Het HondenForum

heb je een plek in je woonkamer waar je met puppypanelen een plek kan maken ( waar je bv anders een bench had staan? ) ,als dat zou kunnen dan zou het probleem visite krijgen al opgelost zijn, een bench is echt wel een hokje,een plek afzetten met puppypanelen waarvan de bovenkant open is , is veel minder hokkerig, en dan sluit je haar daar in op als er mensen langs komen .met die panelen kan je de ren ook iets groter maken als een bench . plus dat je dochter haar daar ook in kan doen als ze vrienden mee neemt, voordeel daarbij is dat charlie er dan wel gewoon bij is ,en je haar niet echt "weg" hoeft te sluiten

op vakantie gaan zou ik haar gewoon naar een goed pension brengen, soms moet je het ook niet moeilijker maken als dat het is,alleen op visite gaan moet ze dan thuis blijven ,maar dat moet toch ook niet het grootste probleem zijn?

Rebble schreef: Dank je wel
En dat is ook wel een heel fijne tip, van de gt maar ook dagopvang.

Woon je toevallig in de buurt van Zwolle? Daar weet ik nog wel een goede dagopvang. Dat geeft misschien wat lucht:)

Fotogravinnetje schreef:En toch klinkt het alsof ze te veel ruimte heeft op voor haar belangrijke gebieden. Te veel zelf mag bepalen. In ieder geval als het gaat om andere mensen en dieren. Dat idee komt ergens vandaan. Zou het absoluut niet de bench in willen gaan geen punt geweest zijn waar zij blijkbaar heeft kunnen bepalen hoe ver ze wel of niet ging? En dat er nog veel meer van dat soort, in jullie ogen, kleine dingetjes zijn, die voor haar juist de toon zetten? Als ik een eigen hond in de bench wil hebben, dan zorg ik dat ie daar terecht komt. Eerder laat ik niet los namelijk. Als ik iets wil, gebeurt het uiteindelijk gewoon. Wel rekening houdend met de hond, maar de hond bepaalt niet de uiteindelijke uitkomst. Dat is een duidelijkheid die ik bij jou meen te missen en die een hond als Charlie gewoon keihard nodig heeft. Het is een bepaalde stevigheid in je eigen wil. De ijzeren vuist in een fluwelen handschoen heb je nodig

Nou dan kan ik je uit de droom helpen, ik mis geen duidelijkheid.
Ik wist eigenlijk wel dat dit gezegd zou gaan worden want dit wordt altijd wel door iemand gezegd. Maar dit is gewoon niet aan de hand. Ik kan niet op schrift duidelijk maken waarom niet maar je kan van mij aannemen dat het niet zo is.

Dat met de bench speelde toen ze hier net was en we hebben toen naar een andere oplossing gezocht, het oog in de muur. En ik weet dat als ik toen streng mijn wil had doorgedrukt dat ik haar van me had weggeduwd terwijl ik toen een vertrouwensband op wilde bouwen, dus heb ik een andere oplossing bedacht. Kun je wat van vinden, prima maar ik weet dat ik toen de goede keuze heb gemaakt. En nee, dat was niet een punt waarop ze dacht te kunnen bepalen hoe ver ze wel of niet ging.

Hakkene schreef:

Rebble schreef: Dank je wel
En dat is ook wel een heel fijne tip, van de gt maar ook dagopvang.

Woon je toevallig in de buurt van Zwolle? Daar weet ik nog wel een goede dagopvang. Dat geeft misschien wat lucht:)

Nee, we wonen in de buurt van Rotterdam

Jerry heeft ook moeite met bezoek. Ik denk niet dat hij zou bijten, maar hij gaat wel veel blaffen en grommen.
Toen we hem pas een week in huis hadden, lieten we een gt bij ons thuis komen. Zij gaf aan dat we zijn gedrag moesten negeren en absoluut niet mochten corrigeren omdat het vanuit angst was.
Zijn gedrag naar bezoek bleef lange tijd hetzelfde.

Maanden later lieten we een andere gt komen. Zij zei totaal iets anders dan de vorige. We moesten hem juist wel corrigeren als hij gromde en blafte naar bezoek. We moesten meer de leiding nemen en hem grenzen geven. Jerry valt ook uit naar mensen in de lift. Volgens gt 2 komt dit door een combinatie van angst voor onbekende mensen en waaksheid. We moesten voortaan altijd voor Jerry de lift in gaan en op een zelfverzekerde manier met hem in de lift staan . Zo weet hij dat wij de boel onder controle hebben en dat hij het niet hoeft te regelen. Dat zelfverzekerde moet ik nog aan werken, maar ik merk dat hij veel rustiger in de lift is als ik eerst de lift in stap. Dat had ik niet verwacht, want ik las juist vaak dat het achterhaald is om altijd als eerste door deuren te gaan.
Naar bezoek is hij ook al veel rustiger. Waar hij eerst de hele tijd bleef blaffen en zenuwachtig heen en weer lopen, gaat hij nu binnen een paar minuten liggen.

Ik denk dat je met een goede gt best nog veel zou kunnen bereiken!

Kimmie schreef:heb je een plek in je woonkamer waar je met puppypanelen een plek kan maken ( waar je bv anders een bench had staan? ) ,als dat zou kunnen dan zou het probleem visite krijgen al opgelost zijn, een bench is echt wel een hokje,een plek afzetten met puppypanelen waarvan de bovenkant open is , is veel minder hokkerig, en dan sluit je haar daar in op als er mensen langs komen .met die panelen kan je de ren ook iets groter maken als een bench . plus dat je dochter haar daar ook in kan doen als ze vrienden mee neemt, voordeel daarbij is dat charlie er dan wel gewoon bij is ,en je haar niet echt "weg" hoeft te sluiten

op vakantie gaan zou ik haar gewoon naar een goed pension brengen, soms moet je het ook niet moeilijker maken als dat het is,alleen op visite gaan moet ze dan thuis blijven ,maar dat moet toch ook niet het grootste probleem zijn?

Ze zit al niet in de bench maar ligt gewoon in haar mand maar dan aan de riem die vast zit aan een oog in de muur.

Op vakantie gaan is ook het probleem natuurlijk niet, als dat het enige was zou er geen probleem zijn. Het gaat om alles bij elkaar, dingen waar je nu niet aan denkt omdat dat niet hoeft. Maar als je er wel bij na moet denken is het ineens best veel en vaak. Soms baal je dan zelf, soms voel je je schuldig naar je gezin en regelmatig voel je je schuldig naar je hond.

