Het HondenForum

Nanna schreef:Ik zou het zelf met een jong gezin ook niet zoeken in een hollandse herder, kruising of niet.
Met Oor heb je natuurlijk geluk gehad, dat geluk zou ik niet tarten nu.
Ga als je er aan toe bent lekker op zoek naar een gezellige gezinshond. Iets heel anders qua uiterlijk anders ga je nog meer vergelijken. Er komt vast wel iets op je pad.

en er zijn meer rassen met streepjes en ook zonder streepjes zijn ze leuk

Ik krijg echt vreselijk jeuk van een "gezellige gezinshond"

mijke schreef:@lucie Dat doet me goed om te lezen. Al geloof ik het nu helemáál nog niet (gevoelsmatig), het geeft toch een beetje hoop.

Toen Puchu overleed bijna 2 jaar geleden, was er voor het eerst in 20 jaar helemaal geen hond hier (daarvoor altijd 2 honden, dus er was er altijd
nog eentje).
We hadden net een mega verbouwing achter de rug en nog de naweeën ervan, dus druk zat, en we gingen eens kijken hoe ons dat zou bevallen
om geen hond te hebben: schoon huis, de deur uit kunnen gaan wanneer je wilt, dagjes weg, zeeën van tijd over, enz. enz.
Er zaten vast veel voordelen aan.

En ja, er zaten zat voordelen aan, maar ik werd er echt ongelukkig van en na een paar weken zei ik tegen mijn man 'ik vind er geen hol meer aan'
en dat vond hij dus ook
Maar goed, dan op zoek naar een nieuwe hond en het enige wat ik wilde, was Puchu terug. Wekenlang gekeken naar herplaatsers, asielhonden, pups,
maar ik vond geen enkele hond echt leuk.
En toen ineens zag ik een foto van een koppie en mijn hart gaf serieus een sprongetje 'owwww' maar ik dacht dat het een reu was, en mijn man
wilde geen reu meer. Dus ik klikte door, maar na een paar dagen zat nog steeds dat koppie in mijn kop en toen zei ik tegen mijn man 'oké je wilt
geen reu meer, maar ik kan één bepaalde hond niet uit mijn hoofd zetten' en ik liet de foto zien... al snel kwamen we erachter dat het helemaal
geen reu was, maar een teef
Gebeld, lang gesprek aan de telefoon, lang gesprek hier thuis: gaan we weer en hond nemen en gaan we een hond ongezien nemen?

Nou ja, het resultaat is bekend: Jessie

Maar goed, zo ineens kan het toch lopen: geen enkele hond haalt het bij jouw (mijn) overleden hond tot je ineens gewoon een klik voelt voelt
met een andere hond.

En echt, iedere hond is bijzonder. Natuurlijk heb je erbij die echt extra extra speciaal zijn, maar bijzonder zijn ze allemaal en ze gaan allemaal
heel diep in je hart zitten.
Vergelijken doe ik best weleens, maar niet op een nare of verdrietige manier: ik zeg bv 'goh weet je nog dat Puchu dat ook deed?' of dat soort
dingen.

Het komt wel, maar neem de tijd

ZorroMax schreef:En alles in huis herinnert aan Oortje...…

Niet alleen in huis, maar ook in mijn lichaam. Hoe sterk dat spiergeheugen is, hoe ik me al schrap zet voor haar blije sprong als ik thuis kom, m'n handen al de voerbak willen pakken na het afruimen, waar en hoe ik ga zitten op de bank zodat ze er naast kan, het gevoel van de riem in mijn hand tijdens het lopen, inhouden op de plek waar ik haar aanlijnde, dat mijn ogen haar steeds zoeken op de bank als ik snachts naar de wc ga, het gevoel van haar zachte vacht te aaien voel ik nog bijna letterlijk in mijn handen. Dat ik steeds denk haar nagels op het laminaat te horen, of haar droomgeluidjes snachts als ik slaap, dat de kat voorbij loopt en ik echt héél even denk Oor te zien. In mijn oren, ogen, handen en lijf is ze gewoon nog zo vreselijk aanwezig. En dan dus ook telkens het besef dat ze er dus niet écht meer is.

