Het HondenForum

Onze dierenarts gebruikt nu ook een ander mengsel als eerste prik. Juist omdat wat ze eerst gebruikten zo zeer deed. We hebben dit mengsel ook gebruikt bij verschillende ratten en ze reageren er echt amper op. Bij honden en katten hebben ze ook hele goede ervaringen.

Wat ik gemerkt heb bij het inslapen van de ratten (na 11 jaar met altijd grotere groepen hebben we er aardig wat in laten slapen) kan ik zeggen dat elk individu anders reageert, onafhankelijk in welke conditie ze waren. Niet te voorspellen. Soms binnen een minuut in slaap, soms pas na 30 minuten (en extra narcose middel). En dat geldt ook voor de roze spuit. Maar over het algemeen gaat het allemaal heel rustig.

Certi is ook heel rustig gegaan. Nou ja, rustig. Na de eerste spuit mocht ze de snoepjespot helemaal leegeten.

Ik heb een zeer verdrietige ervaring gehad met de kat die ik zelf met de fles heb opgevoed. Ik heb het hier weleens neergezet. Kreeg zonder voorverdoving een spuit rechtstreeks in zijn hart en is gecrepeerd. En dat duurde lang. Gruwelijk.

Gelukkig het dier erna mijn eerste berner, heel zachtjes thuis op haar eigen bankje in mijn armen ingeslapen. Kreeg ze de eerste spuit en sukkelde in slaap. Toen keek ze opeens op en zag de d.a. zitten. Daar leek ze van te schrikken, maar meteen erna leek ze te berusten en viel in slaap. Tweede prik, drie zachte zuchtjes en weg was ze. ( 13 jaar, hè?)

Jorla dan, met haar bijna 12 jaar, ook thuis op haar plek bij de haard.
Bij de eerste prik werd ze onrustig en probeerde weg te komen van mij en de d.a. Ik moest haar echt vast pakken en toen viel ze tegen me aan en kon ik haar neerleggen. Het inslapen zelf ging heel snel. Haar tong kwam naar buiten, dat vond ik wel een beetje naar.

Ooit met een kat, kwam ik met hem thuis en haalde ik hem uit het mandje en legde hem op de grond.
Toen golfde zijn lichaam opeens. Onbeschrijfelijk wat je dan voelt. Vreugde dat hij er nog is, onmiddellijk gevolgd door het besef dat het dan opnieuw zou moeten. Maar het was natuurlijk iets van het lichaam, hij was er toch niet meer.

Eigenlijk meestal wel rustig. Maar 2 waren al in slaap toen het besluit werd gemaakt. Dus dat is anders. De anderen allemaal kalm weggegleden en geen gillen

Tessa is heel rustig gegaan bij de DA. Met dank aan de DA die zelf heel rustig was en heel duidelijk uitlegde wat hij ging doen.
De spuit in haar bil was wat minder, maar geen heftige reactie. Wij zijn toen alleen gelaten en na een poosje kwam hij terug voor de laatste dosis. Allemaal heel rustig gegaan.
Wij hebben er bewust voor gekozen om dit niet thuis te laten gebeuren. Bij de DA zijn mijn honden heel rustig.
Als er (vreemde) mensen in huis zijn, zijn ze juist opgewonden. Thuis in laten slapen is dus geen optie.

Oh, ja dat is vreselijk naar. Zoiets blijft je wel een tijdje bij..

Zo heb ik vroeger mijn lieve knuffelkater moeten laten inslapen omdat het niet meer ging met z'n blaas. Het deed me al zo'n pijn. En op het moment dat hij het slaapprikje kreeg kwamen ze hectisch binnenstormen voor een ziek konijn en raakte de kater helemaal in paniek en viel op de grond. Half slap al. Vre-se-lijk. Ik kan nog wel janken als ik eraan denk.

sjm schreef:Oh, ja dat is vreselijk naar. Zoiets blijft je wel een tijdje bij..

Zo heb ik vroeger mijn lieve knuffelkater moeten laten inslapen omdat het niet meer ging met z'n blaas. Het deed me al zo'n pijn. En op het moment dat hij het slaapprikje kreeg kwamen ze hectisch binnenstormen voor een ziek konijn en raakte de kater helemaal in paniek en viel op de grond. Half slap al. Vre-se-lijk. Ik kan nog wel janken als ik eraan denk.

