Een tweede windhond(kruising)?

[Zamunda]

Absoluut Ik denk dat dat wel een vrij hardnekkig misverstand is en ik denk dat ik daar zelf ook wel een beetje last van heb gehad. Nu heb ik evengoed veel voordeel van alle gehoorzaamheidstraining die ik met Amy heb gedaan en helpt het natuurlijk heel erg dat ze ontzettend goed luistert, maar het is een illusie om te denken dat je daarmee het jachtinstinct van een zelfstandige jager kunt beteugelen of onder controle kunt krijgen. Je krijgt er hooguit iets meer grip op Een écht zelfstandige jager is dan echt een heel ander pakkie-an dan rassen/types die gefokt zijn om meer in samenwerking met de mens te jagen.
Als het instinct er in heel sterke mate inzit, komt het er natuurlijk vroeg of laat toch wel uit, ook al heeft de hond geen geschiedenis van zelfstandig kunnen en mogen jagen. Maar ik denk wel dat de mate waarin de hond wel of niet (altijd) bezig is met jagen minder kan zijn door die ervaring niet te hebben en de gelegenheid niet te krijgen, en ook wordt bepaald door eventuele succeservaringen.
Ik zie dat laatste nu ook weer bij Amy. In Nederland heeft zij heel lange tijd totaal geen interesse gehad in vogels of watervogels na een paar totaal onsuccesvolle pogingen om ze te vangen. Tot ze een keer een gans ving en hier in Spanje in de tuin een groot aantal vogels. Nu zijn alle (water)vogels ook weer een potentiële prooi en trigger geworden, want ze weet nu dat ze ze wél te pakken kan krijgen.

Deze had ik gemist zie ik. Die succeservaringen zijn wel een enorme trigger inderdaad, waarbij het achterna jagen ook al als een succes geldt voor de meeste denk ik. Jammer dat Amy nu weer zo gefocust is op vogels, maar het geeft inderdaad heel duidelijk weer hoe het werkt.

[DeDiana]

Absoluut Ik denk dat dat wel een vrij hardnekkig misverstand is en ik denk dat ik daar zelf ook wel een beetje last van heb gehad. Nu heb ik evengoed veel voordeel van alle gehoorzaamheidstraining die ik met Amy heb gedaan en helpt het natuurlijk heel erg dat ze ontzettend goed luistert, maar het is een illusie om te denken dat je daarmee het jachtinstinct van een zelfstandige jager kunt beteugelen of onder controle kunt krijgen. Je krijgt er hooguit iets meer grip op Een écht zelfstandige jager is dan echt een heel ander pakkie-an dan rassen/types die gefokt zijn om meer in samenwerking met de mens te jagen.
Als het instinct er in heel sterke mate inzit, komt het er natuurlijk vroeg of laat toch wel uit, ook al heeft de hond geen geschiedenis van zelfstandig kunnen en mogen jagen. Maar ik denk wel dat de mate waarin de hond wel of niet (altijd) bezig is met jagen minder kan zijn door die ervaring niet te hebben en de gelegenheid niet te krijgen, en ook wordt bepaald door eventuele succeservaringen.
Ik zie dat laatste nu ook weer bij Amy. In Nederland heeft zij heel lange tijd totaal geen interesse gehad in vogels of watervogels na een paar totaal onsuccesvolle pogingen om ze te vangen. Tot ze een keer een gans ving en hier in Spanje in de tuin een groot aantal vogels. Nu zijn alle (water)vogels ook weer een potentiële prooi en trigger geworden, want ze weet nu dat ze ze wél te pakken kan krijgen.

Deze had ik gemist zie ik. Die succeservaringen zijn wel een enorme trigger inderdaad, waarbij het achterna jagen ook al als een succes geldt voor de meeste denk ik. Jammer dat Amy nu weer zo gefocust is op vogels, maar het geeft inderdaad heel duidelijk weer hoe het werkt.

Ja, het najagen op zich geeft natuurlijk ook al een enorme kick. Maar als dat ook nog een gevangen prooi oplevert, is bij Amy het hek wel van de dam. Zij gaat ook wel echt voor resultaat en niet alleen voor het najagen. Dat blijkt wel uit het feit dat ze (water)vogels lange tijd compleet links liet liggen nadat ze tot de conclusie kwam dat ze die niet te pakken kon krijgen. Tot het tegendeel werd bewezen dus.