Sabi85 schreef:Jerry heeft ook moeite met bezoek. Ik denk niet dat hij zou bijten, maar hij gaat wel veel blaffen en grommen.
Toen we hem pas een week in huis hadden, lieten we een gt bij ons thuis komen. Zij gaf aan dat we zijn gedrag moesten negeren en absoluut niet mochten corrigeren omdat het vanuit angst was.
Zijn gedrag naar bezoek bleef lange tijd hetzelfde.

Maanden later lieten we een andere gt komen. Zij zei totaal iets anders dan de vorige. We moesten hem juist wel corrigeren als hij gromde en blafte naar bezoek. We moesten meer de leiding nemen en hem grenzen geven. Jerry valt ook uit naar mensen in de lift. Volgens gt 2 komt dit door een combinatie van angst voor onbekende mensen en waaksheid. We moesten voortaan altijd voor Jerry de lift in gaan en op een zelfverzekerde manier met hem in de lift staan . Zo weet hij dat wij de boel onder controle hebben en dat hij het niet hoeft te regelen. Dat zelfverzekerde moet ik nog aan werken, maar ik merk dat hij veel rustiger in de lift is als ik eerst de lift in stap. Dat had ik niet verwacht, want ik las juist vaak dat het achterhaald is om altijd als eerste door deuren te gaan.
Naar bezoek is hij ook al veel rustiger. Waar hij eerst de hele tijd bleef blaffen en zenuwachtig heen en weer lopen, gaat hij nu binnen een paar minuten liggen.

Ik denk dat je met een goede gt best nog veel zou kunnen bereiken!

Dat klinkt heel positief al, fijn voor jullie
Een gt is ook nog een serieuze mogelijkheid, het zou fijn zijn als het voor onszelf zou zijn maar anders inderdaad om een profiel op te kunnen stellen.

Rebble schreef:Nou dan kan ik je uit de droom helpen, ik mis geen duidelijkheid.
Ik wist eigenlijk wel dat dit gezegd zou gaan worden want dit wordt altijd wel door iemand gezegd. Maar dit is gewoon niet aan de hand.

Ik weet niet of ik het duidelijk kan verwoorden, maar aan de hand van mijzelf en Lais wil ik betwisten dat er geen duidelijkheid mist. Het kan niet anders dan dat er duidelijkheid mist als je een hond hebt die vindt dat ze er zelf wat van te zeggen heeft wie er binnenkomt terwijl jij daar anders over denkt. Het is háár namelijk niet duidelijk dat ze er niks van mag zeggen anders deed ze het niet.

Ik heb er dus zelf zo een en ik krijg haar niet aan haar verstand gepeuterd dat als ik erbij ben ze níks met het bezoek te schaften heeft. Ik kom een heel eind hoor, maar puntje bij paaltje zal ze er zélf wat van zeggen als ik even niet kijk en bezoek naar haar mening te druk/wild is. De manieren van opvoeden en trainen waar ik me goed bij voel heb ik toegepast/pas ik toe en omdat ik op dit vlak niet over wil stappen op Grieks (om het even bij Cleva's beeldspraak te houden) heb ik geaccepteerd dat het me niet lukt om het echt duidelijk te krijgen. Ik los het dus anders op (andere ruimte/bench/ren van panelen/aan de lijn).

En om dan weer op Cleva terug te komen: juist omdat ik die andere oplossingen heb en ze acceptabel vind krijg ik het niet 'echt' opgelost. Want ik weet zeker dat als het niet anders kon ik het haar prima aan het verstand gepeuterd zou krijgen dat ze gvd in die mand moet blijven liggen en ze het niet in haar harses moet halen om er wat van te vinden.

Persoonlijk denk ik niet dat het een beter is dan het ander. Wat mij het belangrijkste lijkt is dat je het accepteert en de weg die je kiest niet zwaar gaat maken met moeilijkdenkerij (waar ik goed bekend mee ben overigens, vandaar dat ik het ook noem).

Wat jammer dat het zo gaat Rebble.

Er is in Ambacht ook een goed pension/ dagopvang. De eigenaar denkt graag mee over gedragsproblemen.

Misty en de bench, en ook de mand, heeft heel wat ellende gekost. Leuk heeft ze het nooit gevonden, maar anders had ik helemaal geen huisraad meer.

Ik zou echt met benchtraining verder gaan; ze kan immers wel mee op visite in de bench en ook thuis is het wat praktischer als je dochter thuiskomt met bezoek. Ook zij kan de hond dan in de bench zetten.

Leuk zal Charlie het niet vinden, maar ze heeft het, omwille van de werkbaarheid in jouw gezin, maar even te ondergaan.

Als goed herplaatsen betekent dat ze er nog even is, maak het jezelf dan makkelijk in die periode.

Zamunda schreef:

Rebble schreef:Nou dan kan ik je uit de droom helpen, ik mis geen duidelijkheid.
Ik wist eigenlijk wel dat dit gezegd zou gaan worden want dit wordt altijd wel door iemand gezegd. Maar dit is gewoon niet aan de hand.

Ik weet niet of ik het duidelijk kan verwoorden, maar aan de hand van mijzelf en Lais wil ik betwisten dat er geen duidelijkheid mist. Het kan niet anders dan dat er duidelijkheid mist als je een hond hebt die vindt dat ze er zelf wat van te zeggen heeft wie er binnenkomt terwijl jij daar anders over denkt. Het is háár namelijk niet duidelijk dat ze er niks van mag zeggen anders deed ze het niet.

Ik heb er dus zelf zo een en ik krijg haar niet aan haar verstand gepeuterd dat als ik erbij ben ze níks met het bezoek te schaften heeft. Ik kom een heel eind hoor, maar puntje bij paaltje zal ze er zélf wat van zeggen als ik even niet kijk en bezoek naar haar mening te druk/wild is. De manieren van opvoeden en trainen waar ik me goed bij voel heb ik toegepast/pas ik toe en omdat ik op dit vlak niet over wil stappen op Grieks (om het even bij Cleva's beeldspraak te houden) heb ik geaccepteerd dat het me niet lukt om het echt duidelijk te krijgen. Ik los het dus anders op (andere ruimte/bench/ren van panelen/aan de lijn).

En om dan weer op Cleva terug te komen: juist omdat ik die andere oplossingen heb en ze acceptabel vind krijg ik het niet 'echt' opgelost. Want ik weet zeker dat als het niet anders kon ik het haar prima aan het verstand gepeuterd zou krijgen dat ze gvd in die mand moet blijven liggen en ze het niet in haar harses moet halen om er wat van te vinden.

