat alsof hij afval is.
Heel tegenstrijdig dus en dat zie ik ook heus wel in, alleen mijn gevoel verandert daar niet door.

Maar mijn hond laten gebruiken voor studenten stuit me niet tegen de borst, juist omdat ik het fijn vind als er goede DA's zijn en die zullen toch ergens op moeten oefenen voordat ze zo'n goede DA kunnen worden.
Dat er dan minder hondjes gefokt hoeven worden met als enig doel dood te gaan en als lesmateriaal te dienen vind ik een hele prettige bijkomstigheid.

Als ik mijn hond laat cremeren strooi ik zn as ergens uit en dat was het dan.... ik heb liever dat zijn lijf -dat mijn hond toch al niet meer is- gebruikt wordt voor de wetenschap juist omdat zijn as na het uitstrooien toch ook 'weg' is.

*typo's

[Frenkie]

Nee, ik zou het niet doen, zoals Sandra schrijft is het niet voor niets RIP, dus geen gesnij in mijn honden als ze dood zijn.
En daarnaast is donor zijn heel wat anders dan jezelf ter beschikking stellen voor de wetenschap. Ik ben ook donor en ze mogen mij helemaal leeg halen als ik daar andere mensen op dat moment mee kan helpen, maar ik zal mezelf nooit voor de wetenschap opgeven zodat studenten in mij kunnen snijden. Of dus in mijn honden. Oke, ik help daar uiteindelijk ook andere mensen of honden mee, maar nee het voelt niet goed voor mij.

Maar goed, neemt niet weg dat het fokken van dieren hiervoor ook erg sneu is. Ik zou dus de dieren die anders voor destructie gaan ter beschikking stellen.

[dagmar88]

Mijn lief kan zelf weloverwogen die keuze maken en heeft dus mijn zegen als hij dat wil. Mijn dieren kunnen die keuze niet maken voor zover ik weet. Of moet ik soms gaan pendelen of Sjon begraven of bestudeerd wil worden na zijn dood? Ik kies voor hem, en dan kies ik nee. Mijn lief kan (en mag dus) zelf over zijn eigen lichaam beschikken, dat lijkt me logisch.

Ik bedoel overigens dat ik respect voor mijn emoties moet hebben en niet puur met gezond verstand mijn hond moet meegeven als studieobject. Ook al wéét ik dat het "the right thing to do" is, ik ga er spijt van krijgen. Dus nee, ik ben sentimenteel en vind dat ook prima.

Ik snap het echt niet. Ik ben méga-sentimenteel. En ik vind dat ook prima, ik mag dat van mezelf, maar dat heeft weinig met respect te maken. Erg weinig zelfs. Maar "respect" kan ik sowieso al niet linken aan iets van mezelf, dus we hebben een andere interpretatie van dat woord denk ik.

Net zoals het woord fabuleus waarschijnlijk.

Daar hoef jij ook niets van te snappen omdat het over de emoties en levensbeschouwing van een ander gaat.
Onze dieren worden gecremeerd, wij worden in hetzelfde graf begraven en wanneer de laatste van ons onder de grond gaat, gaan alle dieren die we hebben gehad mee.
Van ons is geregistreerd dat we geen donor willen zijn en wij willen dan ook uiteraard geen organen aannemen.
Zal voor sommige mensen ook wel heel moeilijk te snappen zijn; maar dit is nu eenmaal hoe wij het willen.

[L@nghaar]

Moeilijk.
Ik moet er niet aan denken dat er in onze hond gesneden wordt ook al leeft hij niet meer.
Toch heb ik zelf een donorcodicil en daar heb ik geen moeite mee.
Ik heb jaaaaaaaren bij een dierenarts gewerkt en dacht ook altijd: dood is dood maar toen mij eigen hond ingeslapen werd wilde ik haar niet bij de dierenarts achter laten en heb haar laten cremeren.
Wat ze met mij doen na mijn dood maakt mij niet uit maar mijn dieren wil ik zelf begraven of laten cremeren.

[Janneke&Mirtillo]

Zodra ik zelf afgestudeerd ben, heb ik er denk ik geen moeite mee om Mirtillo aan de Universiteit te geven als 'studiemateriaal'. Ik vind het zelf tijdens de practica een erg vervelend idee dat daar dieren liggen die puur gefokt zijn om te sterven voor mij als student. Daarbij weet ik dat de studenten niet zitten de giechelen en maar wat aan snijden. Het zijn allemaal dierenvrienden en vinden het vaak ook lastig dat er alleen maar dode dieren om hen heen liggen. Vaak wordt er zelfs nog een aai of iets dergelijks gegeven of lieve woordjes gezegd. Ik zeg niet dat het makkelijkerer is, maar het is toch anders als je weet dat de dieren die op de tafels liggen eerst een mooi leven hebben mogen leiden.

