Het HondenForum

Met de paplepel ingegoten, het zijn van een hondenmens en uiteindelijk ook de trainingskant. In mijn ouderlijk huis altijd honden gehad en mijn nichtje trainde en fokte herders

ik weet niet beter dan dat wij altijd dieren hebben gehad, van muizen naar cavia's, schildpadden, duiven, kanaries. Maar een hond kwam pas toen ik in de 6e klas van de lagere school zat.
Een oom van mij belde op met een verhaal dat hij ergens een hond had weg gehaald maar zijn vrouw wilde de hond niet en omdat wij, mijn broer en zus, liepen te zeuren om een hond, dacht mijn oom aan ons. Gelukkig zei mijn moeder ja en zo kwam Rakker in de familie. Rakker was een zwart dwergpoedeltje.
Ik heb Rakker allemaal kunstjes geleerd, liet hem uit samen met de andere honden in de buurt. Toen rakker dood ging wilde ik weer een nieuwe hond maar mijn ouders niet meer. mijn moeder zei"als je op jezelf woont neem je maar zoveel honden als dat je wil" nu woon ik al jaren met manlief en hebben we eerst een golden retriever gehad, daarna nog 1 en nu lopen er 6 honden rond, ben ik kynologisch instructeur, trim ik honden, fok ik met de tollers en draait heel ons leven van man en mij om de honden.

Bij ons vroeger thuis hadden we ook wel honden, zij het met frisse tegenzin van mijn moeder want die vond het maar niks al die rommel en lasten die een hond met zich meebracht maar omdat wij flink konden zeuren en pa ook wel een hond wou kwamen ze er toch.
Wel kleine hondjes.
Toen ik uit huis ging was er qua tijd geen ruimte voor de hond dus had ik twee katten maar zodra ik een relatie had en meer tijd (de katten waren er toen niet meer) kwam er een herplaats cairnterriertje in ons leven, heerlijk beest en ontzettend lief, alleen andere reuen moest ie niks van hebben en hing woest in de riem.
Heb er 10 jaar lang een trouw kameraadje aan gehad.
Grote honden had ik nooit gehad en kwam ook niet eens in me op .
Na doerak heb ik een behoorlijke tijd geen hond meer gehad omdat de omstandigheden minder waren maar toen dit beter werd kwam Rasta op mijn pad, ook nog eens een grotere hond ook nog maar het is een geweldige hond, past als een handschoen.
Maar 2 honden?
Neu gaan we niet doen.
Tja dan komt er een klein brutaal lief aanhankelijk pubertje op je pad.
Ondeugend, hij verknipte mijn sokken, mijn post , stal mijn boterhammen en wat er in dat bekkie pastte.
Maar zo aanhankelijk, hij wist me in de palmen en nadat we de regels hadden doorgenomen en compromissen gesloten hadden we elkaar gevonden en ik heb veel geleerd van hem.
Rasta is de rust in mijn leven, lief, gehoorzaam, bescheiden en zachtaardig.
Ziggy is in veel opzichten zijn tegenhanger ook lief en aanhankelijk maar ook brutaal, weet wat ie wil en sneaky genoeg om vaak te krijgen wat ie wil.
Ben ik een hondemens? Kweetnie maar wat ik wel weet is dat ik stapel ben op dat tuig van me en ze nog lang niet wil missen.

Ik ben zeker niet geboren als hondenliefhebsters. Ik ben zelfs doodsbang voor honden geboren. Mijn familie is thans wel dierminded, zelfs de familieleden die zelf geen dieren (meer) hebben. In mijn familie worden dieren aanzien als deel van de familie, maar ik ben wel de uitzondering met twee honden, twee konijnen en een kat.

Als kind was ik dus erg bang voor honden, zeker voor de giga kruising herder van mijn nonkel, als 6-jarige werd ik gebeten door een duitse herder en werd het nog erger. En dan opeens kwam die bijzonder interesse in honden. Op mijn 11de kwam er de eerste gezinshond, op mijn 14de kwam mijn eerste eigen hond. Ondertussen zit ik aan mijn tweede paar honden die ook al een mooie seniorleeftijd bereikt hebben.

