Het HondenForum

Ik bedacht me laatst nog hoe makkelijk mijn honden altijd zijn. Eigenlijk allemaal. Maargoed, we wandelen echt elke dag 6 km door de polder en dan in de avond nog een dik uur los door een bos vol wild en lekkere luchtjes. En ze hebben een tuin waar ze de hele dag hun energie in kwijt kunnen. Dus tja....dan wordt een hond dus imo vanzelf makkelijk. Waarom ook niet?

Denk nl dat Guus en Bas een stuk minder makkelijk zouden zijn als ze niet gewoon lekker in het bos konden rennen en spelen elke dag. Neem Guus. Die was al een keer geplaatst maar kwam na 4 dagen terug. Smetvrees was de reden maar ik weet prima wat de reden was. Ik ken die hond inmiddels en die is niet zo heel erg makkelijk als hij lijkt tenzij hij zijn energie kwijt kan. Want die heeft hij en veeeeeel Dus zodra wij een dagje minder kunnen staat hij te blaffen in je gezicht. Doet nauwelijks nog wat je wil en rent rond als een autist die onbereikbaar is. Zoef zoef zoef over de banken en door de tuin. Je kan op je kop staan want hij hoort je niet eens meer. Dingen pakken in huis en ermee gaan rondrennen. In en uit de tuin en tegen de deur op springen. Die hond moet twee keer per dag zijn energie kwijt.

Als je een goede hondenbaas bent en tijd hebt kom je er met vrijwel elke hond wel uit. Niet dat een hond niet kan waken of lastig kan zijn maar samenleven en er wat moois van maken lukt altijd wel als je de hond tegemoed komt in wat hij nodig heeft

Hylos schreef:Ik denk dat de doorsnee kersverse hondenbaas allereerst naar het uiterlijk heeft gekeken.
Eventuele raseigenschappen staan vaak niet bovenaan de prioriteitenlijst.. anders zouden er toch flink minder rothonden rondlopen, om het maar even zo te noemen.

Ik zit bijvoorbeeld niet te wachten op een werkhond.

Maar toch heb je een werkhond Een hele intensieve zelfs.
Hij kan en mag alleen het werk niet doen waar hij voor gefokt is (godzijdank!)
En dat gebrek moet je compenseren anders heb je een enorm moeilijke hond in huis.
Ze vragen veel van je, lichamelijk en geestelijk. Dat doe je ook, omdat je dat van te voren wist.

Op de Airedalegroep op Facebook komen regelmatig potentieel nieuwe Airedale eigenaren vragen naar advies en aanbevelingen.
Nou dan wordt het ras vreselijk bejubeld en er is echt niets slechts of nadeligs aan een Airedale, etc. Altijd sociaal, rustig, lief. Nooit mot met andere honden, etc.
Als ik dan een 'ja, maar...' er in gooi, dan wordt altijd anekdotisch bewijs voor het tegendeel aangehaald.
Ik word daar altijd best moedeloos van, want zo krijgen mensen echt geen goed beeld van het ras.
Ik vond het zelf dan ook moeilijk om aan eerlijke 'onpartijdige' info te komen over bepaalde rassen. Liefhebbers zijn precies dat: liefhebbers en vaak zijn ze blind voor de nadelen van hun geliefde ras.
Ik hou enorm van Murdock, maar eerlijk is eerlijk, zijn energieniveau is een maatje te groot voor ons.
Dat geeft niet en is ook geen reden om te spreken van een mismatch per se, maar het is iets waar ik meer werk in moet steken dan verwacht.

Overigens heb ik één keer waanzinnig goed en eerlijk advies gekregen van een fokker: Doe het niet! Het zijn geen gezinshonden!

Ras?

Duitse Jagtterrier.

Wat ben ik blij dat mijn ouders dat advies hebben opgevolgd en voor een stabijnaXboerenfox zijn gegaan! Wereldhondje was dat. Heel wat mee te stellen gehad, maar waarschijnlijk vele malen makkelijker dan een DJT.

wolvster schreef:Liefhebbers zijn precies dat: liefhebbers en vaak zijn ze blind voor de nadelen van hun geliefde ras.

Niet noodzakelijk blind, maar wat de een als nadeel ervaart ziet de liefhebber mogelijk oprecht geen probleem in.
Honden met een obsessieve focus naar de baas toe zijn reuze handig of verschrikkelijk ergerlijk afhankelijk van de persoon die er naar kijkt.
Je kan je er dankzij shows en clubwandelingen wel een beeld van vormen maar hoe het écht is om met een dergelijke hond samen te leven weet je pas als je zelf de lijn in handen hebt.
Ik vind álles aan een Duitse dog een nadeel, voor anderen is kwijl vegen niet meer dan een automatisme.

