Het HondenForum

Met Beau moest ik de eerste tijd wel echt omschakelen, ik was opgegroeid met leuke, makkelijke hondjes die alles best vonden. Beau vond dat niet. We hebben wel gedacht aan weer herplaatsen toen hij in de eerste weken mijn beide ouders had gebeten en ook dreigde dat opnieuw te doen. Achteraf was het enorm onze fout en ben ik vooral zo dankbaar dat ik een geweldige leermeester aan hem heb gehad. Elk jaar gingen we beter samen en ik kon na een paar jaar lezen en schrijven met hem. Niet mijn type hond, maar tegelijkertijd de meest geweldige hond die ik me kon bedenken. Zonder hem was ik niet geweest waar ik nu ben, in mijn leven. Ooit heb ik gedacht dat ik hem nooit meer van de lijn zou laten en een paar jaar later ging hij overal los mee naar toe zonder een misstap te zetten. Ik mis hem.

neusfluiten

Cleva schreef:

dagmar88 schreef:

Gollum schreef:neusfluiten

Oh man, verschrikkelijk. Fnieeee! Daar word ik echt kwaad van.

Ik ook maar het is wel een opvoedfout.
Dat moet je jezelf maar kwalijk nemen.
Je geeft je hond toch helemaal geen kans om zo uitgebreid te gaan zitten lijden?

Een pantoffel voor je harses kun je krijgen. Zonder oogcontact.
In stilte, Eline Vere!

Het zat er al diep in geworteld

Cleva schreef:

dagmar88 schreef:

Gollum schreef:neusfluiten

Oh man, verschrikkelijk. Fnieeee! Daar word ik echt kwaad van.

Ik ook maar het is wel een opvoedfout.
Dat moet je jezelf maar kwalijk nemen.
Je geeft je hond toch helemaal geen kans om zo uitgebreid te gaan zitten lijden?

Een pantoffel voor je harses kun je krijgen. Zonder oogcontact.
In stilte, Eline Vere!

Man, ik heb de hele bank wel eens omgeflikkerd als ze weer eens bezig was
Ik zal gerust wat verkeerd gedaan hebben hoor, daar niet van. Het is me nooit gelukt het af te leren iig.

Ik heb mij in mijn lot geschikt. En dan vol frustratie staan afwassen

dagmar88 schreef:Ik heb mij in mijn lot geschikt. En dan vol frustratie staan afwassen

hahahaha met veel gegodver

Hij deed sowieso niet zo blij.
Jaap en Zus maken ook wel zeurgeluiden, terwijl ze met hun oren in de nek rondkruipen om zich in te slijmen.
Daar kan ik wel mee lachen. Doen ze altijd als er stoofvlees op staat en dan krijgen ze best wel eens wat.
Of een nee en dan is het ook goed.
Ik snap nooit zo dat een hond consequent een irritant geluid blijft maken als daar nooit de gewenste reactie op volgt.
Ga een ander lopen dwingen.

dagmar88 schreef:Ik heb mij in mijn lot geschikt. En dan vol frustratie staan afwassen

Ik schoot nog weleens uit mijn slof of deed net op tijd oordoppen in. Het was een nerveuze lummel maar met mij kon hij wel zijn rust (en structuur) vinden en had ik het er zo goed als uit (of hij stopte als ik er wat van zei), echter zodra/zolang man in huis was was het bal. Ik had man eruit kunnen zetten maar dat vond ik ook weer zo wat .

Javierrrr schreef:Jazeker, een xlab. Een ontzettende lieverd, die alles en iedereen altijd omarmde. In principe een hele leuke
sociale hond dus, maar ik vond haar eigenlijk een 'delletje'. Ietwat onbenullig, van haar onverwoestbare optimisme werd ik wel eens moe. En als baas zijnde was ik volstrekt inwisselbaar, volgens haar. Ik heb haar 14 jaar gehad, al die tijd kerngezond, tot ze een miltbloeding kreeg.
Eigenlijk een vlekkeloze hond, maar voor mij net iets te weinig uitdaging, daarom was ze in mijn beleving iets minder leuk.

