Het HondenForum

S@ndr@ schreef:echt is dat zo eng dan, iemand die dood is .. tenzij het in verre staat van ontbinding is .. maar anders.. je belt gewoon het alarm nummer en zij handelen het af.. een dode doet niets, zegt niets.. ligt daar maar en behalve bellen hoeft je verder niets volgens mij, of ben ik nu te nuchter

Ik zóu het wel eng vinden. En ontzettend zielig. Op mij zou zoiets enorme indruk maken.

Nou dat het indruk maakt kan ik me heel goed voorstellen hoor Wiel. Ook als het een vreemde van je is die je vindt, zoiets heeft toch impact.

S@ndr@ schreef:echt is dat zo eng dan, iemand die dood is .. tenzij het in verre staat van ontbinding is .. maar anders.. je belt gewoon het alarm nummer en zij handelen het af.. een dode doet niets, zegt niets.. ligt daar maar en behalve bellen hoeft je verder niets volgens mij, of ben ik nu te nuchter

Dat ligt eraan.
Mijn zoon is kort geleden na een verontrustend telefoontje van iemand over iemand die ergens waar verwacht niet was komen opdagen gaan kijken en heeft die persoon dood aangetroffen.
Goed dat was een bekende van hem dus dat heeft meer impact maar hij was helemaal van de kaart.

Hij handelde ook en belde 112 , die hem overigens toen verzochten het bsn van die persoon te geven, en toen mijn zoon dat niet kon geven logischerwijs werd hem verzocht die even op te zoeken daar in huis terwijl er een dode lag.
Mijn zoon sputterde tegen want het voelde ook niet goed voor hem te snuffelen tussen de papieren van de overledene maar toen werd hij daartoe gesommeerd en in de wacht gezet .

Elf minuten heeft dat hele grapje geduurd, en natuurlijk vond hij niets ,hij heeft ook niet echt gezocht hij was te overstuur.
Het waren de elfste lange minuten uit zijn leven gaf hij aan toen ik er , nadat hij mij op de hoogte had gebracht en verzocht naar hem toe te komen, aankwam.
Ik heb mijn zoon in jaren niet zo zien huilen als toen ik daar arriveerde .
Hij is er heel lang heel naar onder geweest en verdrietig.

Lijkt me een hele vreemde ervaring.. hoop het ook nooit mee temaken.

Tineke ik mag hopen dat jouw zoon toch even nagaat of dat überhaupt wel protocol is dat hij in zulke situatie moet snuffelen in een huis waar nog niet eens zeker is wat er is gebeurd? en er melding van maakt? Of ik kijk teveel CSI maar is het doorgeven en maken dat je uit die ruimte komt en de politie moet het verder oppakken.

Voor de nabestaanden wel "fijn" als iemand gevonden wordt zodat ze niet nog langer in onzekerheid moeten zitten. En slachtofferhulp idd inschakelen mocht het nodig zijn.

S@ndr@ schreef:echt is dat zo eng dan, iemand die dood is .. tenzij het in verre staat van ontbinding is .. maar anders.. je belt gewoon het alarm nummer en zij handelen het af.. een dode doet niets, zegt niets.. ligt daar maar en behalve bellen hoeft je verder niets volgens mij, of ben ik nu te nuchter

Dan ben ik ook te nuchter. Haha.

Tineke schreef:

S@ndr@ schreef:echt is dat zo eng dan, iemand die dood is .. tenzij het in verre staat van ontbinding is .. maar anders.. je belt gewoon het alarm nummer en zij handelen het af.. een dode doet niets, zegt niets.. ligt daar maar en behalve bellen hoeft je verder niets volgens mij, of ben ik nu te nuchter

Dat ligt eraan.
Mijn zoon is kort geleden na een verontrustend telefoontje van iemand over iemand die ergens waar verwacht niet was komen opdagen gaan kijken en heeft die persoon dood aangetroffen.
Goed dat was een bekende van hem dus dat heeft meer impact maar hij was helemaal van de kaart.

Hij handelde ook en belde 112 , die hem overigens toen verzochten het bsn van die persoon te geven, en toen mijn zoon dat niet kon geven logischerwijs werd hem verzocht die even op te zoeken daar in huis terwijl er een dode lag.
Mijn zoon sputterde tegen want het voelde ook niet goed voor hem te snuffelen tussen de papieren van de overledene maar toen werd hij daartoe gesommeerd en in de wacht gezet .

