Het HondenForum

Izzie_Anneke schreef:Waarom zou een hond, en zeker een herplaatser, eigenlijk ongecompliceerd moeten zijn?

Als ik keer op keer zie terugkomen in topics dat men vooral voor een buitenlander moet gaan omdat ze zo ongecompliceerd zijn, dan erger ik me daaraan als ik in mijn omgeving het tegendeel zie.

Het kan me niet schelen dat buitenlanders gedragsproblemen kunnen hebben, daar gaat het niet om. Het enige waar ik moeite mee heb is dat ze geadverteerd worden (of liever werden) als ongecompliceerd. Ik vind het sowieso al een onzinnige term, er zijn maar bar weinig honden die zich als robotjes gedragen en je hebt mensen die nog een goudvis kunnen verpesten.

We kunnen wel allemaal verschillende betekenissen aan 'ongecompliceerd' gaan hangen, afhankelijk van of we moeite hebben met angst of met agressie, maar dan blijf je het dus op jezelf of op een theoretische andere baas betrekken.

In mijn ogen is een ongecompliceerde hond een hond die je van hoppa zo hier bij elk forumlid met een beetje hersens neer zou kunnen zetten en die met een normale behandeling en normale activiteit al heel snel moeiteloos en vrolijk mee zou draaien. En dan blijf ik gewoon zeggen dat zowel Jack als Toto een stikmakkelijke hond was / is. Die zou je zo in een gezin met zes drukke kinders of in een roedel pekinezen en bij een leuk bejaard stel (okee, dat misschien niet, hoewel mijn vader tijdens het oppassen vaak hele lange aanlijnwandelingen maakte met Jack waar ze allebei van genoten) neer kunnen zetten.

Iemand in het park zei het laatst nog over Toto, dat hij het zo geweldig doet bij ons maar dat hij het overal geweldig zou doen. En dat is volgens mij ook zo. Mensen die problemen hebben met angstige honden zouden er volgens mij prima mee om kunnen gaan als Toto een keer een wapperende plastic zak in het donker voor iets engs aanziet. Want dan loop je erheen, laat zien dat het niks engs is, Toto is helemaal blij en opgelucht, koekie klaar. En als hij niet langs een 'enge' hond durft is dat vaak met een goeie reden, hij kan andere honden prima lezen, en een beetje verstandige baas ziet dat en zorgt dat hij er wel veilig langs kan. En tot zover Toto's angsten.

Loopt er een haas of konijn langs, dan gaat hij erachteraan. Ik ken heel weinig honden die dat niet doen. Maar tot dusver gaat Toto na honderd meter ofzo al omkijken of ik niet mee kom, ook als Lilo nog vrolijk verder aan het jakkeren is. En dan komt hij terug als ik roep en dan is er een koekie. Met dat jachtgedrag moet zelfs de meest verstokte herderbaas toch wel kunnen leven.

Vandaag was zoon dingen uit de auto aan het halen, Toetje mocht bij de voordeur kijken en toen riep zoon hem. De honden mogen van mij niet los de voortuin uit en de parkeerplaats opgaan, maar Toto schoot er dus direct vandoor richting zoon, en sprong meteen in de auto. Hij heeft sowieso iets met die auto, pikt hem er altijd moeiteloos uit als we over het parkeerterrein lopen en moet dan aan alle kanten even snuffelen. De auto is een stukje thuis op afstand ofzo.

Ik riep hem terug, en hij kwam zonder aarzelen in een rechte lijn met een blije bek naar me toe. Toen riep zoon weer en dat was een superleuk spel natuurlijk, Toto vond het geweldig en vloog steeds ongeveer om onze nek.

Dat is een ongecompliceerde hond in mijn ogen. Vrolijk, sociaal, conflictvermijdend, braaf als het nodig is en ondeugend als het mag. En ik denk dat er in Spanje nog duizenden Toto's, en Jacks in de asiels zitten. Podenco's die absoluut niet geschikt zijn voor de jacht omdat ze hoogstens een speelbuiging zouden maken voor een konijn, maar die het geweldig zouden doen als huishond in Nederland.

Kon ik het overdoen en had ik een gezin met tien kinders, dan zou ik er misschien wel zo'n hond tussen zetten. Kan tegen een stootje, hapt niet als er per ongeluk een vinger in een oog gaat, zal misschien je schaterende dreumes eens enthousiast over de vloer trekken maar is met UH! al te corrigeren. Ligt zielstevreden op het kleedje naast de kinderen die met barbies aan het spelen zijn, zal af en toe wel eens een boterham uit een handje grissen maar doet het wel zo voorzichtig dat het handje heel blijft.

(En off-topic, maar het oog wil ook wat, en ik vind dat er geen mooiere honden zijn dan die (kruising) ibicenco's. Jack was een waanzinnig knappe hond, en als je Toto ziet rennen met zijn Yoda-oren... )

Misschien heb ik steeds het lot uit de loterij, maar ik kan me niet voorstellen waarom mensen een andere hond zouden willen dan dat. Ik hou zielsveel van Lilo en Lilo is 100% mijn hondje, maar die Andaluzjes zijn toch wat feller en laat ik zeggen wat gecompliceerder.

Maar hoe dan ook, ik blijf erbij dat je uit Spanje met al die podencomixen die op straat gerot zijn omdat ze nog geen vlieg kwaad deden geweldige honden in huis kan halen. Ik hoef ook nooit meer iets anders.

Ik denk dat iedereen prima weet wat een ongecompliceerde hond is en wat niet. En als ongecompliceerd een te lastig woord is dan weet in elk geval iedereen het verschil tussen een makkelijke en een moeilijke hond. Dat weet ik in elk geval wel. Heb ze beide gehad en heb ook geen voorkeur of waardeoordeel. Maar ik weet wel welke hond makkelijk en welke moeilijk was.

Hanneke2 schreef:We kunnen wel allemaal verschillende betekenissen aan 'ongecompliceerd' gaan hangen, afhankelijk van of we moeite hebben met angst of met agressie, maar dan blijf je het dus op jezelf of op een theoretische andere baas betrekken.

