Het HondenForum

Ik ben ooit aangerand in het bos. Ik heb die vent een mep gegeven en naar hem geschreeuwd terwijl Zorro 200 meter verderop op zoek was naar hondenvrienden en Dalí glazig voor zich uitstaarde.

Maar toen ik bij het hardlopen over een stoeptegel struikelde en vloekend tegen de vlakte ging kwam Lucca wel bezorgd hijgend aangeslingerd. Dalí daarentegen gaf een krijs en probeerde te vluchten.

Bij mij alleen Happy die interesse toont.
Zij komt al "helpen" als ik een paar keer nies of hoest

Ben een keer gevallen en m'n arm uit de kom. Mensen die wilden helpen werden door Akira veilig op afstand gehouden (helaas).

Lothian schreef:Ik ben ooit aangerand in het bos. Ik heb die vent een mep gegeven en naar hem geschreeuwd terwijl Zorro 200 meter verderop op zoek was naar hondenvrienden en Dalí glazig voor zich uitstaarde.

Maar toen ik bij het hardlopen over een stoeptegel struikelde en vloekend tegen de vlakte ging kwam Lucca wel bezorgd hijgend aangeslingerd. Dalí daarentegen gaf een krijs en probeerde te vluchten.

Ik kwam ooit in Woestduinen een potloodventer tegen terwijl ik, aangelijnd, aan de wandel was met Orson en Rio.Hij kwam tussen de bosjes vandaan gesprongen, droeg een masker (wellicht om niet herkend te worden).
Mede door dat masker schrok ik wel, de rest was minder indrukwekkend
Orson gaf een fikse brul en Rio dacht wellicht dat dat zo moest dus brulde even gezellig mee, waarop de man weer terug de bosjes in sprong.

Het was eigenlijk nog een soort van komisch, het is een stil gebied dus wie weet hoe lang hij al zat te wachten op een passant.
En dan komt die eindelijk heeft ze twee Fila's aan de lijn .

Ik heb nog even opgemerkt dat het op een penis leek maar dan kleiner en ben doorgelopen

Twee attente hondjes hier, die je het liefst helemaal aflebberen om zich ervan te verzekeren dat je echt in orde bent

Loesje gaat op een afstandje staan kijken wat voor raars ik nu weer uitspook.
Ze lijkt het wel grappig te vinden dat ik vloekend en tierend gestrekt lig.

Ja Ollie komt even kwispelend kijken. En dan krijg ik een aanmoedigende lebber op mn wang

Ooit eens een half uur KO gelegen. Ik reed op mijn paard, paard was gevallen, ik hoofd op de grond en het licht ging uit. Mijn logé hond was bij, toen ik terug bij kwam lag hij naast me en hield mijn paard op afstand. Dat was best wel speciaal. Ben me toen ook gaan afvragen wat hij ging doen moest er hulpverlening komen opdagen zijn.

Mijn eigen honden, geen idee. Denk dat Runar op me komt liggen (of plassen ) en piiri komt me stompen met een speeltje.

Wat zijn de meeste honden toch egoïstische wezens

Als ik in het bos struikel over een boomwortel, of gewoon over m'n eigen voeten, dan komt Vic wel kijken. Maar hij is volgens mij overbezorgd want hij verliest me geen seconde uit het oog.

Maar die enkele keer dat ik een keer huil, dan gaat hij verderop in z'n mand liggen. Collies zijn zo gevoelig, oh oh, maar troosten ho maar.

Die keer dat er in de winter 's avonds een scooter met 2 Marokkanen ( kan er niets anders van maken) voor m'n neus stopte om alleen maar de weg te vragen, hapte Victor zonder twijfelen naar de jongen achterop. Gelukkig had hij een sporttas over z'n been hangen en hapte hij daarin.

Persistence schreef:Wat zijn de meeste honden toch egoïstische wezens

Als ik in het bos struikel over een boomwortel, of gewoon over m'n eigen voeten, dan komt Vic wel kijken. Maar hij is volgens mij overbezorgd want hij verliest me geen seconde uit het oog.