Haha, da's precies Pien. Die kan ik morgen aan de buurman geven en ze zou geen seconde meer omkijken Ergens ben ik wel blij dat ze al 13 is en dat ik haar niet van pup af aan heb. Dat zou ik namelijk geen 13 jaar trekken, dat blöde kopje. Het is ook totaal mijn ras niet. Maar het is een ontzéttend lief joekel en ze loopt me geen seconde in de weg dus ik vind haar leuk.

Neusfluiten. Sofi. Gelukkig is het geen teergevoelig typetje want ik heb haar al zó vaak afgekafferd. TYF OP! HOU GÓDVERDOMME JE BÉK NOU EENS! JE ZÍET TOCH DAT IK DIE BAK VUL EN SNELLER KÁN HET NÍET!
Dan duikt ze even weg om dan weer op te komen draven. Of het een optie is dat ik toch wat meer opschiet, want ze heeft gerommel in de trommel

Gelukkig nooit een echt niet-leuke hond. Wel in beide nesten een pup waarvan ik vrij zeker wist dat die niet zou blijven Ze zitten allebei nu perfect op hun plek en het zijn leuke, probleemloze honden hoor. Maar met mij was het echt geen match. De ene omdat er gewoon niet zo veel in zat. Ze wilde knuffelen en geaaid worden, elk moment van de dag. Apporteren is totaal onnodig, in die tijd kun je ook aangehaald worden dus waarom zou je dan verder dan 30cm bij de baas vandaan gaan? En in het tweede nest zat een beetje het tegenovergestelde. Wel drive, maar ook erg dwingend. Die begon al heel jong al te zeuren als er iets niet klopte. Te warm, te koud, mandje niet zacht genoeg, honger, dorst, whatever. Als je er één hoorde was zij het, en ik heb daar heel weinig geduld mee. Terwijl ik weet dat dat gedrag juist erger wordt als je je geduld verliest Maar tussen weten en kunnen..

Dat is het denk ik ook wel met Bizzy. Dat is echt mijn makkelijkste en moeilijkste hond tegelijk en ik heb momenten waarop ik haar niet leuk vindt, maar gelukkig overwegend momenten waarop ze fantastisch is. Maar ze is enorm gevoelig en reageert sterk op stemmingen. Zowel op die van mij als van mensen om haar heen. Als ik een slechte dag heb is ze dus schijtirritant (inclusief neusfluiten), impulsief en druk. En als ze iets heel leuk vindt ook trouwens, ze kan ieders blijdschap overstemmen. Zodra ze in de auto door heeft dat we naar een wandelgebied rijden begint ze te zingen, soms met zulke uithalen dat je een pieptoon in je oren hebt Ik kan daar lang niet altijd tegen, maar er staat tegenover dat ze ook by far mijn meest vrolijke hond had, alles kan leren want súpergemotiveerd, altijd alert en ze maakt altijd contact

dagmar88 schreef:Ik heb mij in mijn lot geschikt. En dan vol frustratie staan afwassen

Ik heb vorig week een mini-micro-kleinkees te logeren (<1 kg) gehad. Zwarte bolletje pluis met glimmende ogen, goed gevoel voor gezelligheid en nergens bang voor. Loulou was binnen 1 nacht lesbisch geworden en ik snapte de hype na een half uur ook wel. Ze sliep zonder morren naast mijn hoofd. Ik mis haar de hele tijd.

Grappig dat veel mensen een hond die zijn eigen gang gaat als minder leuk ervaren.
Kan me helemaal voorstellen dat als je een hond met fatsoenlijke will to please bent gewend en dan ineens een hond als Xavi hebt... dat dat niet zo lekker gaat nee.