In mijn ogen is een ongecompliceerde hond een hond die je van hoppa zo hier bij elk forumlid met een beetje hersens neer zou kunnen zetten en die met een normale behandeling en normale activiteit al heel snel moeiteloos en vrolijk mee zou draaien. En dan blijf ik gewoon zeggen dat zowel Jack als Toto een stikmakkelijke hond was / is. Die zou je zo in een gezin met zes drukke kinders of in een roedel pekinezen en bij een leuk bejaard stel (okee, dat misschien niet, hoewel mijn vader tijdens het oppassen vaak hele lange aanlijnwandelingen maakte met Jack waar ze allebei van genoten) neer kunnen zetten.

Iemand in het park zei het laatst nog over Toto, dat hij het zo geweldig doet bij ons maar dat hij het overal geweldig zou doen. En dat is volgens mij ook zo. Mensen die problemen hebben met angstige honden zouden er volgens mij prima mee om kunnen gaan als Toto een keer een wapperende plastic zak in het donker voor iets engs aanziet. Want dan loop je erheen, laat zien dat het niks engs is, Toto is helemaal blij en opgelucht, koekie klaar. En als hij niet langs een 'enge' hond durft is dat vaak met een goeie reden, hij kan andere honden prima lezen, en een beetje verstandige baas ziet dat en zorgt dat hij er wel veilig langs kan. En tot zover Toto's angsten.

Loopt er een haas of konijn langs, dan gaat hij erachteraan. Ik ken heel weinig honden die dat niet doen. Maar tot dusver gaat Toto na honderd meter ofzo al omkijken of ik niet mee kom, ook als Lilo nog vrolijk verder aan het jakkeren is. En dan komt hij terug als ik roep en dan is er een koekie. Met dat jachtgedrag moet zelfs de meest verstokte herderbaas toch wel kunnen leven.

Vandaag was zoon dingen uit de auto aan het halen, Toetje mocht bij de voordeur kijken en toen riep zoon hem. De honden mogen van mij niet los de voortuin uit en de parkeerplaats opgaan, maar Toto schoot er dus direct vandoor richting zoon, en sprong meteen in de auto. Hij heeft sowieso iets met die auto, pikt hem er altijd moeiteloos uit als we over het parkeerterrein lopen en moet dan aan alle kanten even snuffelen. De auto is een stukje thuis op afstand ofzo.

Ik riep hem terug, en hij kwam zonder aarzelen in een rechte lijn met een blije bek naar me toe. Toen riep zoon weer en dat was een superleuk spel natuurlijk, Toto vond het geweldig en vloog steeds ongeveer om onze nek.

Dat is een ongecompliceerde hond in mijn ogen. Vrolijk, sociaal, conflictvermijdend, braaf als het nodig is en ondeugend als het mag. En ik denk dat er in Spanje nog duizenden Toto's, en Jacks in de asiels zitten. Podenco's die absoluut niet geschikt zijn voor de jacht omdat ze hoogstens een speelbuiging zouden maken voor een konijn, maar die het geweldig zouden doen als huishond in Nederland.

Kon ik het overdoen en had ik een gezin met tien kinders, dan zou ik er misschien wel zo'n hond tussen zetten. Kan tegen een stootje, hapt niet als er per ongeluk een vinger in een oog gaat, zal misschien je schaterende dreumes eens enthousiast over de vloer trekken maar is met UH! al te corrigeren. Ligt zielstevreden op het kleedje naast de kinderen die met barbies aan het spelen zijn, zal af en toe wel eens een boterham uit een handje grissen maar doet het wel zo voorzichtig dat het handje heel blijft.

(En off-topic, maar het oog wil ook wat, en ik vind dat er geen mooiere honden zijn dan die (kruising) ibicenco's. Jack was een waanzinnig knappe hond, en als je Toto ziet rennen met zijn Yoda-oren... )

Misschien heb ik steeds het lot uit de loterij, maar ik kan me niet voorstellen waarom mensen een andere hond zouden willen dan dat. Ik hou zielsveel van Lilo en Lilo is 100% mijn hondje, maar die Andaluzjes zijn toch wat feller en laat ik zeggen wat gecompliceerder.

Maar hoe dan ook, ik blijf erbij dat je uit Spanje met al die podencomixen die op straat gerot zijn omdat ze nog geen vlieg kwaad deden geweldige honden in huis kan halen. Ik hoef ook nooit meer iets anders.

100 meter.... geen haar op mn hoofd.
Metertje of 10/15 is de max en op t moment dat nijn langs komt mag ie kijken zelfs nog reageren maar als ik nee zeg moet t ook nee zijn en dat is dus niet zo
Ik schreef ook het herstelvermogen. Natuurlijk mag een hond schrikken maar moet wel direct herstellen niet nog uren van slag zijn. Dus ook bij onweer, vuurwerk etc.
Ik pieker er niet over een dergelijk type hond te halen als een podenco
Het past totaal niet bij me.

malinois schreef:

Hanneke2 schreef:We kunnen wel allemaal verschillende betekenissen aan 'ongecompliceerd' gaan hangen, afhankelijk van of we moeite hebben met angst of met agressie, maar dan blijf je het dus op jezelf of op een theoretische andere baas betrekken.

In mijn ogen is een ongecompliceerde hond een hond die je van hoppa zo hier bij elk forumlid met een beetje hersens neer zou kunnen zetten en die met een normale behandeling en normale activiteit al heel snel moeiteloos en vrolijk mee zou draaien. En dan blijf ik gewoon zeggen dat zowel Jack als Toto een stikmakkelijke hond was / is. Die zou je zo in een gezin met zes drukke kinders of in een roedel pekinezen en bij een leuk bejaard stel (okee, dat misschien niet, hoewel mijn vader tijdens het oppassen vaak hele lange aanlijnwandelingen maakte met Jack waar ze allebei van genoten) neer kunnen zetten.

Iemand in het park zei het laatst nog over Toto, dat hij het zo geweldig doet bij ons maar dat hij het overal geweldig zou doen. En dat is volgens mij ook zo. Mensen die problemen hebben met angstige honden zouden er volgens mij prima mee om kunnen gaan als Toto een keer een wapperende plastic zak in het donker voor iets engs aanziet. Want dan loop je erheen, laat zien dat het niks engs is, Toto is helemaal blij en opgelucht, koekie klaar. En als hij niet langs een 'enge' hond durft is dat vaak met een goeie reden, hij kan andere honden prima lezen, en een beetje verstandige baas ziet dat en zorgt dat hij er wel veilig langs kan. En tot zover Toto's angsten.