Maar die enkele keer dat ik een keer huil, dan gaat hij verderop in z'n mand liggen. Collies zijn zo gevoelig, oh oh, maar troosten ho maar.

Die keer dat er in de winter 's avonds een scooter met 2 Marokkanen ( kan er niets anders van maken) voor m'n neus stopte om alleen maar de weg te vragen, hapte Victor zonder twijfelen naar de jongen achterop. Gelukkig had hij een sporttas over z'n been hangen en hapte hij daarin.

Ik denk dat ze juist door dat gevoelige niet komen troosten. Shep is ook heel erg gevoelig maar als ik een keer huil of ergens boos over loop te schreeuwen, dan trekt ze zich juist terug in haar mand. Ik heb het idee dat zij het lastig vindt als het sterke vrouwtje zich opeens anders gedraagt en daarom juist weg kruipt.

Die van ons is ook geen Lassie hoor..2,5 jaar geleden viel ik nog al rot. Een stoei partijtje met zoon van 14. Ik verlies mijn evenwicht en val. Ik hoor mijzelf gillen en de hond blaffen. Na 20 min kon ik pas weer opstaan. Achteraf bleek dat behalve de achterste kruisband alles kapot was aan mijn knie, kniebanden, kruisband, scheenbeen ed. Hij was toen het gebeurde 7 mnd en schrok zich het schompus. Ik viel toen ik weer normaal kon lopen van een bruggetje (ik wilde net die ene foto maken) en lag languit in een moddersloot. Het enige wat ie deed was met de tong uit de bek wachten op dat lekkere koekje wat altijd na de foto komt.

Caro schreef:

Persistence schreef:Wat zijn de meeste honden toch egoïstische wezens

Als ik in het bos struikel over een boomwortel, of gewoon over m'n eigen voeten, dan komt Vic wel kijken. Maar hij is volgens mij overbezorgd want hij verliest me geen seconde uit het oog.

Maar die enkele keer dat ik een keer huil, dan gaat hij verderop in z'n mand liggen. Collies zijn zo gevoelig, oh oh, maar troosten ho maar.

Die keer dat er in de winter 's avonds een scooter met 2 Marokkanen ( kan er niets anders van maken) voor m'n neus stopte om alleen maar de weg te vragen, hapte Victor zonder twijfelen naar de jongen achterop. Gelukkig had hij een sporttas over z'n been hangen en hapte hij daarin.

Ik denk dat ze juist door dat gevoelige niet komen troosten. Shep is ook heel erg gevoelig maar als ik een keer huil of ergens boos over loop te schreeuwen, dan trekt ze zich juist terug in haar mand. Ik heb het idee dat zij het lastig vindt als het sterke vrouwtje zich opeens anders gedraagt en daarom juist weg kruipt.

Daar heb je een punt, het lijkt inderdaad wel of hij 'negatieve energie' slecht kan hebben. Heel vrolijk daarentegen vind hij ook weer niets.
Rustig en kalm, dat is het beste.

Maylo was mijn steun en toeverlaat als ik eens emotioneel was. Niet weg te slaan tot ik stopte met janken. Maar die keer dat hij me onderuit liep en ik dus languit lag(met uiteindelijk 2 gekneusde ellebogen), rende hij vrolijk door want hij was druk aan het spelen.

Izzy hangt sowieso niet aan mij. Die negeert me als ik pijn heb en als ik verdriet heb. Als ik dus half invalide over straat moet met haar misdraagt ze zich dan ook vreselijk. Die maakt gewoon echt gruwelijk misbruik van elke situatie waar ze denkt haar eigen voordeel uit te kunnen halen. En als ik al eens huil begint ze zo ongeveer te oogrollen.