Ik vind het ook wel heel lastig een hond geschikt te vinden voor mij/ons.

Over zowel Manu als Uma heb ik nooit bewust nagedacht waarom ik ze wel of niet zou willen. Het 'ja' zeggen was toen ze al in mijn leven waren en ik kon er geen afstand van doen. Ik zou hen nooit genomen hebben als ik het van tevoren goed had uitgedacht. Manu heeft heel veel energie, Uma geen tot nauwelijks. Manu is mijn baasgerichte hond wij hebben best een sociaal leven en Uma is doodsbang voor mensen die ze niet dagelijks ziet.
Maar goed, het zijn mijn eerste honden en ik heb me helemaal aangepast aan hun voor- en nadelen. Ik vind ze eigenlijk best gemakkelijk zelfs. De nadelen die ze hebben zijn voor mij niet groot meer, ze blaffen niet en vallen niet uit, ze zijn niet agressief, niet bezitterig, ze zijn altijd kalm.

En dan ga je heel bewust een ras kiezen. Wat wil ik eigenlijk van een hond? Wat ik een hond kan bieden heb ik best duidelijk; veel wandelen, cursussen en trainingen volgen, sociale wandelingen met vrienden maar ook in drukkere gebieden (ik ben gebonden aan lange wandelingen in het weekend), een ruim huis en tuin met regelmatig bezoek, uitjes met zijn allen.
Maar wat willen wij nou van de hond? Mijn vriend wil een vrolijke flierefluiter die redelijk gemakkelijk te trainen is en mee gaat hardlopen en naar de dogsurvivals. Ik wil een hond die met mij samen wil werken maar ook wat voor zichzelf kan doen, minder jachtinstinct heeft dan onze huidige honden en niet alle honden op zijn pad aanvliegt. Bezoek moet langs kunnen komen en de hond moet niet te klein of te groot zijn.
Nou, dan zijn er dus nog weet ik hoeveel rassen over We vonden het heel moeilijk een geschikt ras te kiezen maar volgens mij zijn we er nu eindelijk uit en het heeft wel dik een jaar gekost om daaruit te komen. Wat lastig!

Hippo schreef:Ik heb mij wel 2 jaar ingelezen in de Dobermann, met verschillende fokkers gesproken, paar keer een kringgroep (waar ze IPO trainen) bezocht en diverse eigenaren gesproken. Nee echt, het zijn zúlke leuke honden, leren makkelijk, een will to please etc en echt iets voor ons. Dus er kwam na 2 jaar een Dobermann. Erna nog 2 herplaatsers, die 3 en alle honden die ik inmiddels ken van wandelingen en FB contacten voldoen echt niet aan dat romantische beeld van een dobermann die de meeste eigenaren en de RV schetsen.

Grappige is dat ik van de mechel dacht dat het moeilijke honden waren en veelal niet geschikt als huishond, maar dat heeft mijn 100% positief verbaasd. Voor ons super makkelijke honden, maar voor de gemiddelde hondenbaas een pain in the ass. Daarom snap ik ook niet dat op FB groepen door mecheleigenaren al snel wordt gezegd dat honden uit werklijnen makkelijk als huishond kunnen worden gehouden. Dat loopt meestal mis. Als ik zie hoe zowel Dico als van 2 andere mechels die wij als herplaatser kregen, hun vorige eigenaren tot waanzin hebben gedreven .

Ik vind de gemiddelde werklijn mechel niet geschikt voor de gemiddelde hondeneigenaar. Staffords overigens al helemaal niet. Als ik zie hoe ik soms moest bulderen of ze een draai om de oren moest geven bij grensoverschrijdend gedrag, dan zag je andere mensen bijna schrikken. Die snapte niet altijd dat door die duidelijke grenzen en consequenties mijn honden wel overal mee naar toe konden en los konden lopen. Als ik naar een labrador zo zou bulderen, dan krijgt hij volgens mij de schrik van zijn leven.
Net als dat mensen hun gedrevenheid voor de bal soms afschrikwekkend vinden .

Mij heeft de mechel ook verbaasd had ook altijd t idee dat t erg lastige honden waren. Daarom wilde ik dan maar een duitser die is er alleen nooit gekomen omdat ik de gezondheid toch te beroerd vond en een lief klein teefje wel durfde nemen. Dat was Xena
Dobers vind ik echt geen makkelijke fijne honden. Heb ze zelf ook gehad. Geef mij maar een mechel daar kan ik mee lezen en schrijven

Overigens zul je mij niet horen zeggen dat een werkmechel een makkelijke hond is. In tegendeel maar ik vind t wel fijne honden en ik.andere eisen aan een hond stel dan de gemiddelde hondenbezitter

Manuma schreef: We vonden het heel moeilijk een geschikt ras te kiezen maar volgens mij zijn we er nu eindelijk uit en het heeft wel dik een jaar gekost om daaruit te komen. Wat lastig!

