Het HondenForum

Wat een leuk en interessant topic!

In Jazzy zit waarschijnlijk ook een (flinke) scheut podenco, maar ik denk dat ik het op het gebied van jachtinstinct erg getroffen heb met haar boxer- en herdergenen.
Eigenlijk had ik er voor de adoptie wel rekening mee gehouden dat ze niet of beperkt los zou kunnen lopen in verband met eventueel jachtinstinct, het was immers duidelijk zichtbaar dat er windhondenbloed door haar aderen ruist. Ze is nu bijna anderhalf en in de 9 maanden dat we haar hebben heeft ze nul komma nul interesse voor zelfstandig jagen vertoond. Ze loopt dus ook eigenlijk altijd probleemloos los, zelfs in gebieden waar veel konijnen rondhobbelen.
Verder herken ik wel een heel aantal typische podenco-eigenschappen die in dit topic genoemd worden. De bovenmatige alertheid en nieuwsgierigheid bijvoorbeeld. Er ontgaat Jazz nooit iets: ze hoort, ziet, ruikt en voelt alles en is bijzonder gevoelig. Ze staat rechtop op twee poten als ze buiten iets in de verte spot. En ze kan zo uren achter elkaar, hoog liggend op de bankleuning en iedere zonnestraal opvangend, naar buiten turen en ieder detail uitvoerig bestuderen. Je hebt er werkelijk geen kind aan.



Ze is ook behoorlijk vocaal, maar blaft eigenlijk zelden. Zo gaapt ze uitermate dramatisch als ze 's ochtends wakker wordt, zucht ze luid als ze gaat slapen en 'praat' ze tijdens spel of als er bezoek binnenkomt ('Wauwauwraa'). Ze kan ook heel goed kreunen en steunen als ze het ergens niet mee eens is. Ze gaat altijd op de allerzachtste, bij voorkeur hoge plekjes liggen. Toen het (voor haar veel te kleine maar o-zo-zachte) mandje van de katten eens van de kast naar beneden donderde, mochten we binnen een mum van tijd dit beeld aanschouwen:


Sowieso kan ze zich opvouwen tot een heel klein bolletje hond. Meestal krult ze zich op die manier lekker tegen je aan op de bank. Of op bed, maar dat mag niet (maar volhardend dat ze is! En je dan smekend aankijken met die enorme donkere ogen). Als het regent verzet ze als het aan haar ligt geen stap buiten. Een rondje in de regen resulteert in zeer verwijtende blikken ('wat doe je me áán!'). Ze is ongelofelijk slim; de hondenpuzzels waarbij Ted me na enkele minuten proberen een beetje dommig aankijkt en om hulp vraagt heeft Jazz binnen een minuut opgelost. En ze weet precies hoe ze haar omgeving kan manipuleren om te krijgen wat ze wil.

En ja ze is zo vrolijk, speels, ondeugend en grappig. Tijdens het stoeien met andere honden maakt ze spectaculaire sprongen, met vier poten in de lucht (ze heeft dan meer weg van een geit dan van een hond). Als je tegen haar praat luistert ze altijd zeer aandachtig, en als ze bepaalde klanken herkent houdt ze haar koppie scheef. Als ze erg blij is legt ze haar grote oren in haar nek, tikt ze met haar neus tegen mijn benen en draait ze rondjes terwijl haar staart bijna van haar lichaam zwiept. En ze is super betrouwbaar, charmant en vriendelijk met alle mensen en dieren, je kunt echt alles met dat beest. Ze vindt het allemaal leuk. Ze kan zichzelf ook eindeloos vermaken als ik haar een speelgoedje geef. Ze gooit het in de lucht, springt er grauwelend achteraan, rolt op haar rug, schudt het ding alle kanten op... Waar Ted altijd naar mij toekomt met balletjes en touwtjes, vermaakt Jazz zich kostelijk in haar eentje.



Heerlijke hond

Wat een leuke beschrijving Tedzy. Je hebt de perfecte hond!

@Diana: ja, dat heb ik wel eens gedacht, dat ik zou kunnen vragen om een keer mee te mogen gaan met de jacht. Ik weet alleen niet of ik er tegen kan om te zien dat die konijnen doodgeschoten worden. Heel hypocriet, ik weet het, want ik eet wel vlees. Konijn trouwens niet. De buurman heeft ons wel eens een konijn gegeven, maar die mocht mijn vriend fijn oppeuzelen.
Maar wie weet trek ik de stoute schoenen aan en vraag ik het hem. Hij zal we denken: 'heb je die gekke 'guiri' weer'. Hahaha...

@Tedzy; wat leuk!! .. alsof ik de omschrijving van Zoof lees

wat een leuke foto's en beschrijving Tedzy.
Het zou zomaar over mijn buitenlandertje kunnen gaan. Ik vermoed dat daar ook wel jachthond of podenco inzit.
Ligt ook erg graag op de rugleuning van de bank en met zijn snoetje in het zonnetje.