Toen ik negen jaar oud was, verhuisden we van een rijtjeswoning naar een oude, vervallen boerderij die mijn vader ging opknappen. Bij de naastgelegen boerderij werd een nest met kittens geboren, waarvan ik er één mee mocht nemen 'om thuis te laten zien'. Heel slim van de buurvrouw, want zij wist ook wel dat niemand een kitten kan weerstaan. Dat katje is dus nooit meer weggegaan. Sterker nog, zijn broertje kwam uiteindelijk ook bij ons wonen.
Ik vond dat een mooie aanleiding om ook eens over een hond te beginnen. Dat vonden mijn ouders nooit een goed idee, maar op een boerderij moest het kunnen toch? Maandenlang kreeg ik geen reactie daarop, tot mijn vader ineens aankondigde dat we een pup gingen ophalen. "Nu?" "Ja, nu." Een kennis van hem had een nest Groenedaelers en er waren nog twee pups van 14 weken oud die een goed adresje zochten.

Inmiddels was ik 11 jaar en mijn zussen waren 15 en 17. Mijn oudste zus heeft nooit interesse gehad in de hond en mijn andere zus vond het heel erg leuk, maar had andere prioriteiten op die leeftijd. Yara werd daardoor een beetje mijn hond en leunde ook echt heel erg op mij. Ik vond het geweldig. We waren onafscheidelijk. Vanaf dat moment wist ik: later wil ik ook een hond. Dat heeft behoorlijk lang geduurd omdat ik er steeds de tijd en ruimte niet voor had. Maar uiteindelijk zijn mijn vriend en ik speciaal voor de komst van een hond verhuisd en minder gaan werken. Toen konden we Jip ophalen Nu, vier jaar later, gaan we weer verhuizen. En wederom stonden de honden centraal bij die keuze. Je moet dan wel een beetje gek zijn misschien maar ik geniet als zij genieten.

Wat leuk om al die verhalen te lezen!

Van kleins af aan wilde ik al een hond, liet honden van buren uit, kocht met mijn zakgeld vooral hondenboeken en hondentijdschriften en maakte lijstjes van honden die ik 'later' wilde hebben. Waar ik altijd op hoopte, maar nooit is gebeurd:
- voor mijn verjaardag een hond krijgen (leuker nog: dat we naar het asiel zouden gaan en dat ik een hond mocht uitkiezen)
- dat ik in het bos een achtergelaten hond zou vinden en die mocht houden

Later deed ik in de weekenden vrijwilligerswerk en hondencursussen waar je geen hond voor nodig hebt (KK1, KK2 en E&B), ik dacht dat ik toch nooit een hond zou kunnen hebben omdat ik fulltime werk.

Totdat ik een herplaatser voorbij zag komen waarvan de beschrijving mij zó aansprak, plus iemand die ik kende uit het asiel ging een uitlaatservice beginnen in mijn buurt. En zo had ik eindelijk op mijn 31e mijn eerste hond en ik zou nooit meer zonder willen.

Ik ben in de eerste plaats als dierenliefhebber geboren. Als er ergens dieren waren, wilde ik nergens anders meer heen. Mijn eerste voorleesboekje heette 'boer Jansen' en kende ik uit mijn hoofd Thuis hadden we altijd wel dieren, waaronder een keer een hond, maar dat was helaas geen succes.
Zelf wilde ik pas een hond als ik niet meer buitenshuis zou werken. Dus die kwam er pas 15 jaar geleden, mijn fantastische herder Douscha van wie ik inderdaad ook zoveel geleerd heb. Net als TS was ik in de beginjaren echt haast geobsedeerd zoveel mogelijk over honden en hondengedrag te weten te komen en het was zoveel complexer, fascinerender en mooier dan ik me ooit had kunnen voorstellen.
Afgezien van heel wat opvangers, heb ik inmiddels hond 2,3,4,5 en binnenkort hopelijk 6 hier rondlopen. Plus 3 paarden en een stel kippen
Leven zonder hond is ondenkbaar geworden.

Ik was een jaar of tien toen mijn ouders besloten een hond uit het asiel te halen, het ging om een poedelpupje die nog een tijdje bij de moeder moest blijven. Woensdagmiddag mochten mijn broers en ik met een hondje uit het asiel wandelen, vanaf dat moment wilden we geen poedelpup meer de kleine kruising is onze hond geworden. Vanaf dat moment ben ik een hondenmens, ik ben gek op dieren in het algemeen en ik heb ook een kat waar ik gek mee ben maar toch ben ik een echt hondenmens.