Xavi is mijn eerste hond en kan hem eigenlijk alleen vergelijken met oppashonden en de honden van mijn tante, waar ik vroeger elke week was.
Zij hadden een bouvier, Nelly.. ach wat hield ik van die hond.
Ze vrat iedereen op behalve de familie en mij. We gingen altijd met haar op pad, de weilanden in.. ze bleef altijd trouw bij me in de buurt, super knuffelig en een slimme vrolijke meid.
Xavi is echt bijzonder veel op hemzelf gericht. Dat zorgt voor een heel eigen karakter waar ik vreselijk lol om heb en wat heel mooi is om te zien.. want hij is best heel slim. Maar je kunt er niks samen mee doen
Hij ziet het hele nut er niet van in. Hij kán het wel hoor (qua hersencapaciteit). Maar mijn god, het is net trekken aan een dood paard.
Ik wilde graag sport doen of in ieder geval iets op een hondenschool. Xavi vindt er geen zak aan, doet liefst zijn eigen ding.
En dat is in alles zo in het dagelijks leven. Hij ligt wel graag tegen me aan en als ik op visite ben met hem wil hij altijd alleen maar op schoot zitten bij mij.
Hij is erg van de gewoontes en dezelfde dagelijkse dingen.. snel uit zn hum als iets anders is en dan trekt hij erg naar mij.

Xavi is niet mijn droomhond in alle opzichten, ik heb er een tijdje geleden ook erg mee in mijn maag gezeten.
Maar ik hou vreselijk veel van dat beest, in veel opzichten de perfecte huishond.
Maar hierna komt wel een ander ras.
Wat, dat weet ik niet.
Een meegaande hond zonder eigen karakter die met iedereen meegaat en alles maar leuk vindt lijkt mij dus ook niks.
Gepiep en gefluit en gekef kan ik al helemáál niks mee.
Of een hond die steeds een opdracht nodig heeft, onrustig is als je eens een dag niks doet, altijd paraat staat.

Crescent schreef:

dagmar88 schreef:Ik heb mij in mijn lot geschikt. En dan vol frustratie staan afwassen

Ik heb vorig week een mini-micro-kleinkees te logeren (<1 kg) gehad. Zwarte bolletje pluis met glimmende ogen, goed gevoel voor gezelligheid en nergens bang voor. Loulou was binnen 1 nacht lesbisch geworden en ik snapte de hype na een half uur ook wel. Ze sliep zonder morren naast mijn hoofd. Ik mis haar de hele tijd.

Oh ja, maar dat is verleden tijd hoor. Die neusfluit mis ik niet

Een goed keesje is verschrikkelijk lollig. Iedere ochtend staat Sjaak boven m'n hoofd te kwispelen met dat guitige krulstaartje.
Dan moet er even gestoeid worden en op bed geapporteerd Hij maakt driehonderd bewegingen per minuut en uit alles blijkt plezier.

Maeve schreef:Gelukkig nooit een echt niet-leuke hond.

(...) Bizzy. Dat is echt mijn makkelijkste en moeilijkste hond tegelijk en ik heb momenten waarop ik haar niet leuk vindt, maar gelukkig overwegend momenten waarop ze fantastisch is. Maar ze is enorm gevoelig en reageert sterk op stemmingen. Zowel op die van mij als van mensen om haar heen. Als ik een slechte dag heb is ze dus schijtirritant (inclusief neusfluiten), impulsief en druk. En als ze iets heel leuk vindt ook trouwens, ze kan ieders blijdschap overstemmen. Zodra ze in de auto door heeft dat we naar een wandelgebied rijden begint ze te zingen, soms met zulke uithalen dat je een pieptoon in je oren hebt Ik kan daar lang niet altijd tegen, maar er staat tegenover dat ze ook by far mijn meest vrolijke hond had, alles kan leren want súpergemotiveerd, altijd alert en ze maakt altijd contact

Ik heb natuurlijk maar twee honden, dus een beetje raar om die vergelijking te maken misschien, maar zoiets heb ik met Jip ook denk ik. Jip is hartstikke lief en braaf, maar oh zo gevoelig. Hij wil heel graag samen met mij op pad en dingen ondernemen, maar tegelijkertijd kan hij zo snel overprikkeld en gefrustreerd raken. Hij wil graag nieuwe dingen leren, maar ik moet echt goed van te voren een plan bedenken, want ik kan niet zomaar wat proberen. Dan snapt hij mij niet en dan schiet hij in de stress. Ik moet voldoende met hem doen, want anders verveelt hij zich en wordt hij onrustig. Maar ik moet niet teveel met hem doen, want dan wordt het een hele vervelende hond. Ik moet altijd zoeken naar de juiste balans en hij werkt mij daarmee wel eens op de zenuwen.

