Het HondenForum

Jasses. Heel heel sterkte.

Heel veel sterkte

Het is zo leeg. En zo stil. De hele dag is een aaneenschakeling van automatismen en gedachtes over Oor. Terugkomen van het douchen en nog even met de hond knuffelen die op bed ligt. Met de auto weggaan en de achterklap extra goed dicht doen. Met de auto thuis komen en in het raam tussen de planten naar dat hoofdje zoeken. De sleutel in het slot steken en gewoon al zien hoe ze daar huppelend en kwispelend in de gang in de weg loopt terwijl je binnen komt met kind en tassen. Het gordijn dicht doen en zorgen dat hij niet over de deur van de bench hangt. Naar bed gaan en je deken van de bank halen zodat Oortje er niet op gaat liggen. Boterham snijden voor livia en de korstjes in de bak gooien. Na het eten de hond roepen om Livia's geknoei van de grond te eten. Aan tafel gaan en de hond in de bench sturen. Naar bed gaan en Oor een welterusten kusje geven. Koffie zetten en gelijk de hond ff voeren. Tv kijken en gedachteloos aan haar oortjes frunniken. En elke, élke keer dat je de woonkamer in komt half verwachten dat ze daar gewoon weer doodnormaal op de bank ligt te chillen.

En dan Livia die op al die momenten vraagt "Oortje?", en heel sip kijkt als ik zeg dat ze er niet meer is.

Al die toekomstbeelden van gezinsuitjes en vakanties en wandelingen en feestjes en interacties en plannen waar altijd de hond in bedacht was. Dingen die ik nog met haar had willen doen, plekken die ik met haar had willen verkennen.

Overal door het hele huis spullen die nog van haar zijn, maar op een of andere manier niks dat nog naar haar ruikt waar ik mee kan knuffelen.

En een dag die leeg en kaal voor je ligt, net als de lege plek op de bank die voelt als een krater. En elke wakende seconde dat vreselijke besef dat ze er niet meer is, en nooit meer zal zijn. Dat ik haar nooit meer kan aaien, die zachte oortjes voelen, bij die lekkere wangetjes pakken, kusjes op haar voorhoofd geven, in die prachtige ogen kijken, haar snuit tegen mijn hand voelen duwen, m'n hoofd op haar hammetjes leggen, het gleufje van haar neus tot haar ogen volgen, de grijze randjes van haar zachte lippen aaien, haar flink in haar nekvel graaien, mijn gezicht begraven in dat plekje achter haar oren waar ze zo lekker rook, en nooit, nooit meer haar lijfelijke aanwezigheid zal voelen.

Alles is stom, zonder hond. Zonder die geweldige, fantastisch mooie, trouwe, dappere hond.

Een gat in je hart...

Dat hele 'nooit meer' gevoel dat vooral in het begin continue voorbij komt. Vreselijk.

Sterkte

Heel veel sterkte.
Dat lege gevoel, dat had ik ook zo met Tycha, precies alles wat je beschrijft. Dan pas besef hoe zeer een hond verweven is met je leven, je dag indeling, in alles. Heel veel sterkte met dit enorme gemis.

Heel veel sterkte gewenst

Nanna schreef:Het is ook waardeloos. Kut dat ze veel te jong overleden is.
Maar uiteindelijk gaat het slijten en wat overblijft zijn mooie herinneringen aan Oor. Je lieve Oortje.

Wil je op korte termijn toch weer een hond of wacht je eerst de bevalling en periode daarna af?

Het liefst haalde ik vandaag nog een hond, gewoon puur om die takenlijst te vervullen. Ik kan niet leven zonder hond. Maar ik wil helemaal geen hond, ik wil Oor. En geen hond komt ook maar in de buurt van haar. Ik weet dat hondenmensen vaak zeggen dat je die band ook weer met een volgende hond krijgt. Maar alle mensen die Oor daadwerkelijk kennen zeggen, zij was bijzonder. Anders dan andere honden. En dat was ze ook echt. Tijdens een huilbui snotterde Marinus vrijdag "en ik hou helemaal niet van honden!". Elke andere hond die ik had kunnen hebben toen wij elkaar leerden kennen was een afknapper, dealbreaker zelfs misschien wel geweest. Maar Oor maakte het zo makkelijk om van haar te houden. Ik denk dat ik voorlopig niet kan stoppen om elke hond met haar te vergelijken. Ik heb geen idee wanneer dat slijt, maar ik denk dat het tot die tijd gewoon niet eerlijk is om een andere hond te nemen. Ook al mis ik het hebben van een hond nog zo vreselijk erg.

