Het HondenForum

Nee, met beide honden heb ik een andere band.
Maar ik zou geen van beide kunnen missen.
Julia is echt een knuffelkontje, en Romeo houdt er van om veel met me bezig te zijn in de vorm van aandachts-oefeningen of andere trainingen.
Maar met beiden heb ik een enorm sterke band.
Romeo is echt mijn kerel, en Julia mijn kleine meid.

5 honden en natuurlijk met de ene hond veel meer een klik dan met de andere... de dobers zijn echt van mn man... die klieken daar ook veel meer mee dan met mij en andersom... ze komen wel om aandacht vragen maar daar blijft het dan ook bij...
De mechel van mn man had dit meer met mij, daarom ben ik ook met hem gaan trainen nu... de klik was er niet bij hem....
Mijn jongste reu is mn oogappeltje... dit heb ik ook met zijn moeder, mijn teef Xena....

Ik houd van allebei mijn honden evenveel. Ze zijn me even lief. Ik heb wel met beide honden een hele andere band.

Kira heeft heel veel meegemaakt, en daarom is ze me ook heel dierbaar. Maar omdat ik niet zelf aan haar begin heb gestaan, maakt het dat wel anders. Ik ben gewoon heel blij dat ze nu hier kan genieten van het leven, maar ze is niet zo als ik haar opgevoed zou hebben, geprobeerd althans

Tease is mijn eerste pup, en dat maakt de band heel anders. Tease is echt mijn mannie, mijn ventje. Mijn maat! Hij is zo als ik hem opvoed.......en dat maakt de band heel anders.

Ik heb een voorkeur voor mijn boerenfoxteefje Roxy,maar die hebben wij van pup af aan en de ander twee pas op volwassen leeftijd,dus al gevormd door andere.Maar zou ze toch geen van 3 meer willen missen

Hier is het heel duidelijk, de oudste reu is echt mijn vriend zijn hond, die twee zijn een team, zowel thuis als voorheen op sportief gebied, ik kom daar nooit tussen. Nummer 2 is hier gekomen als opvolger van onze oudste op sportief vlak, de nieuwe sporthond van vriendlief dus. Deze kerel dacht er zelf toch anders over met als gevolg dat wij nu samen een koppeltje zijn op wedstrijdvlak, maar ook thuis. Hier dus overduidelijke voorkeuren van beide kanten

met bob heb ik een extra band
omdat ie al zoveel meegemaakt heeft
is echt mijn jongen

al begint dat ook steeds mer met baukje te komen

Nee, ik heb niet echt een voorkeur voor de een of ander.
Van beide houd ik erg veel , maar op een andere manier omdat ze zo verschillend zijn in hun doen en laten.
Beetje moeilijk uit te leggen.

Jakko is als herplaatser bij ons gekomen en toch hou ik van beide evenveel al duurde dat wel even.

lastig. als ik de vraag lees denk ik: ja sam!

maar zo makkelijk is het niet. het zijn momenten. sam steunt heel erg op mij. we hebben samen heel veel meegemaakt en dat maakt onze emotionele band enorm sterk. maar ook weer heel zwak omdat ik al een paar keer emotioneel afscheid aan het nemen was ivm zijn ziekte en ik dacht dat ik hem ging verliezen.

maar met mijn kleine lotje kan ik lezen en schrijven. we voelen elkaar heel goed aan en zij is het hondje waarmee ik alle kanten op kan. dat maakt onze band heel sterk. elk blafje of piepje begrijp ik van haar.

allebei op hun eigen vlak dus het belangrijkst. op de bank mijn oude wijze knuffelbeer sam en buiten mijn vrije huppeltante lola

Weet je wat ik heel moeilijk vind,iedereen heeft ons verteld toen Drib er niet meer was,zo hond krijg je nooit meer .........En ik vind Banjer leuker pittiger,meer een eigen karakter hebben........En als ik dat zegt.........geloven ze mij niet .......

Ik heb maar 1 kalf,dus die krijgt de voorkeur. . Maar ik kan me voorstellen,dat je ,als je er meer hebt, je ze van ze allemaal, op een anderre manier houd.

