Het HondenForum

Oh wat fijn. Die eerste keer is zo spannend! pff, weet het nog wel met Zahra. Je hart slaat over idd!

Jackira schreef:
Ik vind het een vreselijk woord maar is ze niet wat overprikkeld geweest? Wat mij opvalt tijdens het hele opgroei proces is dat als je er zelf met volle kracht tegen in gaat dat het dan een strijd gaat worden. Als je niet teveel op de spits drijft en niet meer gehoorzaamheid vraagt dan wat net nodig is dan schipper je door de lastige tijd heen vind ik.

Jack is nu 1 jaar en het aanlijnen na de wandeling blijft een heikel punt . Maar nog nooit is hij weggerend en ik denk dat het is omdat ik het niet op de spits drijf. Ik zie spanning bij hem, voorpootje gaat omhoog en hij kijkt van me weg. Met een beetje paaien lijn ik hem aan terwijl hij aarzelt. Hij wil nog niet naar huis, dat is de achterliggende reden. Maar elke keer bouw ik weer meer een routine op en ik geef hem niet de kans dat weglopen tijdens aanlijnen een optie is. Dus dat betekend dat als ik denk dat het niet gaat lukken ik het ook niet op de spits drijf en dan kies ik even later een beter moment.

Ik heb toch nog eens zitten nadenken hierover (heb er even tijd voor nodig ) en heb het advies ter harte genomen en beseft dat
ik soms wellicht teveel van haar vraag.
Zoals dat ze bv ineens hard ging blaffen terwijl wij gingen eten en ze daarvoor altijd juist zo rustig was. De 'ehhh nee!' hielp totaal niet, en
'plaats en blijft' kent ze uiteraard nog niet.
Toen drong jouw zin tot me door en dacht 'verrot ze heeft gelijk, maak er geen strijd van' en gisteravond heeft ze een lekkere kluif gekregen
in de bench tijdens etenstijd

Als ik dan bedenk hoeveel nieuwe indrukken ze al krijgt en hoeveel er verwacht wordt (in eerst instantie: niet slopen, niet mij keihard omver
trekken tijdens het wandelen, niet hysterisch begroeten en ga zo maar door... zaken die voor ons normaal zijn, maar die zij allemaal maar moet
opslaan in dat jonge koppie) dan heb je gelijk dat je andere zaken gewoon niet op de spits moet drijven. Dat komt later allemaal wel.

Dus achteraf alsnog: dank Gaspedaal is een stukje losgelaten, meer genieten, minder de confrontatie.

Caro. schreef:

Jackira schreef:
Ik vind het een vreselijk woord maar is ze niet wat overprikkeld geweest? Wat mij opvalt tijdens het hele opgroei proces is dat als je er zelf met volle kracht tegen in gaat dat het dan een strijd gaat worden. Als je niet teveel op de spits drijft en niet meer gehoorzaamheid vraagt dan wat net nodig is dan schipper je door de lastige tijd heen vind ik.

Jack is nu 1 jaar en het aanlijnen na de wandeling blijft een heikel punt . Maar nog nooit is hij weggerend en ik denk dat het is omdat ik het niet op de spits drijf. Ik zie spanning bij hem, voorpootje gaat omhoog en hij kijkt van me weg. Met een beetje paaien lijn ik hem aan terwijl hij aarzelt. Hij wil nog niet naar huis, dat is de achterliggende reden. Maar elke keer bouw ik weer meer een routine op en ik geef hem niet de kans dat weglopen tijdens aanlijnen een optie is. Dus dat betekend dat als ik denk dat het niet gaat lukken ik het ook niet op de spits drijf en dan kies ik even later een beter moment.

Ik heb toch nog eens zitten nadenken hierover (heb er even tijd voor nodig ) en heb het advies ter harte genomen en beseft dat
ik soms wellicht teveel van haar vraag.
Zoals dat ze bv ineens hard ging blaffen terwijl wij gingen eten en ze daarvoor altijd juist zo rustig was. De 'ehhh nee!' hielp totaal niet, en
'plaats en blijft' kent ze uiteraard nog niet.
Toen drong jouw zin tot me door en dacht 'verrot ze heeft gelijk, maak er geen strijd van' en gisteravond heeft ze een lekkere kluif gekregen
in de bench tijdens etenstijd

Als ik dan bedenk hoeveel nieuwe indrukken ze al krijgt en hoeveel er verwacht wordt (in eerst instantie: niet slopen, niet mij keihard omver
trekken tijdens het wandelen, niet hysterisch begroeten en ga zo maar door... zaken die voor ons normaal zijn, maar die zij allemaal maar moet
opslaan in dat jonge koppie) dan heb je gelijk dat je andere zaken gewoon niet op de spits moet drijven. Dat komt later allemaal wel.

Dus achteraf alsnog: dank Gaspedaal is een stukje losgelaten, meer genieten, minder de confrontatie.

Mooi/leerzaam om te lezen .