Sietske* schreef:Heel klein beetje off-topic maar kan iemand me vertellen wat de oorspronkelijke taak van de OEM is?
Ik heb een cursist in mijn puppygroep met een OEM. In de eerste les doe ik altijd een voorstelrondje en dan vraag ik ook altijd of de cursist weet wat de oorspronkelijke taak van zijn hond is. Uiteraard zorg ik voor de les dat ikzelf het juiste antwoord weet. In dit geval stond echter op mijn ledenlijst dat het om een Bull Mastiff ging. Tijdens de les bleek dit een foutje in de administratie te zijn. Was dus een Olde Englisch Mastiff. En toen stond ik dus even met mijn mond vol tanden
.
Ik vind het overigens prachtige honden om te zien. Karakter ken ik nog niet zo goed, dus vind ik moeilijk te beoordelen.
De Mastin Espanol ken ik helemaal niet (alleen uit de boekjes).
De Mastiff is een oud Engels ras. Honden van dit type werden daar tweeduizend jaar geleden door de Romeinen al aangetroffen. Het ras wordt regelmatig in de Engelse literatuur en geschiedenis vermeld, zowel onder de Angelsaksische naam Bandogge en Welsh naam Cosdowg als de, waarschijnlijke door de Normandiërs na Wielklem de Veroveraar ingevoerde naam Mastive of Mastiff. Bekend waren o.a. de Mastiffs van Lyme Hall, die daar ongeveer vijfhonderd jaar lang gefokt zijn. De grondslag van die fok werd gelegd toen een zwangere teef van Sir Piers Legh van Lyme Hall hem, toen hij in 1415 bij de slag van Agincourt gewond geraakt was, beschermde tegen vijanden en rovers. Sir Piers overleed in Parijs, maar de puppy’s werden meegenomen naar Engeland en werden de basis voor de Mastiff-fok op Lyme Hall, die helaas kort na 1900 gestopt is.
In het begin werd de Mastiff vooral gehouden als oorlogshond en bewaker van huis en kuddes. De Romeinen importeerden ze voor hun Spelen, waar ze met hun 'brede muilen' de beste vechthonden voor de arena bleken.
Dit
misbruik van de Mastiff voor het vechten in de arena’s (het z.g. 'Bear baiting' e.d.) werd later ook door de Engelse koningen bedreven, die daarvoor speciaal in de Tower honden en wilde dieren hielden. Maar in feite werden in bijna elke grote stad in het land dergelijke gevechten gehouden, waar uiteraard zwaar op gewed werd.
De 'echte' fok van het ras, waarbij men ook de afstamming bijhield, begon in het eerste kwart van de vorige eeuw, toen Mastiff van 'zuiver' type zeldzaam dreigden te worden. Zoals zo vaak ging deze start gepaard met allerlei ruzies over het juiste type en de juiste afstamming van allerlei fokdieren: tegenstellingen, die de gemoederen binnen de fokkerij bijna een eeuw lang bezig hielden en soms tot bijzonder harde wederzijdse uitspraken leidden. In 1883 werd de Old English Mastiff Club opgericht, de derde officiële Mastiff-club. Deze club bestaat nog steeds en is één van de oudste rasclubs ter wereld. Na de tweede wereldoorlog was de Mastiff in Engeland door voedselschaarste zeer zeldzaam geworden en werd de fok ook nog sterk bemoeilijkt door allerlei overheidsvoorschriften o.a. betreffende vervoer van de dieren. Bovendien brak hondenziekte uit, terwijl er geen serum of vaccin tegen was. In 1947 waren er in Engeland nog zeven Mastiffs over. Waaronder slechts één vruchtbare reu. Een poging om honden in Amerika te kopen (afstammelingen van honden, die daar voor en in het begin van de oorlog heen gestuurd waren, hadden niet veel succes vanwege gebrek aan kwaliteit en hoge prijzen, vanwege een wettelijke regeling mocht men niet veel geld in het buitenland besteden)
Van de Engelse Kennelclub kreeg de club toestemming om de eigen kennelnaam (O.E.M.C.) te voeren (uniek in de geschiedenis van de Engelse Kennelclubs). Men schreef onder die kennelnaam o.a. teven in, die in gemeenschappelijk bezit gehouden werden en waarmee ook onder de vlag van de club gefokt werd. Opvallend is, dat de Engelsen er in geslaagd zijn met zeer weinig importen (minder dan tien in dertig jaar!) een nieuw bestand op te bouwen, dat duidelijk maakt, dat Engeland zonder meer het Moederland van dit ras is gebleven.
Karakter van de Mastiff:
In het karakter is de Mastiff in het algemeen rustig, waardig en hautain en trekt voor het kennismaken met vreemden graag wat tijd uit. Tegen de eigenaars zijn ze speels en hartelijk en bijzonder trouw. Ze zijn erg gesteld op gewoontes en daar soms alleen met overredingskracht van af te brengen. Het is geen ras voor een harde aanpak, omdat ze erg op hun eigenaar gesteld zijn en de dingen liefst uit liefde voor hen doen. Hun eigenzinnigheid (alle dogachtigen eigen) maakt een zekere mate van geduld en begrip bij de eigenaar absoluut noodzakelijk. Als pup leren ze bijzonder snel en zijn heel gemakkelijk hanteerbaar. Doordat ze in de roedel de oudste gewoonlijk als de dominante hond aanvaarden, er is weinig risico op jaarlijkse terugkerende dominantiestrijd tussen baas en hond, zoals die bij sommige rassen kan optreden. Als ze met kinderen opgroeien, of kinderen met hen, zijn ze er ongelooflijk lief mee. Als ze als volwassenen voor het eerst met kinderen kennismaken, vinden ze, ze soms wat vreemd en dan moeten ze er aan wennen. Dit wisselt sterk per exemplaar. Sommige vinden kinderen meteen geweldig en andere blijven ze een tijdje een beetje eng vinden. Als karakterfout kan schuwheid optreden, die zich niet uit in angstbijten.
.
molosser vanaf 60+kg