Mijn hemel Dat is echt heel naar.

Mowgli heeft niet eerst een verdoving gehad maar gelijk de spuit, wel via een infuus. De dierenarts vertelde dat dit de snelste en humaanste manier was, inmiddels ben ik het hier over niet met haar eens. Het ging idd erg snel maar je zag dat dat Mowgli haar hart op hol sloeg en dat ze dit ook voelde, ik ben er van overtuigt dat ze op het laatste moment pijn op de borst had. Mowgli wilde weg en werkte zeker niet mee bij het prikken van het infuus, toen die zat kwam gelijk de spuit waardoor wij niet rustig afscheid van haar hebben kunnen nemen, we hielden haar op dat moment in bedwang. Inmiddels heb ik dit achter mij kunnen laten maar ik heb mij hier heel lang schuldig over gevoeld, ik had haar een rustig heengaan zonder stres en pijn gegund maar zo is het helaas niet gegaan. Ik zal er als ik weer een hond of kat moet laten inslapen op staan dat deze wel verdoofd word wat de da ook beweerd.

Bij Dax ligt het me ook nog vers in het geheugen omdat het pas 5 weken geleden is.
Zij kreeg ook eerst een verdovingsmiddel en daarna pas de ketamine omdat de ketamine heel pijnlijk is zei de dierenarts.
Ze is rustig in mijn armen ingeslapen, maar op een gegeven moment kreeg ze wel flinke stuipen, dus moest ik haar neerleggen omdat ze behoorlijk trapte en ik bang was dat ik haar niet stevig genoeg vast kon houden.
Ik heb haar zelf naar de auto gedragen, en toen ik haar daar in haar mand legde had ze hele gekke blauwe ogen, net of ze uitgedroogd waren, er was geen stukje meer bruin.
Dat is wat me het meeste bijblijft en wat ik ook nog niet kan vergeten. Ik kan haar mand ook nog niet in de kamer zetten want dan zie ik die rare ogen weer in gedachten.

Kimmie schreef:hier in dld krijgen ze die sufmaakprik dus niet,ze krijgen een infuusnaaldje en er wordt narcose middel ingespoten ( wat ook voor mensen gebruikt wordt) als de hond slaapt,en dat duurt nog geen 10 tellen, gaat er nog een zelfde spuit erachteraan...

inslapen duurt ook nog geen minuut alles bij elkaar.

moest daar de eerste keer dat ik hier een hond in liet slapen even aan wennen,maar ik vind het wel heel rustig gaan...

Ik hoop dat het moment nog heel lang op zich laat wachten, maar na alles gelezen te hebben, lijkt me dit veruit de prettigste methode.

lor1_1984 schreef: Op af en toe een stuipje/trekking na heb ik bij geen van de dieren waarbij ik aanwezig was iets 'engs/naars/raars' meegemaakt.

Idem.

Alfilillo schreef:

Kimmie schreef:hier in dld krijgen ze die sufmaakprik dus niet,ze krijgen een infuusnaaldje en er wordt narcose middel ingespoten ( wat ook voor mensen gebruikt wordt) als de hond slaapt,en dat duurt nog geen 10 tellen, gaat er nog een zelfde spuit erachteraan...

inslapen duurt ook nog geen minuut alles bij elkaar.

moest daar de eerste keer dat ik hier een hond in liet slapen even aan wennen,maar ik vind het wel heel rustig gaan...

Ik hoop dat het moment nog heel lang op zich laat wachten, maar na alles gelezen te hebben, lijkt me dit veruit de prettigste methode.

Dat is afhankelijk van hoeveel stress het oplevert als die infuuskatheter geplaatst wordt. Redelijk wat honden vinden dat behoorlijk eng (het vasthouden van de poot vooral) en het moet wél precies in de ader. Een prik in de bil(spier) is misschien niet leuk, maar duurt maar héél even.

bij gringo en joes deed ze het naaldje in hun achterpoot, die hebben het niet eens door gehad.