Persoonlijk denk ik niet dat het een beter is dan het ander. Wat mij het belangrijkste lijkt is dat je het accepteert en de weg die je kiest niet zwaar gaat maken met moeilijkdenkerij (waar ik goed bekend mee ben overigens, vandaar dat ik het ook noem).

Ik weet niet of ik dat duidelijkheid zou noemen. Mijn 'ik mis geen duidelijkheid' opmerking was als reactie op Fotogravinnetje en ik bedoelde daarmee alledaagse duidelijkheid, dingen waarvan ik wil dat ze ze wel of juist niet doet.
Charlie wilde in het begin bijvoorbeeld niet naar binnen als ze in de tuin was en ik haar riep dat heb ik wel even duidelijk gemaakt dat dat zo niet werkt en zo zijn er heus wel meer dingen die ze heeft moeten leren en waarbij echt wel wat duidelijkheid nodig was. Maar dat waren simpele dingetjes die ze gewoon moest leren, hoe leef je in een huis. Bij het probleem van Charlie en Laissah komt meer kijken dan alleen duidelijkheid denk ik.

Lief schreef:Wat jammer dat het zo gaat Rebble.

Er is in Ambacht ook een goed pension/ dagopvang. De eigenaar denkt graag mee over gedragsproblemen.

Misty en de bench, en ook de mand, heeft heel wat ellende gekost. Leuk heeft ze het nooit gevonden, maar anders had ik helemaal geen huisraad meer.

Ik zou echt met benchtraining verder gaan; ze kan immers wel mee op visite in de bench en ook thuis is het wat praktischer als je dochter thuiskomt met bezoek. Ook zij kan de hond dan in de bench zetten.

Leuk zal Charlie het niet vinden, maar ze heeft het, omwille van de werkbaarheid in jouw gezin, maar even te ondergaan.

Als goed herplaatsen betekent dat ze er nog even is, maak het jezelf dan makkelijk in die periode.

Ik heb inderdaad van meer mensen goede dingen over dat pension gehoord. Ik denk dat ik dat gewoon maar eens moet proberen.

Mijn dochter zet haar nu ook vast, doet haar in de tuin of in de slaapkamer, ik ben alleen bang dat ze het vergeet.

Rebble schreef:

Zamunda schreef:

Rebble schreef:Nou dan kan ik je uit de droom helpen, ik mis geen duidelijkheid.
Ik wist eigenlijk wel dat dit gezegd zou gaan worden want dit wordt altijd wel door iemand gezegd. Maar dit is gewoon niet aan de hand.

Ik weet niet of ik het duidelijk kan verwoorden, maar aan de hand van mijzelf en Lais wil ik betwisten dat er geen duidelijkheid mist. Het kan niet anders dan dat er duidelijkheid mist als je een hond hebt die vindt dat ze er zelf wat van te zeggen heeft wie er binnenkomt terwijl jij daar anders over denkt. Het is háár namelijk niet duidelijk dat ze er niks van mag zeggen anders deed ze het niet.

Ik heb er dus zelf zo een en ik krijg haar niet aan haar verstand gepeuterd dat als ik erbij ben ze níks met het bezoek te schaften heeft. Ik kom een heel eind hoor, maar puntje bij paaltje zal ze er zélf wat van zeggen als ik even niet kijk en bezoek naar haar mening te druk/wild is. De manieren van opvoeden en trainen waar ik me goed bij voel heb ik toegepast/pas ik toe en omdat ik op dit vlak niet over wil stappen op Grieks (om het even bij Cleva's beeldspraak te houden) heb ik geaccepteerd dat het me niet lukt om het echt duidelijk te krijgen. Ik los het dus anders op (andere ruimte/bench/ren van panelen/aan de lijn).

En om dan weer op Cleva terug te komen: juist omdat ik die andere oplossingen heb en ze acceptabel vind krijg ik het niet 'echt' opgelost. Want ik weet zeker dat als het niet anders kon ik het haar prima aan het verstand gepeuterd zou krijgen dat ze gvd in die mand moet blijven liggen en ze het niet in haar harses moet halen om er wat van te vinden.

Persoonlijk denk ik niet dat het een beter is dan het ander. Wat mij het belangrijkste lijkt is dat je het accepteert en de weg die je kiest niet zwaar gaat maken met moeilijkdenkerij (waar ik goed bekend mee ben overigens, vandaar dat ik het ook noem).

Ik weet niet of ik dat duidelijkheid zou noemen. Mijn 'ik mis geen duidelijkheid' opmerking was als reactie op Fotogravinnetje en ik bedoelde daarmee alledaagse duidelijkheid, dingen waarvan ik wil dat ze ze wel of juist niet doet.
Charlie wilde in het begin bijvoorbeeld niet naar binnen als ze in de tuin was en ik haar riep dat heb ik wel even duidelijk gemaakt dat dat zo niet werkt en zo zijn er heus wel meer dingen die ze heeft moeten leren en waarbij echt wel wat duidelijkheid nodig was. Maar dat waren simpele dingetjes die ze gewoon moest leren, hoe leef je in een huis. Bij het probleem van Charlie en Laissah komt meer kijken dan alleen duidelijkheid denk ik.

Innerlijke onverzettelijkheid dan. Dat is overigens ook een vorm van duidelijkheid. Bij sommige mensen hoef je nauwelijks te pushen om hun nee in een ja te veranderen, bij anderen kun je het proberen, maar het blijft nee en bij nog weer anderen weet je bij de eerste nee al dat het geen zin heeft om te proberen er een ja van te maken. Als het gaat om andere mensen en dieren, heeft Charlie blijkbaar het idee dat ook al zeg jij nee ze zich toch kan gedragen alsof jij ja gezegd hebt. Daar zit dus ruimte. En die ruimte geeft dus onduidelijkheid over wat jij wél aan gedrag verwacht. Het is niet duidelijk voor haar dat JIJ de controle hebt en dat zij gewoon niets te schaften heeft met bezoek, een nieuw kitten, mensen op straat etc.
Dat is dus wat zij nodig heeft. Of jij het in je hebt om jouw nee staande te laten blijven tegenover haar ja? Geen idee. Ik moet in ieder geval geen honden hebben met een te sterke wil, want mijn nee is niet altijd even stevig. Wel eigenlijk altijd stevig genoeg voor Elco en Gait (al is het zeker met Gait soms maar net aan voldoende geweest). Een hond als Charlie zou mij waarschijnlijk met bezoek enzo ook te sterk zijn.
Ik ben het dus niet helemaal eens met Cleva's 'als je deze hond herplaatst, zou je geen andere hond meer moeten overwegen'. Zoek dan wel naar een hond met minder wilskracht, eentje die het regelen van de wereld om hem heen met plezier aan jou overlaat. Of werk aan het verstevigen van die ijzeren vuist en leer van Charlie een les waar je nog veel profijt van kunt hebben in je leven

Even kort door de bocht, omdat er meerdere redenen zijn maar....