Toen ik geboren was was er een zwarte poedel, later kwamen er pekinezen maar mijn grootste vriend was de Duitse herder, hij was genomen toen we in een groot huis gingen wonen waar mijn vader voor de TH ook het terrein moest beveiligen in de avonden, de fokker gaf hem ons omdat hij volgen zeggen te groot was om een stamboom te kunnen krijgen.
Oke mensen waren bang voor hem maar eigenlijk was het meer een schoothond
ik ben dus opgegroeid zeg maar tussen de dieren , maar mijn broers ook en die hebben er niks mee

Mijn oma had honden, heel vreselijke. Verknald tot op het merg, mochten alles en beten vooral. Het liefst in kinderen. Als je bloedend aan kwam was het antwoord standaard dat je het er wel naar gemaakt zou hebben. Maar ik was dol op Hampie, de rooie dwergkees. Die het hardst en venijnigst beet en aanviel vanonder de stoel vandaan.
Nog heb ik een reuze zwak voor kleine keesjes.
Vanaf dat ik het huis uit ben, ook alweer veertig jaar geleden heb ik honden en katten gehad. Bulterriër, dalmaat en teckels. Nu voorlopig alleen katten vanwege tijdgebrek en omdat de katten te oud en te oninschikkelijk zijn om er wat bij te nemen.

natalie schreef:Nu, vier jaar later, gaan we weer verhuizen. En wederom stonden de honden centraal bij die keuze. Je moet dan wel een beetje gek zijn misschien maar ik geniet als zij genieten.

O, wij ook hoor. Dit huis gekocht (dit huis, deze tuin, deze omgeving), voornamelijk vanwege de hond. Helaas overleed hij een paar dagen nadat we hadden getekend, maar dat was wel ook de reden dat er "zo snel" (bijna jaar later) toch weer een hond kwam. De verhuizing naar dit huis was aanstaande, en het leek debiel groot zonder hond.

opgegroeid met herders, en een geboren honden mens,.. de honden bij ons thuis snapte ik tenminste, de mensen een stuk minder .. mensen zijn soms best raar en onlogisch.
Nooit echt zonder hond geweest, zou het ook niet willen - ook altijd katten gehad, trouwens, maar de tijden ( wereld) veranderen dus daar zal wel een eind aan komen.

Ik ben geboren als hondenmens, maar hoewel er elk jaar een hond op mijn verlanglijstje stond, kreeg ik die niet.
Daarom logeerde ik veel bij mijn opa en oma in Lochem die een DSK hadden. Bella en ik dronken samen uit de drinkbak. Pas toen wij (m'n broer en zussen) het huis uit gingen kwam er eindelijk een hond, een Vizsla, Tibor. Een jaar later heb ik ook een Vizsla genomen (Balou).
Nu hebben mijn zoon en ik samen 13 Jacks en staan op de wachlijst voor weer een Vizsla, maar nu een draadhaar

Tineke schreef:Bij ons thuis vroeger hadden wij een Italiaans windhondje maar toen was ik al wat groter en hij is ook niet oud geworden. Mijn moeder was bang van grote honden. Maar als kind liep ik met honden uit de buurt, de Hollandse herder Wilson en de bastaard Bobbie en de Pointer Dombo ik was er vaak mee op pad. Ook liepen er gewoon honden op straat.

Ik sleepte ook allerlei gevonden honden mee naar huis, soms ook in hele slechte staat.
Eén daarvan is naar familie gegaan andere werden naar het asiel gebracht, er mocht tot mijn spijt, niets blijven.

Later heb ik zelf de schade ingehaald, ik had en heb iets met honden en dat virus is volgens mij wel blijvend.
Mijn kinderen hebben beide wel honden en ook zie ik de liefde bij mijn kleinkinderen terug.