Loopt er een haas of konijn langs, dan gaat hij erachteraan. Ik ken heel weinig honden die dat niet doen. Maar tot dusver gaat Toto na honderd meter ofzo al omkijken of ik niet mee kom, ook als Lilo nog vrolijk verder aan het jakkeren is. En dan komt hij terug als ik roep en dan is er een koekie. Met dat jachtgedrag moet zelfs de meest verstokte herderbaas toch wel kunnen leven.

Vandaag was zoon dingen uit de auto aan het halen, Toetje mocht bij de voordeur kijken en toen riep zoon hem. De honden mogen van mij niet los de voortuin uit en de parkeerplaats opgaan, maar Toto schoot er dus direct vandoor richting zoon, en sprong meteen in de auto. Hij heeft sowieso iets met die auto, pikt hem er altijd moeiteloos uit als we over het parkeerterrein lopen en moet dan aan alle kanten even snuffelen. De auto is een stukje thuis op afstand ofzo.

Ik riep hem terug, en hij kwam zonder aarzelen in een rechte lijn met een blije bek naar me toe. Toen riep zoon weer en dat was een superleuk spel natuurlijk, Toto vond het geweldig en vloog steeds ongeveer om onze nek.

Dat is een ongecompliceerde hond in mijn ogen. Vrolijk, sociaal, conflictvermijdend, braaf als het nodig is en ondeugend als het mag. En ik denk dat er in Spanje nog duizenden Toto's, en Jacks in de asiels zitten. Podenco's die absoluut niet geschikt zijn voor de jacht omdat ze hoogstens een speelbuiging zouden maken voor een konijn, maar die het geweldig zouden doen als huishond in Nederland.

Kon ik het overdoen en had ik een gezin met tien kinders, dan zou ik er misschien wel zo'n hond tussen zetten. Kan tegen een stootje, hapt niet als er per ongeluk een vinger in een oog gaat, zal misschien je schaterende dreumes eens enthousiast over de vloer trekken maar is met UH! al te corrigeren. Ligt zielstevreden op het kleedje naast de kinderen die met barbies aan het spelen zijn, zal af en toe wel eens een boterham uit een handje grissen maar doet het wel zo voorzichtig dat het handje heel blijft.

(En off-topic, maar het oog wil ook wat, en ik vind dat er geen mooiere honden zijn dan die (kruising) ibicenco's. Jack was een waanzinnig knappe hond, en als je Toto ziet rennen met zijn Yoda-oren... )

Misschien heb ik steeds het lot uit de loterij, maar ik kan me niet voorstellen waarom mensen een andere hond zouden willen dan dat. Ik hou zielsveel van Lilo en Lilo is 100% mijn hondje, maar die Andaluzjes zijn toch wat feller en laat ik zeggen wat gecompliceerder.

Maar hoe dan ook, ik blijf erbij dat je uit Spanje met al die podencomixen die op straat gerot zijn omdat ze nog geen vlieg kwaad deden geweldige honden in huis kan halen. Ik hoef ook nooit meer iets anders.

100 meter.... geen haar op mn hoofd.
Metertje of 10/15 is de max en op t moment dat nijn langs komt mag ie kijken zelfs nog reageren maar als ik nee zeg moet t ook nee zijn en dat is dus niet zo
Ik schreef ook het herstelvermogen. Natuurlijk mag een hond schrikken maar moet wel direct herstellen niet nog uren van slag zijn. Dus ook bij onweer, vuurwerk etc.
Ik pieker er niet over een dergelijk type hond te halen als een podenco
Het past totaal niet bij me.

Maar omdat het niet bij jou past, hoeft het nog niet in het algemeen gesproken een 'gecompliceerde hond' te zijn.
Iedereen kan heel theoretisch zijn eigen omschrijving geven voor het begrip 'ongecompliceerd' (afhankelijk van persoonlijke voorkeuren), maar daar gaat het natuurlijk niet om als een stichting dat woord als omschrijving van een hond gebruikt.
Wellicht kan het woord 'ongecompliceerd' beter helemaal vermeden worden in een karakterbeschrijving en concreet gemaakt worden door bijvoorbeeld te zeggen: past zich gemakkelijk aan, is niet snel onder de indruk, is volgzaam, kan met alle mensen en andere dieren goed opschieten, is geschikt voor mensen die niet eerder een hond hebben gehad, etc.

DeDiana schreef:

malinois schreef:

Hanneke2 schreef:We kunnen wel allemaal verschillende betekenissen aan 'ongecompliceerd' gaan hangen, afhankelijk van of we moeite hebben met angst of met agressie, maar dan blijf je het dus op jezelf of op een theoretische andere baas betrekken.

In mijn ogen is een ongecompliceerde hond een hond die je van hoppa zo hier bij elk forumlid met een beetje hersens neer zou kunnen zetten en die met een normale behandeling en normale activiteit al heel snel moeiteloos en vrolijk mee zou draaien. En dan blijf ik gewoon zeggen dat zowel Jack als Toto een stikmakkelijke hond was / is. Die zou je zo in een gezin met zes drukke kinders of in een roedel pekinezen en bij een leuk bejaard stel (okee, dat misschien niet, hoewel mijn vader tijdens het oppassen vaak hele lange aanlijnwandelingen maakte met Jack waar ze allebei van genoten) neer kunnen zetten.

Iemand in het park zei het laatst nog over Toto, dat hij het zo geweldig doet bij ons maar dat hij het overal geweldig zou doen. En dat is volgens mij ook zo. Mensen die problemen hebben met angstige honden zouden er volgens mij prima mee om kunnen gaan als Toto een keer een wapperende plastic zak in het donker voor iets engs aanziet. Want dan loop je erheen, laat zien dat het niks engs is, Toto is helemaal blij en opgelucht, koekie klaar. En als hij niet langs een 'enge' hond durft is dat vaak met een goeie reden, hij kan andere honden prima lezen, en een beetje verstandige baas ziet dat en zorgt dat hij er wel veilig langs kan. En tot zover Toto's angsten.

Loopt er een haas of konijn langs, dan gaat hij erachteraan. Ik ken heel weinig honden die dat niet doen. Maar tot dusver gaat Toto na honderd meter ofzo al omkijken of ik niet mee kom, ook als Lilo nog vrolijk verder aan het jakkeren is. En dan komt hij terug als ik roep en dan is er een koekie. Met dat jachtgedrag moet zelfs de meest verstokte herderbaas toch wel kunnen leven.