Je hebt dus een dochter die tot nu toe bewezen haar verantwoordelijkheid hier in neemt. Maar omdat jij bang bent dat ze het op een dag mogelijk vergeet overweeg je haar hond te herplaatsen?
Welke boodschap denk je daarmee af te geven?

persoonlijk zou ik die GT inschakelen, dat kan dingen nogal eens in een ander licht zetten en zomaar lucht geven... daarna kun je altijd nog verder kijken mocht het niet brengen wat je hoopt, aldoor maar omwegen maken omdat de hond misschien.............. lijkt me helemaal niets. en is misschien ook niet nodig

#linda# schreef:Even kort door de bocht, omdat er meerdere redenen zijn maar....

Je hebt dus een dochter die tot nu toe bewezen haar verantwoordelijkheid hier in neemt. Maar omdat jij bang bent dat ze het op een dag mogelijk vergeet overweeg je haar hond te herplaatsen?
Welke boodschap denk je daarmee af te geven?

Nee zo steekt het nog niet eens een beetje in elkaar.

S@ndr@ schreef:persoonlijk zou ik die GT inschakelen, dat kan dingen nogal eens in een ander licht zetten en zomaar lucht geven... daarna kun je altijd nog verder kijken mocht het niet brengen wat je hoopt, aldoor maar omwegen maken omdat de hond misschien.............. lijkt me helemaal niets. en is misschien ook niet nodig

Het is niet misschien, binnen heeft ze gebeten. Toen dat gebeurt is hebben we ervoor gezorgd dat ze daar de kans niet meer voor kreeg.

Hoi , ik wilde toch even reageren....
Wij zitten in een zelfde soort situatie met Bruno...we wisten het ook niet meer, en zoals je misschien gezien hebt staat hij ter herplaatsing op dit forum.

Om ons als gezin lucht te geven , en beter na te kunnen denken is hij tijdelijk naar iemand van het forum gegaan.
Hoe moeilijk hondje hij ook is, nu na bijna 2 weken doet hij het daar verrassend goed!!!!
En we hebben heeeel wat tranen gelaten en ons zo schuldig en ellendig gevoeld, maar nu begint langzaam te dagen dat dit gewoon de juiste beslissing was....en je merkt de rust in je gezin weer terug komen.

Het tijdelijke opvang adres heeft aangegeven dat we alle tijd hebben om een beslissing te nemen maar dat hij daar ook mag blijven, dat is echt een lot uit de loterij!! voor ons als voor Bruno. We hebben nog niet definitief besloten zitten er emotioneel nog aan vast, maar de kans is groot dat hij daar gaat blijven...

Ik wil dus maar zeggen niets is onmogelijk, ik dacht ook dat dit hondje nergens meer heen kon.......
Denk er goed over na, herplaatsen kan ook veel rust geven voor beide partijen!!!

Weet je, het moet ook gewoon leuk blijven om een hond te hebben. Voor iedereen in het gezin en de omgeving.
Ik merk nu hoe waardevol het is om honden te hebben die goed met ons kind en bekenden kunnen.
En ja, bij onbekenden moet ik Joia ook wegsluiten omdat ze die binnenkomst wil regelen en ik daar geen zin in heb. Zij zal niet bijten, maar doet wel stom dus dat is echt peanuts en niet te vergelijken met de problemen waar jullie voor staan.

Cody hebben wij ook herplaatst omdat hij beet en hij zit nu fantastisch. Ik prijs mezelf elke dag gelukkig dat ik met hem geen rekening meer hoef te houden. Dat klinkt echt heel naar, maar scheelt je zoveel kopzorgen. Als ik alleen had gewoond (zonder man en kind) was hij tot zijn dood gebleven, ook al heeft hij mij gebeten. Maar je hebt nu eenmaal een gezin waar je de verantwoordelijkheid voor draagt en wat in mijn optiek toch nog altijd belangrijker is dan de hond.

Anyway, ik vond dat je wel even een hart onder de riem kon gebruiken, want ik weet hoe köt het is. Ik kan er nu nog om janken....

Rebble schreef:

S@ndr@ schreef:persoonlijk zou ik die GT inschakelen, dat kan dingen nogal eens in een ander licht zetten en zomaar lucht geven... daarna kun je altijd nog verder kijken mocht het niet brengen wat je hoopt, aldoor maar omwegen maken omdat de hond misschien.............. lijkt me helemaal niets. en is misschien ook niet nodig

Het is niet misschien, binnen heeft ze gebeten. Toen dat gebeurt is hebben we ervoor gezorgd dat ze daar de kans niet meer voor kreeg.

wat ik bedoel te zeggen is dat als je de handvaten hebt gekregen dan hoeft je waarschijnlijk niet meer zo op je tenen te lopen, omdat je mogelijkheden ziet die nu nog niet eens in je blikveld liggen hoe onmogelijk dat ook lijkt op dit moment, maar ze liggen niet voor niets buiten je blikveld,....

alle reacties lezende, vraag ik mij oprecht af of het voor de hond altijd het beste is om zijn gedrag volledig te laten aansluiten bij jouw situatie. Natuurlijk zal een hond zich altijd aan moeten passen, dat is nu eenmaal de prijs voor een leven met een mens. En andersom net zo goed. Maar moet je altijd tot het uiterste gaan?

Ik heb hier heel wat opvangers gehad die ik graag had willen houden en toch niet heb gedaan. Zo had ik een Zwitserse herder, echt een topper, die het liefst enige hond was geweest. Het ging wel met de twee meiden, maar je merkte aldoor dat ie er moeite mee had en ik vond dat ie dat gewoon niet had verdiend. Ik had het egoistisch gevonden hem alleen maar te houden omdat ik hem zo geweldig vond, ongeacht wat ie er zelf van vond of de dames, die het ook een beetje spannend vonden met hem. Het was leefbaar en handelbaar, maar het kon beter en dat heb ik voor hem gevonden.
Als ik denk aan Kailen in een doorsnee nl gezinssituatie, dan kan ik mij héél goed voorstellen dat ie al tenminste 3 keer van huis is verwisseld en in 2 asiels heeft gezeten. Hier komt hij veel beter uit de verf met weinig prikkels, weinig bezoek en veel ruimte (letterlijk en figuurlijk) om te mogen waken. Ik beloon hem er zelfs voor. Dat lijkt me voor een hond bij wie dat in zijn aard zit toch veel prettiger dan dat ie altijd maar moet worden 'gemanaged'?