Abel heeft ook z'n dingetjes, maar daar kan ik persoonlijk veel beter mee omgaan. Abel zeurt nooit bijvoorbeeld. Abel kan zichzelf prima vermaken, maar hij pakt ook uit zichzelf voldoende rust. Wat is dat heerlijk zeg, haha! Maar Abel heeft weer niet zo de behoefte om samen met mij iets te doen. Hij is wel trainbaar, maar hij trekt liever zijn eigen plan. Ik vind dat prima, maar mijn vriend bijvoorbeeld vindt het niets aan om met Abel te wandelen. Hij heeft veel meer geduld met Jip dan met Abel en bij mij is dat andersom. Met beide honden ben ik hartstikke gelukkig en Jip valt niet in de categorie van niet-leuke hond, maar er zijn momenten....

dagmar88 schreef:

Ptje schreef: Ze is niet lang gebleven omdat ze vrij plotseling is overleden.

Zeg nou maar eerlijk, je hebt d'r doodgekeken.

Nee ben met mijn dikke kont bovenop gaan zitten, ik hoorde fiep en toen was ze plat

Cleva schreef:

Javierrrr schreef:En als baas zijnde was ik volstrekt inwisselbaar, volgens haar.

Kennelijk ben ik een heel contactbehoeftig figuur want dat vind ik echt zo'n nare eigenschap.
Ik ken zulke honden en hoewel het voor de hond zelf denk ik wel prettig voelt vind ik het echt niet leuk als honden schijt aan me krijgen als ze denken dat ze een nieuwe baas gevonden hebben, "Hij hep meer koek. Doedoei!"

dat trek ik ook niet.

willem is echt een sloerie met andere mensen. maar houdt mij stiekem strák in de gaten en al heeft het slachtoffer van het moment een rookworst vast, als vrouwtje opstaat vertrekt willem ook. zonder uitzondering. en ik vind dat fijn!

Haha, o, mijn honden drijven mij allemaal wel eens tot waanzin hoor Taartje als ze weer eens in de verte verdween en compleet in haar eigen wereld zat, Amy als ze in jachtmodus is, Amoz als hij zijn sirene aanzet als hij buiten een kat ziet, Mila als ze zich als een chagrijnige heks gedraagt... Maar ik vind ze er geen seconde minder leuk of fantastisch om, het hoort bij ze en het maakt ze ook tot wie ze zijn. Zij kunnen mij vast ook wel eens achter het behang plakken
Bij een hond waarmee ik niet zo'n klik heb, zou ik sommige van deze dingen misschien onoverkomelijk vinden, maar er staat bij hen zo veel leuks tegenover dat het niet echt uitmaakt.

natalie schreef:

Maeve schreef:Gelukkig nooit een echt niet-leuke hond.

(...) Bizzy. Dat is echt mijn makkelijkste en moeilijkste hond tegelijk en ik heb momenten waarop ik haar niet leuk vindt, maar gelukkig overwegend momenten waarop ze fantastisch is. Maar ze is enorm gevoelig en reageert sterk op stemmingen. Zowel op die van mij als van mensen om haar heen. Als ik een slechte dag heb is ze dus schijtirritant (inclusief neusfluiten), impulsief en druk. En als ze iets heel leuk vindt ook trouwens, ze kan ieders blijdschap overstemmen. Zodra ze in de auto door heeft dat we naar een wandelgebied rijden begint ze te zingen, soms met zulke uithalen dat je een pieptoon in je oren hebt Ik kan daar lang niet altijd tegen, maar er staat tegenover dat ze ook by far mijn meest vrolijke hond had, alles kan leren want súpergemotiveerd, altijd alert en ze maakt altijd contact

Ik heb natuurlijk maar twee honden, dus een beetje raar om die vergelijking te maken misschien, maar zoiets heb ik met Jip ook denk ik. Jip is hartstikke lief en braaf, maar oh zo gevoelig. Hij wil heel graag samen met mij op pad en dingen ondernemen, maar tegelijkertijd kan hij zo snel overprikkeld en gefrustreerd raken. Hij wil graag nieuwe dingen leren, maar ik moet echt goed van te voren een plan bedenken, want ik kan niet zomaar wat proberen. Dan snapt hij mij niet en dan schiet hij in de stress. Ik moet voldoende met hem doen, want anders verveelt hij zich en wordt hij onrustig. Maar ik moet niet teveel met hem doen, want dan wordt het een hele vervelende hond. Ik moet altijd zoeken naar de juiste balans en hij werkt mij daarmee wel eens op de zenuwen.