Ik heb vanmorgen Amy en Arlo voor het eerst samen meegenomen voor een wandeling hier door de boomgaarden, waar vrij veel konijnen zitten (meer dan in het natuurgebied). Amy was al die tijd alleen maar met konijnen bezig die ze overal rook en hoorde en wilde overal de begroeiing in. Arlo heeft alleen een keer gereageerd op een konijn dat in de verte wegschoot. Met even opveren en in de startblokken staan, terwijl Amy gillend op haar achterpoten aan de lijn hing. Ik vond het eigenlijk heel erg meevallen, Arlo leek werkelijk geen idee te hebben waarom Amy allemaal zo druk rond aan het snuffelen was

[Zamunda]

Dat gebeurt hier ook wel. 99% van de tijd heeft ze het veel te druk met snuffelen en met Hein spelen en ziet ze het niet eens.
Als ze een ree ziet lopen gaat ze er achteraan maar dat is na 150 meter ook wel leuk geweest.

En mag ze er altijd achteraan of roep je haar wel terug als het nog kan? Wel heerlijk dat het zo snel al klaar is zeg.

Hazen zie ik eigenlijk altijd eerder.
Het is maar een hondje van 45 centimeter. Ga zelf maar op je buik liggen. Wat zie je dan?
Ik roep haar op een speelse manier en ik klap eens in mijn handen.

Oh ja, dat scheel natuurlijk enorm.

Nee. Uit het oog, uit het hart.

Dat is het ook echt hè, dat oog? De geuren maken niet uit dus.

Het valt allemaal vreselijk mee en dat heeft weinig moeite gekost.

Ik wil er best moeite voor doen maar als iets met weinig moeite lekker kan lopen vind ik dat wel een plus.

Het grote verschil met gewone honden is dat een whippet of een greyhound elke haas die ze zien kunnen pakken en als je dat laat gebeuren dan heb je een jagende hond maar als je het voorkomt is er ook niets aan de hand.
Cleo was veeeeeeel erger wat jagen betreft. De zwom met een verbeten harses achter de eenden aan.
En een jonge labrador gaat ook een keer achter de reetjes aan als ze er zijn, hoor. Fenton!!

Ik vind whippets echt een fijn ras, ook in praktisch opzicht.

Maar als ik je goed begrijp is het niet meteen zo ver als het een keer gebeurt? Zoals jij ook al zei dat ze best weleens achter een haas aan geweest is en dat dus niet meteen uitgemond is in een fervent jager. Ik zou dan meteen bang zijn dat ik het heb verpest namelijk .

[lucie]

Lizzy joeg zoals gezegd dus wel met al haar zintuigen, en Maverick ook. Maar ze gaan inderdaad niet de hort op. Als ze iets opvangen, willen ze er achter aan en komen dan idd weer relatief snel terug. Tot het moment van sprint inzetten, kan ik ze terug roepen. Lizzy was met het vooruitzicht van een koekje al te lijmen . Alleen heb ik haar wel (passief) toegestaan te jagen, vooral omdat ze toch wel weer snel terugkwam. Bij Kailen was dat geen goed idee en daarvan heb ik wel geleerd. De honden moeten nu op het pad blijven. Lizzy was wel eens langere tijd verdwenen, maar dan had ze altijd een karkas gevonden waar ze zich aan tegoed deed vooral na jachtdag.

[Zamunda]

Klinkt fijn Cleva.

Topsi joeg wel. Niet met haar neus maar met haar ogen. Door het bos rennen en er vloog altijd wel een konijn weg. Gillen van de pret, dokter!
Maar het kwam nog niet bij haar OP om weg te lopen. Integendeel, van al mijn honden was zij wat dat aangaat het meest betrouwbaar. Nadat nijn uit zicht was kwam ze als de wiedeweerga weer terug.

Ik vind het een geweldig vermaak voor een hond maar vind ook dat ik het niet kan maken in dit wildrijke bos, dus daarom zou ze niet van het pad mogen.