Nogmaals, ik ben beslist niet voor herplaatsen als makkelijke/snelle oplossing. Dieptriest is het hoe makkelijk dieren worden aangeschaft en weer van de hand worden gedaan. Maar hoewel ik Rebble of Charlie niet ken, geloof ik niet dat dat hier aan de orde is. Ik kan echt niet oordelen of een gt de boel prettig leefbaar kan maken of dat herplaatsen de betere optie is. Maar tot het uiterste willen gaan is niet per definitie in het belang van de hond.

Hilde schreef:Ach, wat lastig... Het enige wat ik kan zeggen is inderdaad, zoek een GT waar je je goed bij voelt en die dit op een vriendelijke manier met jullie aan kan pakken. Ik weet dat Izzie van AnnekeIzzie hier op het forum ook wel moeite mee heeft gehad en dat Anneke dat ook lastig vond, maar volgens mij gaat dat een heel stuk beter inmiddels. Misschien kun je haar eens contacten over wat voor haar en Izzie heeft geholpen?

Klopt en het is nog geen feest. Bij mij heeft het geholpen om te weten dat het angst is dat Izzie drijft. Ze is waaks/territoriaal en in combinatie met het eng vinden van vreemde mensen gaat ze blaffen, grommen en uitvallen. Doordat ik iemand mee liet kijken naar haar gedrag, en die bevestigde dat het angst was (ik had die bevestiging blijkbaar nodig) kon ik haar helpen. In Izzie's geval gaat de lijn erom als er een vreemde binnenkomt en regel ik vanaf dat moment alles. Ik stel haar gerust, beloon haar als ze rustig wordt en ben het voor als ze meent te moeten ingrijpen als het toilet bezocht gaat worden.
Overigens gaat het 100 keer beter met 'hondenmensen'. Na een paar maanden werd ik bezocht door een meneer van de hondenbescherming (op verzoek van het asiel waar Izzie vandaan komt) en toen verwachtte ik een uit haar plaat gaande hond. Niks. Ze hield het wel in de gaten maar écht negeren helpt dus het allerbeste.

Maar wat voor mij, en voor Izzie werkt, werkt natuurlijk niet voor iedereen.

Cleva schreef: Ik heb mijn Dapper ook na een paar maanden bijna terug naar het asiel gebracht. Ik wist me geen raad meer. Hij maakte alles stuk, tot enorme gaten in gesloten deuren aan toe. Een bench sloopte hij in tien minuten door gewoon als een soort bokito tekeer te gaan tot de boel uit het lid lag.
Ik heb letterlijk met hem in de auto gezeten om hem teruig te brengen en toen bleek dat me dat net een brug te ver was. Hij zou blijven en daarom stond alles in dat huishouden ineens ter discussie.

Ik zat nog niet in de auto maar ik heb een week of 2 buikpijn gehad. Dramatische ideeën in mijn hoofd over "maar ik kan toch geen 15 jaar geen bezoek ontvangen". Tot het kwartje viel dat Izzie zou blijven. Toen werd echt alles anders. De methode of aanpak die je hanteert bij het begeleiden van lastig gedrag is een gevolg van een keuze die je zo overtuigd maakt.

Izzie_Anneke schreef: Klopt en het is nog geen feest. Bij mij heeft het geholpen om te weten dat het angst is dat Izzie drijft. Ze is waaks/territoriaal en in combinatie met het eng vinden van vreemde mensen gaat ze blaffen, grommen en uitvallen. Doordat ik iemand mee liet kijken naar haar gedrag, en die bevestigde dat het angst was (ik had die bevestiging blijkbaar nodig) kon ik haar helpen. In Izzie's geval gaat de lijn erom als er een vreemde binnenkomt en regel ik vanaf dat moment alles. Ik stel haar gerust, beloon haar als ze rustig wordt en ben het voor als ze meent te moeten ingrijpen als het toilet bezocht gaat worden.
Overigens gaat het 100 keer beter met 'hondenmensen'. Na een paar maanden werd ik bezocht door een meneer van de hondenbescherming (op verzoek van het asiel waar Izzie vandaan komt) en toen verwachtte ik een uit haar plaat gaande hond. Niks. Ze hield het wel in de gaten maar écht negeren helpt dus het allerbeste.

Maar wat voor mij, en voor Izzie werkt, werkt natuurlijk niet voor iedereen.

Cleva schreef: Ik heb mijn Dapper ook na een paar maanden bijna terug naar het asiel gebracht. Ik wist me geen raad meer. Hij maakte alles stuk, tot enorme gaten in gesloten deuren aan toe. Een bench sloopte hij in tien minuten door gewoon als een soort bokito tekeer te gaan tot de boel uit het lid lag.
Ik heb letterlijk met hem in de auto gezeten om hem teruig te brengen en toen bleek dat me dat net een brug te ver was. Hij zou blijven en daarom stond alles in dat huishouden ineens ter discussie.

Ik zat nog niet in de auto maar ik heb een week of 2 buikpijn gehad. Dramatische ideeën in mijn hoofd over "maar ik kan toch geen 15 jaar geen bezoek ontvangen". Tot het kwartje viel dat Izzie zou blijven. Toen werd echt alles anders. De methode of aanpak die je hanteert bij het begeleiden van lastig gedrag is een gevolg van een keuze die je zo overtuigd maakt.

Ik vind het heel herkenbaar, Rani vind vreemden ook spannend en waakt. Als ik er ben om het te regelen gaat het goed maar ik moet er wel bovenop blijven zitten. En ik heb heel erg gemerkt dat mijn gemoedstoestand meespeelt, als ik het spannend vind vindt Rani het nog spannender.
Ik kan inmiddels zoveel meer met haar, ik durfde een hele tijd niet met mensen af te spreken om te wandelen vanwege Rani's gedrag (en Mika die haar op kan stoken). Ik heb haar eerst laten wennen aan de mensen die hier regelmatig komen, een kindje wat hier regelmatig komt en zo steeds meer de prikkels uitgebreid. En ik was er steeds bij om de boel te regelen zodat Rani dat niet hoefde.

Laatst kwam persistence hier met Victor om te wandelen, we hadden elkaar nog nooit ontmoet. Ik heb even een lijntje om Rani gehangen voor de zekerheid en vrolijk de deur opengedaan. Gol ging als eerste naar buiten om te snuffelen en Mika en Rani moesten even wachten. Ik zag aan Rani dat ze geïnteresseerd was in Victor dus toen was het goed en konden ze gewoon naar binnen. Dat had ik me een paar jaar geleden niet kunnen voorstellen.
Ik durf het nu zelfs aan om een paar dagen weg te gaan met mijn vriend zonder honden.