Abel heeft ook z'n dingetjes, maar daar kan ik persoonlijk veel beter mee omgaan. Abel zeurt nooit bijvoorbeeld. Abel kan zichzelf prima vermaken, maar hij pakt ook uit zichzelf voldoende rust. Wat is dat heerlijk zeg, haha! Maar Abel heeft weer niet zo de behoefte om samen met mij iets te doen. Hij is wel trainbaar, maar hij trekt liever zijn eigen plan. Ik vind dat prima, maar mijn vriend bijvoorbeeld vindt het niets aan om met Abel te wandelen. Hij heeft veel meer geduld met Jip dan met Abel en bij mij is dat andersom. Met beide honden ben ik hartstikke gelukkig en Jip valt niet in de categorie van niet-leuke hond, maar er zijn momenten....

Hij klinkt wel precies zo ja En ik kan Biz ook echt niet meer missen hoor. Ik heb me toch in de stress gezeten toen haar bevalling niet leek te vlotten, ik wilde haar écht niet het risico van een keizersnede aandoen en ze moet wel gewoon minstens 20 worden. Maar ik denk dat de gemiddelde hondeneigenaar beter zou kunnen omgaan met haar eigenaardige trekjes dan ik dat doe. Eigenlijk moet je er gewoon op antwoorden met rust, maar wij gaan nogal op in elkaars emotie Zowel de blijdschap als het ongeduld

Segno is daar anders in en dat is voor mij persoonlijk makkelijker. Die kan op momenten dat ik het overzicht kwijt ben gewoon rustig naast me zitten en heeft dan alles onder controle. Ik heb een filmpje van Bizzy en mij tijdens een jachtproef, die was echt heel typisch. De keurmeester stond achter ons en gaf een handgebaar aan de helper die voor ons stond om de oefening te starten. En als hij dat doet kijken zowel Biz als ik achterom - afleiding! Resultaat: geen van beide de valplek van de dummy gemarkeerd..Het is verdomde onhandig maar het heeft ook wel weer z'n charme

Mijn eerste hond was Finn, kwam met 4 jaar bij me en hij luisterde echt enorm goed. Commando's waren hem heel goed bijgebracht door een ander en ik borduurde daar op verder ook met handgebaren. Hij wilde gewoon zo graag met je werken en met je bezig zijn.
En als ik er niet bij was en een bekende nam hem mee, was dat idem, hij lette gewoon erg op de persoon waar hij mee liep.
Toen volwassen Bluf erbij kwam heb ik enorm moeten wennen en moeten schakelen.
Zij was totaal het tegenovergestelde, en ik raakte er behoorlijk van in de war
Toen heb ik best momenten gehad dat ik me af heb gevraagd of ze wel bij mij paste en of ze niet bij een leuk gezin met kinderen beter op haar plek zou zijn.
Het was niet eens dat ze niet-leuk was, maar ik vond haar gedrag niet leuk, en soms het idee hebben dat ik haar totaal niet kon bereiken. Ze kon er in het donker ook gewoon vandoor gaan bijvoorbeeld, om een kwartier later met nog net niet een grijns achter mij en Finn te staan "jullie waren niet weg, dat wist ik wel en ik vind jullie toch wel hoor ". (1x gebeurd omdat ik dat gewoonweg niet had verwacht dat ze de kuierlatten zou nemen, daarna bleef ze bij twijfel lekker aan de lijn )
Ook daar leer je van, en uiteindelijk is het tussen haar en mij wel goed gekomen, puur omdat we elkaar wat meer gingen begrijpen. Zij ietsjes beter ging luisteren, en ik soms dingen maar even liet gaan omdat ze gewoonweg vrij impulsief was en bij onschuldige dingen liet ik het haar zelf maar ondervinden hoe dom bezig ze soms was
Haar onbevangenheid en zeker haar altijd vrolijke en grappige karakter ben ik echt gaan waarderen, en ik denk daar nu toch met een glimlach aan terug.