In die zin is Lais ook zeker geen wegloper trouwens (ze komt heus keurig terug) maar als ik haar zou laten gaan vliegt ze meteen het bos in op zoek naar iets 'leuks' om op of na te jagen en dan heb je na drie kwartier een compleet voldane hond met de tong op haar knieën terug die de tijd van haar leven heeft gehad. Ik begrijp dat dat wel iets heel anders is dan Tops die dat ene nijn achterna ging en weer terugkwam en dat klinkt al een heel stuk minder 'erg' in elk geval.

Konijnen zitten hier niet, behalve op het eigen erf.
Konijnen jagen vind ik ook niet zo'n probleem. Dat is toch altijd kort want die willen strak terug naar het hol.

Okee, lekkere nitwit hier. Konijnenjacht niet erg, maar hazen leveren een andere jacht op blijkbaar? Langer rennen? Er zit hier in de wei wel wat maar ik zou niet weten of dat dan een nijn of haas is. Ik weet dat hazen langere oren hebben en over het algemeen groter zijn maar ze zitten nooit naast elkaar dus dan zie ik het in de gauwigheid niet.

Lizzy joeg zoals gezegd dus wel met al haar zintuigen, en Maverick ook. Maar ze gaan inderdaad niet de hort op. Als ze iets opvangen, willen ze er achter aan en komen dan idd weer relatief snel terug. Tot het moment van sprint inzetten, kan ik ze terug roepen. Lizzy was met het vooruitzicht van een koekje al te lijmen . Alleen heb ik haar wel (passief) toegestaan te jagen, vooral omdat ze toch wel weer snel terugkwam. Bij Kailen was dat geen goed idee en daarvan heb ik wel geleerd. De honden moeten nu op het pad blijven. Lizzy was wel eens langere tijd verdwenen, maar dan had ze altijd een karkas gevonden waar ze zich aan tegoed deed vooral na jachtdag.

Wat was het verschil tussen Kailen en Lizzy? Is Kailen meer zoals Lais? Echt continu op zoek omdat hij/zij weet dat er wild moet zitten en als hij/zij gaat dan ook lang wegblijven omdat het alleen zicht maar ook reuk is?

[Zamunda]

Hazen hebben geen holen en zijn solitair.
Konijnen blijven bij hun hol als groep.

Oh mijn god, dit is echt erg .

Konijnen zitten niet in de wei.
Die zijn toch meer van de ruigere begroeiing en zandgrond.

Nou heb ik er blijkbaar heel weinig kijk op maar ik heb geen kale koeienwei op klei maar een wei met her en der hogere begroeiing, op zandgrond en direct tegen een natuurgebied aan. Dus ik denk dat het dan wel zou kunnen? Ik lees ook weleens over konijnen'overlast' in de wei (mensen die dan last hebben van de holen omdat ze bang zijn dat de paarden hun benen erin breken).
Maar aangezien ik nooit groepen zie (eerder één, soms twee bij elkaar, die wegschiet(en)) zullen het hier dan toch wel hazen zijn.


Maar nu we het er toch over weidebewoners hebben, ik heb wel rare bulten in de wei waarvan ik niet zeker weet hoe die ontstaan/welke dieren die maken. Die dingen worden wel een meter in diameter, soms wel 40/50 centimeter hoog en zijn hard (je kunt erop staan/springen en dan zakt het niet in). Ik heb er weleens eentje af geschept maar kwam alleen mieren tegen dus mijn voorlopige conclusie is dat het mierennesten zijn. Bosmieren maken wel zulke bulten had ik gevonden maar die bulten zitten ook onder mijn omheining waar mijn wei grenst aan een akker, echt wel kale stukken dus. Ik weet ook niet of die nesten van bosmieren zo hard/massief zijn. De mieren zagen er in elk geval niet uit als de rode bosmieren. Andere mieren hier zien er ook niet zo uit trouwens maar bijten wel verdómd venijnig (of beter: ik geloof dat het roodachtige steekmieren zijn dus ze steken) en dat voel je een paar uur later nog, maar die zitten overal in de grond en verrassen je altijd zo fijn.
Dit even als tussendoortje, misschien zegt het je wat .