Elf minuten heeft dat hele grapje geduurd, en natuurlijk vond hij niets ,hij heeft ook niet echt gezocht hij was te overstuur.
Het waren de elfste lange minuten uit zijn leven gaf hij aan toen ik er , nadat hij mij op de hoogte had gebracht en verzocht naar hem toe te komen, aankwam.
Ik heb mijn zoon in jaren niet zo zien huilen als toen ik daar arriveerde .
Hij is er heel lang heel naar onder geweest en verdrietig.

Dat is wel iets anders dan een onbekend iemand in het bos vinden, ik had ook niet gaan snuffelen in dat huis, had gezegd stuur maar iemand om door de post te snuffelen.
Ik had mooi naar buiten gegaan na het bellen. Dadelijk vinden ze mijn vingerafdrukken en krijg ik de schuld van de dood van die persoon.
Ik kijk vast ook teveel CSI.

gonnie schreef:

S@ndr@ schreef:echt is dat zo eng dan, iemand die dood is .. tenzij het in verre staat van ontbinding is .. maar anders.. je belt gewoon het alarm nummer en zij handelen het af.. een dode doet niets, zegt niets.. ligt daar maar en behalve bellen hoeft je verder niets volgens mij, of ben ik nu te nuchter

Dan ben ik ook te nuchter. Haha.

Ja schijnt niet te mogen of zo.. maar er zijn wel meer dingen die ik niet verwacht op dag basis.. en dan even knipperen handelen en weer door.. maar dat is echt meer zoals we dus in elkaar zitten, ik snap dat er dus mensen zijn die van het padje af zijn dan, geeft ook niet...
we hebben het hier wel gehad dat er mensen verdronken in het IJsselmeer dat ik zoiets had van straks vind mijn hond nog een horloge waar nog een mens in zit ahum,, tja mensen gaan nu eenmaal ook dood, gekozen, door misdrijf, door ziekte of ongeluk. ik heb wel eens het idee dat we er een beetje van vervreemd zijn .. en ja je komt het gelukkig niet dagelijks tegen

Nuchter of niet, hier zal ik ook wel even van schrikken.

Zo'n ervaring krijg je niet dagelijks toegediend.
Idd, als je er moeite mee krijgt hulp vragen, maar als dat niet nodig is hoeft dat niet.

Ik ben erg nuchter, maar dit zou me ook niet in de koude kleren gaan zitten.
Wel fijn voor de nabestaanden dat jullie de man gevonden hebben, maar zelf zou ik toch liever niet zo'n ontdekking doen

joyce83 schreef:Tineke ik mag hopen dat jouw zoon toch even nagaat of dat überhaupt wel protocol is dat hij in zulke situatie moet snuffelen in een huis waar nog niet eens zeker is wat er is gebeurd? en er melding van maakt? Of ik kijk teveel CSI maar is het doorgeven en maken dat je uit die ruimte komt en de politie moet het verder oppakken.

.

Nee dat is het ook niet ,was een grove fout en volgens de agenten die er later bij kwamen nog nooit eerder voorgekomen bij hun weten.
Het was echt een rare toestand, volgens mijn zoon was hij er wel stellig van overtuigd dat die persoon overleden was maar hij is uiteraard niet een arts die dat met zekerheid kan vaststellen.

ik vind het altijd naar voor degene die achterblijven, ben ook een slechte op begrafenissen als je dan ziet hoe mensen het te kwaad hebben en die moeten er nog heel lang door, degene die er niet meer is die heeft er geen last meer van denk ik.. maar de achterblijvers wel ( meestal dan)

S@ndr@ schreef:ik vind het altijd naar voor degene die achterblijven, ben ook een slechte op begrafenissen als je dan ziet hoe mensen het te kwaad hebben en die moeten er nog heel lang door, degene die er niet meer is die heeft er geen last meer van denk ik.. maar de achterblijvers wel ( meestal dan)

Maar dat is toch hetzelde met een hond? Die merkt er ook niets meer van, maar die mag je toch ook missen? En op een begrafenis van een geliefde heb ik het ook te kwaad, dat is toch niet raar? Ook bij de dood van mijn honden jank ik hoor.

Edit, ik ga ook nooit kijken als de overledene opgebaard ligt (behalve dan bij mijn vader, maar daar was ik ook bij toen hij overleed). Ik hoef ze helemaal niet dood te zien, ik herinner me graag hoe ze er bij leven uit zagen.

