Het HondenForum

Marion. schreef:

Moos schreef:Nu hebben ze dus een pup, maar dat verdriet om het verlies van hun eerste hond op zo'n vreselijke manier blijft natuurlijk bestaan.

Nee, niet helemaal. Ik kan er nog wel om janken hoor, maar het is geen verdriet meer. Het is weemoed. Tranen om iets wat ooit was, en wat voor altijd een plekje in je hart heeft.

Ja, kan me voorstellen dat het uiteindelijk zo werkt;

En ze heeft heel erg d'r best moeten doen om de nieuwe pup niet het slachtoffer te laten worden van haar angsten.

Moos schreef:En ze heeft heel erg d'r best moeten doen om de nieuwe pup niet het slachtoffer te laten worden van haar angsten.

Dat is het moeilijkste, dat is het allermoeilijkst.
Bij Saar op de cursus op het examen, dat was toen ze anderhalf was ofzo (ivm de MKZ, is die heel erg versnipperd geweest), liep een hond weg tijdens de af en blijf oefening. Wij waren al geweest, Pieter liep met Saar door het bos en ik zat aan de kant samen met de fokster en haar hond.
De hond liep dus weg, dwars de parkeerplaats over, en ik zag 20 meter verderop een auto aankomen. Ik was helemaal over de rooie. Ik zag die hond en de auto precies elkaar kruisen. En toen het gevaar geweken was en het goed was gegaan, greep ik dus de hond van de fokster die naast me zat. Ik moest even mijn hartkloppingen kwijt. Maar de trainer haalde me daar dus gelijk vanaf, en liet me ergens anders even uithuilen.

Het is gewoon moeilijk. Die angst zit zo diep in je. Soms verlies je de controle daarover.

Marion. schreef:

Moos schreef:En ze heeft heel erg d'r best moeten doen om de nieuwe pup niet het slachtoffer te laten worden van haar angsten.

Dat is het moeilijkste, dat is het allermoeilijkst.
Bij Saar op de cursus op het examen, dat was toen ze anderhalf was ofzo (ivm de MKZ, is die heel erg versnipperd geweest), liep een hond weg tijdens de af en blijf oefening. Wij waren al geweest, Pieter liep met Saar door het bos en ik zat aan de kant samen met de fokster en haar hond.
De hond liep dus weg, dwars de parkeerplaats over, en ik zag 20 meter verderop een auto aankomen. Ik was helemaal over de rooie. Ik zag die hond en de auto precies elkaar kruisen. En toen het gevaar geweken was en het goed was gegaan, greep ik dus de hond van de fokster die naast me zat. Ik moest even mijn hartkloppingen kwijt. Maar de trainer haalde me daar dus gelijk vanaf, en liet me ergens anders even uithuilen.

Het is gewoon moeilijk. Die angst zit zo diep in je. Soms verlies je de controle daarover.

Dat kan ik me ontzettend goed voorstellen.

Ik vond het een ontzettend kippenvel-verhaal, zat hier ook met een brok in mijn keel het te lezen. Heel mooi verwoord en ik heb bewondering voor hoe je er mee om bent gegaan!

Vol gevoel en herinnering opgeschreven, dat is heel duidelijk.....Wat zullen jullie het zwaar hebben gehad

Wat een verhaal Marion.
Dat je lieve schatten zo aan hun einde moesten komen.
Het lijkt me heel moeilijk om daarna toch weer aan een pup te beginnen en vertrouwen te krijgen.
Om de angst niet over te brengen op de hond.

Hoi Marion,

Al tig keren gelezen, maar ik 'kon' niet reageren..... wat moet ik zeggen? Ik ken het verdriet van je lieverd veel te vroeg verliezen, voor je ogen dood zien gaan. De angsten die je uitstaat bij een volgende hond.

Ik vind het knap hoe jullie er uiteindelijk mee om zijn gegaan en wens jullie nog jaren genieten van de twee meiden!

wat een triestig verhaal seg
Gelukkig heb je nu nog 2 prachtige honden

Stang schreef:Al tig keren gelezen, maar ik 'kon' niet reageren..... wat moet ik zeggen? Ik ken het verdriet van je lieverd veel te vroeg verliezen, voor je ogen dood zien gaan. De angsten die je uitstaat bij een volgende hond.

Je hoeft niets te zeggen, Caro
Ik dank God op mijn blote knietjes dat ik nog steeds geen hond voor mijn ogen dood heb zien gaan.

Ik ben sprakeloos en heb een behoorlijke brok in mijn keel.