En dan zal je zien dat de hond die je krijgt niet typisch voor dat ras is, of dat de eigenschappen die je nu leuk lijken in de praktijk vet ergerlijk zijn, of toch een tikje andere consequenties hebben dan je van tevoren bedacht had Ik bedoel maar te zeggen dat hoe belangrijker je het maakt om 'het juiste ras' (bestaat dat uberhaupt?) te kiezen, hoe groter de kans ook dat het tegenvalt. Ergens moet je een beetje de 'sweet spot' vinden tussen je er wel in verdiepen maar ook weer niet te veel. De echte extremen die niet bij je passen vallen af (dus geen werkhond als je een druk gezin hebt, geen vechthond als je een sociale hond wilt, geen zelfstandige jager als de hond per se los moet), en verder moet je gewoon een hond nemen waar je verliefd op wordt. Ik denk dat dat veel belangrijker is dan "het juiste ras". Ik denk dat ook vaak bij topics van mensen die op zoek zijn naar een passend ras. Dan passeert er zoveel de revue, wisselen ze om de haverklap van wat ze willen, want het zou allemaal in theorie kunnen passen maar in de praktijk kom je er maar op één manier achter. Je moet gewoon ergens beginnen. En volgens mij is het veel belangrijker dat je verwachtingen niet te hoog zijn en je je er op voorbereid dat je je moet aanpassen aan onverwachte dingen. En dat je verliefd bent op de hond, zodat dat allemaal makkelijker gaat. Dan dat je net zo lang zoekt totdat je 'het perfecte ras' hebt. Alsof het dan ineens naadloos zou gaan. Daar geloof ik persoonlijk dus niet zo in.

mijke schreef:

Manuma schreef: We vonden het heel moeilijk een geschikt ras te kiezen maar volgens mij zijn we er nu eindelijk uit en het heeft wel dik een jaar gekost om daaruit te komen. Wat lastig!

En dan zal je zien dat de hond die je krijgt niet typisch voor dat ras is, of dat de eigenschappen die je nu leuk lijken in de praktijk vet ergerlijk zijn, of toch een tikje andere consequenties hebben dan je van tevoren bedacht had Ik bedoel maar te zeggen dat hoe belangrijker je het maakt om 'het juiste ras' (bestaat dat uberhaupt?) te kiezen, hoe groter de kans ook dat het tegenvalt. Ergens moet je een beetje de 'sweet spot' vinden tussen je er wel in verdiepen maar ook weer niet te veel. De echte extremen die niet bij je passen vallen af (dus geen werkhond als je een druk gezin hebt, geen vechthond als je een sociale hond wilt, geen zelfstandige jager als de hond per se los moet), en verder moet je gewoon een hond nemen waar je verliefd op wordt. Ik denk dat dat veel belangrijker is dan "het juiste ras". Ik denk dat ook vaak bij topics van mensen die op zoek zijn naar een passend ras. Dan passeert er zoveel de revue, wisselen ze om de haverklap van wat ze willen, want het zou allemaal in theorie kunnen passen maar in de praktijk kom je er maar op één manier achter. Je moet gewoon ergens beginnen. En volgens mij is het veel belangrijker dat je verwachtingen niet te hoog zijn en je je er op voorbereid dat je je moet aanpassen aan onverwachte dingen. En dat je verliefd bent op de hond, zodat dat allemaal makkelijker gaat. Dan dat je net zo lang zoekt totdat je 'het perfecte ras' hebt. Alsof het dan ineens naadloos zou gaan. Daar geloof ik persoonlijk dus niet zo in.

Dat vetgemaakte denk ik ook. Het blijft toch altijd voor een deel ook afwachten, ook bij een rashond, de individuele verschillen zijn soms groter dan de verschillen met andere rassen Ik vind een (jong)volwassen herplaatser om die reden ook wel makkelijker, je weet beter wat je krijgt dan bij een pup, waarbij alles zich nog moet ontwikkelen en heel veel nog kan veranderen. Zolang je flexibel bent en je kunt aanpassen, is dat ook allemaal geen probleem. Dat wordt het wel als je heel star vasthoudt aan je verwachtingen en je treft een labrador die niet sociaal is terwijl je altijd naar hondenspeelveldjes gaat of een border collie die agility niet leuk vindt terwijl jij daar graag fanatiek mee bezig bent, etc.

malinois schreef:

Hippo schreef:Ik heb mij wel 2 jaar ingelezen in de Dobermann, met verschillende fokkers gesproken, paar keer een kringgroep (waar ze IPO trainen) bezocht en diverse eigenaren gesproken. Nee echt, het zijn zúlke leuke honden, leren makkelijk, een will to please etc en echt iets voor ons. Dus er kwam na 2 jaar een Dobermann. Erna nog 2 herplaatsers, die 3 en alle honden die ik inmiddels ken van wandelingen en FB contacten voldoen echt niet aan dat romantische beeld van een dobermann die de meeste eigenaren en de RV schetsen.