Maar ja, dat is in een tijdsbestek van 3 jaar allemaal op z'n gemak gegaan en ik heb geen kinderen. Heb je die wel lijkt het me een stuk lastiger.

ruudstofferboa schreef:Hoi , ik wilde toch even reageren....
Wij zitten in een zelfde soort situatie met Bruno...we wisten het ook niet meer, en zoals je misschien gezien hebt staat hij ter herplaatsing op dit forum.

Om ons als gezin lucht te geven , en beter na te kunnen denken is hij tijdelijk naar iemand van het forum gegaan.
Hoe moeilijk hondje hij ook is, nu na bijna 2 weken doet hij het daar verrassend goed!!!!
En we hebben heeeel wat tranen gelaten en ons zo schuldig en ellendig gevoeld, maar nu begint langzaam te dagen dat dit gewoon de juiste beslissing was....en je merkt de rust in je gezin weer terug komen.

Het tijdelijke opvang adres heeft aangegeven dat we alle tijd hebben om een beslissing te nemen maar dat hij daar ook mag blijven, dat is echt een lot uit de loterij!! voor ons als voor Bruno. We hebben nog niet definitief besloten zitten er emotioneel nog aan vast, maar de kans is groot dat hij daar gaat blijven...

Ik wil dus maar zeggen niets is onmogelijk, ik dacht ook dat dit hondje nergens meer heen kon.......
Denk er goed over na, herplaatsen kan ook veel rust geven voor beide partijen!!!

Wat fijn voor Bruno!

Kennel in de tuin en pension als je dagje weg wil of op vakantie. Voorlopig. Ik zou wel gaan trainen zodat die kennel niet altijd meer nodig is.

Moet je wel willen natuurlijk. Ik snap dat het heel makkelijk is om een hond te hebben die overal naadloos in past en braaf meehobbelt waar je ook naartoe gaat. Ik vraag me wel af of een buitenlandse hond dan zo'n goede keus is geweest. Had je dan niet beter op safe kunnen spelen? Voor zover dat mogelijk is.

Wat betreft kinderen en reactieve honden: geen fijne combinatie. Maar Rebble's dochter is 16, dat is toch nauwelijks een kind meer.

Naar ons en naar onze dochter toe is ze niet reactief. Als voorbeeld, mijn dochter kwam een paar maanden geleden thuis toen Charlie en ik net terug waren van cursus, Charlie was moe en lag diep te slapen maar dochter loopt zonder na te denken naar haar toe bukt waardoor d'r haren ook nog eens naar beneden zwiepen en zegt 'hey Charlieeee' en Charlie gromt maar doet verder niks. Ik wel, ik heb even mijn duidelijkheid naar mijn dochter gedemonstreerd. Het was een domme actie en ze weet dat je dit gewoon niet doet en heeft dit dus ook niet meer gedaan. Maar ja, door die keer weet ik dus wel dat Charlie naar ons waarschuwt. Naar anderen laat ze wel signalen zien dat ze niet op haar gemak is maar ze blaft en gromt niet.

Ga bovenstaande nou niet uit zijn verband rukken of groter maken dan het is aub want het is niks meer dan wat ik heb gezegd, het is niet iets waar we rekening mee hoeven te houden of überhaupt nog bewust bij stil staan, we hoeven Charlie niet omzichtig te benaderen, het speelt in de hele beslissing wel of niet herplaatsen gewoon niet mee omdat het iets is wat met de grootste goedsul had kunnen gebeuren en op 13 maanden dus 1 keer gebeurd is en het mijn dochter was die fout zat.

@ruudstofferboa, ik heb het verhaal van Bruno niet meegekregen maar wat fijn dat er voor jullie zo'n oplossing kwam, dat moet wel veel rust geven.

@de rest, ik heb alles gelezen maar ben kapot (slecht en veel tekort geslapen vannacht) en moet zo gaan werken. Ik neem alles mee, we gaan als gezin gewoon nog een keer in gesprek en bespreken wat wij als mogelijkheden zien. In ieder geval iedereen bedankt voor het meedenken en het delen van verhalen

Gollum schreef: Laatst kwam persistence hier met Victor om te wandelen, we hadden elkaar nog nooit ontmoet. Ik heb even een lijntje om Rani gehangen voor de zekerheid en vrolijk de deur opengedaan. Gol ging als eerste naar buiten om te snuffelen en Mika en Rani moesten even wachten. Ik zag aan Rani dat ze geïnteresseerd was in Victor dus toen was het goed en konden ze gewoon naar binnen. Dat had ik me een paar jaar geleden niet kunnen voorstellen.
Ik durf het nu zelfs aan om een paar dagen weg te gaan met mijn vriend zonder honden.

Maar ja, dat is in een tijdsbestek van 3 jaar allemaal op z'n gemak gegaan en ik heb geen kinderen. Heb je die wel lijkt het me een stuk lastiger.

Hier net zo hoor. Geen kinderen en ook Izzie is er al weer 3 jaar. Ze gaat wel nog steeds vooruit, ik haal daar zelf veel voldoening uit maar voor haar is meer ontspanning natuurlijk ook veel fijner.

@Rebble, uiteindelijk moeten jullie met Charlie leven. Ik zou alleen wel kijken of je kunt beslissen Charlie écht te houden of dat het vooruit schuiven wordt om nu maar geen beslissing te hoeven nemen. Daar wordt niemand beter van.

Wat k*t dat jullie voor een dergelijke beslissing staan. Hoe is Charlie nu dan precies als jullie visite krijgen? Want toen ze gebeten heeft was ze er nog niet zo lang toch? En hoe reageert ze dan buiten op mensen? Ik vond haar toe ik haar op Animal Event zag helemaal niet overkomen alsof ze veel moeite had met alle mensen daar