[billy]

Dat is grappig, Amy is ook gek op van die uitkijkpunten, lekker staren of je misschien ergens iets ziet bewegen Maar dat doet ze dus alleen tijdens de wandelingen.
Arlo doet dat niet, die heeft dat jagen gewoon (nog) niet zo ontdekt en is er totaal niet mee bezig als het niet recht voor zijn neus hard wegrent. Misschien is dat dan toch een voordeel van als pup in een asiel terechtkomen, waardoor dat jachtinstinct nooit echt is gestimuleerd. Maar ik hoor het veel vaker over windhonden/zichtjagers en in dat opzicht vind ik een pure zichtjager dus vrij makkelijk.

Ik denk ook dat het verschil uitmaakt dat het een pup zou zijn die ik vanaf begin stuur tov een jager die alle vrijheid heeft gekregen om erop los te jagen. Maar je hebt altijd nog karakter natuurlijk, niet alles is maakbaar.

Absoluut Ik denk dat dat wel een vrij hardnekkig misverstand is en ik denk dat ik daar zelf ook wel een beetje last van heb gehad. Nu heb ik evengoed veel voordeel van alle gehoorzaamheidstraining die ik met Amy heb gedaan en helpt het natuurlijk heel erg dat ze ontzettend goed luistert, maar het is een illusie om te denken dat je daarmee het jachtinstinct van een zelfstandige jager kunt beteugelen of onder controle kunt krijgen. Je krijgt er hooguit iets meer grip op Een écht zelfstandige jager is dan echt een heel ander pakkie-an dan rassen/types die gefokt zijn om meer in samenwerking met de mens te jagen.
Als het instinct er in heel sterke mate inzit, komt het er natuurlijk vroeg of laat toch wel uit, ook al heeft de hond geen geschiedenis van zelfstandig kunnen en mogen jagen. Maar ik denk wel dat de mate waarin de hond wel of niet (altijd) bezig is met jagen minder kan zijn door die ervaring niet te hebben en de gelegenheid niet te krijgen, en ook wordt bepaald door eventuele succeservaringen.
Ik zie dat laatste nu ook weer bij Amy. In Nederland heeft zij heel lange tijd totaal geen interesse gehad in vogels of watervogels na een paar totaal onsuccesvolle pogingen om ze te vangen. Tot ze een keer een gans ving en hier in Spanje in de tuin een groot aantal vogels. Nu zijn alle (water)vogels ook weer een potentiële prooi en trigger geworden, want ze weet nu dat ze ze wél te pakken kan krijgen.

Eens Dirk heeft vorige week een Meerkoet te pakken gehad en het vuurtje is weer aangewakkerd, waar hij er bijna tussen kon zwemmen hebben we nu weer ogen op steeltjes nodig.

[DeDiana]

Dat is grappig, Amy is ook gek op van die uitkijkpunten, lekker staren of je misschien ergens iets ziet bewegen Maar dat doet ze dus alleen tijdens de wandelingen.
Arlo doet dat niet, die heeft dat jagen gewoon (nog) niet zo ontdekt en is er totaal niet mee bezig als het niet recht voor zijn neus hard wegrent. Misschien is dat dan toch een voordeel van als pup in een asiel terechtkomen, waardoor dat jachtinstinct nooit echt is gestimuleerd. Maar ik hoor het veel vaker over windhonden/zichtjagers en in dat opzicht vind ik een pure zichtjager dus vrij makkelijk.

Ik denk ook dat het verschil uitmaakt dat het een pup zou zijn die ik vanaf begin stuur tov een jager die alle vrijheid heeft gekregen om erop los te jagen. Maar je hebt altijd nog karakter natuurlijk, niet alles is maakbaar.

