Het HondenForum

Baldo was 2 jaar toen ik hem uit het asiel haalde. Daar had hij overigens pas 3 dagen gezeten. Hij heeft zich ontzettend aan me gehecht. Waar ik ben, is hij ook. Hij zou het voor elkaar krijgen naast het bad te gaan liggen als ie de kans kreeg
Dat hij niet bij me weg te slaan is is overigens niet op een irritante manier gelukkig. Het enige nadeel is dat hij bepaalde nukken heeft die ik hem niet afgeleert krijg. Dan heb ik het meer over trekken aan de riem e.d.

Max daarintegen kwam hier als pup, is hier opgegroeid tussen de mensen en eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik af en toe het idee krijg dat het hem worst is als er iemand van de family binnenkomt. Hij staat nog niet op

Dus conclusie mijner zijds is dat Baldo toch dankbaarder is dan Max op de een of andere manier.....
1 ding weet ik zeker, Baldo komt nu langzaam op een leeftijd dat hij toch geen jaren meer hier zal zijn, en mocht het gebeuren ga ik weer kijken naar een asielhond. Maar of ik ooit zo'n maatje als hem weer krijg betwijfel ik

Ik geloof absoluut niet in dankbaarheid. Natuurlijk is het zo dat Max zich nog dingen herrinert uit haar vorige situatie, ze heeft ten slotte een geheugen. Maar ik geloof niet dat ze die situaties met elkaar vergelijkt en begrijpt "goh dat ik het nu fijn heb komt door dat meisje daar". En dat is toch wel een vereiste voor dankbaarheid.
Als ze ook begreep dat al die narigheid door haar vorige baasje kwam, zou ze ons denk ik ook niet bijten.

Ik vind het wel prachtig om heel die evolutie mee te maken.
Van pup tot volwassen hond en daarna...
Mijn zus heeft een asielhond geadopteert van negen jaar en met Fran kan je werkelijk alles. Dat mis ik bij Luka.

Maxiem schreef:Als ze ook begreep dat al die narigheid door haar vorige baasje kwam, zou ze ons denk ik ook niet bijten.

Hebben haar vorige bazen haar mishandeld?

alma2 schreef:

Maxiem schreef:Als ze ook begreep dat al die narigheid door haar vorige baasje kwam, zou ze ons denk ik ook niet bijten.

Hebben haar vorige bazen haar mishandeld?

Ja, we denken het wel. Ik denk, en de GT ook, dat ze bijt omdat ze denkt dat je haar weer pijn gaat doen. Ze bijt ook alleen in je hand.

je hebt wel een punt denk ik want puppy's komen makkelijker aan een nwe eigenaar dan volwassen asielhonden

Zeker sinds ik op dit forum zit ben ik anders gaan denken over honden.
Niet in de zin van ik vind ze aardiger of gemener, niet in die context. Maar ik weet.. Moeilijk uit te leggen...

Maar ik heb nu dus een puppie en ik geniet echt met volle teugen van hem! Als ik een foto bekijk van toen ik hem net had en dan hoe hij nu is. Gegroeid, geestelijk en lichamelijk. Ik vind het heerlijk om hem van alles te leren of gewoon lekker met hem kroelen. Je kan hem nog zo vormen!
Ik geniet elke dag weer als ik beneden kom en hij komt al half de trap opgerend om mij te begroeten.

Maar ik heb voor mezelf ook wel zoiets van Puppy's komen er wel.. Oudere honden soms ook wel, maar de herplaatser die toch vaak vreselijke dingen hebben meegemaakt en daardoor gedragsproblemen hebben ontwikkeld zullen niet snel gekocht worden door iemand.

Daarom heb ik voor mezelf ook wel dat ik als tijd heb en ik denk dat ik het geestelijk aan kan om een herplaatster op(nieuw) op te voeden, dan doe ik het!
Nu zou ik er nog niet klaar voor zijn omdat ik het geduld er niet voor heb en ook de tijd niet.

Maar goed, komt nog wel!

Ik heb één keer een pup opgevoed, daarvoor en daarna eigenlijk altijd alleen maar asielhonden gehad. In mijn beleving hechten beide honden zich aan je en zien ze je als de leider. Groot verschil, i.i.g. zoals ik het heb meegemaakt, is dat de hond die ik als pup heb opgevoed het vertrouwen heeft dat alles goed gaat. Bij een asielhond is het in mijn gevallen meer een kwestie geweest van "zolang ik bij haar ben / ik zeker weet dat zij weer terug komt gaat het allemaal goed".
De hond die ik als pup had was veel onverschilliger omdat hij niet anders kende dan gezelligheid en genegenheid. De honden die uit het asiel kwamen waren, vooral in situaties waar ik niet eerder met ze was geweest, veel meer gefocused op mijn gedrag.

Het volledige en onschuldige vertrouwen van een hond die je van pups af aan hebt opgevoed is fantastisch, maar persoonlijk doet (vaak na veel stress, moeite en wanhoop van zowel mijn kant als de kant van de hond)de blik "blijf ik bij jou en blijft het zo fijn" van een asielhond me heel veel meer.

Het gevoel wat ik heb bij Noa is zoiets als dat ze alles vanzelfsprekend vindt; alles was al zo vanaf haar puptijd bij ons en is nog steeds zo. No problemo....

Herplaatser Bliksem geeft me meer het gevoel dat hij zich probeert vast te klampen aan me. Hij zoekt houvast, duidelijkheid en stabiliteit; zijn enige manier om zich lekker te voelen. Dat gaat gepaard met heel veel blikken richting mij... die speciale 'blik'... kijk maar...

Noa links, Blik rechts... Deze foto zegt alles...

Annelies schreef:Het gevoel wat ik heb bij Noa is zoiets als dat ze alles vanzelfsprekend vindt; alles was al zo vanaf haar puptijd bij ons en is nog steeds zo. No problemo....

Herplaatser Bliksem geeft me meer het gevoel dat hij zich probeert vast te klampen aan me. Hij zoekt houvast, duidelijkheid en stabiliteit; zijn enige manier om zich lekker te voelen. Dat gaat gepaard met heel veel blikken richting mij... die speciale 'blik'... kijk maar...

Noa links, Blik rechts... Deze foto zegt alles...

Die 'blik' herken ik Wat is dat een prachtige foto Annelies, het lijkt wel een schilderij

He, die blik van Blik ken ik ook van Max. Ik vind het ook altijd zo mooi als Max lekker bij me op schoot ligt en dan met zo'n innig tevreden bekkie naar me opkijkt. Ik lees daar echt iets in van: Zo, nu ben ik lekker hier en hier blijf ik.
Maar wellicht is dat alleen mijn eigen verbeelding