Nee, ik heb er 2 en ze zijn totaal niet met elkaar te vergelijken. dat doe ik dus ook niet

Ze passen allebei op een heel andere manier heel goed bij mij (gespleten persoonlijkheid zeker )

Ze zijn allemaal heel verschillend maar ook allemaal even bijzonder voor me.
Ik zou kunnen zeggen Bantam, omdat we bijna 'een' zijn.
We begrijpen elkaar volkomen, we praten zonder woorden, we lijken qua karakter soms zelfs op elkaar (ok, dat klinkt eng )
Anderen schijnen ook te denken dat hij 't meest speciaal is voor mij.
Met zijn driftige karakter naar andere honden, zijn ontzettende eigenwijsheid maar het is echt m'n apie.
Met het bord voor z'n koppie had hij ook al snel Megans hart veroverd.
Hij is wel ontzettend bijzonder voor mij, ja.

Maar als ik met Megan ben, ook dan stroomt mijn hart over van liefde. We zijn heel close en eigenlijk is ze in mijn ogen de perfecte hond, ondanks dat ze toch wel 'vroeg' oud was. Ik bedoel, ik had graag meer met haar ondernomen maar ondanks dat hebben we het prima naar ons zin.
Ze gaat graag samen op stap, is heel goed met andere honden, ze zoekt ze niet perse op maar is heel duidelijk in haar 'hondentaal' en toen ze hier kwam was ze zo nerveus, claimerig en zwak en nu gaat het zo onvoorstelbaar goed met haar.
Ze is ontzettend lief, maar kan heel pittig en stoer zijn.
Onze band is heel sterk geworden.

En met Misty heeft het even geduurd maar o wat ben ik nu gek op haar
Onder haar vreselijk tuttebellerige gedrag en uiterlijk schuilt een heuse dictator.
Ze is ook heel dapper, als bijvoorbeeld op het strand een bullebak van een hond komt aanstormen weet ze hem met haar houding en indien nodig trillende snor tot stil staan te brengen, dat is heel bijzonder om te zien van zo'n klein wijffie.
Ze waakt op haar manier over ons en is altijd bij je in de buurt.
Ze is stapelgek met Bantam en ze is ook boven verwachting echt een hond geworden. Van niks willen toen ze hier kwam, tot de baas in huis, wandelen, spelen en gek doen.
Het 'tutje' in haar zal altijd blijven en alles bij elkaar maakt haar dat ook weer heel bijzonder.

Ze zijn me alledrie even lief.

ik hou van allebei veel maar verschillend,zou geen van beide kunnen missen,

sultan is mijn meisje,ik heb haar al vanaf haar 7 weken,ze luistert zo goed,ik hoef haar maar aan te kijken en ze weet wat ik bedoel,als ik b.v naar de winkel ga dan gaat zij mee,omdat ze gewoon heel sociaal is naar andere honden,mensen wat minder maar dat zit in het ras,het mooie bij haar is dat als ik dan zeg dat het goed is,dat het ook goed is,

karabash heb ik vanaf zijn 7 maanden en met hem heb ik wat problemen gehad,o.a: dat hij mij niet als baas accepteerde,maar nu na een half jaar gaat het al een stuk beter,en luistert hij ook veel beter,ik merk nou aan zijn gedrag dat hij me begint te accepteren en respecteren,hij is mijn "knapperd" zoals ik hem altijd noem .

Wij houden van al onze honden, maar hebben best wel eens voorkeur. Geeft niks, want volgens mij denken zij er hetzelfde over...

richard

Wij hadden thuis eerst 1 hond en daar kwam een 2e bij. Ik was helemaal gek van de eerste hond. Sliep altijd elke nacht bij mij in bed, in de pauze van school rende ik naar huis om haar uit te laten, savonds liep ik het rondje ook nog mee als het niet te laat was, kortom mijn lieveling.
Toen we de 2e hond erbij kregen vond ik het eerst maar niets, ja als pup was ze natuurlijk schattig, maar hoe groter ze werd, ik had er niets mee. Maar toen ze richting de 5jaar ging vond ik het een super hond, lekker balletjes mee gooien, speuren en stoeien.

Maar mijn lieveling is altijd de 1e hond gebleven, die leeft nu ook nogsteeds (17,5 jaar), helaas is de 2e hond overleden toen ze 8 was.