Absoluut Ik denk dat dat wel een vrij hardnekkig misverstand is en ik denk dat ik daar zelf ook wel een beetje last van heb gehad. Nu heb ik evengoed veel voordeel van alle gehoorzaamheidstraining die ik met Amy heb gedaan en helpt het natuurlijk heel erg dat ze ontzettend goed luistert, maar het is een illusie om te denken dat je daarmee het jachtinstinct van een zelfstandige jager kunt beteugelen of onder controle kunt krijgen. Je krijgt er hooguit iets meer grip op Een écht zelfstandige jager is dan echt een heel ander pakkie-an dan rassen/types die gefokt zijn om meer in samenwerking met de mens te jagen.
Als het instinct er in heel sterke mate inzit, komt het er natuurlijk vroeg of laat toch wel uit, ook al heeft de hond geen geschiedenis van zelfstandig kunnen en mogen jagen. Maar ik denk wel dat de mate waarin de hond wel of niet (altijd) bezig is met jagen minder kan zijn door die ervaring niet te hebben en de gelegenheid niet te krijgen, en ook wordt bepaald door eventuele succeservaringen.
Ik zie dat laatste nu ook weer bij Amy. In Nederland heeft zij heel lange tijd totaal geen interesse gehad in vogels of watervogels na een paar totaal onsuccesvolle pogingen om ze te vangen. Tot ze een keer een gans ving en hier in Spanje in de tuin een groot aantal vogels. Nu zijn alle (water)vogels ook weer een potentiële prooi en trigger geworden, want ze weet nu dat ze ze wél te pakken kan krijgen.

Eens Dirk heeft vorige week een Meerkoet te pakken gehad en het vuurtje is weer aangewakkerd, waar hij er bijna tussen kon zwemmen hebben we nu weer ogen op steeltjes nodig.

Ze houden ons lekker bezig zo. Je wordt ook direct weer met beide benen op de grond gezet als je denkt even niet met ogen op steeltjes te hoeven wandelen, hè

[billy]

Dat is grappig, Amy is ook gek op van die uitkijkpunten, lekker staren of je misschien ergens iets ziet bewegen Maar dat doet ze dus alleen tijdens de wandelingen.
Arlo doet dat niet, die heeft dat jagen gewoon (nog) niet zo ontdekt en is er totaal niet mee bezig als het niet recht voor zijn neus hard wegrent. Misschien is dat dan toch een voordeel van als pup in een asiel terechtkomen, waardoor dat jachtinstinct nooit echt is gestimuleerd. Maar ik hoor het veel vaker over windhonden/zichtjagers en in dat opzicht vind ik een pure zichtjager dus vrij makkelijk.

Ik denk ook dat het verschil uitmaakt dat het een pup zou zijn die ik vanaf begin stuur tov een jager die alle vrijheid heeft gekregen om erop los te jagen. Maar je hebt altijd nog karakter natuurlijk, niet alles is maakbaar.

Absoluut Ik denk dat dat wel een vrij hardnekkig misverstand is en ik denk dat ik daar zelf ook wel een beetje last van heb gehad. Nu heb ik evengoed veel voordeel van alle gehoorzaamheidstraining die ik met Amy heb gedaan en helpt het natuurlijk heel erg dat ze ontzettend goed luistert, maar het is een illusie om te denken dat je daarmee het jachtinstinct van een zelfstandige jager kunt beteugelen of onder controle kunt krijgen. Je krijgt er hooguit iets meer grip op Een écht zelfstandige jager is dan echt een heel ander pakkie-an dan rassen/types die gefokt zijn om meer in samenwerking met de mens te jagen.
Als het instinct er in heel sterke mate inzit, komt het er natuurlijk vroeg of laat toch wel uit, ook al heeft de hond geen geschiedenis van zelfstandig kunnen en mogen jagen. Maar ik denk wel dat de mate waarin de hond wel of niet (altijd) bezig is met jagen minder kan zijn door die ervaring niet te hebben en de gelegenheid niet te krijgen, en ook wordt bepaald door eventuele succeservaringen.
Ik zie dat laatste nu ook weer bij Amy. In Nederland heeft zij heel lange tijd totaal geen interesse gehad in vogels of watervogels na een paar totaal onsuccesvolle pogingen om ze te vangen. Tot ze een keer een gans ving en hier in Spanje in de tuin een groot aantal vogels. Nu zijn alle (water)vogels ook weer een potentiële prooi en trigger geworden, want ze weet nu dat ze ze wél te pakken kan krijgen.