Heel leuk om te lezen, wat pakken die kruisingen met podenco's toch ook vaak leuk uit!
Dat opzoeken van hoge plekjes en op de bankleuningen liggen is voor mij ook heel herkenbaar

Ik moest ineens aan dit topic denken nu ik zelf een tijdje podencoloos ben. Nou ja, Amy en Arlo zijn allebei kruisingen met podenco erin en hebben allebei ook duidelijk wel typische podencotrekjes, maar natuurlijk mis ik Taartje en ook de aanwezigheid van een podenco.
Wat ik vooral mis is de humor, het onnavolgbare van Taartje, die zo eigenzinnig was en altijd zo haar eigen plannen en ideeën had, maar altijd op een leuke manier. Zo stout soms, ze liet zich aan niets of niemand iets gelegen liggen, maar het ging altijd om heel onschuldige dingen waar zij dan ontzettend veel plezier in had. En dan gecombineerd met dat enorm zachtaardige, tolerante en toch heel zelfverzekerde karakter. Elke dag dat ik haar heb gekend was zij goedgehumeurd, had ze grapjes op de plank liggen en verraste ze me. Ik vind het leven echt wat saaier en kleurlozer zonder zo'n luchtige, lieve, zo nu en dan alles in de war sturende en positieve aanwezigheid. Niet dat de rest van mijn honden slome chagrijnen zijn, verre van, maar ik vind ze opeens wel allemaal zo braaf en mis de eigenzinnige noot.
Ik had een jaar of zes geleden nooit gedacht dat een zo eigenzinnige en onafhankelijke hond bij mij zou passen. En nu ik alleen nog maar brave, behoorlijk volgzame honden heb, merk ik dat ik dat echt heel erg mis.
Natuurlijk komt er wel weer een keer een leuke podencodame, maar zolang Arlo nog hier in de opvang is, heb ik mijn handen met vier honden wel vol. En probeer ik maar van de rust te genieten die ongetwijfeld deels voorbij is als die dame haar intrede doet

@Diana: ik snap helemaal wat je bedoelt. Een podenco maakt het leven leuker. Vrijzinnige geesten boordevol ideeën. En tegelijkertijd zo lief

Heel herkenbaar, dat vrolijke, eigenzinnige en grappige karakter. Wij hadden ook een podenco kruising en nu hij er niet meer is, mis ik die trekjes. Hij miste het stuk tolerant en zelfverzekerd. Misschien was dat het stukje kooiker wat hij had. Hij was iig heel angstig en onzeker en steeds in conflict met hemzelf. Dat gaf heel veel problemen en hebben we hem moeten laten gaan, maar o wat mis ik dus die leuke podenco eigenschappen. Loslopen mocht af en toe, want jagen deed hij! Maar wat is het een mooi gezicht als ze voluit rennen. Op cursus was hij heel erg baasgericht en voor eten deed hij alles. Hij heeft hier in huis ook wat afgeplunderd als wij er even niet waren. Hij kreeg alles open, maar had gelukkig een maag van beton. Wij hebben ook altijd veel complimentjes gehad over zijn uiterlijk.

sybertje schreef:Heel herkenbaar, dat vrolijke, eigenzinnige en grappige karakter. Wij hadden ook een podenco kruising en nu hij er niet meer is, mis ik die trekjes. Hij miste het stuk tolerant en zelfverzekerd. Misschien was dat het stukje kooiker wat hij had. Hij was iig heel angstig en onzeker en steeds in conflict met hemzelf. Dat gaf heel veel problemen en hebben we hem moeten laten gaan, maar o wat mis ik dus die leuke podenco eigenschappen. Loslopen mocht af en toe, want jagen deed hij! Maar wat is het een mooi gezicht als ze voluit rennen. Op cursus was hij heel erg baasgericht en voor eten deed hij alles. Hij heeft hier in huis ook wat afgeplunderd als wij er even niet waren. Hij kreeg alles open, maar had gelukkig een maag van beton. Wij hebben ook altijd veel complimentjes gehad over zijn uiterlijk.

Had jij een podenco x kooiker kruising? Dat is wel een heel aparte en eigenlijk ook wel onwaarschijnlijke combinatie

Taartje is denk ik zo zelfverzekerd ter wereld gekomen. Zij kwam van een jager en heeft een jaar of 8 in een asiel gezeten, dus ze zal nauwelijks gesocialiseerd zijn. Maar ze was nergens van onder de indruk en vond alles prima, ik heb haar nooit bang gezien. Ze bekeek alles met een soort geamuseerde verwondering en ging weer lekker verder met haar eigen projecten.
Een echte jager was zij ook niet. Ze liep wel altijd met haar neus op de grond, maar dat was vooral om een graafplek te vinden. Waar ze vervolgens zeer fanatiek aan het graven sloeg en nóóit iets heeft gevangen. Ze 'ving' wel af en toe dieren die al dood waren en heeft één keer in de tuin een vogel gevangen, wat ik best een prestatie vond voor een 13-jarige hond. Groot wild en vee keek ze totaal niet naar om, van kippen en konijnen werd ze wel heel opgewonden, maar meer om al rondspringend en piepend naar te kijken of een paar passen achteraan te huppelen dan om ze daadwerkelijk te grijpen. Die mate van jachtinstinct was prima mee om te gaan. Ze luisterde niet (maar was de laatste twee jaar bij mij ook stokdoof), maar op veilige plekken kon ik haar met een gerust hart haar gang laten gaan zonder dat ik hoefde te vrezen voor het wild op die plek.
Nadat we verhuisden naar Spanje werd haar hobby hagedisjes zoeken, maar ze probeerde ze nooit echt te vangen. Ze vond het heel leuk als ze er een vond en stond er dan vervolgens kwispelend naar te kijken