Oh, mensen! Sorry! Pffew... Ok, ik zal hier ook blijven updaten, maar het gaat wel minder zijn. Geen nieuws zal goed nieuws zijn, als het ooit slechter gaat zal ik het ook melden. Ik ben best geraakt door alle berichtjes van de laatste tijd hier. Om te beginnen: het gaat nog steeds supergoed met Takkie!
In de tijd dat het slecht ging, ging het ook slecht met mij. Ik heb er veel werk en inkomsten door misgelopen. Was het me zeker waard, maar ik heb een enorme inhaalslag te maken. Ik ben daar nu hard mee bezig en dagelijks behoorlijk moe. Zowel hier als op Facebook kom ik inderdaad nauwelijks aan updaten toe.
Ik kan jullie even geruststellen: het waren inderdaad voorlopig alleen mooie dromen om hem te proberen weer een tong te geven. En geef toe, als er een serieus GOEDE mogelijkheid is om dat te doen, dan zou je het toch ook doen? Als het geen lijdensweg zou betekenen natuurlijk!
Ik heb me door een dokter in stamceltherapie laten verleiden. Nou ja, eigenlijk hij ook door mij, het was wishfull thinking. Hij wilde er wel aan, maar het zou dus inderdaad misschien wel jaren onderzoek betekenen en gigantisch veel geld kosten. Er was een idee om misschien een stichting daarvoor op te zetten, voor het onderzoek, die dan eventueel daarna gewoon zou blijven bestaan voor verder onderzoek. Stamcel therapie is nog nieuw. Hij is expert, en denkt dat er wel een mogelijkheid is. Ik wil dat wel aannemen, maar het is echt toekomstmuziek. Het is geen onzin zoals iemand hier zegt, er zit wel degelijk een kans in, maar dat is nog zo ver weg... De techniek is er nog te jong voor. Maar elke dag worden er doorbraken gemaakt.
Het laatste wat ik zal doen is Takkie een nieuwe lijdensweg insturen, zeker zonder duidelijk uitzicht. Hij heeft een goed leven, liefde en plezier verdient, geen trektocht langs medische instituten.
Voorlopig is het dus van de baan. Maar ik sluit niet uit dat ik toch met zo'n stichting opzetten aan de gang ga. Ik zie een grote toekomst in stamcel therapie, zowel voor dieren als mensen. Elk onderzoek en elke (financiële) impuls daarvoor lijkt mij welkom.
Door dit hele verhaal ben ik ook even goed na gaan denken over mijn eigen toekomst en wat voor mij belangrijk is. Wat ik doe (ik ben artiest) kan ik niet eeuwig blijven doen. Ik ben niet beroemd, ga dat ook niet worden meer, en wordt er ook niet jonger op. Ik denk er sterk over om het helemaal over een andere boeg te gooien. Zowel mijn moeder als Takkie hebben meer zorg en steun nodig, en ik denk erover om bij mijn moeder in de buurt te gaan wonen (andere kant van het land) en mij aan hen beiden te wijden. Pas op de plaats, sabatical, nieuw leven, hoe je het ook noemt, ik voel dat er iets radicaal moet veranderen bij mij. Maar goed... over Takkie dan maar!
Zoals ik in het begin al zei, het gaat goed met hem. Hij komt nu ook wel aan, maar heel langzaam gaat het nog. Van de 5,6 is hij nu naar de 6,2 kilo! Ook zijn de kaalgeschoren plekken waar infuus en huid-pleisters hebben gezeten weer een beetje bedekt met haar.
Hij heeft het nog steeds goed naar zijn zin. Hij is dol op tennisballen en we spelen er dagelijks mee, meestal na het wandelen. Ook 'berijdt' hij zijn dekentje weer zoals vanouds

Gisteren waren we in het Vliegenbos hier in Amsterdam en heeft hij de plaatselijke mollen-bevolking de stuipen op het lijf gejaagd door in hun holletjes te graven als een malle.
Eten gaat ook nog steeds prima met de garneerspuit. Hij kijkt er naar uit en kwispelt en danst als ik het klaarmaak. Het is nu 2,5 maand zo en we beginnen er goed aan gewend te raken. Het kost ook niet zo heel veel tijd alles bij elkaar. Ik ben nog niet begonnen hem normaal voer te proberen te laten eten. Ik wil dat pas doen als ik er meer tijd en aandacht voor heb, en de laatste tijd vlieg ik van hot naar her. Soms gaat hij mee, en ik werk nu vaker van huis uit om bij hem te kunnen zijn.
Drinken doet hij niet zo heel veel uit de fontein (hij krijgt met het eten al veel vocht binnen) maar ook dat gaat verder nog steeds goed. eigenlijk is er niet zo heel veel veranderd sinds mijn laatste post, behalve dat hij dus iets aankomt nu.
Het is natuurlijk niet echt 'als vanouds'. Kusjes geven gaat niet meer, als hij graaft heeft hij daarna even zijn bekkie vol zand, hij eet niet meer mee met mij, en knabbeltjes krijgt hij nu ook niet. Wel af en toe een knabbelstaaf waar hij dol op is. Het is aan de toekomst of hij dat weer zal kunnen (knabbeltjes eten, mee eten). Ondanks dat leeft hij blij en vrolijk, het lijkt hem allemaal niet zo te raken. Ik ben daar blij mee, want hoe het psychologisch met hem gaat was ik nog het meest bang voor. Als hij zijn levenslust zou verliezen dan zou ik hem niet door laten gaan 'alleen voor mij'.
Speciaal voor Bouvierpoedel hieronder nog even twee fotootjes van hoe zijn bekkie er nu uitziet van binnen. Het is behoorlijk lastig daar een goede foto van te maken, met 1 hand zijn bekkie open houden, met de andere mn telefoon voor de foto. hij blijft er niet echt stil bij zitten. Maar je kunt er wel duidelijk in zien dat Takkie inderdaad geen tong heeft. hij leeft, het is echt en nee, ik ga niet met hem zeulen!
Teckeltoos, dank je voor je medeleven!!
Ik zal hier ook updates blijven plaatsen, maar echt, ik heb er niet heel veel tijd voor op het moment. Voor wie echt iets wil weten, je kan me altijd berichten via mijn eigen profiel op Facebook:
https://www.facebook.com/funbeliever (beter dan de Takkie pagina).
liefs voor iedereen, Frank & Takkie