Eens Dirk heeft vorige week een Meerkoet te pakken gehad en het vuurtje is weer aangewakkerd, waar hij er bijna tussen kon zwemmen hebben we nu weer ogen op steeltjes nodig.

Ze houden ons lekker bezig zo. Je wordt ook direct weer met beide benen op de grond gezet als je denkt even niet met ogen op steeltjes te hoeven wandelen, hè [/quote]

Ja he, maar deze zat verdekt opgesteld en ja daar doe je niets aan, Dirk ging er in een streep op af, maar hij liet hem wel weer los gelukkig en zag geen zichtbare schade, maar het is nu weer opletten, nou ja we doen het er maar mee he

[lucie]

Konijnen zitten hier niet, behalve op het eigen erf.
Konijnen jagen vind ik ook niet zo'n probleem. Dat is toch altijd kort want die willen strak terug naar het hol.

Okee, lekkere nitwit hier. Konijnenjacht niet erg, maar hazen leveren een andere jacht op blijkbaar? Langer rennen? Er zit hier in de wei wel wat maar ik zou niet weten of dat dan een nijn of haas is. Ik weet dat hazen langere oren hebben en over het algemeen groter zijn maar ze zitten nooit naast elkaar dus dan zie ik het in de gauwigheid niet.

Konijnen zitten niet in de wei.
Die zijn toch meer van de ruigere begroeiing en zandgrond.

Hazen hebben geen holen en zijn solitair.
Konijnen blijven bij hun hol als groep.

Konijnen zijn idd niet erg, die duiken weg. Maar een haas blijft zitten waar hij zit (drukt zich plat) en gaat er pas op het laatst vandoor. Het is me al meer dan eens gebeurd dat ik er zowat op ging staan . Dus die springen vlak voor de poten van een hond weg en rennen er dan vandoor. Niets leukers voor een hond daar achter achteraan te racen en ja, die kunnen wel afstanden afleggen

[lucie]

Lizzy joeg zoals gezegd dus wel met al haar zintuigen, en Maverick ook. Maar ze gaan inderdaad niet de hort op. Als ze iets opvangen, willen ze er achter aan en komen dan idd weer relatief snel terug. Tot het moment van sprint inzetten, kan ik ze terug roepen. Lizzy was met het vooruitzicht van een koekje al te lijmen . Alleen heb ik haar wel (passief) toegestaan te jagen, vooral omdat ze toch wel weer snel terugkwam. Bij Kailen was dat geen goed idee en daarvan heb ik wel geleerd. De honden moeten nu op het pad blijven. Lizzy was wel eens langere tijd verdwenen, maar dan had ze altijd een karkas gevonden waar ze zich aan tegoed deed vooral na jachtdag.

Wat was het verschil tussen Kailen en Lizzy? Is Kailen meer zoals Lais? Echt continu op zoek omdat hij/zij weet dat er wild moet zitten en als hij/zij gaat dan ook lang wegblijven omdat het alleen zicht maar ook reuk is?

ja, Kailen is echt op jacht, hij werkt sporen uit en kon wel uren wegblijven. 2 keer ben ik hem 24 uur kwijt geweest omdat ie zich dan verder geen pest meer van me aantrok en alleen maar met jagen bezig was.
Lizzy nam van alles waar, maar was niet actief aan het jagen. Die loopt gewoon mee en is zeer roedelgericht. Ruikt/ziet ze wat, ja dan moet je snel ingrijpen of ze is weg. Eenmaal de achtervolging is ingezet doe je ook niks meer, maar in de meeste gevallen gaan er flink wat signalen aan vooraf en kun je nog ingrijpen. Maar bij haar heb ik me nooit zorgen hoeven maken dat ze niet terugkwam. Ik vergelijk windhonden wel eens met jachtluipaarden. Ze gaan voor de sprint maar blijven niet eindeloos achtervolgen zoals een wolf. Alle energie gaat in de sprint zitten. Dat maakt een windhond makkelijker dan een volhardende jager als Kailen. Alleen zijn het wel erg effectieve jagers. De kans op buit is gewoon groter.