Nanna schreef:

mijke schreef:Ik krijg echt vreselijk jeuk van een "gezellige gezinshond"

Daar is niks mis mee Oor was dat toch ook?

Ja, bij mij wel ja, omdat ik haar precies kon lezen, zo precies wist waar ik op moest letten dat het automatisch ging, de subtielste signalen ongemerkt al doorhad en daardoor ging het allemaal vlekkeloos. Maar in het theoretische geval dat ik haar zou hebben moeten herplaatsen zou ik haar zeker niet als gezellige gezinshond neergezet hebben.

Maargoed, ik vrees dat het toch wel op zoiets zal uitdraaien uiteindelijk. De eisen zijn met 2 hummels straks toch wel veranderd, ik ga minder tijd hebben voor de opvoeding van een nieuwe hond en een nieuwe hond groeit niet net als Oor mee vanaf het begin zodat ze rustig kan wennen. Maar de kans dat ik op een typische gezellige gezinshond echt verliefd wordt lijkt me buitengewoon klein.

Wat verdrietig Mijke, wat zul je Oor ontzettend missen

Ik zie een leuke kruising met hoofdzakelijk labrador en boxer wel passen bij jullie. Onstuimig en druk misschien, maar buiten dat wel veilig voor vriendjes die in huis komen.

Maar om op je vraag aan mij terug te komen: Boomer was een labrador, Joris een boerenfox en Paco is een spaniëlmix (cocker met een grotere maat spaniël, zoals heidewachtel of een van de Franse epagneuls). Dus dat zijn nog best verschillende rassen. Bij Gait kijken we inderdaad wel een beetje anders, omdat we zijn ouders en grootouders ook vrij goed kennen (alleen Elco's vader niet) en je dus bepaalde karaktertrekken aan een van de (groot)ouders kunt linken. En misschien ook wel omdat we Elco natuurlijk ook nog hebben

Het moment dat je een andere hond wil en kan hebben dat merk je vanzelf wel.

Na het overlijden van mijn eerste hond(op hoge leeftijd dus ondanks gemis wel vrede mee) heeft er 3 weken tussen gezeten. Ze was al langere tijd niet actief of liever niet buiten dus daar miste in niet heel veel aan. Wel miste ik de aanwezigheid van een hond.

Dus ben ik rustig aan gaan zoeken, er zijn in die tijd ook een aantal honden afgevallen om uiteenlopende redenen. Tot ik in mijn nachtdienst een oldie tegen kwam(1 van de rassen op mijn verlanglijstje). En nietszeggende foto maar voor mij zo duidelijk. Omschrijving kort maar duidelijk. Daarna leuk contact en toen kwam de kennismaking. Liefde op het eerste gezicht, en dat was wederzijds. Eenmaal thuis was hij ook echt meteen thuis.

Toen Maylo ook veel te jong overleed had ik Izzy er al bij. Maar Izzy is niet echt een hond maar een prinses die wenst op haar wenken bediend te worden. Ze is heus heel leuk, maar ik zou niet gelukkig worden als ik haar alleen zou hebben.
Daarna kwam Droef, ondanks dat ik ergens ook nog wel twijfelde
Tot hij er ineens een paar maanden was, en het ineens voelde als vanzelf of eigen. Hoe je het ook noemen wil. Dingen die ik met Maylo deed, die deed ik niet direct met Droef. Deed gewoon pijn. Maar ook dat kwam in de loop der tijd, dat ging gewoon vanzelf.

En nu zijn we 3 jaar verder. Nog steeds is Droef geen Maylo, dat is ook niet de bedoeling. Maar jezus wat zit die hond diep in mijn hart op zijn eigen manier. We zijn nu compleet op elkaar ingespeeld.

mijke schreef:

Nanna schreef:

mijke schreef:Ik krijg echt vreselijk jeuk van een "gezellige gezinshond"

Daar is niks mis mee Oor was dat toch ook?

