Nanna schreef:Ik laat ze bij de DA achter.
Ik hoef geen as of urn of begraafplaats of weet ik wat.
Een overleden hond is voor mij een schilletje, niet meer de hond die hij ooit was. En ik ga er van uit dat het hem niets kan schelen wat er na zijn dood verder mee gebeurt.
Als ze bij de DA blijven worden ze óók verbrand, bij de destructie, maar dan met meer dieren tegelijk (koeien, varkens). Met de resten gebeurt verder niets, dus geen rare verhalen over verwerken in hondenvoer of tot tubetjes lijm.
Bij hun leven ben ik goed voor ze en geef ik graag geld aan ze uit. Als ze dood zijn is het over, ik ben daar vreselijk praktisch in.
Als het niet bij wet verboden was mochten ze mij na mijn verscheiden ook zo in de Dommel kiepen, voor de vissen.
Ik heb niets met lijken.
Maar goed, ieder zijn ding. Als iemand graag de as van Fido terugheeft en die op de tv zet met een bosje bloemen erbij en een brandend kaarsje dan mag dat van mij met alle plezier.
Hier dus precies hetzelfde. Ik hou onnoemelijk veel van mijn honden en heb er alles voor over. Maar als ze dood zijn is het niet meer mijn hond. Mijn hond zit in mijn gedachten. Dat dode lijk daar heb ik geen binding mee, daar kan ik niets mee.
Sem is wel thuis ingeslapen, maar dit is ons niet bevallen. Helaas was Sem gewoon niet meer te vervoeren (levend) hij moest gewoon gelijk geholpen worden. (maar ruim 80 kg doodgewicht tillen was echt niet leuk!). Hier heeft geen van de honden een hekel aan de dierenarts. Ze stappen er vrolijk naar binnen dus geeft ook geen extra stress.
Afscheid laten nemen? Hebben we ook nooit gedaan. Toen Tripper ingeslapen moest worden keurde boris hem al een halve dag geen blik meer waardig terwijl boris normaal aan hem kleefde. Het was hem gewoon duidelijk. Hij heeft ook nooit gezocht naar Tripper maar moest duidelijk wel wennen dat hij enigst was en er niets meer afgepakt werd e.d.
Bij Paco exact hetzelfde. Normaal lagen Bo en Paco altijd samen. Nu was Bo al een paar dagen heel aanhankelijk richting ons en niet richting hem. En na een paar dagen bleek het dus ook werkelijk helemaal fout te zijn, maar Bo gaf dit dus al aan.
Na de dood van Paco begon ze met zichzelf afzonderen. Hele dagen in het hok en alleen maar eten en drinken. In een maand tijd was ze 10 kg aangekomen. Twee weken na Paco bleek dus Sem ook doodziek te zijn (zijn hart) waarschijnlijk was dit ook de reden dat ze die twee weken niet naar hem om keek. Nee, echt de situatie was geheel niet leuk
Toch heb ik daarna ook nooit hun lijken willen zien. Had nog gekunt van Sem, maar ik kan er echt helemaal niets mee zit geen gevoel meer in/bij
Mijn konijnen worden wel begraven. Maar dat is meer omdat we ze niet in de vuilnisbak willen hebben. Dit doet ook mijn vader, maar gelukkig heb ik het nog maar één keer mee hoeven te maken. De oudsten zijn nu 2 jaar dus hopelijk duurt het nog wel 10 jaar eerdat we weer moeten.