Deze foto is van kort geleden van mijn jongste kleindochter

dit vind ik echt een gave foto
er zijn mensen die dit nooit bereiken

Bijna letterlijk geboren met een kat in de wieg
Ik weet niet beter of we hebben altijd en kat gehad
Ook vogeltjes , kanaries , parkieten , agapornis

Ik was bang voor honden , behalve voor de yorkjes van mijn schoolvriendinnetje
Leuke hondjes en speelde graag met ze

Het is de kruising herder / bouvier van mijn peettante die me over de angst hielp
Bonnie heette ze , ze leek op een ruwharige Duitse herder
Tranen met tuiten gehuild toen ze dood ging
Ik mocht altijd met haar wandelen , wat ik niet wist was dat mn tante stiekem achter ons liep om de boel in de gaten te houden

Een keer gingen we naar mijn vader zijn tante en die haar vriend deed knpv met zijn Duitse herders
Ik vond ze geweldig al was ik er wel bang voor
De hele tijd heb ik voor die kennels naar die honden zitten kijken

Vroeg ome Piet de oren van het hoofd
En die vertelde maar wat graag over de honden en het africhten

En toen was het hek vd dam
Ik zat toen in groep 6 denk en sindsdien gingen boekverslag overheersers , africhting , politiehonden , speuren enz
Uiteraard wilde ik ook zo’n hond , een Duitse herder net als ome Piet stond er op elk verlanglijstje

Nu was mijn vader van huis uit geen dieren gewoon
Wel vd boerderij van zijn oom waar hij veel was

Mijn moeder heeft thuis altijd honden en katten gehad

Nja ik heb dus jaaaren moeten zeuren
Ma wilde wel een hond maar geen Duitse herder
Pa wilde geen hond en al helemaal geen Duitse herder

En toch kwam op mn 16e die Duitse herder
Mn vader zijn broertje had een nieuwe vriendin die Duitse herders fokte
Ik had haar nog nooit gezien en wist daar ook niks van

Nou die eerste keer dat we daar kwamen heb ik de avond van mijn leven gehad
Er waren maar liefst 4 Duitse herders waaronder een hele leuke reu die Roan heette
Mijn oom liet vallen dat deze hond herplaatst moest want ze konden er in de fok niks mee

En toen sprak mijn vader de legendarische woorden ; dan kom je m vd week maar brengen


Een dag later belde mijn oom om te vragen of pa t echt meende
Ja hoor kom maar brengen , zo’n geweldige hond kan ik niet laten lopen
Ik hoor t mn vader nog zeggen

En zo kwam Roan in ons leven

Uren met hem gewandeld , gefietst ,trucjes geleerd die ik uit knpv video’s haalde die ik van een buurtgenoot kreeg enz enz

Roan was echt mijn maatje

De rest is history zeg maar

Nu 21 jaar later ben ik alweer 15 jaar actief in de hondensport , heb ik 6 Duitse herders en fok ik ze

lucie schreef:

Tineke schreef:Bij ons thuis vroeger hadden wij een Italiaans windhondje maar toen was ik al wat groter en hij is ook niet oud geworden. Mijn moeder was bang van grote honden. Maar als kind liep ik met honden uit de buurt, de Hollandse herder Wilson en de bastaard Bobbie en de Pointer Dombo ik was er vaak mee op pad. Ook liepen er gewoon honden op straat.

Ik sleepte ook allerlei gevonden honden mee naar huis, soms ook in hele slechte staat.
Eén daarvan is naar familie gegaan andere werden naar het asiel gebracht, er mocht tot mijn spijt, niets blijven.

Later heb ik zelf de schade ingehaald, ik had en heb iets met honden en dat virus is volgens mij wel blijvend.
Mijn kinderen hebben beide wel honden en ook zie ik de liefde bij mijn kleinkinderen terug.

Deze foto is van kort geleden van mijn jongste kleindochter

dit vind ik echt een gave foto
er zijn mensen die dit nooit bereiken

Meer dan geweldig. Jongste kleindochter heeft de genen van oma
Edit. De Golden is wel wat gefocussed op de fotograaf haha

Ik was bang voor honden. Oudste zus was gek op dieren, maar een hond zag m'n moeder niet zitten. Ze had het wel druk genoeg zonder ook nog een hond. Dus kwamen er muizen, woestijnratten, hamsters en een cavia. Oh ja, we hadden ook een groot aquarium waar ik regelmatig visjes zat te kijken.
Oudste zus ging op een gegeven moment honden van anderen uitlaten. Met haar erbij durfde ik dan wel mee te gaan, als de hond mij maar met rust liet.