Ja, bij mij wel ja, omdat ik haar precies kon lezen, zo precies wist waar ik op moest letten dat het automatisch ging, de subtielste signalen ongemerkt al doorhad en daardoor ging het allemaal vlekkeloos. Maar in het theoretische geval dat ik haar zou hebben moeten herplaatsen zou ik haar zeker niet als gezellige gezinshond neergezet hebben.

Maargoed, ik vrees dat het toch wel op zoiets zal uitdraaien uiteindelijk. De eisen zijn met 2 hummels straks toch wel veranderd, ik ga minder tijd hebben voor de opvoeding van een nieuwe hond en een nieuwe hond groeit niet net als Oor mee vanaf het begin zodat ze rustig kan wennen. Maar de kans dat ik op een typische gezellige gezinshond echt verliefd wordt lijkt me buitengewoon klein.

Joh, ik ben van vechthond naar kuttelikkertje gegaan en hij is echt niets minder hoor.
Een makkelijke hond is niet meteen saai of minderwaardig. En zat gezellige honden met een scheut herder.

Heb je geen contact meer met die mensen van de krakershondjes?

Heus. Er komt een hond op je pad. Toen Sarah ingeslapen was ging het hier ook precies zo als jij in je intens verdrietige verhaal schreef.
Met het heengaan rukken ze een stuk uit je hart en veroorzaakt daarmee een verzengende pijn.
In ons geval heeft Sarah "daarboven" Simone ontmoet en tesamen hebben zij daar behoorlijk aan touwtjes getrokken.

Oor heeft zo'n sterke band met jou gehad dat ze niet eens een ander hoeft te ontmoeten om ook eens stevig aan wat touwtjes te trekken.
Dat zal ze doen op het moment waarvan ze weet dat het goed is.

ach, een tijdje geleden zocht iemand een hond voor in een gezin met kleinere kinderen en daarbij werd de mechelaar warm aanbevolen. toen ik zei dat ik het nou direct een ideale gezinshond vond (als ras in zijn algemeenheid) was daar niets van waar

lucie schreef:ach, een tijdje geleden zocht iemand een hond voor in een gezin met kleinere kinderen en daarbij werd de mechelaar warm aanbevolen. toen ik zei dat ik het nou direct een ideale gezinshond vond (als ras in zijn algemeenheid) was daar niets van waar

Een stamboom streep uit wel overwogen lijnen zie ik zo passen als actieve gezinshuis hond, de gemiddelde xHH absoluut niet

Hetzelfde geldt wat mij betreft voor de mechel vs xmh
Al is de kans op niet passen bij een xHH groter dan bij een xmh

Fotogravinnetje schreef:Ik zie een leuke kruising met hoofdzakelijk labrador en boxer wel passen bij jullie. Onstuimig en druk misschien, maar buiten dat wel veilig voor vriendjes die in huis komen.

Maar om op je vraag aan mij terug te komen: Boomer was een labrador, Joris een boerenfox en Paco is een spaniëlmix (cocker met een grotere maat spaniël, zoals heidewachtel of een van de Franse epagneuls). Dus dat zijn nog best verschillende rassen. Bij Gait kijken we inderdaad wel een beetje anders, omdat we zijn ouders en grootouders ook vrij goed kennen (alleen Elco's vader niet) en je dus bepaalde karaktertrekken aan een van de (groot)ouders kunt linken. En misschien ook wel omdat we Elco natuurlijk ook nog hebben

Hier in de straat heeft iemand sinds een maand of 3 exact zo'n kruising en leukkk
Beestje is nu denk ik 5 maanden, ontzettend slim en sociaal. Hij zit ook bij mensen die feilloos met een hond om kunnen gaan, maar dat kan Mijke ook.

Ja, áls ik al voor een hh of mh zou gaan, zou ik dat ook wel goed uitzoeken. Ik denk dan bijvoorbeeld aan een hondje dat is afgekeurd voor de sport of politietrainingn omdat ze te zacht zijn, en waarvan men denkt dat ze als actieve huishond beter tot hun recht komen. Of een herplaatser waarvan gedrag goed bekend en passend is.