Nu ik een eigen hondje heb vind ik het nog moeilijker, het is echt mijn hondje en ik hou ontzettend veel van haar. Ik zou graag nog een speelmaatje voor haar erbij willen als ik het huis uit ga maar vraag me dan af of ik wel met netzoveel liefde voor het 2e hondje kan zorgen.

We hebben nu een roedel van 5 Goldens. Allemaal zijn ze me dierbaar, speciaal en ze hebben allevijf een eigen plaats bij mij. Noddy, onze eerste, echt een trouwe, gouwe lieve vriend, Duffy, eigenwijze veteraan, Milo, onze ouwe asielzoeker, het-hondje-van-het-baasje- zo'n speciaal gebakkie. Lewis, heerlijke, lieve, mooie, zoete, brave en fantastische pup. Wat een bijzonder hondje.. ik ben ook stapeldol op hem. Gipsy, lieve senior herplaatser. Neemt alle bezoek voor zich in door zijn zachte kop en hoog knuffelgehalte. Zelfs mijn zus, die honden niet leuk vindt, viel voor deze lieverd. Ik hou van ze allevijf en zou geen van hen meer willen missen.





Maar. Duffy is mijn oogappel. Mijn eerste, grote Goldenliefde. Mijn vent. Een reus. De oervader van onze groep. Duffy is een deel van mij.

Pepie schreef:Weet je wat ik heel moeilijk vind,iedereen heeft ons verteld toen Drib er niet meer was,zo hond krijg je nooit meer .........En ik vind Banjer leuker pittiger,meer een eigen karakter hebben........En als ik dat zegt.........geloven ze mij niet .......

Dat ken ik. Mijn eerste boxer, ook een herplaatser die behoorlijk verwaarloosd was (kon niet meer op de poten staan). Kwam hier al 10 maanden oud en vond alles goed, alles was leuk, kortom: precies de "sul" die ik nodig had toen ik zo jong was (8 jaar). Hij had veel energie, maar ik ook en samen gingen we overal op af. Vanaf 6 jarige leeftijd vond hij zichzelf oud en wilde niet meer veel spelen, niet meer overal naar toe, luisteren had hij nooit iets aan gevonden, rennen achter een bal vond hij dwaas, water was vies, maar gewoon lekker thuis wat rondlopen en snuffelen lekker rustig meelopen en meneer was tevreden.
Voor velen in de buurt en voor mijn ouders een super hond. Vroeg niet veel aandacht, wilde geen geestelijke bezigheden, was rustig, vond alles goed en niets gaf problemen.

En toen kwam Boris. Vanaf het eerste uur dat ik hem in het pension zag zitten had ik een enorm sterk gevoel bij hem (3.5 jaar) wat was ik blij toen ik hoorde dat hij daar al een half jaar zat en te koop was. Vond het voor hem enorm zielig dat hij al een half jaar in een kennel zat, met zeker wel verzorging maar toch lang niet zoveel als een huishond.
Hij mocht gelukkig komen. Hyper actief, gestresst, niet naar alles en iedereen te vertrouwen (toen!!!), wilde enorm graag werken en bewegen, alles waar hij mee naartoe kon wilde hij ook mee naartoe, ballen gooien vond hij super, trainen vond hij het einde (luisterde dan ook al heel goed) en zwemmen geweldig (wonen dichtbij het water dus wel leuk).
Mijn ouders hebben er heel lang over gedaan om hem te accepteren. Constant werd hij vergeleken met Tripper en dat in zijn nadeel. Inmiddels is hij niet meer weg te denken.
Helaas heeft boris dus behoorlijk HD en daardoor beperkingen maar samen hebben we nog steeds een leuk en actief leven en hij is inmiddels al weer 8.5 jaar (helaas, gaat zo snel he)

Toch hoor ik om me heen uit de buurt en van mijn ouders en familie: zo'n hond als Tripper krijgen jullie nooit meer. Nou, tripper was een schat, een geweldige hond, maar een hond zoals Boris vind ik vele malen leuker qua karakter. En ja, Tripper was een schat die ik enorm heb gemist en nog vaak mis, ik moet er niet aan denken wat er gebeurd als boris........