Toen ik Zorro had dacht ik dat ik nooit zoveel van een andere hond kon houden en toen kwam Dalí

Dalí is slim, grappig, atletisch en gehoorzaam. Hij wil altijd wel mee fietsen of wandelen of hardlopen en vindt het leuk om nieuwe dingen te leren. Ik vind hem supermooi om te zien en met dat schrale lijfje van hem is hij perfect wendbaar, snel, en functioneel. Echt een droomhondje.

Het is ook een enorme angsthaas maar dat vind ik niet erg.

Het grote nadeel van Dalí is alleen dat hij ook angstagressie laat zien. Naar honden, naar mensen. En dat is soms moeilijk te managen. Omdat situaties anders lopen dan je verwacht of omdat hij opeens zich dodelijk bedreigd voelt door iets wat eigenlijk niet te voorspellen is. En dan gaat hij van nul naar honderd. Verstijven, grote pupillen en binnen diezelfde seconde kan hij bijten. Ik ken hem door en door en kan van bijna alles wel inschatten hoe hij zal reageren maar dan komt hij toch opeens weer onverwacht uit de hoek.

Ik ben gek op Dalí, ik word zo vrolijk van hem, maar soms baal ik ook gewoon even enorm van hem en dan is hij echt even geen leuke hond.

En wat ben ik dan blij met Lucca. Ze is wat minder slim, ze is wat minder mooi, ze is veel minder functioneel gebouwd en ze is wat minder sportief. Allemaal dingen die ik dacht heel belangrijk te vinden in een hond. Maar ze wil het zo graag goed doen en is altijd blij en vrolijk en vertrouwt er altijd op dat zij en ik samen alles wel oplossen. Als ze het even niet weet kijkt ze naar mij en als ze het wel weet kijkt ze ook naar mij zodat we het samen kunnen doen.

Ik hoef geen Dalí meer. Ik wil geen agressie meer in mijn honden. Ik vind daar helemaal niks aan. Maar het is mooi wel een enig leuk hondje waar ik heel vaak de grootste lol mee heb.

[quote="Sandra&co"]

Haha, da's precies Pien. Die kan ik morgen aan de buurman geven en ze zou geen seconde meer omkijken Ergens ben ik wel blij dat ze al 13 is en dat ik haar niet van pup af aan heb. Dat zou ik namelijk geen 13 jaar trekken, dat blöde kopje. Het is ook totaal mijn ras niet. Maar het is een ontzéttend lief joekel en ze loopt me geen seconde in de weg/quote]

Ja, dat idee had ik ook bij jouw Pien, precies mijn Sanne. En bij Sanne ben ik er zo ingetuind ) Ze werd als zwervende (cq gedumpte) pup op vrijdagavond binnengebracht door de autodienst van de dierenambulance waar ik destijds, zo een 30 jaar geleden, vrijwilligerswerk deed. Ik had weekend -panddienst en dit betekende dat ik zo'n 60 uur met haar doorbracht alvorens ze naar het asiel getransporteerd kon worden. Met al haar charmes had ze me dusdanig ingepakt dat ritje asiel overbodig werd. En toen ik met haar thuiskwam en mijn ( behoorlijk kieskeurige) DSD als een blok voor haar viel, was het zaakje beklonken.
Het zijn zulke handige typetjes, iedereen om de vinger kunnen winden. Maar een beetje oppervlakkig, een diepe verbintenis is nou ook weer niet de bedoeling

Hylos schreef:Grappig dat veel mensen een hond die zijn eigen gang gaat als minder leuk ervaren.
Kan me helemaal voorstellen dat als je een hond met fatsoenlijke will to please bent gewend en dan ineens een hond als Xavi hebt... dat dat niet zo lekker gaat nee.