Heftig wel. Ik heb ook ooit een lijk gevonden, althans dat dacht ik. Politie alles erbij. Bleek een dode hond gewikkeld in tapijt en vuilniszakken te zijn.
Uiteindelijk wel een lijk natuurlijk, maar geen mens. Die lucht was trouwens niet te harden, super ranzig.
Kwam nog in de krant ook. Lijk blijkt dode hond

Marion. schreef:

S@ndr@ schreef:ik vind het altijd naar voor degene die achterblijven, ben ook een slechte op begrafenissen als je dan ziet hoe mensen het te kwaad hebben en die moeten er nog heel lang door, degene die er niet meer is die heeft er geen last meer van denk ik.. maar de achterblijvers wel ( meestal dan)

Maar dat is toch hetzelde met een hond? Die merkt er ook niets meer van, maar die mag je toch ook missen? En op een begrafenis van een geliefde heb ik het ook te kwaad, dat is toch niet raar? Ook bij de dood van mijn honden jank ik hoor.

Edit, ik ga ook nooit kijken als de overledene opgebaard ligt (behalve dan bij mijn vader, maar daar was ik ook bij toen hij overleed). Ik hoef ze helemaal niet dood te zien, ik herinner me graag hoe ze er bij leven uit zagen.

Dat zeg ik toch ook dat ik het NAAR vind voor de nabestaanden.........

Leanne schreef:Heftig wel. Ik heb ook ooit een lijk gevonden, althans dat dacht ik. Politie alles erbij. Bleek een dode hond gewikkeld in tapijt en vuilniszakken te zijn.
Uiteindelijk wel een lijk natuurlijk, maar geen mens. Die lucht was trouwens niet te harden, super ranzig.
Kwam nog in de krant ook. Lijk blijkt dode hond

Ook dat kom ik liever niet in het bos tegen

bram en thijs schreef:

S@ndr@ schreef:echt is dat zo eng dan, iemand die dood is

Niemand zegt dat het eng is, het is alleen wat ongebruikelijk om het tijdens de wandeling met de hond te ervaren. Gewoonlijk zie je lijken in het mortuarium of opgebaard en weet je dat je een lijk gaat zien, dat maakt het toch net even anders

Daar worden ze bovendien netjes koel gehouden, opgefrist en in de vernis gezet. Toonbaar gemaakt of hartstikke vers.
Het gelaat van een stoffelijk overschot vervormd nogal naar op een paar uur tijd, helemaal in weer en wind. Dat is eng, ja.
Dat iemand zich zo naar heeft gevoeld ook en de meeste (zelf)moordmethoden knap je fysiek niet bepaald van op.

bram en thijs schreef:

S@ndr@ schreef:echt is dat zo eng dan, iemand die dood is

Niemand zegt dat het eng is, het is alleen wat ongebruikelijk om het tijdens de wandeling met de hond te ervaren. Gewoonlijk zie je lijken in het mortuarium of opgebaard en weet je dat je een lijk gaat zien, dat maakt het toch net even anders

Ik zei 'eng'. Het ligt er ook aan hoe iemand om het leven is gekomen. Bij 'bos' kreeg ik direct de associatie met ophanging. Mij lijkt het wel eng hoor, om opeens geconfronteerd te worden met een bungelend lijk en alle bijkomende details.

Ik wil toch wel graag zelf beslissen of ik een dode bekijk, heb er in mijn werk vele gezien maar dat is toch anders.
In het bos zo onverwacht nee doe maar even niet brrr.

ranetje schreef:Zo'n ervaring krijg je niet dagelijks toegediend.
Idd, als je er moeite mee krijgt hulp vragen, maar als dat niet nodig is hoeft dat niet.

Precies.
Vandaag nog langs de plek gelopen, is nou eenmaal een route van ongeveer anderhalf uur met lange, overzichtelijke stukken waar Kayla los kan.
Ze had een gescheurde kruisband, is daaraan geopereerd en dan heb je een 6-8 weken verplichte rustig aan doen.
Valt niet mee voor een herdertje dat snakt naar AKTIE!!

Met dat stuk bos ingaan wacht ik nog een paar goeie regenbuien: verwacht dat zij meteen naar die plek toe gaat en ik vind het dan wel prettig als het wat schoongespoeld is.