Heca was de eerste die hier ingeslapen werd,vervelende was dat zij bij binnenkomst van de DA naar de achterdeur liep en ik haar mee moest lokken,ik voelde me zó slecht op dat moment.

DA prikte een naaldje in haar voorpoot en spoot de narcose in en binnen 10 tellen lag ze diep te snurken,daarna nog zo'n spuit en weg was ze..

mijn argentijn die in nederland ingeslapen werd kreeg inderdaad die spuit in zijn bil, hij was daardoor echt heel erg boos...en eer die hond sliep op die spuit waren we bijna een half uur verder,toen werd pas een roze spuit gegeven ( hier geven ze dus ook geen T61 ,maar echt overdosis narcosemiddel) .


deze 2 methodes tegen elkaar genomen vind ik het hier echt prettiger gaan.

vervelendste inslapen wat ik mee heb gemaakt was mijn eerste paard, werd direct T61 ingespoten en dat schijnt een vreselijke dood te zijn,daarnaast ging ook het flesje halverwege leeg,dus moest de veearts terug lopen naar zijn auto,eenmaal terug bij mijn paard kon hij nergens een bloedvat meer vinden omdat dier half dood was door de eerste spuiten..gruwelijke dood was dat,was daardoor best bang voor inslapen van paarden,maar inmiddels zijn hier 2 paarden ingeslapen en dat is heel netjes gegaan.

kipo schreef:

Alfilillo schreef:

Kimmie schreef:hier in dld krijgen ze die sufmaakprik dus niet,ze krijgen een infuusnaaldje en er wordt narcose middel ingespoten ( wat ook voor mensen gebruikt wordt) als de hond slaapt,en dat duurt nog geen 10 tellen, gaat er nog een zelfde spuit erachteraan...

inslapen duurt ook nog geen minuut alles bij elkaar.

moest daar de eerste keer dat ik hier een hond in liet slapen even aan wennen,maar ik vind het wel heel rustig gaan...

Ik hoop dat het moment nog heel lang op zich laat wachten, maar na alles gelezen te hebben, lijkt me dit veruit de prettigste methode.

Dat is afhankelijk van hoeveel stress het oplevert als die infuuskatheter geplaatst wordt. Redelijk wat honden vinden dat behoorlijk eng (het vasthouden van de poot vooral) en het moet wél precies in de ader. Een prik in de bil(spier) is misschien niet leuk, maar duurt maar héél even.

Alfil heeft een paar keer zo'n infuusnaaldje in de poot gehad ivm prednison. Hij had daar gelukkig geen probleem mee, maar ik kan me voorstellen dat sommige honden zich daartegen verzetten.

sjm schreef:Oh, ja dat is vreselijk naar. Zoiets blijft je wel een tijdje bij..

Zo heb ik vroeger mijn lieve knuffelkater moeten laten inslapen omdat het niet meer ging met z'n blaas. Het deed me al zo'n pijn. En op het moment dat hij het slaapprikje kreeg kwamen ze hectisch binnenstormen voor een ziek konijn en raakte de kater helemaal in paniek en viel op de grond. Half slap al. Vre-se-lijk. Ik kan nog wel janken als ik eraan denk.

Wat een belachelijke vertoning zeg. Dat vergeet je nooit meer. Iets wat in alle rust moet gebeuren. Echt heel erg voor je.

Dank dat jullie je toch vaak verdrietige en soms zelf schokkende ervaringen gedeeld hebben.
Het is voor velen toch een gebeurtenis die je het liefst wil vergeten.

Ik hoop dat degenen die in de toekomst voor DE beslissing komt te staan zich deze topic gaan herinneren en
dan buiten DE beslissing ook nog de beslissing kunnen nemen HOE.

Voor wie deze topic met tranen op de wangen volgt of gereageerd heeft

Boomer ging heel rustig. Maar die had ook zonder spuitje nog maar maximaal enkele uren gehad, als hij dat uur al gehaald had...

Ik heb (gelukkig) nog maar 2 honden hoeven laten inslapen. En bij beide heb ik vrede met hoe dit verlopen is.