Droef steunt me dan weer wel altijd. Wel alleen als het serieus is. Als ik gewoon struikel en niks van echte pijn aan geef boeit het hem ook niet. Maar ook Droef heeft me een keer onderuit gelopen(hij rende door de bocht en het had geregend en gleed zelf onderuit en schepte mij, gevolg gekneusd stuitje). Ondanks dat ik het niet uitbrulde duurde het wel even voor ik weer op kon staan want ik was precies met mijn stuitje op de stoeprand gevallen. Hij bleef keurig bij me met zijn meest bezorgde kop en ik kon hem mooi gebruiken om overeind te komen. Toen ik eenmaal stond voelde ik gewoon dat ik zo tegen de vlakte kon gaan maar ik moest en zou naar huis. Droef bleef strak tegen me aanlopen en toen hij in mijn knieholtes begon te duwen dat ik moest doorlopen en soms Izzy voor me terug halen(welke gewoon doorliep) heb ik snel de baas gebeld dat hij per direct me tegemoet moest komen voor het geval ik wel knock out zou gaan en ik dan niet zou weten wat de honden zouden doen. Langzaam aan ben ik naar huis gelopen en halverwege kwam vriend. Toen Droef vriend zag is hij snel naar hem gerend en trok hem nog net niet aan zijn hand mee naar mij. Izzy stond inmiddels alweer ongeduldig in de voortuin te wachten. Een week lang is hij bezorgd geweest en heeft hij Izzy voor me in het gareel gehouden als ze er van door wilde gaan buiten. Hij heeft zelfs die week nog geholpen met een mevrouw die in de sloot was beland toen ze de bal van haar hond wilde pakken, ze kwam de kant niet meer op want het had een paar dagen flink geregend. Dus ze gooide het uiteinde van de riem naar me welke ik weer in het midden pakte want had de kracht niet om te trekken op dat moment en het uiteinde heb ik aan Droef gegeven, flink wat aangespoord om te trekken en zo kwam ze de kant op.
Vorige weekend klapte ik dus nog vol met mijn voorhoofd tegen mijn achterklep op. Ondanks dat de honden stront vervelend waren die dag was Droef wel gelijk heel bezorgd en is weer een tijd niet bij me weg geweest.

En als ik al huil(wal gelukkig heel zeldzaam is), dan troost hij me ook, zo ook als ik moest huilen voor zijn eigen operatie's. Zit ik te janken wat die hond voor pijn moet hebben en nog moet ondergaan komt hij me steunen.

Ik vind het wel heel fijn dat Droef zich soms zorgen kan maken om mij, enige nadeel is dan wanneer er eens iets niet goed gaat of ik heb een kut dag gehad, of ik heb woorden met vriend. Dan denkt die lullo ook altijd dat het aan hem ligt en dan maakt hij zich vreselijk klein plat op de grond en heel onderdanig doen. Daar kunnen we allebei niet tegen dus dan zeggen we ook altijd dat het niet zijn schuld is en krijgt hij een dikke kus. Soms zou het wel fijn zijn om zonder schuld gevoel even flink boos te kunnen worden.

Nanna schreef:

Zyntia schreef: Maar was inderdaad apart dat die Rottweilers gelijk boven mij hingen te grommen.
Jammer dat we toendertijd hun baas/baasjes niet gespot hebben.

Wees maar blij. Wellicht hadden ze zich anders gesterkt genoeg gevoeld om je te grijpen.

Nou, idd

Lothian schreef:Ik ben ooit aangerand in het bos. Ik heb die vent een mep gegeven en naar hem geschreeuwd terwijl Zorro 200 meter verderop op zoek was naar hondenvrienden en Dalí glazig voor zich uitstaarde.

Maar toen ik bij het hardlopen over een stoeptegel struikelde en vloekend tegen de vlakte ging kwam Lucca wel bezorgd hijgend aangeslingerd. Dalí daarentegen gaf een krijs en probeerde te vluchten.

Dat kon mij met Kwandor niet overkomen. Als hij iemand niet vertrouwde, bleef hij tussen mij en die persoon in staan. Dan stond hij op zijn tenen en hield de ander scherp in de gaten, zonder verder ook maar iets van agressie te tonen, was het overduidelijk dat er met hem niet te spotten viel.