Vandaag was zoon dingen uit de auto aan het halen, Toetje mocht bij de voordeur kijken en toen riep zoon hem. De honden mogen van mij niet los de voortuin uit en de parkeerplaats opgaan, maar Toto schoot er dus direct vandoor richting zoon, en sprong meteen in de auto. Hij heeft sowieso iets met die auto, pikt hem er altijd moeiteloos uit als we over het parkeerterrein lopen en moet dan aan alle kanten even snuffelen. De auto is een stukje thuis op afstand ofzo.

Ik riep hem terug, en hij kwam zonder aarzelen in een rechte lijn met een blije bek naar me toe. Toen riep zoon weer en dat was een superleuk spel natuurlijk, Toto vond het geweldig en vloog steeds ongeveer om onze nek.

Dat is een ongecompliceerde hond in mijn ogen. Vrolijk, sociaal, conflictvermijdend, braaf als het nodig is en ondeugend als het mag. En ik denk dat er in Spanje nog duizenden Toto's, en Jacks in de asiels zitten. Podenco's die absoluut niet geschikt zijn voor de jacht omdat ze hoogstens een speelbuiging zouden maken voor een konijn, maar die het geweldig zouden doen als huishond in Nederland.

Kon ik het overdoen en had ik een gezin met tien kinders, dan zou ik er misschien wel zo'n hond tussen zetten. Kan tegen een stootje, hapt niet als er per ongeluk een vinger in een oog gaat, zal misschien je schaterende dreumes eens enthousiast over de vloer trekken maar is met UH! al te corrigeren. Ligt zielstevreden op het kleedje naast de kinderen die met barbies aan het spelen zijn, zal af en toe wel eens een boterham uit een handje grissen maar doet het wel zo voorzichtig dat het handje heel blijft.

(En off-topic, maar het oog wil ook wat, en ik vind dat er geen mooiere honden zijn dan die (kruising) ibicenco's. Jack was een waanzinnig knappe hond, en als je Toto ziet rennen met zijn Yoda-oren... )

Misschien heb ik steeds het lot uit de loterij, maar ik kan me niet voorstellen waarom mensen een andere hond zouden willen dan dat. Ik hou zielsveel van Lilo en Lilo is 100% mijn hondje, maar die Andaluzjes zijn toch wat feller en laat ik zeggen wat gecompliceerder.

Maar hoe dan ook, ik blijf erbij dat je uit Spanje met al die podencomixen die op straat gerot zijn omdat ze nog geen vlieg kwaad deden geweldige honden in huis kan halen. Ik hoef ook nooit meer iets anders.

100 meter.... geen haar op mn hoofd.
Metertje of 10/15 is de max en op t moment dat nijn langs komt mag ie kijken zelfs nog reageren maar als ik nee zeg moet t ook nee zijn en dat is dus niet zo
Ik schreef ook het herstelvermogen. Natuurlijk mag een hond schrikken maar moet wel direct herstellen niet nog uren van slag zijn. Dus ook bij onweer, vuurwerk etc.
Ik pieker er niet over een dergelijk type hond te halen als een podenco
Het past totaal niet bij me.

Maar omdat het niet bij jou past, hoeft het nog niet in het algemeen gesproken een 'gecompliceerde hond' te zijn.
Iedereen kan heel theoretisch zijn eigen omschrijving geven voor het begrip 'ongecompliceerd' (afhankelijk van persoonlijke voorkeuren), maar daar gaat het natuurlijk niet om als een stichting dat woord als omschrijving van een hond gebruikt.
Wellicht kan het woord 'ongecompliceerd' beter helemaal vermeden worden in een karakterbeschrijving en concreet gemaakt worden door bijvoorbeeld te zeggen: past zich gemakkelijk aan, is niet snel onder de indruk, is volgzaam, kan met alle mensen en andere dieren goed opschieten, is geschikt voor mensen die niet eerder een hond hebben gehad, etc.

Maar dat zeg ik ook niet... ik denk wat ik ook al eerder schreef dat eraar heel erg weinig echt ongecompliceerde honden bestaan. En dat t een woord is wat net als sociaal een heel ruime intrepetatie heeft.

malinois schreef:Maar dat zeg ik ook niet... ik denk wat ik ook al eerder schreef dat er maar heel erg weinig echt ongecompliceerde honden bestaan. En dat t een woord is wat net als sociaal een heel ruime intrepetatie heeft.

Dat denk ik ook.

Een omschrijving die voor iedereen het zelfde zou zijn zou ik niet weten, het is zo'n persoonlijk oordeel.
Ik weet bijna zeker dat malinois mijn honden bepaald niet gemakkelijk en ongecompliceerd zou vinden, terwijl ik er weinig problemen mee heb.
Omgekeerd geloof ik dat ik met haar honden zeker moeite zou hebben

Een beschrijving als sociaal en ongecompliceerd (en "gemakkelijk" op te voeden en te trainen) kan daardoor een valkuil worden bij (over)plaatsing.

ranetje schreef:

malinois schreef:Maar dat zeg ik ook niet... ik denk wat ik ook al eerder schreef dat er maar heel erg weinig echt ongecompliceerde honden bestaan. En dat t een woord is wat net als sociaal een heel ruime intrepetatie heeft.

Dat denk ik ook.

Een omschrijving die voor iedereen het zelfde zou zijn zou ik niet weten, het is zo'n persoonlijk oordeel.
Ik weet bijna zeker dat malinois mijn honden bepaald niet gemakkelijk en ongecompliceerd zou vinden, terwijl ik er weinig problemen mee heb.
Omgekeerd geloof ik dat ik met haar honden zeker moeite zou hebben

Een beschrijving als sociaal en ongecompliceerd (en "gemakkelijk" op te voeden en te trainen) kan daardoor een valkuil worden bij (over)plaatsing.

Ik denk dat jullie allebei Bas als uitermate ongecompliceerd zouden beschrijven en dat jullie allebei geen enkel probleem met haar zouden hebben. Haar enige makke, als je dat al een makke zou kunnen noemen is dat ze altijd even moet wennen aan grote honden. Maar als je gaat wandelen met bv een jachthond of ik kom ergens waar ze een berner hebben is dat ook binnen 5 minuten prima. Even aftasten of de grote hond haar geen pijn doet en klaar. De enige dieren waar ze niet mee kan zijn kleine vogels en muizen. Die durf ik niet los te laten bij haar. In de kooi is geen enkel probleem en dan negeert ze die. Ze kan met elk mens, katten geen probleem, kippen en konijnen of een koe zullen haar niet boeien. Ze blaft nooit, loopt niet ver weg, komt meteen aanrennen als je roept. Gaat mee naar de stad, café, hotel, restaurant en kan de eerste avond ook prima alleen blijven in een hotel als wij wat gaan eten. Ze is volkomen probleemloos te noemen. Ik geloof dus wel in de makkelijke ongecompliceerde hond. Die heb ik nl.