Vanaf m'n twaalfde of dertiende ben ik zelf de labrador van een paar huizen verderop regelmatig gaan uitlaten. Lieve, al wat oudere, intacte teef, die geen stap verkeerd zette.
Toen ik vijftien of zestien was, stonden we op een kleine camping. Schuin tegenover ons mensen met een Rottweiler-reu van anderhalf jaar ofzo. Ze hadden hem slecht onder controle, maar wat een lieverd was het. Lomp, maar lief. Heb met hem gespeeld. En toen ze in het weekend terug naar huis waren geweest en weer terug kwamen, sprong die hond mij ondersteboven, maar ik vond het helemaal niet erg. Als puntje bij paaltje kwam, luisterde hij naar mij beter dan naar z'n baasjes.

In m'n studententijd begon het idee van ooit zelf een hond hebben wel te groeien, maar het werd pas concreter toen m'n man en ik trouwplannen hadden en we allebei wel graag een labrador wilden adopteren. Dus verdiepten we ons in wat honden nodig hebben en hoe ze leren, en bijna een halfjaar na onze bruiloft besloten we dat het NU moest gaan gebeuren. Een snelle zoektocht op asiels.com leverde 1 hond op die aan onze eisen voldeed. Volgende ochtend heb ik gebeld naar het betreffende asiel: we willen hem reserveren. Dat kon niet, ondanks dat wij uit Rotterdam moesten komen. Voor een labrador van bijna 5 jaar zonder issues is de kans natuurlijk heel groot dat die al heel snel weg is, dus meteen in de auto gesprongen. Eind van die middag mochten we hem meenemen.
Boomer heeft ons best heel wat geleerd, maar die lessen bleken toch niet erg van toepassing op gevoelige honden. Helaas ging het mede daardoor mis met boerenfox Joris (wat niet wil zeggen dat het met onze huidige kennis dan wel goed gegaan zou zijn, hij was een mismatch met ons en wij hadden niet de mogelijkheden om de boel om te buigen).
Daarna kwam Elco in ons leven, en daarna Gait. Hoe gek ik ook was op Boomer en hoeveel ik me destijds ook verdiept heb in honden, echt hondenmens werd ik pas met Elco. Met Boomer was ik nog echt een mens met hond. Elco heeft mij veranderd in een hondenmens, waarbij het hele leven om de hondjes draait. Mede omdat Elco lang niet alleen kon blijven. Boomer lieten we rustig flink wat uren alleen, bij Elco was dat onmogelijk. Bij Elco was, en is, het nodig om te blijven investeren om hem gelukkig te houden, z'n zelfvertrouwen op peil te houden. Gait is wat dat betreft gemakkelijker, maar is mij toch meer onder m'n huid gaan zitten. Elco zit bij m'n man diep onder de huid

Jion schreef:Ik beschouw mezelf niet als hondenmens, maar als dierenliefhebber. Ik vind eigenlijk alle dieren leuk en interessant.

Idem dito! Ik vind honden geweldige huisgenoten maar heb ook met heel veel plezier katten, ratten, cavia's en konijnen gehouden.
De band die ik met de huidige honden (Silka en Sam) heb is diep en bijzonder. Maar ik geniet ook van onze 'tuindieren' (kippen in de ren en parkieten in de volière).

Leuke vraag! Ik heb sowieso altijd dat als ik iets leuk vind, ik er helemaal induik en in op ga. Honden zijn zo leuk dat ik dat daarmee dus ook gedaan heb
Ik mocht nooit een hond van mijn ouders. Mijn vader vindt honden verschrikkelijk. Ze stinken, zijn aanwezig, maken geluid en troep en ze bestaan. Mocht niet. Nooit.
We hebben muizen, ratten, konijnen, vissen, cavia's, vogels en katten gehad. Ik rijd paard vanaf mijn 9e en daarbij stonden kippen en geiten. Allerlei beesten dus.

Toen vertrok ik naar Frankrijk en ex wilde een hond. Ook leuk voor mij zei hij, want ik had daar zoveel tijd en dan kon ik lekker afleiding zoeken. Ja, superleuk! Een puppy!
En daar was Manu. Een Husky. En ik dacht altijd dat je een hond precies zo op kon voeden als hoe jij wil Jaagt iemands hond? Nou, dan heb je hem dus niet goed opgevoed
Hallo husky Manu! Toen moordde hij een kippenhok uit.
Daarna is het voor mij wel begonnen denk ik. Ik vond dit zo naar dat ik me compleet in hondengedrag gestort heb en gelezen en gelezen en gevraagd heb.