Ik heb verder ook niet zo veel gevoel bij het dode lichaam van m'n huisdieren. Ik zal eerder een halsband of bijzonder speeltje + een mooie foto als aandenken op een mooie plek in huis plaatsen.

[Liesbeth]

Ik vind dat een beslissing als deze niet afgedwongen kan worden, iedereen heeft een andere manier van omgaan met emoties en een andere kijk op het dode lichaam van hun dieren.

Voor mij is het vrij makkelijk, ik heb helemaal niks meer met het lichaam van mijn hond als ie dood is, dat is mijn hond niet meer.
Dat wat mijn hond was zit in mijn hoofd, in mijn hart, straalt af van foto's maar zit niet een een levenloos lijfje.
En toch zal ik mijn beesten niet achterlaten bij de DA omdat ik het idee niet kan verkroppen dat ie daar in een soort kliko gaat alsof hij afval is.
Heel tegenstrijdig dus en dat zie ik ook heus wel in, alleen mijn gevoel verandert daar niet door.

Maar mijn hond laten gebruiken voor studenten stuit me niet tegen de borst, juist omdat ik het fijn vind als er goede DA's zijn en die zullen toch ergens op moeten oefenen voordat ze zo'n goede DA kunnen worden.
Dat er dan minder hondjes gefokt hoeven worden met als enig doel dood te gaan en als lesmateriaal te dienen vind ik een hele prettige bijkomstigheid.

Als ik mijn hond laat cremeren strooi ik zn as ergens uit en dat was het dan.... ik heb liever dat zijn lijf -dat mijn hond toch al niet meer is- gebruikt wordt voor de wetenschap juist omdat zijn as na het uitstrooien toch ook 'weg' is.

*typo's

Grotendeels mijn idee op het bij de DA achter laten gedeelte na. Kliko, begraven of cremeren komt uiteindelijk op hetzelfde neer. Het lichaam is niet meer wat het was en na een bepaalde tijd is het vergaan.
Je mag het raar vinden, maar ik ben er voor dat een lichaam nog enig nut heeft na de dood. Ik heb eigenlijk liever dat er iets mee gedaan wordt, al is het opeten.

[sjef]

Ja, ik zou daar aan mee werken. Zoals Marion al schreef, de herinnering zit in je hart en het voorkomt onnodig dierenleed.
Dat is toch wat iedereen wil.

[bouvierpoedel]

Verrotten of de fik erin of erin snijden.??
Zit voor mij weinig tot geen verschil.
Op mensen word ook vaak sectie verricht en die gaan daarna ook hun graf of de oven in.
En of je nu in een kliko word gelegd en daarna de oven in of in een kist of in een matje word gerold.
Je vergaat evengoed wel.
Je weet ook niet of je hond met respect in de oven word "geflikkerd" of dat oma wel netjes in haar kist word gelegt.

[kiki78]

Ik weet niet wat ik zou doen. Zoals ik er nu over denk zou ik Daan wel beschikbaar willen stellen als ik maar wel goed afscheid heb kunnen nemen. Voor mijn gevoel ligt het er ook aan hoe je hond is overleden. Bedan was zo plotseling in 1 klap weg dat ik geen tijd had om na te denken. Ik heb toen puur op mijn gevoel gehandeld, ik wilde hem laten cremeren en hij moest weer thuis komen. Misschien als ik al een tijdje weet dat het einde komt, dat ik al een tijdje afscheid heb kunnen nemen dat het dan anders is. Als ik kijk naar Daan, die heeft een heel mooi leven geleefd (en is nog lang niet klaar met leven) dan voelt dat anders dan een hond van 13 maanden die nog volop in het leven staat en nog zoveel moet beleven. Voor mijn gevoel net als met oude mensen die overlijden, het is heel verdrietig ze te moeten missen maar voor mij minder verdrietig dan als een jong iemand overlijdt die nog een heel leven voor zich had.
Na mijn overlijden mogen ze doen wat ze willen met mijn lichaam, ik heb er dan toch niks meer aan. Ik weet alleen niet hoe mijn nabestaande daar over denken tegen die tijd. Ik had als kind van 10 al een donorcodicil, mijn ouders hebben er ook 1 en staan daar ook 100% achter. Maar geen idee hoe je er tegenover staat als het daadwerkelijk zover is.