Onze wijlen berner was ook een hond die je aan iedereen had kunnen meegeven. Ze was een jaar oud toen we haar in huis kregen en vanaf dag één pastte ze zich moeiteloos aan. Kon met alles en iedereen, blafte amper, heeft nooit iets gesloopt, binnenshuis sliep ze en buitenshuis kon ze los mee, waar dan ook. Echt zo'n kant en klare hond, we hebben haar nooit iets moeten aanleren. Helemaal niets voor mij

Voor mij is het wel wat want ik wil vrij zijn. Ik ben een beetje getraumatiseerd door moeilijke honden. Ik heb zielsveel van die honden gehouden en had er werkelijk alles voor over. Ik wil dat dus alleen nooit meer. Niet weg kunnen omdat je hond gaat loeien als een sirene. Niet ergens op bezoek kunnen omdat je hond bijt. Wegrennen voor reuen omdat je hond die aanvalt en dan vast blijft houden. Niet ergens kunnen komen omdat je roedel elkaar opfok en bv katten dood zal maken. Je honden niet kalm uit durven laten want stel er stormen honden je roedel in. Ik vind dat niet erg maar ik ben wel extreem blij dat ik geen benches meer hoef, mijn hond niet sloopt als ze alleen is en dat ze zelfs een hele dag alleen kan zijn als dat onverhoopt moet vind ik ook een mooi gegeven. Ik hoef geen pension te regelen want iedereen wil Bas.

Gelukkig heeft ze ook nog eens karakter en is het echt geen karakterloos sloom diertje. Ze is extreem slim en heel erg innemend. Doet alles om je te laten lachen.

Ze gaat dus vrijwel altijd mee op vakantie maar wij hoeven nergens aan te denken of rekening mee te houden. Van tent tot chique hotel, voor Bas is alles best.

Ik zou ook best een mooie husky willen. Die gaat er vast ook wel een keer komen denk ik. Maar dat wordt wel een ongecompliceerd geval. Een die los kan. Een die sociaal is en die alleen kan zijn. Van mijn part een kruising. Want ik ben inmiddels wel zo wijs dat een gillend slopend of uitvallende wegloper er niet gaat komen. Al is hij nog zo mooi en lief, ik wil ook leven. Ik merk ook dat je een makkelijke hond sneller en veel vaker alles wil geven wat hij nodig heeft. Met Bas loop je graag lang en veel. Aaien is leuk. Liggen op de bank ook. Niet alleen laten is ook leuk want ik neem haar graag overal mee naartoe. Ik zie de voordelen dus wel. Niks fijner dan geen riem hoeven, niet opletten en kunnen rekenen op goed gedrag vanuit jouw hond.

En ik vind het leuk dat iedereen op haar reageert. Aaien, lokken, voeren en zelfs willen hebben. Eerst vond ik dat stom. Nu geniet ik ervan als Bas mensen om haar vingers windt en ze aaahhhh, wat een lief hondje! Laat zeggen. Ik ben dan soort van trots. Eerder was ik dat op onze supermooie roedel. Dapper, Cleo en Eva waren echt een prachtige roedel. Helemaal trots was ik. Maargoed, als er geen honden en mensen bij je roedel kunnen maakt het de zaken er wel wat ingewikkelder door. Eva kon absoluut niet met kinderen en sommige mensen die ze niet kende, Dapper absoluut bij geen enkele reu. Tja, kun je wel trots zijn maar je bent ook meteen een soort zonderlinge figuur die overal met een boog omheen moet.

laeken schreef: Ik denk dat jullie allebei Bas als uitermate ongecompliceerd zouden beschrijven en dat jullie allebei geen enkel probleem met haar zouden hebben. Haar enige makke, als je dat al een makke zou kunnen noemen is dat ze altijd even moet wennen aan grote honden. Maar als je gaat wandelen met bv een jachthond of ik kom ergens waar ze een berner hebben is dat ook binnen 5 minuten prima. Even aftasten of de grote hond haar geen pijn doet en klaar. De enige dieren waar ze niet mee kan zijn kleine vogels en muizen. Die durf ik niet los te laten bij haar. In de kooi is geen enkel probleem en dan negeert ze die. Ze kan met elk mens, katten geen probleem, kippen en konijnen of een koe zullen haar niet boeien. Ze blaft nooit, loopt niet ver weg, komt meteen aanrennen als je roept. Gaat mee naar de stad, café, hotel, restaurant en kan de eerste avond ook prima alleen blijven in een hotel als wij wat gaan eten. Ze is volkomen probleemloos te noemen. Ik geloof dus wel in de makkelijke ongecompliceerde hond. Die heb ik nl.

Ik zou daar knettergek van worden, zo'n braafje als enige hond.
Pjotr is (een absoluut waardevol) onderdeel van de roedel, maar als het hem alleen of niets was had ik er vriendelijk voor bedankt.

Kiyoshi (ook een buitenlander ) is ook zo makkelijk. Soms neem ik geen riem mee, loopt dus veel los, maakt geen ruzie, wilt een hond vervelend doen dan ziet hij dat en loopt hij weg, iedereen vindt hem leuk en wilt aaien, ik kan hem overal achterlaten, sloopt niet, kan prima alleen thuis blijven, kan met kinderen etc.
En dat is dan een volwassen, intacte Akitareu
Een makkelijke hond kan ook best leuk zijn.

dagmar88 schreef:

Ik zou daar knettergek van worden, zo'n braafje als enige hond.
Pjotr is (een absoluut waardevol) onderdeel van de roedel, maar als het hem alleen of niets was had ik er vriendelijk voor bedankt.

Ja dat zou ik ook hebben. Mayke is niet "gecompliceerd" maar ook niet persé makkelijk. Ik heb er hard voor gewerkt om onze verhouding te krijgen zoals hij nu is.
Ik heb vaak verlangt naar een heel makkelijke hond. Nou, daar was Kiwi dan.