Ik zou denk ik ook een muilkorf overwegen, al is het maar voor je eigen gemoedsrust. Het kan nog wel eens verrassend zijn als je iets gewoon kan doen en de hond vervolgens heel anders blijkt te reageren dan je aanvankelijk dacht. Ik doe het wel eens om te testen, zoals laatst met een loslopende hond in de verte op 'ren afstand'. Ik kende de man en hond en wist dat dat met Tess gewoon goed zou gaan. Mocht ze dus gaan rennen was er geen man overboord, maar het was voor mij een indicatie wat ze wel of niet aan kon voor het geval het eens in een minder gecontroleerd moment zou gebeuren. Soms wijzen die testmomentjes uit dat ze heel wat meer kan dan ik dacht en soms bevestigd het wat ik al dacht. In beide gevallen weet je waar je staat en waar je op verder moet trainen. Nu is dat niet helemaal te vergelijken met misschien wel of niet willen bijten, maar het kan je wel duidelijkheid geven of je angst nog altijd terecht is. Je kan Charlie een muilkorf aan doen bij (geïnstrueerd) bezoek (bezoek dat met een eventuele bijtpoging zou kunnen omgaan). Waarbij je zelf zo zou handelen als dat je normaal zou doen. Als ze normaal op de plaats moet liggen moet dat nu ook etc etc. maar je kan dan (hoe moeilijk ook ) proberen te ontspannen en koffie inschenken zonder dat je bang moet zijn voor ongelukken. Wellicht valt ze alsnog uit, wat je begrijpelijk zou willen voorkomen, maar dan weet je dat. Je ziet haar reactie en kan ingrijpen op een andere manier dan wanneer je moet ingrijpen omdat je echt bang bent voor gaten.
Het zal het loslopen wellicht ook wat gemakkelijker maken als je weet dat er geen schade gemaakt kan worden. Ik snap dat je dan ook niet wilt dat ze op mensen af gaat en uitvalt, maar je omgang met haar zal op die momenten denk ik wel anders zijn. Je bent nog altijd oplettend, want je wilt het niet hebben, maar je bent niet 'bang' oplettend. En dat maakt naar een hond toe best een groot verschil en zorgt voor meer stappen voorwaarts dan wanneer je haar niet meer loslaat of met geknepen billen loslaat.


Google ook eens op 'crate games'. Op youtube staan diverse filmpjes over leuke spelletjes met een bench, misschien haal je er nog wel leuke nieuwe ideeën uit die de bench voor haar tot een leuke plek maken.
En als je wilt werken aan impuls controle dan kan ik de workshop of cursus Contact en Co van Geertje Schijf heel erg aanbevelen. Ze zit wel in België maar geeft de workshop geregeld in Nederland. Het is een workshop van een dag met theorie en praktijk. Ik vond het heel erg leerzaam en haal er nu nog altijd veel uit. Heb hem met Finn gedaan voor heel andere redenen, maar kan het nu bij Tess ook heel goed gebruiken.

Een GT en dagopvang zodat je wat meer rust krijgt lijkt me allebei prima

Wat ik alleen niet begrijp is dat je niet met haar gaat oefenen met een muilkorf.
Eentje waarmee ze goed kan hijgen en waarmee ze water kan drinken.
Met die korf om is een groot deel van je angst volgens mij al weg, want ze kan wel uitspatten, maar geen schade toebrengen.
En juist door de rust die dat kan brengen kan je je hond geleidelijk beter onder controle krijgen en wordt reactief gedrag vaak (niet altijd) minder om de doodeenvoudige reden dat je niet meer bang hoeft te zijn voor schade.
Ook jouw angst voor narigheid heeft invloed namelijk.
Je brengt spanning over.

Heavy schreef:Het is gewoon heel moeilijk en een meisje van 16 is geen klein kind meer maar ook geen volwassene . En daarbij hebben sommige kinderen/ jongere/ pubers gewoon niet het besef hoe je met een hond zijn gebruiksaanwijzing om moet gaan .

Mijn dochter is 20 en heeft weinig met honden. Jip ziet nu wat slechter en ik heb haar dat al 10 keer verteld . Dat ze daar rekening mee moet houden met langs hem lopen enz . Jip bijt niet maar schrikt heel snel . Maarja het blijft niet hangen in dat brein

Nou, ze is geen natuurtalent hondenfluisteraar maar als ze gaat er prima mee om verder. Als ik haar zeg dat ze iets niet moet doen dan doet ze dat ook niet (meer).

Izzie_Anneke schreef: @Rebble, uiteindelijk moeten jullie met Charlie leven. Ik zou alleen wel kijken of je kunt beslissen Charlie écht te houden of dat het vooruit schuiven wordt om nu maar geen beslissing te hoeven nemen. Daar wordt niemand beter van.

Ben ik met je eens hoor

veertje schreef:Wat k*t dat jullie voor een dergelijke beslissing staan. Hoe is Charlie nu dan precies als jullie visite krijgen? Want toen ze gebeten heeft was ze er nog niet zo lang toch? En hoe reageert ze dan buiten op mensen? Ik vond haar toe ik haar op Animal Event zag helemaal niet overkomen alsof ze veel moeite had met alle mensen daar

Vrienden van ons (de enige hondenmensen in mijn familie- en vriendenkring ) vonden het prima om dat uit te proberen een poosje geleden. Ze houdt mensen continu in de gaten, zorgt dat ze achter iemand staat en snept dan heel snel (altijd van achter) in je bovenbeen of bil, ze hapt dan met haar voortanden. Buiten heeft ze ook niet echt problemen met mensen, daar vindt ze ze juist over het algemeen wel leuk, zeker mensen met honden want die weten wat kroelen is . Buiten gaat het voornamelijk om kinderen die fietsen of die veel herrie/speelgeluiden maken en 2 mensen op 1 fiets.

veertje schreef:Ik zou denk ik ook een muilkorf overwegen, al is het maar voor je eigen gemoedsrust. Het kan nog wel eens verrassend zijn als je iets gewoon kan doen en de hond vervolgens heel anders blijkt te reageren dan je aanvankelijk dacht. Ik doe het wel eens om te testen, zoals laatst met een loslopende hond in de verte op 'ren afstand'. Ik kende de man en hond en wist dat dat met Tess gewoon goed zou gaan. Mocht ze dus gaan rennen was er geen man overboord, maar het was voor mij een indicatie wat ze wel of niet aan kon voor het geval het eens in een minder gecontroleerd moment zou gebeuren. Soms wijzen die testmomentjes uit dat ze heel wat meer kan dan ik dacht en soms bevestigd het wat ik al dacht. In beide gevallen weet je waar je staat en waar je op verder moet trainen. Nu is dat niet helemaal te vergelijken met misschien wel of niet willen bijten, maar het kan je wel duidelijkheid geven of je angst nog altijd terecht is. Je kan Charlie een muilkorf aan doen bij (geïnstrueerd) bezoek (bezoek dat met een eventuele bijtpoging zou kunnen omgaan). Waarbij je zelf zo zou handelen als dat je normaal zou doen. Als ze normaal op de plaats moet liggen moet dat nu ook etc etc. maar je kan dan (hoe moeilijk ook ) proberen te ontspannen en koffie inschenken zonder dat je bang moet zijn voor ongelukken. Wellicht valt ze alsnog uit, wat je begrijpelijk zou willen voorkomen, maar dan weet je dat. Je ziet haar reactie en kan ingrijpen op een andere manier dan wanneer je moet ingrijpen omdat je echt bang bent voor gaten.
Het zal het loslopen wellicht ook wat gemakkelijker maken als je weet dat er geen schade gemaakt kan worden. Ik snap dat je dan ook niet wilt dat ze op mensen af gaat en uitvalt, maar je omgang met haar zal op die momenten denk ik wel anders zijn. Je bent nog altijd oplettend, want je wilt het niet hebben, maar je bent niet 'bang' oplettend. En dat maakt naar een hond toe best een groot verschil en zorgt voor meer stappen voorwaarts dan wanneer je haar niet meer loslaat of met geknepen billen loslaat.