Noeska mijn eerste hond ivm ouderdom en de dementie die erbij kwam kijken. Die vond de DA nooit vervelend dus daar had ik geen moeite mee. Ze was onder de invloed van een biertje(en dus heerlijk vrolijk in tegenstelling tot de periode daarvoor). De spuit was inderdaad even vervelend en reden tot een zacht piepje maar meer ook niet, ze gleed langzaam in slaap terwijl ik naast haar lag op de vloer bij de DA. Ik voelde dat haar hart toen al zo goed als gestopt was, daarna kwam de roze spuit. Nog even blijven zitten voor het afscheid en toen ik opstond en haar bedankte voor alles maar ook sorry zei omdat niet altijd alles perfect ging ik gaf haar nog een dikke kus en wilde weglopen. Toen begon haar staart zachtjes te kwispelen. Uiteraard weet ik dat dit gewoon stuiptrekkingen zijn en hier was ik ook voor gewaarschuwd. Toch vond ik dat niet erg en eigenlijk alleen maar heel erg mooi.

Maylo is wel dmv een infuus ingeslapen. Zijn poten waren toch nog kaal van het infuus dat hij al had gehad voor een dagopname even daarvoor. Ik ging niet met de intentie erheen om hem in te laten slapen en hoopte tegen beter weten in dat er nog wat te doen was. DA heeft alles optie's met me besproken maar gaf wel aan dat inslapen het meest eerlijk was. Maylo was zo op dat ook zijn hart er vrijwel volledig mee was gestopt nog voordat de roze spuit erbij kwam. Ik heb nog een half uur met Maylo daar op de grond gelegen, bij hem waren er geen stuiptrekkingen. Hij was gewoon echt heel vredig weg gegleden.

Blegh, wat een kak topic eigenlijk. Gelijk springen de tranen weer in m'n ogen.

Bij al onze honden is het inslapen rustig gegaan, met de eerste spuit in de bilspier.

Op 1 na.
Bandit's lichaam was op, maar zijn hart en hoofd absoluut niet.
Daarbij was het een enorme stresskip, compleet atypische Newfoundlander.

Die wilde niet in slaap vallen en raakte compleet in paniek. Grote ogen, hijgen, tegen ons op klimmen en janken.
De dierenarts heeft hem 3x bij moeten spuiten voordat hij eindelijk weg zakte.
Afschuwelijk was dat

Daar heb ik nog regelmatig een kut gevoel over.

Leia was al zo ver heen toen ze bij de dierenarts op tafel lag, dat ze volgens mij niet eens heeft gemerkt dat ze de spuiten heeft gekregen.

Bij Shib is het gelukkig heel vredig gegaan. Hij lag in zijn mand en ik heb even zijn kop tegen gehouden toen de dierenarts de eerste spuit gaf. Hij gaf geen piep of niks. Ik heb al die tijd zijn kop vast gehouden, hem geaaid en tegen hem gepraat. Toen de dierenarts de tweede spuit gaf, was het vrij snel klaar. Dat moment dat hij stierf vergeet ik nooit meer. Hoe zijn kop ineens in mijn handen viel.... Ik raakte op dat moment echt in paniek. Vreselijk vond ik het en nu na een jaar heb ik nog met regelmaat dat beeld en voel ik opnieuw de wanhoop en paniek.
Het was echt een dood volgens het boekje, maar godsamme wat was het vreselijk.

Sulluna schreef:Suus knalde 2 minuten voor het inslapen ( hoe is het mogelijk.. ) in een heftig insult.. Toen hebben ze er een spierverslapper in gedaan en toen gelijk de echte spuit.
Was echt een vreselijke manier. Heb heel lang last er van gehad want heb niet even rustig een aai over de bol gegeven. (om het zelf rustig af te sluiten zeg maar) Heb een heftg insult gezien en toen was ze weg. Vreselijk.

Ik liep om 20u op strand en vond haar in ochtend in haar eigen bloed,urine en poep.. Hersenbloeding.. met spoed naar dierenarts en al haar reflexen waren al weg en blind etc. Dus besloten dat ze zou worden ingeslapen en de woorden waren mijn lippen nog niet uit of ze kreeg dat insult.