Ben ik nu tevreden? nou, Ik kan me soms storen aan haar braafheid De combinatie vind ik perfect, maar Mayke is met haar streken, gedram en eigen agenda voor mij een onmisbare persoonlijkheid.

Echt heel moeilijke honden pas ik ook voor. Liever een te braaf geval, dan iets wat je leven op zn kop zet.
Ik heb liever de middenweg; een hond waar je voor moet werken en die je uitdaagt als hondenbaas, wat je op scherp zet waardoor je je blijft ontwikkelen. Een stoffertje wat de hele dag braaf loopt te zijn, zou ik aan de eerste de beste oma meegeven die hem hebben wil.

dagmar88 schreef:

laeken schreef: Ik denk dat jullie allebei Bas als uitermate ongecompliceerd zouden beschrijven en dat jullie allebei geen enkel probleem met haar zouden hebben. Haar enige makke, als je dat al een makke zou kunnen noemen is dat ze altijd even moet wennen aan grote honden. Maar als je gaat wandelen met bv een jachthond of ik kom ergens waar ze een berner hebben is dat ook binnen 5 minuten prima. Even aftasten of de grote hond haar geen pijn doet en klaar. De enige dieren waar ze niet mee kan zijn kleine vogels en muizen. Die durf ik niet los te laten bij haar. In de kooi is geen enkel probleem en dan negeert ze die. Ze kan met elk mens, katten geen probleem, kippen en konijnen of een koe zullen haar niet boeien. Ze blaft nooit, loopt niet ver weg, komt meteen aanrennen als je roept. Gaat mee naar de stad, café, hotel, restaurant en kan de eerste avond ook prima alleen blijven in een hotel als wij wat gaan eten. Ze is volkomen probleemloos te noemen. Ik geloof dus wel in de makkelijke ongecompliceerde hond. Die heb ik nl.

Ik zou daar knettergek van worden, zo'n braafje als enige hond.
Pjotr is (een absoluut waardevol) onderdeel van de roedel, maar als het hem alleen of niets was had ik er vriendelijk voor bedankt.

Dat snap ik dus niet. Waarom moet een hond issues hebben om leuk te zijn? Bas is totaal anders dan een golden of poedel. Ik snap dus niet waarom jij je teef bv niet leuk zou vinden als ze geen hondagressieve hond was. Een makkelijke hond is niet hetzelfde als een slome hond zonder karakter. Bas kan krijsend in de hekken hangen met de buurhondjes. Maar gelukkig grijpt ze ze niet als ik dan gewoon het hek open maak.

Ze kan uren struinen door een natuurgebied in de bergen. Ze loopt door weer en wind, is extreem sportief en jaagt op muizen alsof haar leven er vanaf hangt. Dus ze is geen rolmops die je ergens neer kan leggen en die niks doet. Ze is nl heel erg grappig en actief en haar staart kwispelt de hele dag naar alles wat beweegt. Ik vind dat dus hartstikke leuk. Lief ook. En dankbaar. Ook plezierig en ik wordt daar vrolijk van.

Wel is Bas een hond die jou als baas niet stoerder, mooier, heftiger of brute maakt. Maar ik wil dat ook niet meer.

laeken schreef: Wel is Bas een hond die jou als baas niet stoerder, mooier, heftiger of brute maakt. Maar ik wil dat ook niet meer.

Daar heb ik sowieso geen last van. En Charlie was zonder hond agressie net zo leuk; ik heb daar geen moeite mee en verder merkt niemand wat aan haar.

Een heel makkelijke hond ligt me gewoon niet zo merk ik. Thuis had ik er ook al niets mee.

Ik denk dat als je bij een Charlie of een Jigzy de hondagressie weg zou halen je niet ineens een ongecompliceerde hond over zou houden.

laeken schreef:

dagmar88 schreef:

laeken schreef: Ik denk dat jullie allebei Bas als uitermate ongecompliceerd zouden beschrijven en dat jullie allebei geen enkel probleem met haar zouden hebben. Haar enige makke, als je dat al een makke zou kunnen noemen is dat ze altijd even moet wennen aan grote honden. Maar als je gaat wandelen met bv een jachthond of ik kom ergens waar ze een berner hebben is dat ook binnen 5 minuten prima. Even aftasten of de grote hond haar geen pijn doet en klaar. De enige dieren waar ze niet mee kan zijn kleine vogels en muizen. Die durf ik niet los te laten bij haar. In de kooi is geen enkel probleem en dan negeert ze die. Ze kan met elk mens, katten geen probleem, kippen en konijnen of een koe zullen haar niet boeien. Ze blaft nooit, loopt niet ver weg, komt meteen aanrennen als je roept. Gaat mee naar de stad, café, hotel, restaurant en kan de eerste avond ook prima alleen blijven in een hotel als wij wat gaan eten. Ze is volkomen probleemloos te noemen. Ik geloof dus wel in de makkelijke ongecompliceerde hond. Die heb ik nl.

Ik zou daar knettergek van worden, zo'n braafje als enige hond.
Pjotr is (een absoluut waardevol) onderdeel van de roedel, maar als het hem alleen of niets was had ik er vriendelijk voor bedankt.

Dat snap ik dus niet. Waarom moet een hond issues hebben om leuk te zijn?

Niet persé issues, maar ik vind uitdagingen het hele hondengebeuren wel aantrekkelijk maken.
Die interactie en samen ergens hard aan werken, dat zorgt ervoor dat ik me enorm aan ga hechten. Diepe dagen en hoge pieken. En ik heb een hond nodig die grensverleggend is, ondernemend en avontuurlijk.
Een hondje die nooit eens over de grenzen van mij als eigenaar gaat, vind ik dodelijk saai en voornamelijk irritant.

Valerie schreef:Ik denk dat als je bij een Charlie of een Jigzy de hondagressie weg zou halen je niet ineens een ongecompliceerde hond over zou houden.

Haha, nee echt niet.

nou ja, het zal wel weer aan mij liggen maar je werkt toch aan een gecompliceerde hond om die hond beter handelbaar en makkelijker in de omgang te maken?
en als die hond beter handelbaar is, is het samenleven met zo'n hond toch een stuk prettiger en daar doe je het toch voor?

rita is zeker geen ongecompliceerde hond, maar ik vind haar best makkelijk.
ik weet wat haar issues zijn en daar werk ik aan of omheen en het resultaat is dat het allemaal prima loopt.
maar ik kan niet zeggen dat ik haar meer gewaardeerd zou hebben als ze minder handelbaar geweest zou zijn en ik voortdurend op mijn tenen zou moeten lopen.

maar misschien mis ik de point wel hoor, dat kan best

Paisley schreef:

dagmar88 schreef:

Ik zou daar knettergek van worden, zo'n braafje als enige hond.
Pjotr is (een absoluut waardevol) onderdeel van de roedel, maar als het hem alleen of niets was had ik er vriendelijk voor bedankt.