[ranetje]

Dat is grappig, Amy is ook gek op van die uitkijkpunten, lekker staren of je misschien ergens iets ziet bewegen Maar dat doet ze dus alleen tijdens de wandelingen.
Arlo doet dat niet, die heeft dat jagen gewoon (nog) niet zo ontdekt en is er totaal niet mee bezig als het niet recht voor zijn neus hard wegrent. Misschien is dat dan toch een voordeel van als pup in een asiel terechtkomen, waardoor dat jachtinstinct nooit echt is gestimuleerd. Maar ik hoor het veel vaker over windhonden/zichtjagers en in dat opzicht vind ik een pure zichtjager dus vrij makkelijk.

Ik denk ook dat het verschil uitmaakt dat het een pup zou zijn die ik vanaf begin stuur tov een jager die alle vrijheid heeft gekregen om erop los te jagen. Maar je hebt altijd nog karakter natuurlijk, niet alles is maakbaar.

Je hebt inderdaad ook nog karakter en dat is nog niet volledig uit te puzzelen bij een pup.
Zo kan je tot je eigen verrassing een hele rustig pup hebben die opeens een knopje omdraait en jaagt en jaagt en jaagt.
Verborgen passie als pup, maar volle passie bij het opgroeien.
En dat is niet altijd in de gewenste kanalen te duwen

[DeDiana]

Dat is grappig, Amy is ook gek op van die uitkijkpunten, lekker staren of je misschien ergens iets ziet bewegen Maar dat doet ze dus alleen tijdens de wandelingen.
Arlo doet dat niet, die heeft dat jagen gewoon (nog) niet zo ontdekt en is er totaal niet mee bezig als het niet recht voor zijn neus hard wegrent. Misschien is dat dan toch een voordeel van als pup in een asiel terechtkomen, waardoor dat jachtinstinct nooit echt is gestimuleerd. Maar ik hoor het veel vaker over windhonden/zichtjagers en in dat opzicht vind ik een pure zichtjager dus vrij makkelijk.

Ik denk ook dat het verschil uitmaakt dat het een pup zou zijn die ik vanaf begin stuur tov een jager die alle vrijheid heeft gekregen om erop los te jagen. Maar je hebt altijd nog karakter natuurlijk, niet alles is maakbaar.

Je hebt inderdaad ook nog karakter en dat is nog niet volledig uit te puzzelen bij een pup.
Zo kan je tot je eigen verrassing een hele rustig pup hebben die opeens een knopje omdraait en jaagt en jaagt en jaagt.
Verborgen passie als pup, maar volle passie bij het opgroeien.
En dat is niet altijd in de gewenste kanalen te duwen

Er is iets misgegaan met het quoten, de tweede quote is niet van mij maar van Zamunda

Ja, klopt, ik hoor dat ook best vaak over podenco's. 'Die van mij jaagt echt niet hoor' - en dan is hij 1 of 1,5 jaar, er ineens drie uur vandoor en dan is het hek van de dam Blijkbaar worden ze hier in Spanje als pup vaak al afgeserveerd als bruikbare jachthond. Volgens de jager die ik er jaren geleden over sprak, moet een pup al met 7-8 weken al veel initiatief tonen om zelfstandig wild te gaan zoeken en erop uit te gaan zonder de baas en wordt ook op die leeftijd al getest hoe ze bijvoorbeeld op konijnen reageren. Dan valt schijnbaar een flink deel al af. Ik vraag me af of de honden die op zulke jonge leeftijd al duidelijk jachtgedrag laten zien, inderdaad ook de beter jagers zijn, of dat zo'n laatbloeier net zo effectief kan zijn.

Amy jaagde hier in het begin trouwens ook helemaal niet. Die was fysiek natuurlijk nog niet in orde en nog veel te onzeker om wat verder bij mij uit de buurt te gaan. Het heeft zeker een halfjaar geduurd voordat ze begon te jagen.

[ranetje]

Ik vraag me af of de honden die op zulke jonge leeftijd al duidelijk jachtgedrag laten zien, inderdaad ook de beter jagers zijn, of dat zo'n laatbloeier net zo effectief kan zijn.

Die jeugdige fanaten zijn passievoller en daardoor neigt men eerder naar zo'n hond.
Kost trouwens dan een hele inspanning om dat te besturen (afhankelijk van wat je wilt natuurlijk).