[malinois]

Je weet ook niet of je hond met respect in de oven word "geflikkerd"

jazeker wel, dat mag je zelfs zelf doen als je wil.

[ranetje]

Ik weet het nog niet.
Van wat ik heb gehoord kan je de resten van je hond ook terugkrijgen en laten cremeren (en dan de as in een potje laten doen).

In het verleden wilde ik een overleden hond afstaan voor de wetenschap.
Alleen kon dat toen niet omdat hij in de zomervakantie overleed
Om een of andere reden heb ik er nu meer moeite mee dan toen

[Terry]

Van mij mogen ze alles gebruiken en Lexie en T-Boy worden graag door mij ter beschikking gesteld als ze overleden zijn. Ze zijn dood en zij leven voort in mijn hart en de herinnering zit niet in een urn of graf.
Orgaandonatie bij leven ben ik niet zo voor, je gaat niet snijden in een gezond dier. Ben dus ook tegen castratie als er geen gegronde reden is.

[Brigitte]

Daar hoef jij ook niets van te snappen omdat het over de emoties en levensbeschouwing van een ander gaat.
Onze dieren worden gecremeerd, wij worden in hetzelfde graf begraven en wanneer de laatste van ons onder de grond gaat, gaan alle dieren die we hebben gehad mee.
Van ons is geregistreerd dat we geen donor willen zijn en wij willen dan ook uiteraard geen organen aannemen.
Zal voor sommige mensen ook wel heel moeilijk te snappen zijn; maar dit is nu eenmaal hoe wij het willen.

+1

[nathalie]

Heel egoistisch, maar nee.. Mijn honden blijven voor altijd bij mij, tastbaar of niet. Ze worden dus gecremeerd en komen naar huis. Bowie en Pasha en alle honden die in de toekomst nog volgen..
Als ze een ziekte hebben waar weinig over bekend is, mogen ze van mij best een soort van sectie doen daarna als ik ze maar netjes dichtgemaakt terug krijg (en snel ook ), zodat ik ze zelf naar het crematorium kan brengen en ze daar ook weer op kan halen.

Ik ben geen donor, heb er ook moeite mee dat Marc dat wel is, al zal ik hem niet dwars gaan liggen daarom. Ben zelf heel erg aan het twijfelen of ik het wel of niet doe. Het is natuurlijk ook weer zwaar egoistisch, dat als ik ooit een donororgaan nodig heb, dat wel graag zou willen krijgen, maar zelf niks terug geef

Pff.. Ik vind het nogal wat eigenlijk

[*Ellen*]

Van mij mogen ze alles hebben behalve de hoornvliezen van mijn ogen en mijn huid mag er ook niet af.
Ik heb eens op TV gezien hoe dat gaat, het weghalen van de huid.
Je wordt compleet gestript met een elektrische kaasschaaf.
Ook al zou ik er brandwondpatienten mee kunnen helpen, dat is me te gruwelijk.

[_Leonie]

Nee heb er dus geen moeite mee, alles mogen ze pakken.
Je bent toch dood, je merkt er niks van.. En om iemand zó erg vooruit te helpen dat zijn hele leven veranderd, waarom niet.. Die mensen maak je voor de rest van hun leven gelukkig.
Hetzelfde geldt voor mijn dieren.

[Inge]

Ik heb hier echt over nagedacht maar het idee dat er in mijn dode dieren gesneden wordt....nee, daar kan ik niet aan wennen.
Ik ben zelf wel donor, heb ook zelf dat besluit kunnen nemen. Mijn dieren kunnen dat besluit niet nemen, dat moet ik voor hen doen.
En ik kan het niet, ze afstaan na hun dood voor de wetenschap. Hoe vreemd eigenlijk.
Danco en Snoepie zijn bij de dierenarts achtergelaten, dat was wat mijn ouders ok vonden. Ik vond dat niet ok, dus bij Nika was het de bedoeling dat ze gecremeerd zou worden. Uiteindelijk is dat niet gebeurd maar heb ik haar naar een begraafplaats gebracht. Een hele mooie plek en ik had er vrede mee dat ze daar zou blijven, ook al betekende dat eigenlijk dat ze weg zou rotten...het idee terug naar de natuur vond ik bij haar passen (en bij mij).
Ik heb verder geen behoefte aan een graf wat ik kan bezoeken, als ze gecremeerd was had ik haar as ook uitgestrooid omdat ik er geen waarde aan hecht het in huis te houden. Wat dat betreft is dood ook dood....de herinneringen houden haar voor mij levend, niet een gedenkplekje.
Maar toch...ze afstaan....nee, ik kan het niet en ik wil het niet.