Ja dat zou ik ook hebben. Mayke is niet "gecompliceerd" maar ook niet persé makkelijk. Ik heb er hard voor gewerkt om onze verhouding te krijgen zoals hij nu is.
Ik heb vaak verlangt naar een heel makkelijke hond. Nou, daar was Kiwi dan.

Ben ik nu tevreden? nou, Ik kan me soms storen aan haar braafheid De combinatie vind ik perfect, maar Mayke is met haar streken, gedram en eigen agenda voor mij een onmisbare persoonlijkheid.

Echt heel moeilijke honden pas ik ook voor. Liever een te braaf geval, dan iets wat je leven op zn kop zet.
Ik heb liever de middenweg; een hond waar je voor moet werken en die je uitdaagt als hondenbaas, wat je op scherp zet waardoor je je blijft ontwikkelen. Een stoffertje wat de hele dag braaf loopt te zijn, zou ik aan de eerste de beste oma meegeven die hem hebben wil.

Ik vind de combinatie vooral ideaal. Van drie Mila's zou ik héél erg overspannen worden Maar naast Mila zijn twee makkelijke honden erbij juist wel een verademing.
Ik denk overigens niet dat ik een makkelijke hond als enige hond saai zou vinden, zolang de hond maar wel iets wil leren of zich ergens in wil/kan ontwikkelen. Dan kunnen we daar samen mee aan de slag.

renee-uk schreef:nou ja, het zal wel weer aan mij liggen maar je werkt toch aan een gecompliceerde hond om die hond beter handelbaar en makkelijker in de omgang te maken?
en als die hond beter handelbaar is, is het samenleven met zo'n hond toch een stuk prettiger en daar doe je het toch voor?

rita is zeker geen ongecompliceerde hond, maar ik vind haar best makkelijk.
ik weet wat haar issues zijn en daar werk ik aan of omheen en het resultaat is dat het allemaal prima loopt.
maar ik kan niet zeggen dat ik haar meer gewaardeerd zou hebben als ze minder handelbaar geweest zou zijn en ik voortdurend op mijn tenen zou moeten lopen.

maar misschien mis ik de point wel hoor, dat kan best

Ik snap t ergens wel denk ik... heb weleens getwijfeld over mh en dh. En of ik ooit een dh zou nemen. Sinds ik hier met zekere regelmaat een dh logee heb die al vanaf pup hier kwam weet ik t echt heel zeker. T past niet bij me. Niet omdat ie zo vervelend is, in tegendeel... hij is zo braaf dat ik er soms kriegel van wordt. Klinkt raar dat weet ik wat een heleboel zouden er voor tekenen maar nee t past gewoon niet.

Wat mijn allergrootste voordeel aan een fijne hond is is dat ik nooit boos, nooit geïrriteerd en nooit bang ben. Ik hoef niet te corrigeren maar MAG sturen. Ik hoef nooit boos te worden op mijn hond. Ik kan trainen maar hoef geen bergen te verzetten. De hele sfeer rondom een hond die niet bijt, vecht, sloopt of bang is is vele malen prettiger voor mij. Bas wordt niet gestraft of berispt want wij vragen haar dingen. Meestal doet ze het gewoon. Ze hoeft er ook niks meer voor dan goed zoooooo! Wat ben je toch een lieve hond. Alle negatieve emoties zijn uit mijn relatie met mijn hond en dat is heerlijk. Mijn hond leeft met mij en ik wil alleen maar zorgen dat ze het leuk heeft. Hoef haar in niks te beperken.

Ik vind het dus een voorrecht om haar te hebben en ik voel in niks dat ze blij mag zijn dat...

Ik lees zoveel negatieve dingen over honden door hun baasjes. Heb ik ook gehad. Ik was soms kwaad op Eva dat ze mij zo beperkte. Dat mijn moeder zo bang was voor mijn hond. Of op Dapper. Soms kon ik hem wel een klap geven als hij stond te brullen naar een cane corso. Dan dacht ik GVD! doe normaal idioot! Dat is toch wel eens jammer want dat is niet leuk voor mij. Daar had ik geen honden voor. Kon er wel mee leven en hield wel veel van ze maar dit vind ik toch veel gezelliger en.prettiger.

renee-uk schreef:nou ja, het zal wel weer aan mij liggen maar je werkt toch aan een gecompliceerde hond om die hond beter handelbaar en makkelijker in de omgang te maken?
en als die hond beter handelbaar is, is het samenleven met zo'n hond toch een stuk prettiger en daar doe je het toch voor?

rita is zeker geen ongecompliceerde hond, maar ik vind haar best makkelijk.
ik weet wat haar issues zijn en daar werk ik aan of omheen en het resultaat is dat het allemaal prima loopt.
maar ik kan niet zeggen dat ik haar meer gewaardeerd zou hebben als ze minder handelbaar geweest zou zijn en ik voortdurend op mijn tenen zou moeten lopen.

maar misschien mis ik de point wel hoor, dat kan best

Nou, dat is precies waar voor mij een groot deel van de lol zit. Leren van je hond, jezelf ontwikkelen, samen ergens naartoe werken.
Rita is je ook niet zo in de schoot geworpen, daar ben je heel veel mee bezig geweest, met weer een andere aanpak dan je gewend was.
Charlie en Niko zijn voor mij nu makkelijk, maar dat is wel gebaseerd op onze band en het werk wat er in zit. Het blijven honden met een handboek. Dat ken ik van buiten en daardoor zijn het geweldig fijne honden.
Een hond als Pjotr vind ik leuk voor er bij, maar met hem alleen zou ik het al snel erg saai vinden.

dagmar88 schreef:

renee-uk schreef:nou ja, het zal wel weer aan mij liggen maar je werkt toch aan een gecompliceerde hond om die hond beter handelbaar en makkelijker in de omgang te maken?
en als die hond beter handelbaar is, is het samenleven met zo'n hond toch een stuk prettiger en daar doe je het toch voor?