Wat heftig zeg. De mogelijkheid dat je hond een lijk vind zoals in een detective lijkt vooral een theoretische, maar jou is het echt overkomen.
Behalve de eerste schrik is ook de treurigheid van een suicide zo heftig. En vervolgens het leed van nabestaanden.. en als dat er niet zou zijn is het nog treuriger.

Biet schreef:

ranetje schreef:Zo'n ervaring krijg je niet dagelijks toegediend.
Idd, als je er moeite mee krijgt hulp vragen, maar als dat niet nodig is hoeft dat niet.

Precies.
Vandaag nog langs de plek gelopen, is nou eenmaal een route van ongeveer anderhalf uur met lange, overzichtelijke stukken waar Kayla los kan.
Ze had een gescheurde kruisband, is daaraan geopereerd en dan heb je een 6-8 weken verplichte rustig aan doen.
Valt niet mee voor een herdertje dat snakt naar AKTIE!!

Met dat stuk bos ingaan wacht ik nog een paar goeie regenbuien: verwacht dat zij meteen naar die plek toe gaat en ik vind het dan wel prettig als het wat schoongespoeld is.

Zoals ik je denk te kennen, kun jij deze ervaring heel goed omzetten in een positieve.. zonder jou waren de nabestaanden nu nog onwetend.
Fijn dat jij een steentje bij hebt kunnen dragen in hun zekerheid.
Mooi dat jij dat hebt kunnen doen.
Het feit dat jij degene bent die hun zekerheid hebt kunnen geven mag je koesteren.

Verstuurd vanaf mijn SM-A530F met Tapatalk

Budkes schreef:

Biet schreef:

ranetje schreef:Zo'n ervaring krijg je niet dagelijks toegediend.
Idd, als je er moeite mee krijgt hulp vragen, maar als dat niet nodig is hoeft dat niet.

Precies.
Vandaag nog langs de plek gelopen, is nou eenmaal een route van ongeveer anderhalf uur met lange, overzichtelijke stukken waar Kayla los kan.
Ze had een gescheurde kruisband, is daaraan geopereerd en dan heb je een 6-8 weken verplichte rustig aan doen.
Valt niet mee voor een herdertje dat snakt naar AKTIE!!

Met dat stuk bos ingaan wacht ik nog een paar goeie regenbuien: verwacht dat zij meteen naar die plek toe gaat en ik vind het dan wel prettig als het wat schoongespoeld is.

Zoals ik je denk te kennen, kun jij deze ervaring heel goed omzetten in een positieve.. zonder jou waren de nabestaanden nu nog onwetend.
Fijn dat jij een steentje bij hebt kunnen dragen in hun zekerheid.
Mooi dat jij dat hebt kunnen doen.
Het feit dat jij degene bent die hun zekerheid hebt kunnen geven mag je koesteren.

Verstuurd vanaf mijn SM-A530F met Tapatalk

No worries, voor mij is het alweer een verhaal, zoals je d'r wel meer hebt als je veel met je hond onderweg hebt.
Dit was afgelopen zondagochtend gebeurd en ik heb het hier zondagmiddag geplaatst, toen was ik nog meer bezig met het voorval.
Toen de agent de optie slachtofferhulp noemde, was ik in eerste instantie verbaasd: het slachtoffer is die dode man effe verderop.
Toch vond ik het wel goed dat ze de mogelijkheid benoemde, de indruk die het achterlaat is toch een hele andere dan bv die keer dat ik met Kayla bij het veld bij de botenhelling aankwam, net toen er zo'n barbecueboot daar aanlegde en de kerels die daar op zaten zich naar de rietkraag haasten om te gaan piesen. Komt er op hetzelfde moment dat enthousiaste herdertje dat veld op speren, waarop het gros van de mannen zich meteen bedacht.. Bal uit m'n zak gehaald, Kayla de andere kant op laten vliegen en gelachen natuurlijk.
Ook een verhaal van de wandelaar met hond, maar met een compleet andere lading.

Jeetje. In elk geval fijn dat Kayla zo volhardend was.

Hier ook meegemaakt, al dik tien jaar geleden intussen.

Ik heb er helaas wel wat dingetjes aan overgehouden, al ben ik pas jaren later tot dat besef gekomen.
Geen wandelingetjes meer in mijn uppie in het donker bijvoorbeeld. Terwijl ik vroeger voor de dooie duvel niet bang was.

Ach ja. Ooit doe ik er wel wat mee. Er zijn verder nog wel kosten aan