Groetjes Danielle

Heb het met een brok in mijn keel gelezen.

Chaco

Hoi, Je schreef net of ik je "verhaal"" wilde lezen, dat ik er wat aan zou hebben....................nou ik ben er stil van, heb hier emmers met tuiten zitten huilen en nu nog, vreselijk wat jullie hebben meegemaakt. Maar je praat over lessen die je 2 eerste honden je hebben geleerd, welke dan?
Dat je ze nooit meer ergens waar het onveilig is los laat?? Bedoel je dat??

Geniet lekker van je kanjers die je nu hebt!
Heel veel liefs van Bianca en pootjes van Deacon en Zamora.

Bianca1970 schreef:Hoi, Je schreef net of ik je "verhaal"" wilde lezen, dat ik er wat aan zou hebben....................nou ik ben er stil van, heb hier emmers met tuiten zitten huilen en nu nog, vreselijk wat jullie hebben meegemaakt. Maar je praat over lessen die je 2 eerste honden je hebben geleerd, welke dan?
Dat je ze nooit meer ergens waar het onveilig is los laat?? Bedoel je dat??

Nee, want dat deden we met die andere 2 ook niet natuurlijk. Het is domme pech geweest, het waren de omstandigheden, het was een combinatie.

Ik bedoel meer figuurlijke lessen. Het wezen hond. Kijken naar de hond zelf. Een hond niet dwingen naar cursus te moeten als hij staat te trillen op zijn poten en het duidelijk vreselijk vind. En een heel praktisch punt, wat er dus wel rechtstreeks uit voort is gevloeid: het hierkomen vanaf 7 weken gelijk erin 'stampen'.

O, Marion....ik kende dit verhaal niet.....De tranen lopen over mn wangen...Wat een verdriet....

Gonny schreef:O, Marion....ik kende dit verhaal niet.....De tranen lopen over mn wangen...Wat een verdriet....

Meen je dat nou dat je het niet kende? Hoe kan dat nou?
Yep, het was heel heftig. Maar voor Pieter nog heel veel heftiger dan voor mij, want hij was er 2x bij. Plus dat hij nog zo introvert als ik weet niet wat is, dus het heeft bij hem heel lang geduurd voor hij het een plekje kon geven.

kippevel, tranen.

Wat een pech zoiets wens je nooit iemand toe. Gelukkig gaat het prima nu met Saar en Miep. EN wat geweldig dat je deze 2 jongens zo nog eer aandoet!

ik had natuurlijk wat flarden opgevangen de afgelopen jaren maar dit allemaal bij elkaar is heel heftig zeg..

wat ik vooral zo knap vind is dat je de angst hebt overwonnen en je meiden nu toch de vrijheid kan geven...

ik denk dat ik áls ik al aan een nieuwe hond had durven beginnen continu panisch aan de korte lijn zou lopen.

heel knap dat jullie dat overwonnen hebben!

deze verschrikkelijke gebeurtenissen hebben er denk ik wel voor gezorgd dat saar en miep nu op de perfecte plek zitten!

Ik lees jouw verhaal......voel ontzettend duidelijk de pijn die jullie gevoeld moeten hebben en ik huil tranen met tuiten.( Doe bijna niet anders momenteel.)

Het geeft mij steun om te zien dat je dit soort verdriet een plaats kan geven; ik probeer er op te vertrouwen dat ons dat ook gaat lukken.

Bedankt voor dit verhaal...

Heb met tranen in mijn ogen dit verdrietige verhaal gelezen

ook ik zit met tranen in mijn ogen, 2 keer afscheid moeten nemen van zulke jonge honden verschrikkelijk

ik heb het in gedeeltes gelezen, op je website.

Nu in 1 keer alles gelezen. Kan me je verdriet en je angst enorm goed indenken.
Zit hier met kippenvel en dikke ogen en een brok in mn keel. Wil het liefst een potje janken, maar dat staat ook weer zo raar.

Dat je het toch nog hebt aangedurfd een pupje te nemen, vind ik knap en moedig.

Ik denk idd dat Saartje en Miepie geen beter baasje zouden hebben kunnen vinden, juist omdat je nu zo alert bent op alles wat zij aangeven.

jeetje

wat erg zeg


erg heftig hoor

jeetje marion, das een heftig verhaal zeg, zit hier met de tranen in mn ogen,

massam schreef:wat ik vooral zo knap vind is dat je de angst hebt overwonnen en je meiden nu toch de vrijheid kan geven...

ik denk dat ik áls ik al aan een nieuwe hond had durven beginnen continu panisch aan de korte lijn zou lopen.