Heel eerlijk, ik vond mijn hond toen niet leuk. Ik vond hem heel lief maar leuk vond ik het niet. Doe je zo je best, zoveel tijd die je investeert en dan gaat er zoiets ernstig mis. Maar door alles wat ik geleerd heb ben ik wel helemaal om wat honden betreft. Ik vind het zo leuk gedrag te herkennen en met honden samen te zijn. Ze geven me zo'n rust en zetten me altijd weer met beide voeten op de grond. Ja, ik wil nog heel lang hondenmens zijn en blijven leren

Ik heb de genen van m'n vader, die had vogels, konijnen, schildpadden, ganzen etc etc Ik vind ook alle beesten prachtig (vissen en vogels wat minder die moeten niet opgesloten worden).
Maar een hond? nee, die kon pas komen als de jongste 6 was. (verstandige man) De jongste dat was ik
Helaas overleed mijn vader toen ik net 4 was maar de belofte dat er een hond zou komen, als de jongste 6 was, is gehouden.
Sinds onze eerste hond Beertje (een asbak van +/- een jaar uit het asiel) heb we altijd honden gehad en ik was altijd degene die er het meest mee deed. Van die gezellige familie honden die aan alles meededen, vakantie, buitenspelen, hutten bouwen
Pas toen ik in Zuid Afrika een "moeilijke" hond had ben ik me met trainen en gedrag gaan bezighouden en vind dat super leuk, zo heerlijk met je hond bezig zijn

Sandra&co schreef:
Geweldig! Dat hoef je heden ten dage niet meer te proberen als hond-zijnde

Nou zeg dat.... je wordt acuut afgevoerd naar een asiel Toen was men een stuk toleranter. Zo was Josefien een zegen voor de kleine middenstand. Ze werd regelmatig gesignaleerd bij de paardenslager in de Folkingestraat die haar behoorlijke feteerde, waarna ze vervolgens ging liggen uitbuiken in zijn etalage. En dat trok klanten aan.....mensen die Josefien herkenden en naar binnenstapten om haar een aai te geven en vervolgens zich 'genoodzaakt' voelden iets te kopen. Kom daar nu eens om, een zwerfhond die een slagerij binnenstapt, met al die wettelijk verplichte hygiene-toestanden..

Als peuter werd ik omver gelopen door een grote zwarte hond op het strand en vanaf dat moment was ik panisch bang voor honden.
Ik durfde niet eens door een straat te lopen als ik wist dat er een hond woonde.
Maar toen ik een jaar of 8 was kwam Beau (een grote zwarte labrador) naast ons wonen en die heeft mij van mijn angst afgeholpen en mijn obsessie aangewakkerd.

4 jaar heb ik gesmeekt om een hond voor dat we er eindelijk 1 kregen.
Nog steeds een magisch moment dat we Axel uitzochten bij de boer in de stal.
Toen ik 17 was ging ik vrijwilligerswerk doen in het asiel, wat ik zo'n 12 jaar heb gedaan, dus van de angst is niet echt wat overgebleven

lucie schreef:



dit vind ik echt een gave foto
er zijn mensen die dit nooit bereiken

Ja ze is heel natuurlijk met honden, echt leuk om te zien.

Marion. schreef:

lucie schreef:

Tineke schreef:
Deze foto is van kort geleden van mijn jongste kleindochter

dit vind ik echt een gave foto
er zijn mensen die dit nooit bereiken

Meer dan geweldig. Jongste kleindochter heeft de genen van oma
Edit. De Golden is wel wat gefocussed op de fotograaf haha

