Op 8 juli had ik hier nog in gereageerd, nog helemaal niet met het besef dat wij er ook zo snel voor zouden komen te staan.
Op de dag zelf heb ik nog een foto gemaakt van mijn vriend die opgekruld bij Jol ligt, Aki was weer achter mijn vriend gaan liggen met de neus richting Jol.
Mijn vriend heeft dat niet beseft, en heeft ook die foto's nog niet gezien.
Aak had wel heel goed het besef dat Jol aan het doodgaan was had ik het idee.
Toen we uiteindelijk Jol meenamen werd Aki vrij druk, maar hij kon gewoonweg niet mee naar de dierenarts. Het voorrijden van de auto maakte hem eerst heel blij. Maar toen ik hem naar zijn mand stuurde, en bij hem ging staan leek het besef bij hem ook te komen.
Jol was al in de auto getild, maar die ijselijke jank die Aki ineens gaf ging door merg en been.
Toen ik vervolgens wegliep bleef hij ook in de mand zitten, en kwam niet naar het raam zoals hij normaliter doet als we wegrijden.
Bij terugkomst was het kijken achter ons waar Jol bleef, maar het laten snuffelen aan de lijn en halsband leek voldoende voor hem om te beseffen dat ze er niet bij was.
En nu zijn we ruim een week verder. En helaas is mijn gevoel wel juist. Ondanks dat de kittens voor afleiding zorgen, en wij zelf niet meer (telkens) in tranen zijn of vervallen in praten over Jol en onze routine hebben opgepakt zien we gewoon aan Aki dat hij Jol's aanwezigheid mist, zeker in huis.
Ik vind het moeilijk om te zien. Telkens die timide uitdrukking, vragende ogen. Natvoer gaat er gelukkig wel in, de brokken laat hij staan en de koekjes smaken hem ook niet meer.
Was er al een beetje bang voor. Het is emotioneel gezien een behoorlijk gevoelige hond (reageert echt sterk op gevoelens van mensen (pijn, verdriet maar ook dus duidelijk in uiten van zijn eigen gesteldheid) . En dat is zeker geen negatief iets, alleen wel iets om niet te negeren.
Moeilijk hoor. Maak me nu best zorgen