Verstuurd vanaf mijn SM-G930F met Tapatalk

Gentle en Taxi zullen beide komen kijken wat ik aan het uitspoken ben op dat moment. Maar Taxi zal zijn interesse snel verliezen. En zolang ik niet vloek of mopper zal Gentle wel bij me blijven.

Gimmick heeft daar in tegen mij ooit een half uur lang beschermd nadat we gevallen waren met de fiets.
Ondanks dat zij altijd de kans schoon zag om de benen te nemen had ze toen wel door dat er echt wat aan de hand was. Het lampje was bij mij uitgegaan tijdens het fietsen door een plotseling sterk dalende bloeddruk.
Ben toen erg hard ten val gekomen en zeker 20 minuten langs de kant van de weg gelegen. De gestopte bestuurder van een auto mocht ook niet bij mij komen en die stond op afstand te roepen naar mij. Waarna ik langzaam weer bij kwam.
Uiteindelijk heb ik Gimmick wel moeten zeggen afstand te nemen en dat deed ze dan ook. Uiteindelijk toen de ambulance kwam schoot ze helemaal door, waarna mijn schoonvader haar gekorfd mee moest nemen want de ambulance broeders mochten ook niet bij me komen nadat ik dat zei dus er moest iemand komen om haar op te halen zodat ik mee kon naar het ziekenhuis.
Uiteindelijk merkte zij dondersgoed dat het niet goed was met mijn bloeddruk want ook in de ambulance en in het ziekenhuis ben ik enkele malen met een extreem lage bloeddruk onder uit gegaan en niet meer bij te krijgen.

Maar lastig was het wel dat ze me zo beschermde

zou het niet weten, eigenlijk nog nooit zoiets bij de hand gehad,
die ene keer dat ik languit ging, kwam door Lana zelf, die rende in de schuur achter een kat aan, en knalde hierbij in mijn knieholte, waardoor ik met twee emmers water gevloerd ging.
door mijn gevloek bleef ze heel schuldbewust op een afstand van mij staan kijken

het enige dat ik wel weet, is dat je als onbekende niet mijn kleinkinderen al te luidruchtig moet benaderen, dan gaat ze er tussen staan,
overigens zonder iets te doen, maar wel zo van, handen thuis ik hou je in de gaten.

Karel is wel bezorgd, Pom heeft graag dat ik niet op haar let dus die gaat meteen muiten

als ik val gaat er 1 stom staan blaffen, 1 komt keihard aan gerend om vervolgens in mijn oor te tetteren en daarna mijn gezicht af te likken. de overige 4 interesseert het weinig, die gaan blaffen omdat de anderen blaffen.

Ik kwam tijdens het fotograferen een keer een vrouw tegen met een uit de kluiten gewassen pup (een dogachtige). Ik riep nog, houd u hem als we elkaar passeren want ze had duidelijk moeite om de hond onder controle te houden, ja hoor, riep ze terug. En daar lag ik dan, lang uit met de mijn gezicht aflebberende pup boven op mij. Ik denk dat mijn honden net zo reageren als ik lang uit in de kamer kom te liggen, bezorgd zullen ze in ieder geval niet zijn.

kipo schreef:Dat kon mij met Kwandor niet overkomen. Als hij iemand niet vertrouwde, bleef hij tussen mij en die persoon in staan. Dan stond hij op zijn tenen en hield de ander scherp in de gaten, zonder verder ook maar iets van agressie te tonen, was het overduidelijk dat er met hem niet te spotten viel.

Fijn is dat. Naapje is ook zo. Dan komt z'n malamute kant naar boven

Hij is sowieso erg bezorgd in aanleg, dat is voor hem niet z'n leukste eigenschap. Regelmatig komt dokter naap voor een check up ruiken.
Hij geeft onderhuidse ontstekingen en blaasontsteking aan voor je er last van hebt en bij koorts blijft hij aan je plakken.
Naar sjaak toe is hij net zo beschermend en bezorgd.
Na de operatie is hij niet van z'n zijde geweken en is heel voorzichtig geweest tot hij weer opgeknapt was.