Xavi is mijn eerste hond en kan hem eigenlijk alleen vergelijken met oppashonden en de honden van mijn tante, waar ik vroeger elke week was.
Zij hadden een bouvier, Nelly.. ach wat hield ik van die hond.
Ze vrat iedereen op behalve de familie en mij. We gingen altijd met haar op pad, de weilanden in.. ze bleef altijd trouw bij me in de buurt, super knuffelig en een slimme vrolijke meid.
Xavi is echt bijzonder veel op hemzelf gericht. Dat zorgt voor een heel eigen karakter waar ik vreselijk lol om heb en wat heel mooi is om te zien.. want hij is best heel slim. Maar je kunt er niks samen mee doen
Hij ziet het hele nut er niet van in. Hij kán het wel hoor (qua hersencapaciteit). Maar mijn god, het is net trekken aan een dood paard.
Ik wilde graag sport doen of in ieder geval iets op een hondenschool. Xavi vindt er geen zak aan, doet liefst zijn eigen ding.
En dat is in alles zo in het dagelijks leven. Hij ligt wel graag tegen me aan en als ik op visite ben met hem wil hij altijd alleen maar op schoot zitten bij mij.
Hij is erg van de gewoontes en dezelfde dagelijkse dingen.. snel uit zn hum als iets anders is en dan trekt hij erg naar mij.

Xavi is niet mijn droomhond in alle opzichten, ik heb er een tijdje geleden ook erg mee in mijn maag gezeten.
Maar ik hou vreselijk veel van dat beest, in veel opzichten de perfecte huishond.
Maar hierna komt wel een ander ras.
Wat, dat weet ik niet.
Een meegaande hond zonder eigen karakter die met iedereen meegaat en alles maar leuk vindt lijkt mij dus ook niks.
Gepiep en gefluit en gekef kan ik al helemáál niks mee.
Of een hond die steeds een opdracht nodig heeft, onrustig is als je eens een dag niks doet, altijd paraat staat.

Een Uma

Manu zit heel diep in mijn hart, die hond raakt me. Ik kan dat niet eens in woorden uitleggen. Uma is lief en leuk, ik ben stapelgek op haar maar het is niet zoals met Manu. En toch zou ik niet snel weer een hond als hem nemen en een Uma wel.
Ik ga graag voor gemak
Er zal ook nooit meer één zoals Manu zijn: mijn eerste hond, zoveel zelfreflectie en kennis opdoen. Bij een Uma hoeft dat niet, zij is echt gezelschap, Manu is een project geweest. Ik moet nog steeds bij hem op scherp staan, altijd. Uma is supermakkelijk en gewoon een ontzettend lief en zachtaardig hondje.

Cody vond ik ook fantastisch, echt een heel leuke hond. Blanche, de opvanger, was ook heel leuk maar trok mij verder niet zo als eigen hond. Die had ik dan ook slechts drie weken in huis. Uma trok mij overigens ook niet zo als eigen hond. Zij en Manu hadden wel allang besloten dat ze zou blijven. Het is echt een geweldig leuk stel samen en ik ben er nog steeds zo blij mee. Zelfs als ik vloekend naar de auto stamp, alleen, terwijl ik twee honden bij me hoor te hebben. Ze zijn echt heel blij met elkaar en ze hebben zo'n hechte band. Ik vind het elke dag nog genieten en wat mij betreft gaan de jaren veel te snel voorbij.

Ik heb weleens een opvanger gehad waar ik echt niets mee had , en waar ik ook reuze blij van werd toen die een eigen baas kreeg.
Orson vond ik trouwens in het begin ook geen fijne hond , moest zo wennen aan dat hele zwart witte, eigen en niet eigen en het enorme verschil in omgaan van die twee.
Maar toen ik er eenmaal aan gewend was toen was het één van de fijnste honden ooit.

Met onze huidige honden ben ik echt heel blij mee.
Ze vullen elkaar perfect aan en ze zijn ook echt leuk samen.
Jimi heeft daarin ook zijn plek gevonden en daar geniet ik van.

Ik vind het fijn dat mijn honden wat waaks zijn maar als het puntje bij het paaltje komt heb ik niks aan ze denk ik, en een echte waakhond zou me ook niet zo passen. Ik heb uiteindelijk toch veel vaker bezoek dan inbrekers en de ene keer dat hier opeens alle hekken raar open stonden (was iemand aan het verkennen geweest) was juist toen ik met de honden op pad was.