Ik durf echt wel te zeggen dat het traumatisch was.. heb er maanden last van gehad. Jonge hond en dan zo plotseling en naar..

Onze vorige 2 honden zijn gelukkig allebei heel rustig gegaan. Geen piep gehoord. Beiden doormiddel van infuus.

Bij onze kelpie (Sonnie) was het ook zo, dat hij nog een epileptische aanval kreeg voordat hij "ging". Dat beeld staat me ook nog bij.... had het bij hem nog nooit gezien. Ik blijf het zien..... gadver het is zo'n rot beeld. Het echte "heengaan" was heel sereen en rustig..... zelfs binnen de seconde. Nog nooit meegemaakt dat dat zo snel ging. Voor mij een teken dat het echt tijd was.

Kan me voorstellen dat het voor jou echt traumatisch was, zeker de manier waarop het allemaal gegaan is. Ook omdat het zo'n jonge hond was.
Erg hoor !

Hier was dat precies hetzelfde met Puchu: we besloten hem thuis in te laten slapen omdat hij al zoveel dierenartsen had gezien de laatste
weken en dat wilden we niet meer voor hem.
Hij lag op zijn plekje op de bank en kreeg de eerste prik in zijn bil en die deed zeer... hij ging zitten en keek met een intens verdrietige
blik naar de dierenarts 'waarom doe jij mij pijn, waarom doe je dat nu toch?' Het sneed dwars door mijn hart, want dat was
zijn veilige plekje en nu dit.
Ik vond het ook heel erg en dat beeld raak ik ook nooit meer kwijt. Daarna is hij wel rustig gaan slapen en ook heel rustig ingeslapen,
maar dit zijn hele vervelende dingen die helaas wel kunnen gebeuren.

Bij Coda ging het eigenlijk heel rustig en vredig, en het klinkt stom maar juist dat vond ik erg. We hadden haar in haar mand gelegd en daar bleef ze rustig liggen, liet zich de injecties toedienen en keek alles heel rustig aan, viel in slaap en weg was ze. Afschuwelijk vond ik dat, een hond van 4 jaar die er blijkbaar zo aan toe was dat ze het allemaal liet gebeuren en ook een paar seconden na de injectie al weg was. Voor aar hel fijn hoor, maar voor mij een teken dat ze in die paar dagen echt vreselijk ziek was geworden en ik niet veel later had moeten zijn met die beslissing. Dat blijft heel wrang.

Nora van ruim 14 ervoer het ook heel kalm, maar na 5 minuten checkte de DA en bleek ze alsnog een hartslag te hebben. Ze sliep wel gewoon en straalde een rust uit, dus dat was goed. Maar het gaf voor mij aan hoe sterk ze nog was. En dat in contrast met een vierjarige hond die binnen no time weg was, dat vind ik ergens heel pijnlijk.

teckeltoos schreef:Dank dat jullie je toch vaak verdrietige en soms zelf schokkende ervaringen gedeeld hebben.
Het is voor velen toch een gebeurtenis die je het liefst wil vergeten.

Ik hoop dat degenen die in de toekomst voor DE beslissing komt te staan zich deze topic gaan herinneren en
dan buiten DE beslissing ook nog de beslissing kunnen nemen HOE.

Voor wie deze topic met tranen op de wangen volgt of gereageerd heeft

Waarheid als een koe. Alles wat je hierboven zegt. Ik had wel tranen biggelen ja toen ik hier tikte.
Mijn vriend kan en wil het gewoon niet meer hebben over het inslapen van Bluf bijvoorbeeld, te veel emoties ook bij hem, nog steeds 4 jaar later.
En ik "leer" van dit topic ook, al heb ik tot op heden te maken gehad met een da die handelde naar het meest "humane". En dan is humaan een raar woord als je het over dieren hebt

Nee het is nog steeds geen leuk iets om aan terug te denken, zeker als het niet "rustig" is verlopen. Afscheid nemen en definitief afscheid nemen is een beslissing die je als eigenaar van huisdieren soms moet maken. En ik troost me nog steeds met de gedachte dat ik de juiste beslissingen heb genomen, en dat ik er voor ze ben geweest tot het eind.
Je kunt niet meer of minder doen.