Die heeft buiten de camera ook vast de snoepjes in beheer

Mijn broer en ik hebben jarenlang gezeurd om een hond en toen op een dag zei ons pap ineens dat er wel een hond kon komen. Blijkbaar zonder overleg met ons mam, want die keek met ogen zo groot als schoteltjes toen ze dat hoorde
Mijn ouders kochten een hondenencyclopedie en ik was degene die dat ding 100 keer door heeft gelezen, aantekeningen maakte en uiteindelijk een lijstje had gemaakt van mogelijke rassen. Toen gingen we op vakantie naar Schotland en was het duidelijk dat er een Border Collie moest komen.
Pupje Leia kwam en ik was vanaf het begin diegene die allerlei creatieve oplossingen bedacht als Leia weer enigszins angstig reageerde op bepaalde dingen.
Op mijn 16e ging ik het huis uit en een week na m'n 17e verjaardag gingen toenmalig vriendje en ik Shib ophalen. Het zou eigenlijk zijn hond worden, maar al snel werd duidelijk dat ik degene was die alles met Shib ondernam. Shib was echt niet de makkelijkste de eerste jaren, maar overal vond ik een oplossing voor. Relatie ging uit en er was geen discussie mogelijk dat Shib met mij mee ging. Werd me niet in dank afgenomen, maar ach.
Door Shib ben ik me helemaal in honden gaan verdiepen en dankzij hem sta ik nu ook onder mijn niet-honden vrienden (en op het werk en in de familie en en en) bekend als het hondenvrouwtje

Ik ben meer een kattenmens dan een hondenmens, maar ik ben vooral een dierenmens. Altijd al geweest trouwens. Toen ik klein was en mijn leeftijdsgenootjes 's ochtends kinderen voor kinderen, telekids en tekenfilms zaten te kijken zat ik op mijn platte kont voor de tv natuurdocumentaires te verslinden. Ik vond en vind de natuur en het dierenrijk machtig interessant. Ik had eigenlijk bioloog moeten worden
Thuis hebben we altijd dieren gehad, eerst katten en op mijn derde kwam de eerste hond. Daarna ook nog gerbils, een valkparkiet, cavia's en konijnen en ik heb járen paard gereden. Ik ben nooit zonder dieren geweest en 6 weken voordat ik op mezelf ging had ik al een kitten geregeld Een kat werden er 4 (momenteel 3) ik heb cavia's en konijnen gehad en al bijna 10 jaar ook een hond (inmiddels 2). Ik kan me niet voorstellen ooit geen huisdieren te hebben, vooral katten en honden vind ik echt een verrijking van mijn leven.

Ik ben altijd al een dieren/natuurliefhebber geweest, dat heb ik van mijn moeder. Zij vertelde altijd veel over planten en dieren die we onderweg tegenkwamen. Op vakantie deden we altijd de wedstrijd 'wie ziet de meeste hertjes', we vingen altijd beestjes in sloten of verzamelden kikkerdril om de kikkervisjes te zien opgroeien.
Uiteindelijk kreeg ik voor mijn 8e verjaardag een konijn, heeft mijn broertje een rat gehad en hebben we nog wat kanaries gehad. Een hond wilde ik graag, maar dat wilden mijn ouders niet. Totdat mijn tante een groenendaeler x border collie pup in huis had gehaald. Mijn moeder had vroeger in het bos een groenendaeler gevonden en mee naar huis genomen, maar omdat mijn oma bang was voor honden moest die buiten blijven liggen. Iets wat hij naar verluid heel braaf deed. Hij is niet lang gebleven, maar mijn moeder heeft toen altijd gedacht dat zij ook zo'n mooie, brave hond wilde. Dus de pup van mijn tante wakkerde dat idee aan. Toen gingen we ook nog op vakantie waar ze een jonge labrador hadden en waar we de hele vakantie mee gespeeld hadden en kennissen van mijn ouders hadden een labrador pup. Dat alles in een maand of 2-3 en toen mocht ik op internet gaan zoeken naar groenendaelerfokkers. Heel weloverwogen het ras en de fokker uitgekozen.. Biry was er toen binnen een maand geloof ik en een jaar later stonden we op de wachtlijst voor een markiesje. Mijn moeder heeft met Biry de gehoorzaamheidscursussen gevolgd, omdat ik te jong was, maar ik ben later wel met haar met agility begonnen. Met Joris ben ik de gehoorzaamheid gaan doen en uiteindelijk haalden we mijn moeder in bij de G&G1 Ik heb ook nog flyball en agilty met hem gedaan en later nog eens af en toe een workshop.