Ik heb dus een alarmsysteem gekocht in plaats van een Mechelaar want de spullen zijn tot daar aan toe maar het idee dat iemand hier in zou breken en de honden zou bezeren of wegjagen gaf me hartkloppingen

Ik voel me wel beter nu ik heb gelezen dat zoveel mensen neusfluiten irritant vinden

Cleva schreef:

Lothian schreef:Ik wil geen agressie meer in mijn honden. Ik vind daar helemaal niks aan.

Eigenlijk vind ik agressie leuk en mooi.
Ik twijfel nog steeds over een echte waakhond die er nog niet over nadenkt om iets te pikken.

Ik zou het nooit uitzoeken, maar ik vind het waakse van Naap heel fijn. Hij waarschuwt duidelijk en hij is heel indrukwekkend.
Geen blaf maar een kwade oerbrul. 's Nachts wil hij nog wel opgepompt tussen mij en in zijn ogen rare mannen in staan, terwijl hij ze strak aankijkt.
Je komt niet in huis en tuin en niet aan de vrouw.
Toen ik hier net woonde heeft hij mannen die aan scouten waren weggejaagd. En nog steeds is de achterdeur nooit op slot.
Stipt om 7 uur laat hij zichzelf naar buiten om te plassen Als ik dan m'n bed uit kom is het lekker fris gelucht en liggen ze op de bank te slapen.

Manuma schreef:
Manu zit heel diep in mijn hart, die hond raakt me. Ik kan dat niet eens in woorden uitleggen. Uma is lief en leuk, ik ben stapelgek op haar maar het is niet zoals met Manu. En toch zou ik niet snel weer een hond als hem nemen en een Uma wel.
Ik ga graag voor gemak
Er zal ook nooit meer één zoals Manu zijn: mijn eerste hond, zoveel zelfreflectie en kennis opdoen. Bij een Uma hoeft dat niet, zij is echt gezelschap, Manu is een project geweest. Ik moet nog steeds bij hem op scherp staan, altijd. Uma is supermakkelijk en gewoon een ontzettend lief en zachtaardig hondje.

Dit klinkt echt als onze Jurek en Jelka samen. Jurek had aandacht voor twee nodig en Jelka totaal niet. Die was er gewoon altijd, vrat geen rottigheid uit en was heel lief en braaf en altijd bij me in de buurt en fijn gezelschap voor de andere honden, want later kwam Samica er ook nog bij.
Ze zijn binnen zeven weken na elkaar overleden en ondanks dat ik veel meer met Jurek had en bezig was, mis ik haar veel erger. Zelfs nu nog, ruim 5 jaar later. Als ze morgen in 5-voud voor m'n deur zou staan, dan zou ik ze alle vijf in huis nemen.

Nu hebben we Pepe erbij. Een hond met niet-leuke karaktertrekken. Is snel overprikkeld, heeft een kort lontje, heeft ons een paar keer gebeten en kan niet loslopen omdat hij zelfs achter een zwerm overvliegende ganzen aan zou rennen en al het andere waar beweging in zit.
Toch heeft hij ook wel leuke eigenschappen en die winnen het tot nu toe.

Ik heb nog nooit een hond horen neusfluiten?

Nanna schreef:

Gollum schreef:Ik voel me wel beter nu ik heb gelezen dat zoveel mensen neusfluiten irritant vinden

Ze doen het hier niet. Hoeven ze ook niet te proberen ook want ik gooi ze zo mijn beker koffie naar hun kop.

Ja maar jij kunt zelfs koeien aan

twinkeltje schreef:Ik heb nog nooit een hond horen neusfluiten?

Het is een soort janken met de bek dicht, waarbij ze uitademen door hun neus. Het klinkt een beetje zoals Dagmar zei; Fnieeeeee en dan heel hoog

Jion schreef:

twinkeltje schreef:Ik heb nog nooit een hond horen neusfluiten?

Ik ook niet en wil nou wel eens weten hoe dat klinkt en waarom het zo irritant is.

Kan iemand het eens filmen?

Kailen doet het een beetje (tenminste, als dat geluid het neusfluiten is wat wordt bedoeld ) maar ik vind het niet irritant. Hij is een lieve bescheiden hond en dit is dan zijn manier om bv aan te geven dat we te lang op de bank zitten en dat het tijd is voor actie. Zo'n zacht protestje, ik vind het schattig Het hoort echt bij hem.