rita is zeker geen ongecompliceerde hond, maar ik vind haar best makkelijk.
ik weet wat haar issues zijn en daar werk ik aan of omheen en het resultaat is dat het allemaal prima loopt.
maar ik kan niet zeggen dat ik haar meer gewaardeerd zou hebben als ze minder handelbaar geweest zou zijn en ik voortdurend op mijn tenen zou moeten lopen.

maar misschien mis ik de point wel hoor, dat kan best

Nou, dat is precies waar voor mij een groot deel van de lol zit. Leren van je hond, jezelf ontwikkelen, samen ergens naartoe werken.
Rita is je ook niet zo in de schoot geworpen, daar ben je heel veel mee bezig geweest, met weer een andere aanpak dan je gewend was.
Charlie en Niko zijn voor mij nu makkelijk, maar dat is wel gebaseerd op onze band en het werk wat er in zit. Het blijven honden met een handboek. Dat ken ik van buiten en daardoor zijn het geweldig fijne honden.
Een hond als Pjotr vind ik leuk voor er bij, maar met hem alleen zou ik het al snel erg saai vinden.

ah zo bedoel je het, dan had ik inderdaad de point gemist.
maar eerlijk gezegd heb ik mijn hele leven nog geen hond gehad waar ik niet mee samengewerkt heb om tot een goede verstandhouding te komen.
bij de een ging dat sneller dan bij de ander, dat wel, maar werk was er altijd wel aan

laeken schreef:Wat mijn allergrootste voordeel aan een fijne hond is is dat ik nooit boos, nooit geïrriteerd en nooit bang ben. Ik hoef niet te corrigeren maar MAG sturen. Ik hoef nooit boos te worden op mijn hond. Ik kan trainen maar hoef geen bergen te verzetten. De hele sfeer rondom een hond die niet bijt, vecht, sloopt of bang is is vele malen prettiger voor mij. Bas wordt niet gestraft of berispt want wij vragen haar dingen. Meestal doet ze het gewoon. Ze hoeft er ook niks meer voor dan goed zoooooo! Wat ben je toch een lieve hond. Alle negatieve emoties zijn uit mijn relatie met mijn hond en dat is heerlijk. Mijn hond leeft met mij en ik wil alleen maar zorgen dat ze het leuk heeft. Hoef haar in niks te beperken.

Ik vind het dus een voorrecht om haar te hebben en ik voel in niks dat ze blij mag zijn dat...

Ik lees zoveel negatieve dingen over honden door hun baasjes. Heb ik ook gehad. Ik was soms kwaad op Eva dat ze mij zo beperkte. Dat mijn moeder zo bang was voor mijn hond. Of op Dapper. Soms kon ik hem wel een klap geven als hij stond te brullen naar een cane corso. Dan dacht ik GVD! doe normaal idioot! Dat is toch wel eens jammer want dat is niet leuk voor mij. Daar had ik geen honden voor. Kon er wel mee leven en hield wel veel van ze maar dit vind ik toch veel gezelliger en.prettiger.

Ik snap je helemaal. Na Luna wilde ik een hondsociale hond. Oeverloos vervelend om met een chagrijn rond te lopen, altijd op te moeten letten en ook al ging het nooit echt mis, ze maakte heel af en toe wel genoeg lawaai om het met geschrokken baasjes aan de stok te krijgen.
Toen ik met Izzie na een paar dagen van mijn roze wolk donderde en ze angstig bleek te zijn voor bezoek heb ik echt wel even moeten slikken. En serieus nagedacht over terugbrengen. Maar na een aantal privelessen met de trainer van de hondenschool er besloten toch voor te gaan. Maar een teleurstelling heb ik wel moeten verwerken.

Dus ja. Ik had ook liever een wolkenloze hemel gehad denk ik. Daar heb ik ook echt naar gezocht. En nu probeer ik het toch met het Izzebeest die mijn hart nu eenmaal gestolen heeft zo wolkenloos mogelijk te krijgen.

malinois schreef:100 meter.... geen haar op mn hoofd.

Dat maakt het nou juist zo leuk, als je een hond zorgeloos met een boodschap over lange afstand kunt uitsturen.
Daar druipt het wederzijds vertrouwen vanaf.

korthaar schreef:

malinois schreef:100 meter.... geen haar op mn hoofd.

Dat maakt het nou juist zo leuk, als je een hond zorgeloos met een boodschap over lange afstand kunt uitsturen.
Daar druipt het wederzijds vertrouwen vanaf.

Dat zal best... ik ben liever met ze bezig en andersom...
Heb geen hond om er achteraan te sjokken.

Cleva schreef:Ik snap dat zorgeloze niet zo. Ik vind dat een soort hondenbazenpensioen. Dat het je dan vooral geen hoofdbrekens mag kosten want anders is het ergerlijk. Ik heb dat niet. Ik zoek natuurlijk wel naar harmonie maar dat is iets anders dan alleen maar aangepast gedrag.
Makkelijke dingen zijn per definitie weinig waard. Er is namelijk meer te beleven dan alleen maar comfort.
Een hond is voor mij geen meubelstuk dat vooral goed moet passen. Geen wandelaccessoire of gezelligheid in een mandje.

Een overeenkomst met een partner van een andere soort hoort te schuren en te kraken. Daar moet je van beide kanten aan werken.
Als het makkelijk wordt is het brokken ruilen voor gezelschap. Niets mis mee maar daar gaat de hondenhobby voor mij niet over. Dan neem ik wel een cavia.

Zou het niet ook te maken kunnen hebben met vertrouwen in je eigen kunnen? Voor mezelf sprekend: Ik ben geen ervaren hondenbaas. Daar heb ik dus zoveel mogelijk rekening mee gehouden in het zoeken naar een hond. Overlegd met het asiel en een aantal malen een hond aan me voorbij laten gaan omdat ik bang was dat het teveel hond voor me was.

Dat wil niet zeggen dat er niets mocht schuren. Maar toen Iz uit haar dak ging bij het bezoek van een vriendin dacht ik echt wel even "waar ben ik aan begonnen?", de schrik zat er best even in. Makkelijk hoeft niet maar mensagressie vond ik eng. Gelukkig zijn er trainers, fora en kon ik overleggen met een dame van het asiel. Ik ben nu eenmaal echt heel erg gek op Izzie maar de twijfel is er soms nog, juist omdat ik het zo ontzettend graag goed wil doen. Je hebt natuurlijk wel met een levend wezen te maken, dat wil je niet verprutsen.