Mijn studie kon ik aardig volhouden zonder eigen hond. Ik had af en toe een of meerdere logees en in de weekenden thuis kon ik weer even bijtanken. Maar zo tegen het einde van mijn studie begon het toch wel heel erg te kriebelen en opeens kwam Finn op mijn pad. Met hem begonnen met cursussen en niet meer gestopt. En dat er ooit een groenendaeler zou komen, dat stond al heel lang vast. Al kwam Tess alsnog vrij onverwacht.

De rest van het gezin houdt wel van honden, maar ik ben het meest een hondenmens geworden. Misschien slaat mijn zusje nog wel door als ze aan een eigen hond beginnen, maar ik vermoed dat ik de enige gek blijf

Dierenmens eigenlijk, maar honden hebben een pré.
In huis waren weinig dieren, toen ik de leeftijd had dat ik stiekem dingen kon doen.. smokkelde ik dus dieren binnen. Het begon bij een hamster, toen woestijnratten en een konijn, daarna echte ratten.
De vogel had ik wel gekregen toen ik 6 jaar was. Vogel en konijn zijn ook zeer oud geworden. (resp. 14 en 13 jaar.)
Een hond of katten mocht echt niet.
Al nam ik nog wel eens een hond mee naar huis, die ik uitliet, maar ze gingen niet overstag.
In de familie was er maar 1 met een hond, een Duitse herder, en die oom woonde niet in de buurt. De hond had me trouwens als peuter ook nog flink gebeten, maar het heeft blijkbaar geen impact op me gehad, ik vond het altijd geweldig als we op visite gingen in Drenthe of daar verbleven, want dan kon ik hem weer zien en met hem spelen . Hij was ook verder nooit lelijk naar me of zo, al was het wel een hond met gebruiksaanwijzing, ook buiten
Dus met honden had ik blijkbaar ook altijd wel wat. Heb ook leuke herinneringen aan bepaalde honden waar ik mee optrok op vaste vakantieplekken (ook Duitse herder ).
Toen ik op mijzelf ging, ging het konijn mee, en besloot ik 2 jonge kittens te nemen. En timing kon niet beter zijn, want het konijn overleed plots toen hij 13 was, vlak voor de kittens groot genoeg waren om te komen. Ik hoor mijn pa nog zo zeggen toen Gul overleed "nou geen huisdieren meer hé!" toen had ik de kittens al afgesproken
Pas op mijn 30ste of 31ste kwam er een hond, ik begon er nooit eerder aan omdat ik van mening was dat fulltime werken en een hond niet konden. Finn kwam echter op mijn pad, en op een manier waarop ik gewoon ervoer dat het zo moest zijn, dus zei ik ja en werd de 4-jarige Finn mijn maatje (pa in alle staten "EEN HOND, JE BENT GEK!" toen ze eenmaal kennis hadden gemaakt was er geen persoon zo gek op die hond, afgezien van mij). En anderhalf jaar later kwam daar Bluffie bij, een DH van toen 2,5 jaar.
Enfin, ik kan me nu geen huis meer voorstellen zonder honden en ik trof ineens ook een partner met een hond (Jol) en hij kende ook Finn en Bluf en was ook wel gecharmeerd geraakt van het type hond. Dus besloten we samen een pup te kopen, en dat werd onze Aki.
Mijn partner komt trouwens weer wel uit een gezin waar altijd honden waren, en ook binnen zijn familie hebben veel mensen honden, maar voor mezelf is het niet uit te leggen waar de affiniteit vandaan komt, maar ik heb het altijd gehad, graag dieren om me heen, en met name honden.
Maar goed, zet me op een kinderboerderij, of bij schapen, koeien met die slijmerige natte neuzen en ik ben gelukkig

Mijn vader is allergisch en mijn moeder panisch, dus wij hadden bij hoge uitzondering een konijn en daar moesten we het mee doen. Maar ik was altijd al heel gek van en met dieren, de honden van mijn opa en oma om te beginnen, en ik zat op paardrijden en had alleen maar fotos van dieren. Katten vond ik ook leuk trouwens. Toen mijn ouders uit elkaar gingen en de nieuwe vriend van mijn moeder een hond had, vond ik dat superleuk Kregen we toch onze hond. Het was altijd eigenlijk altijd wel vanzelfsprekend dat ik een hond zou hebben als ik op mezelf ging wonen en vrij snel toen ik op mezelf ging stond Pom op de planning

Ik denk omdat mijn eerste knuffelbeest een hond was