Ik weet ook niet waarom ik dit niet gedaan heb. Ik heb precies dit tegen mijn man gezegd maar ben er weer vanaf gestapt.

veertje schreef:Google ook eens op 'crate games'. Op youtube staan diverse filmpjes over leuke spelletjes met een bench, misschien haal je er nog wel leuke nieuwe ideeën uit die de bench voor haar tot een leuke plek maken.
En als je wilt werken aan impuls controle dan kan ik de workshop of cursus Contact en Co van Geertje Schijf heel erg aanbevelen. Ze zit wel in België maar geeft de workshop geregeld in Nederland. Het is een workshop van een dag met theorie en praktijk. Ik vond het heel erg leerzaam en haal er nu nog altijd veel uit. Heb hem met Finn gedaan voor heel andere redenen, maar kan het nu bij Tess ook heel goed gebruiken.

De bench hebben we zelfs inmiddels niet meer Ik mis 'm ook niet hoor, hoe het nu opgelost is (even aangelijnd of even aparte kamer) gaat goed.

ranetje schreef:Een GT en dagopvang zodat je wat meer rust krijgt lijkt me allebei prima

Wat ik alleen niet begrijp is dat je niet met haar gaat oefenen met een muilkorf.
Eentje waarmee ze goed kan hijgen en waarmee ze water kan drinken.
Met die korf om is een groot deel van je angst volgens mij al weg, want ze kan wel uitspatten, maar geen schade toebrengen.
En juist door de rust die dat kan brengen kan je je hond geleidelijk beter onder controle krijgen en wordt reactief gedrag vaak (niet altijd) minder om de doodeenvoudige reden dat je niet meer bang hoeft te zijn voor schade.
Ook jouw angst voor narigheid heeft invloed namelijk.
Je brengt spanning over.

Ik begrijp dat zelf ook niet, ik denk dat ik er gewoon even doorheen zat. Ik heb een paar weken allerlei mogelijke oplossingen in mijn hoofd laten spelen maar toen gebeurde er zoveel tegelijk wat lastig te combineren is met Charlie en zag ik het niet meer zitten. Er speelt nog iets wat zwaar klote kan zijn of helemaal niks. Eigenlijk gewoon geen periode waarin je moeilijke/zware beslissingen moet nemen.

Ik ben in ieder geval toch blij dat ik dit topic geopend heb. Veel dingen die gezegd zijn had ik zelf al bedacht, of mezelf al verweten maar als ze van een ander komen wuif je ze toch minder makkelijk weg.

Is een stuk in de woonkamer afschermen met (puppy)panelen een mogelijkheid? Dan heeft ze wat meer vrijheid om te doen wat ze wil, waardoor ze misschien ook beter kan ontspannen dan wanneer ze aan de lijn zit. Maar dan kan ze niet tussen de mensen lopen en in billen bijten. Die panelen schuif je zo aan de kant als er geen bezoek is en zet je even op als er wel (plotseling) visite komt. Zo kan ze er gewoon bij blijven ipv in een andere kamer te zitten en hoef je je ook niet schuldig te voelen als het bezoek wat lang blijft. Ze heeft de ruimte, is bij het gezin, maar kan zich niet bemoeien met het bezoek. En ik denk dat als ze zo voorzichtig mensen van achter benaderd en dan snel een snep uitdeelt, dat ze dat uit onzekerheid doet. Ze zal dan denk ik blij zijn met een fysieke grens die haar beschermt en zal niet proberen om er uit te komen om mensen eens in de billen te bijten.

Voor die kinderen buiten is werken aan impuls controle denk ik wel een hele goede. Je kan al beginnen met dat oefenen met brokjes op de grond negeren en dat opbouwen naar bewegende brokjes negeren. Maar de impuls van kinderen die rennen en schreeuwen is waarschijnlijk vele malen groter voor haar. Dus dat is wel een kwestie van lang en veel oefenen.

Fotogravinnetje schreef:En toch klinkt het alsof ze te veel ruimte heeft op voor haar belangrijke gebieden. Te veel zelf mag bepalen. In ieder geval als het gaat om andere mensen en dieren. Dat idee komt ergens vandaan. Zou het absoluut niet de bench in willen gaan geen punt geweest zijn waar zij blijkbaar heeft kunnen bepalen hoe ver ze wel of niet ging? En dat er nog veel meer van dat soort, in jullie ogen, kleine dingetjes zijn, die voor haar juist de toon zetten? Als ik een eigen hond in de bench wil hebben, dan zorg ik dat ie daar terecht komt. Eerder laat ik niet los namelijk. Als ik iets wil, gebeurt het uiteindelijk gewoon. Wel rekening houdend met de hond, maar de hond bepaalt niet de uiteindelijke uitkomst. Dat is een duidelijkheid die ik bij jou meen te missen en die een hond als Charlie gewoon keihard nodig heeft. Het is een bepaalde stevigheid in je eigen wil. De ijzeren vuist in een fluwelen handschoen heb je nodig

Het komt inderdaad op mij over alsof dat een beetje het probleem is. Ook op een brave manier kunnen honden het heft zelf in handen nemen. Maar ik vraag me dan af of het in iedereen zit om dat op te kunnen lossen. Als je een hond zoals deze hebt moet je ook niet al te zwaar tegen de situatie aankijken en als het niet in je vermogen ligt om de dingen waar je met de hond tegen aan loopt te relativeren dan is het ook zwaar.

Zelf loop ik momenteel ook tegen dingen aan met een van de honden. Dan ben ik een paar uur van slag en daarna heb ik weer allemaal oplossingen en gaan we er weer voor. Ik vind wel dat dingen zoals een kitten er bij wat niet gaat een luxe probleem is. Met een andere hond loop je ook weer tegen zulke kleine en andere probleempjes aan. Het blijft altijd wel een beetje schipperen met een hond in huis.