Iedere hond is weer anders, gelukkig wel.. ik heb getwijfeld of ik weer een watje zou nemen, en ik ben blij dat ik het wel gedaan heb,.. en nee het is geen Van Gils, wat wij hadden was speciaal, en wat ik met Zillion krijg zal dat ook weer zijn.
wat ik je kan aanraden is geef het tijd, vroeg of laat komt er echt wel weer een die zijn plekje kan en mag krijgen .. maar ze is niet te vervangen, zo werkt dat gewoon niet. dat plekje is vervult en voor haar speciaal in je hart.
Heel veel sterkte met het missen van.. de heimwee is slopend.. zeker als ze er net niet meer zijn en de stilte oorverdovend.. je hebt liefgehad, dus heel veel verloren

Zo herkenbaar
Een andere hond lost dat gevoel van oorverdovende leegte bij mij ook niet op. Met elke hond heb je weer eigen vaste momentjes en routines, een unieke band. Ik wil heel graag weer een podenco, maar nu wil ik alleen maar een Taartje, dus ik kan het ook nog niet.

Sterkte

De stilte en leegte in je hart is oorverdovend.
Je denkt er zal nooit meer een hond komen die vergelijkbaar is met Oor en dat is ook zo.
Geef het de tijd om te rouwen, niemand kan zeggen hoe lang het duurt.
Misschien komt er ooit een hond weer waar je ook veel van zult houden, niet zoals van Oor want die was voor jullie uniek maar je zult van die hond houden om zijn/haar eigen unieke eigenschappen.
Doe je Oortje daarmee tekort?
Nee zeker weten van niet, Oortje zit in je hart en haar eigen unieke zelf en je eigen unieke herinneringen en daar blijft ze voor altijd en zal nooit verdwijnen.
Heel veel sterkte voor de komende tijd.
Hoop dat je een fijne bevalling heb en dat jullie een wondertje weer opnieuw mogen beleven.

mijke schreef:

Nanna schreef:Het is ook waardeloos. Kut dat ze veel te jong overleden is.
Maar uiteindelijk gaat het slijten en wat overblijft zijn mooie herinneringen aan Oor. Je lieve Oortje.

Wil je op korte termijn toch weer een hond of wacht je eerst de bevalling en periode daarna af?

Het liefst haalde ik vandaag nog een hond, gewoon puur om die takenlijst te vervullen. Ik kan niet leven zonder hond. Maar ik wil helemaal geen hond, ik wil Oor. En geen hond komt ook maar in de buurt van haar. Ik weet dat hondenmensen vaak zeggen dat je die band ook weer met een volgende hond krijgt. Maar alle mensen die Oor daadwerkelijk kennen zeggen, zij was bijzonder. Anders dan andere honden. En dat was ze ook echt. Tijdens een huilbui snotterde Marinus vrijdag "en ik hou helemaal niet van honden!". Elke andere hond die ik had kunnen hebben toen wij elkaar leerden kennen was een afknapper, dealbreaker zelfs misschien wel geweest. Maar Oor maakte het zo makkelijk om van haar te houden. Ik denk dat ik voorlopig niet kan stoppen om elke hond met haar te vergelijken. Ik heb geen idee wanneer dat slijt, maar ik denk dat het tot die tijd gewoon niet eerlijk is om een andere hond te nemen. Ook al mis ik het hebben van een hond nog zo vreselijk erg.

Heel herkenbaar. Toen Gol overleed ging er ook een stukje van mijzelf dood. Het is nu 9 maanden geleden maar ik kan er nog steeds om janken. Het is heel gezellig dat Gijs er is, en het heeft het verdriet wel wat verzacht, maar hij is geen Gollum. Ik weet niet of ik ooit nog een vergelijkbare band met een hond krijg, zij was uniek.
Ik denk dat je het wel weet als je hart er weer aan toe is.

mijke schreef:Alles is stom, zonder hond. Zonder die geweldige, fantastisch mooie, trouwe, dappere hond.