Ita was (en is) een Retriever in het jasje van een Voorstaande hond.
Als veldwerker (zoeken en voorstaan van gezond wild) leek ze totaal ongeschikt.
Tot ze op latere leeftijd in het jachtveld kwam.
Ze doet het prima

Dus ja, laatbloeiers kunnen zeker effectief zijn
Het hangt er voor sommige honden ook gewoon van af hoe je ze voorbrengt, wat je ze aanbiedt.
Alleen heb je wel meer garantie als de pup al doet wat verwacht wordt.

[DeDiana]

Ik vraag me af of de honden die op zulke jonge leeftijd al duidelijk jachtgedrag laten zien, inderdaad ook de beter jagers zijn, of dat zo'n laatbloeier net zo effectief kan zijn.

Die jeugdige fanaten zijn passievoller en daardoor neigt men eerder naar zo'n hond.
Kost trouwens dan een hele inspanning om dat te besturen (afhankelijk van wat je wilt natuurlijk).

Ita was (en is) een Retriever in het jasje van een Voorstaande hond.
Als veldwerker (zoeken en voorstaan van gezond wild) leek ze totaal ongeschikt.
Tot ze op latere leeftijd in het jachtveld kwam.
Ze doet het prima

Dus ja, laatbloeiers kunnen zeker effectief zijn
Het hangt er voor sommige honden ook gewoon van af hoe je ze voorbrengt, wat je ze aanbiedt.
Alleen heb je wel meer garantie als de pup al doet wat verwacht wordt.

Duidelijk
Het zal inderdaad ook afhangen van het soort jacht. De meeste podenco's krijgen nauwelijks besturing, die worden losgelaten uit hun karretje en worden dan geacht te doen wat ze doen (wild zoeken, opstoten, eventueel vangen en apporteren, hoewel dat laatste lang niet alle podenco's doen). Bij zichtjagers geldt ook dat ze gewoon losgelaten worden en dan de prooi op zicht achterna gaan en grijpen.
Ik kan me voorstellen dat het dan voor een jager meer garantie biedt als een pup op jonge leeftijd dit gedrag al laat zien.

[ranetje]

Ik vraag me af of de honden die op zulke jonge leeftijd al duidelijk jachtgedrag laten zien, inderdaad ook de beter jagers zijn, of dat zo'n laatbloeier net zo effectief kan zijn.

Die jeugdige fanaten zijn passievoller en daardoor neigt men eerder naar zo'n hond.
Kost trouwens dan een hele inspanning om dat te besturen (afhankelijk van wat je wilt natuurlijk).

Ita was (en is) een Retriever in het jasje van een Voorstaande hond.
Als veldwerker (zoeken en voorstaan van gezond wild) leek ze totaal ongeschikt.
Tot ze op latere leeftijd in het jachtveld kwam.
Ze doet het prima

Dus ja, laatbloeiers kunnen zeker effectief zijn
Het hangt er voor sommige honden ook gewoon van af hoe je ze voorbrengt, wat je ze aanbiedt.
Alleen heb je wel meer garantie als de pup al doet wat verwacht wordt.

Duidelijk
Het zal inderdaad ook afhangen van het soort jacht. De meeste podenco's krijgen nauwelijks besturing, die worden losgelaten uit hun karretje en worden dan geacht te doen wat ze doen (wild zoeken, opstoten, eventueel vangen en apporteren, hoewel dat laatste lang niet alle podenco's doen). Bij zichtjagers geldt ook dat ze gewoon losgelaten worden en dan de prooi op zicht achterna gaan en grijpen.
Ik kan me voorstellen dat het dan voor een jager meer garantie biedt als een pup op jonge leeftijd dit gedrag al laat zien.

Zo is het

edit: Ik zou met Ita op een veldwerk wedstrijd trouwens geen deuk in een pakje boter maken.
Maar ze functioneert (opzoeken en voorstaan) voor de praktijk prima.
En het apport is zeker geen probleem voor een vermomde Retriever.
Nu wel, omdat ze te oud/te geblesseerd is om nog zware apporten te kunnen tillen, maar ze kon het goed