Maargoed, ik vind natuurlijk wel meer honden leuk. Podenco's bijvoorbeeld, lijken me heerlijke beesten, alleen twijfel ik enorm of ze wel bij me passen. Dat baasgerichte en trainbare vind ik toch wel heel fijn, en aan loslopen hecht ik ook erg veel waarde. Labradors zijn dan dus weer precies mijn schrikbeeld van een gezellige gezinshond al zijn er natuurlijk uitzonderingen (willem). Boxers... kan grappig zijn maar ik val er niet voor. Te lelijk en te veel kwijl.

Caro schreef:Hij zit ook bij mensen die feilloos met een hond om kunnen gaan, maar dat kan Mijke ook.

Haha, nou dank je, maar zo'n hondenfluisteraar ben ik nou ook weer niet hoor. Ik denk dat ik er heus wel een beetje wat van kan maar ik snap lang niet alle honden even goed hoor. Oor reageerde, leerde en gedroeg zich altijd exact zoals ik van een hond verwachtte. Bij opvangpup Skittles was dat echt een héél ander verhaal haha. Ik denk dat het vooral belangrijk is dat een hond bij me past, als dat zo is ben ik er best goed in, zeg maar bovengemiddeld als ik mezelf vergelijk met het gemiddelde baasje in het park, maar er zijn best honden die voor mij echt een slag te veel kunnen zijn, of die ik gewoon niet goed begrijp. Of irritant vind, dat ook vooral, ik vind eigenlijk heel vaak andermans hondjes maar irritant

Die nieuwe hond komt vanzelf wel op jullie pad als het zover is. Geef het de tijd

Ik denk trouwens dat mijn opvanghondje Mimi ook heel leuk had gepast, die was gek op kinderen, lekker actief maar kan ook gerust even iets minder, vrolijk speels ding en een soort mini hollands herdertje om te zien. Wie weet wat er tegen die tijd op je pad komt

Dagmar schreef: Heb je geen contact meer met die mensen van de krakershondjes?

Ohja, ja wel met de fokker van Oor, maar de ouders van Oor zijn na daar nest gecastreerd en al die krakers zijn inmiddels ook volwassen geworden, dat woont en fokt niet meer zo met elkaar als 8 jaar terug

Heel veel sterkte met dit grote verlies van Oor. Ik schrik ervan. Wat een gemis zal dit zijn.

Ach Mijke, wat een verdrietig nieuws. Je hebt de juiste keuze gemaakt voor die mooie Oor

Ik lees dit nu pas. Wat verdrietig Mijke, Oor was altijd zo'n vrolijk hondje, wat naar dat ze zo ziek is geweest en je uiteindelijk afscheid van haar hebt moeten nemen.

Ja, het was echt een nachtmerrie. Ik besefte me eigenlijk laatst pas dat ze écht dood is. Naarmate de tijd verstrijkt wordt het iets makkelijker, maar tegelijkertijd is het ook steeds langer geleden dat ik haar zachte vachtje nog aaide, haar hoofdje zoende, en hoe langer het geleden is hoe duidelijker het is dat ze echt, écht niet meer terugkomt.

Ja, het was echt een nachtmerrie. Ik besefte me eigenlijk laatst pas dat ze écht dood is. Naarmate de tijd verstrijkt wordt het iets makkelijker, maar tegelijkertijd is het ook steeds langer geleden dat ik haar zachte vachtje nog aaide, haar hoofdje zoende, en hoe langer het geleden is hoe duidelijker het is dat ze echt, écht niet meer terugkomt.

mijke schreef:Ja, het was echt een nachtmerrie. Ik besefte me eigenlijk laatst pas dat ze écht dood is. Naarmate de tijd verstrijkt wordt het iets makkelijker, maar tegelijkertijd is het ook steeds langer geleden dat ik haar zachte vachtje nog aaide, haar hoofdje zoende, en hoe langer het geleden is hoe duidelijker het is dat ze echt, écht niet meer terugkomt.

.