Klopt, daarom heb ik toen ook dit shirt gemaakt. Zonder hond is alles stom. Bos stom. Gras stom. Zon stom. Wandelen stom. Thuiskomen stom.

En vooral, vooral dat laatste

Ja dat shirt ken ik, heb jij die bedacht? Heel treffend inderdaad

Oh wat afschuwelijk dat het zo moest lopen... Alsnog HEEL veel sterkte met het verlies van je lieve Oor...

mijke schreef:Ja dat shirt ken ik, heb jij die bedacht? Heel treffend inderdaad

Nee, nagemaakt

Ach wat klote he Ik weet hoe het voelt, dat je alleen maar gewoon terug wil wat je had.
Het is nu ruim 3 jaar nadat ik me plotseling in die situatie bevond. En het klopt nog steeds in de zin van dat geen enkele hond voor mij Coda kan evenaren. Dat gaat gewoon niet, dat was te uniek en dat lees ik ook in hoe je over Oor schrijft.
Maar dat betekent niet dat alles daarna een teleurstelling is. Dat heb ik wel een tijd gedacht toen, maar daar ben ik op teruggekomen en dat wil ik jou toch ook vertellen De honden die daarna komen staan nooit op gelijke hoogte als Oor, maar ze kunnen in de toekomst wel hun eigen plekje veroveren. En dan is het anders en het lost het gemis niet op, maar het is op die andere manier ook wel weer mooi en goed. Maar dat gaat nog even duren, voordat jullie daar zijn. En die tij moet je jezelf ook gunnen denk ik. Zoiets als dit kun je niet overhaasten of afdwingen. Je verdriet de ruimte geven, doen wat op dat moment goed voelt en de tijd laten passeren..
Sterkte

Ja zo voelt het wel inderdaad, alsof elke andere hond een teleurstelling gaat zijn. Dat had ik zelfs altijd al met logeerhondjes, het leek me zo gezellig maar in de praktijk waren ze altijd minder leuk dan Oor (hoe leuk ik ze verder ook vond). Maar misschien was dat ook omdat je elkaar toch minder goed kent ofzo, ik hoop het. Oor kon natuurlijk aan een blik, een knik, een subtiele beweging van een vinger etc al begrijpen wat ik bedoelde, nog net geen telepathie. Dat heb je met een andere hond niet natuurlijk. Het lastige is ook dat ik sowieso al op Oor achtige types val. En streepjes. Maar misschien moet ik juist voor héél iets anders gaan, dan kun je hopelijk minder vergelijken.

Toen mijn eerste hond Douscha overleed, had ik het gevoel dat er een ledemaat was afgerukt en ik was totaal uit balans, zelfs al had ik Lizzy nog. Met haar had ik ook zo'n band als jij beschrijft en ik had er een hard hoofd in of ik zo'n band weer zou kunnen krijgen met een andere hond. Inderdaad ook bang om te gaan vergelijken. Maar tevens moést er gewoon een nieuwe hond komen, want dit was NIET LEUK, en ook Lizzy was totaal van de wap. Ik wist ook dat het weer een herder moest zijn, wel een extra risico, maar ik kon me niets anders voorstellen.
En toen kwam Amber. Binnen een minuut was zij recht mijn hart binnen gedrongen . Een heel ander tiepje, gelukkig!, en stukken makkelijker , maar zo vreselijk lief en leuk dat ik daar alleen maar volledig hoteldebotel verliefd op kon worden. Het was het meest ellendige jaar uit mijn leven (er was nog meer gebeurd), maar zij bracht weer licht en plezier.
Doe vooral wat goed voelt, en geef het vooral tijd, maar er is ongetwijfeld nog een andere geweldige hond die bij jullie past