Is ook zo Mascha, dat is het allermoeilijkste. En ik heb ook gejankt middenin het bos, toen ik Saar voor de eerste keer los ging laten.
Ik ben vooral de fokker heel erg dankbaar, dat ze nog vertrouwen in ons had en dat ze deze pup voor ons had uitgezocht. Want het is juist het karakter van Saar geweest, dat we eigenlijk heel snel die hobbel overraakten en weer een beetje vertrouwen konden krijgen in ons als hondenbazen.

Een paar weken nadat Saar kwam, kwamen de Poema's met hun liedje. En alle woorden in dat liedje slaan op Saar. Dat liedje heb ik dus op de dvd van haar puppentijd gezet, en in sentimentele buien zet ik die dvd op. En dan galmt het lied keihard door de surround-boxen...

tussen alles wat ik had en hoe dat opeens ging leven
wat met potlood staat geschetst kan met kleur worden in getekend
tussen nooit iets aan de hand en van alles te beleven
tussen nooit, misschien, heel soms
En tussen ik en ons
zoveel zanger, zoveel woorden en moet allemaal gezegd
maar wat je ook probeert geen vergelijking is terecht
misschien is het wat simpel maar alles wat ik horen wil is

zij maakt het verschil
zij maakt het verschil

want ze is geen goed gesprek
waar geen hond op zit te wachten
geen vlag waar ik onder strijd
geen advies bij al mijn klachten
niet de aller laatste uitweg waar wij allang niet meer aan dachten

maar meer nog dan ik eigenlijk toegeven wil,
zij maakt het verschil

Baïla schreef:Het geeft mij steun om te zien dat je dit soort verdriet een plaats kan geven; ik probeer er op te vertrouwen dat ons dat ook gaat lukken.

Bedankt voor dit verhaal...

Gaat jullie zeker lukken Anja. Nogmaals een virtuele knuf voor jullie

Had ook alleen maar stukjes van dit verhaal gelezen, het echte verhaal in juli gemist. Niet te bevatten dat dat je twee keer in je leven, achter elkaar kan gebeuren, bizar gewoon... Afschuwelijk, wat een verdriet....

Ik heb twee keer Dante haast voor mijn ogen zien verongelukken (maar bij mij is het goddank bij 'haast' gebleven...) Ik weet van beide keren nog precies de datum dat het gebeurde en heb het wekenlang als een film aan me voorbij zien gaan. Een nachtmerrie die voor jullie werkelijkheid werd.
Kan me er haast geen voorstelling van maken hoe je hier overheen moet komen. Denk dat Saar (en later Miep) daar een goede rol in hebben gespeeld....

Goed om het zo op te schrijven..

Gr. Marijke

Moon schreef:Kan me er haast geen voorstelling van maken hoe je hier overheen moet komen. Denk dat Saar (en later Miep) daar een goede rol in hebben gespeeld....

Absoluut waar Marijke. Alleen hadden we wel dat jaar hondloos zijn nodig. Na Sam was er binnen 2 weken weer een pup, maar na Boy was dat echt niet goed gekomen. Dan had ik de pup echt nooit durven loslaten, en hadden we hem/haar absoluut overbeschermd.

Marion. schreef:

Moon schreef:Kan me er haast geen voorstelling van maken hoe je hier overheen moet komen. Denk dat Saar (en later Miep) daar een goede rol in hebben gespeeld....

Absoluut waar Marijke. Alleen hadden we wel dat jaar hondloos zijn nodig. Na Sam was er binnen 2 weken weer een pup, maar na Boy was dat echt niet goed gekomen. Dan had ik de pup echt nooit durven loslaten, en hadden we hem/haar absoluut overbeschermd.

Nou, knap dat jullie zoveel zelf-inzicht hadden

Ik had wel enige "flarden" her en der gelezen maar ben helemaal stil van het hele verhaal. Wat ongelofelijk triest

Tosca heb ik uit het asiel en ik weet dat ze bij haar vorige bazinnetje niet los mocht omdat zij haar andere hond op die manier had verloren.
Maar de blijheid die Tosca dus had dat ze voor het eerst los liep vergeet ik nooit meer!

Ik vind het bijzonder knap hoe jullie dit hebben verwerkt en toch weer aandurfde om honden te nemen en ook los te laten lopen. Knap hoor!

Geef de dames maar een lekkere knuf van mij!