Inmiddels zijn we een paar maanden verder en is het hoog tijd voor een update.
Het zijn de vier geiten geworden waarover ik in mijn laatste bericht sprak, en ze hebben de klinkende namen Isolde, Brunhilde, Arabella (dochter van Brunhilde) en Geertrude gekregen. Het was een aardige krachttoer om de dames de heuvel af naar hun eerste weide te brengen, maar daar aangekomen was al het leed geleden en togen ze meteen aan het werk
het terrein waar ze zich uit mogen leven
Ik kan niet anders zeggen dan dat ze precies doen waar ik op had gehoopt. Alle distels, bramen, brandnetels en andere al dan niet stekelige kruiden worden geëlimineerd, terwijl ze het gras laten staan. Na drie maanden ziet het veld er al compleet anders uit en ze weten zich zelfs door metersdikke vegetatie te vreten/duwen. Alleen de dikke bramenstengels staan nog; die zullen we wel af moeten maaien, maar ik denk dat de stengels die er daarna weer opschieten volledig zullen worden verorberd terwijl het gras dan kan groeien voor de paarden.
In zoverre dus een groot succes

. Ik vind het echt vreselijk leuke dieren en kan vol bewondering kijken hoe enorm behendig ze zijn. Waar ik echter totaal niet op had gerekend was hun schuwheid. Ik ken geiten als nieuwsgierige opdringerige alleseters waarbij je moet oppassen niet omver te worden gelopen. Bij deze is dat allesbehalve het geval. Zodra ze je zien, vliegen ze er vandoor en zorgen dat ze zich ergens op een voor ons ondoordringbaar stuk terrein schuilhouden tot je weer verdwenen bent. Terwijl dit geiten zijn die mensen gewend waren en zelfs werden gemolken

Mijn man, die na een ongeluk de afgelopen tijd aan huis gebonden was, is twee keer per dag met voer naar ze toe gegaan en heeft er ùren doorgebracht om ze aan hem te laten wennen. Uiteindelijk lukte dat en aten ze voorzichtig uit zijn hand. Zonder voer had ie overigens alsnog het nakijken

Van mij (die ze veel minder vaak zagen) moesten ze nog steeds niets weten.
Op een dag hadden ze zich dus door die metersdikke vegetatiemuur gevreten, en waren daarbij op een plek gestuit waar een boom over de omheining was gevallen en die in zijn val had platgedrukt. Dit was voor ons niet zichtbaar geweest, maar de geiten waren mooi verdwenen

. Geen idee wat geiten dan gaan doen. Paarden gaan als ze uitbreken gewoon naar het dichtstbijzijnde aantrekkelijk stuk gras, waar je ze dan weer op kunt vissen, maar van geiten dus geen idee. Hun terrein is omgeven door voornamelijk (ons) bos en daarna weides. We hoopten dus dat ze daar een beetje zouden blijven, want genoeg eetbaars, en dat m'n man ze dan met een emmer voer (waar ze verzot op zijn) zou kunnen lokken. Zo ging het dus niet

. Ook na uren rondsjouwen (Mara mee, je weet maar nooit) geen spoor te bekennen. De volgende dag echter zagen we ze ineens lopen

; ze waren in ieder geval dus nog in de buurt. De bak luzerne in hun wei (die we open hadden gelaten) was ook leeg. Ze zijn hier zelfs nog heel dicht in de buurt geweest, maar lokken werkte absoluut niet. Met de honden durfde ik niet te gaan wandelen, want mijn jagers hadden ze zeker gegrepen

en ik hoopte maar dat ze ook niet door andere honden gegrepen zouden worden. Verkeer is hier nauwelijks dus daar maakte ik me niet druk om en bovendien leken ze in het bos te blijven. We hadden maar één hoop: dat ze 's avonds naar hun schuilhok terug zouden keren. Dus daalde mijn man die avond toen het donker was de heuvel af... en jawel hoor: ze waren weer terug

Overigens hadden we gelukkig die dag de omheining gerepareerd.
Nu ze echter de smaak van het rondzwerven te pakken hadden gehad, durfden we ze niet langer daar te laten. Bovendien is dit lagergelegen terrein niet ideaal in de natte winter en waren we al van plan ze naar boven te halen. Hier hebben we stallen, waar we ze een tijd willen laten verblijven tot ze ècht aan ons gewend zijn. Plus dat dat ons de tijd geeft een nieuw terrein te omheinen voor de winter. Enige uitdaging was om ze te vangen en boven te krijgen

. Bij de brutaalste geit, Isolde, kreeg mijn man het snel voor elkaar een lus om haar kop te doen toen ze uit zijn hand kwam eten. Maar de bruine Brunhilde, de wildste, liet dat niet gebeuren. Het duurde wel een uur voordat mijn man haar eindelijk bij een van haar horens beet had, waarop ik uit de bosjes tevoorschijn sprong om haar vast te binden aan de tractor, naast Isolde. De twee andere jongedames zouden nu vanzelf wel meelopen hadden we bedacht… Nou mooi niet

Het duurde een eeuwigheid voordat we ze uberhaupt de wei uit gedreven hadden en toen we héél langzaam met tractor en volwassen geiten erachter weg gingen, bleven ze mooi in luilekkerkand

Weer een uur ging voorbij, maar het enige wat ik uiteindelijk bereikte was dat ze weer naar hun wei wegvluchtten

, waar ik ze toen maar opsloot om eerst de twee volwassenen weg te brengen. Dit ging overigens verrassend makkelijk. Ze liepen rustig en braaf mee.
Na een late lunch togen we voor de zoveelste keer naar beneden voor de jongeren, maar hen vangen bleek een onmogelijke taak. Ze renden weg, lieten zich onder geen voorwaarde meer lokken, en verscholen zich vervolgens roerloos in het braamstengeloerwoud waar wij met geen mogelijkheid bij konden. Uiteindelijk zag ik nog maar een mogelijkheid: Mara. Die zou ze wel uit de bosjes kunnen wegjagen zonder ze iets te doen, zodat wij een kans hadden ze te vangen. En wat deed ze het goed

. Ze had geen enkele aansporing nodig en wist precies wat ze moest doen de knapperd. Bloedfanatiek dreef ze ze weg uit al hun schuilplekken en zo lukte het ons, na een hele lange uitputtende dag, ook deze twee te vangen en met de andere dames te verenigen.
Voorlopig dus op stal. Niet ideaal maar het is even niet anders. Een volgende keer wil ik wel graag dat ze me volgen zonder deze rodeopraktijken. Maar met voldoende hooi en dagelijks een berg verse takken hoop ik dat ze redelijk kunnen vermaken tot ze klaar zijn voor hun volgende avontuur
Voor de training van Mara helaas nog geen goed adres gevonden. Het is duidelijk dat ze barst van de talent en werklust, maar ik weet niet hoe ik dit op een verantwoorde manier kan gaan begeleiden. Nog even doorzoeken dus.