Een Tatra is heel zorgzaam en die is er als de kippen bij om te checken of alles in orde is. Als het mistig of glad was, dan liep Jurek altijd als een gids op ongeveer 2 meter afstand voor me uit, terwijl hij normaal gesproken altijd achterop liep. Samica heeft ook die voorzichtigheid maar iets minder sterk als hij dat had.
Pepe, ons Catalaantje, komt alleen even kijken als ik gevallen ben om vervolgens weer aan de lijn te trekken omdat ik moet opschieten.

Bente komt altijd, ze is zo bezorgt om iedereen in haar roedel. Het geeft haar ook veel stress trouwens. Ze hield niet van water maar het moment dat we (onterecht) dachten dat Koen onderwater ging en wegdreef sprong zij met vaart in het water om naar hem toe te gaan en pakte zijn hand en leidde hem uit het water. Als ik op de trampoline spring en een gil maakt springt ze op de enge trampoline om me te redden. Blijft een kind achter met wandelen dan blijft ze bij diegene. Als een vreemde hond op mijn kinderen afrent zorgt zij dat zonder vreemde acties dat de andere hond afstand houdt. Maar toen ik een keer door een bekende bedreigd werd ( klinkt dramatischer dan het was) heeft zij het niet door en staat Boet zacht grommend naast me. Onlangs waren er mensen aan het werk in de tuin, geen probleem maar toen ze even pauze hadden begeleidde Boet me steeds als ik langs ze moest. Gromde niet maar liep steeds mee. En dat doet hij anders nooit. Bente vertrouwde een hond niet en wilde niet rechtdoor maar weg ervan, Boet had die hond nooit ontmoet maar bleef bij me en waarschuwde ons. We zijn echt een team

dagmar88 schreef:Hij is sowieso erg bezorgd in aanleg, dat is voor hem niet z'n leukste eigenschap. Regelmatig komt dokter naap voor een check up ruiken.
Hij geeft onderhuidse ontstekingen en blaasontsteking aan voor je er last van hebt en bij koorts blijft hij aan je plakken.
Naar sjaak toe is hij net zo beschermend en bezorgd.
Na de operatie is hij niet van z'n zijde geweken en is heel voorzichtig geweest tot hij weer opgeknapt was.

Bijzonder zeg. Ik heb tot nog toe alleen honden gehad die je heel graag van de wal in de sloot helpen.

Een paar jaar terug had het hard gevroren en struikelde ik en viel met mijn knie op een bevroren molshoop, Yodi die verderop losliep kwam aangerend slebber over mijn neus, maar ik kon niet overeind komen, Yodi draaide mij haar kont toe en zette haar poten breeduit en zo kon ik door op haar kont te steunen overeind komen.
Ze bleef dicht mij mij lopen naast mijn been, steeds naar mij kijken gaat het vrouw? Ik was er echt verbaasd over hoe ze dat gedaan had.

Zamunda schreef: Bijzonder zeg. Ik heb tot nog toe alleen honden gehad die je heel graag van de wal in de sloot helpen.

Ja, van z'n ouders heeft hij het ook absoluut niet, dat tere hartje.

dagmar88 schreef:

Zamunda schreef: Bijzonder zeg. Ik heb tot nog toe alleen honden gehad die je heel graag van de wal in de sloot helpen.

Ja, van z'n ouders heeft hij het ook absoluut niet, dat tere hartje.

Apart, maar ik kan me voorstellen dat je het voor hem een beetje een last vindt. Wat dat betreft zijn mijn honden dan beter af, die draaien er hun poot niet voor om hoor om me een extra zetje te geven (zit je op handen en knieën te kreunen en jammeren omdat het net in je rug geschoten is en je geen idee hebt hoe je ooit nog uit die vijverkuil moet komen, komt Lais wel even lebberen en tegen je aan duwen . Strompel je met spit door de tuin, komt Raaf als een kamikazepiloot op je afgerend om tegen je aan te springen ). Voor de honden beter, voor het baasje dus niet .