Vergelijken deden wij toch wel, maar dan meer het constateren van verschillen en overeenkomsten dan het langs de lat leggen van de latere honden. Meer objectief vergelijken dus, zonder er een waardeoordeel aan te hangen. Nu vergelijken we niet meer zo erg met Boomer en Joris als in het begin. Nu vergelijken we vooral Elco en Gait met elkaar, en met Paco en logeerhondjes. Omdat we de verschillen boeiend vinden.
Kan me voorstellen dat jij nog lang niet toe bent aan een dergelijke manier van vergelijken en dat zou dan naar mijn mening ook niet eerlijk zijn tegenover de nieuwe hond. Die staat al 100-0 achter omdat jullie zo'n bijzondere band met Oor hadden

@lucie Dat doet me goed om te lezen. Al geloof ik het nu helemáál nog niet (gevoelsmatig), het geeft toch een beetje hoop.

@fotografinnetje heb jij het idee dat je meer vergelijkt omdat het hetzelfde ras is? Hetzelfde 'ras' als Oor vind ik natuurlijk nooit maar ik zou bijvoorbeeld graag een (kruising) Hollandse herder hebben en dat lijkt dan natuurlijk toch wel gelijk heel erg.

mijke schreef:@fotografinnetje heb jij het idee dat je meer vergelijkt omdat het hetzelfde ras is? Hetzelfde 'ras' als Oor vind ik natuurlijk nooit maar ik zou bijvoorbeeld graag een (kruising) Hollandse herder hebben en dat lijkt dan natuurlijk toch wel gelijk heel erg.

Ik heb elke keer tibetaanse terriërs en ondanks het ras allemaal verschillend.
Je ziet natuurlijk wel dingen die overeen komen en dan zeg je tegen elkaar "he dat herken ik van …" maar echt vergelijken doe ik niet.

Ik heb nu 4 generaties gehad en er is geen hond die totaal hetzelfde is als zijn voorouder. Nu vader met 2 zonen (halfbroers), een wereld van verschil qua karakters en uiterlijk. Ik vergelijk altijd want dat vind ik leuk, en natuurlijk zie ik wel sommige zelfde trekjes maar verder nee hoor...

mijke schreef:@fotografinnetje heb jij het idee dat je meer vergelijkt omdat het hetzelfde ras is? Hetzelfde 'ras' als Oor vind ik natuurlijk nooit maar ik zou bijvoorbeeld graag een (kruising) Hollandse herder hebben en dat lijkt dan natuurlijk toch wel gelijk heel erg.

ik zou daar voorzichtig mee zijn met jullie gezinssituatie en dat een hond ook wel eens genoegen moet nemen met minder omdat een gezin nu eenmaal nog wel eens voor gaat
en daarnaast ook met de beschermende natuur van een herder tov de kinderen als die wat ouder worden en vriendjes over de vloer komen

en niet in de laatste plaats omdat veel xHH uit werklijnen komen en niet altijd erg gemakkelijk in een gezin te houden zijn (vorige week had ik weer een mooi voorbeeld op les helaas)

hier natuurlijk enkel Mechels en ook nog familie en ja, overeenkomsten maar ook is ieder zijn eigen individu

denk dat een groter struikelblok in nog een hond nemen eerder is dat je aangaf dat je man eigenlijk niet van honden houdt, Zo hoef ik hier echt niet met een kat aan te komen

En alles in huis herinnert aan Oortje...…

Ik weet hoe het voelt, ik heb nu nummer 6, maar al mijn vorige honden zitten in mijn hart. Ze waren allemaal anders ook al waren ze van hetzelfde ras. Ook de band die ik met hen had was steeds anders.

Het is al weer ruim anderhalf jaar geleden dat ik mijn twee mannen moest afgeven, maar het doet nog steeds pijn, ook al krijg ik veel troost van mijn Robin. Ook met hem heb ik weer een heel andere band dan met Zorro en Max.

Het enige wat ik kan zeggen: ga rustig op zoek naar een andere hond. Neem je tijd, hou rekening met je nieuwe omstandigheden, er komt vast iets op je weg.

Heel veel sterkte voor de komende periode.

Je hart is echt groot genoeg voor heel veel honden, en ieder verovert zijn/haar eigen plekje. Geen vervanging. Gewoon een extra warm plekje.