Grappige is dat ik van de mechel dacht dat het moeilijke honden waren en veelal niet geschikt als huishond, maar dat heeft mijn 100% positief verbaasd. Voor ons super makkelijke honden, maar voor de gemiddelde hondenbaas een pain in the ass. Daarom snap ik ook niet dat op FB groepen door mecheleigenaren al snel wordt gezegd dat honden uit werklijnen makkelijk als huishond kunnen worden gehouden. Dat loopt meestal mis. Als ik zie hoe zowel Dico als van 2 andere mechels die wij als herplaatser kregen, hun vorige eigenaren tot waanzin hebben gedreven .

Ik vind de gemiddelde werklijn mechel niet geschikt voor de gemiddelde hondeneigenaar. Staffords overigens al helemaal niet. Als ik zie hoe ik soms moest bulderen of ze een draai om de oren moest geven bij grensoverschrijdend gedrag, dan zag je andere mensen bijna schrikken. Die snapte niet altijd dat door die duidelijke grenzen en consequenties mijn honden wel overal mee naar toe konden en los konden lopen. Als ik naar een labrador zo zou bulderen, dan krijgt hij volgens mij de schrik van zijn leven.
Net als dat mensen hun gedrevenheid voor de bal soms afschrikwekkend vinden .

Mij heeft de mechel ook verbaasd had ook altijd t idee dat t erg lastige honden waren. Daarom wilde ik dan maar een duitser die is er alleen nooit gekomen omdat ik de gezondheid toch te beroerd vond en een lief klein teefje wel durfde nemen. Dat was Xena
Dobers vind ik echt geen makkelijke fijne honden. Heb ze zelf ook gehad. Geef mij maar een mechel daar kan ik mee lezen en schrijven

malinois schreef:Overigens zul je mij niet horen zeggen dat een werkmechel een makkelijke hond is. In tegendeel maar ik vind t wel fijne honden en ik.andere eisen aan een hond stel dan de gemiddelde hondenbezitter

Ik ken er trouwens wel meer die van de dober zijn overgestapt op de mechel. Als je al een hond met veel energie gewend bent die heel eigenwijs zijn, dan valt een goed gefokte werkmechel denk ik alleen maar mee voor een hondensporter

Hippo schreef:

malinois schreef:

Hippo schreef:Ik heb mij wel 2 jaar ingelezen in de Dobermann, met verschillende fokkers gesproken, paar keer een kringgroep (waar ze IPO trainen) bezocht en diverse eigenaren gesproken. Nee echt, het zijn zúlke leuke honden, leren makkelijk, een will to please etc en echt iets voor ons. Dus er kwam na 2 jaar een Dobermann. Erna nog 2 herplaatsers, die 3 en alle honden die ik inmiddels ken van wandelingen en FB contacten voldoen echt niet aan dat romantische beeld van een dobermann die de meeste eigenaren en de RV schetsen.

Grappige is dat ik van de mechel dacht dat het moeilijke honden waren en veelal niet geschikt als huishond, maar dat heeft mijn 100% positief verbaasd. Voor ons super makkelijke honden, maar voor de gemiddelde hondenbaas een pain in the ass. Daarom snap ik ook niet dat op FB groepen door mecheleigenaren al snel wordt gezegd dat honden uit werklijnen makkelijk als huishond kunnen worden gehouden. Dat loopt meestal mis. Als ik zie hoe zowel Dico als van 2 andere mechels die wij als herplaatser kregen, hun vorige eigenaren tot waanzin hebben gedreven .

Ik vind de gemiddelde werklijn mechel niet geschikt voor de gemiddelde hondeneigenaar. Staffords overigens al helemaal niet. Als ik zie hoe ik soms moest bulderen of ze een draai om de oren moest geven bij grensoverschrijdend gedrag, dan zag je andere mensen bijna schrikken. Die snapte niet altijd dat door die duidelijke grenzen en consequenties mijn honden wel overal mee naar toe konden en los konden lopen. Als ik naar een labrador zo zou bulderen, dan krijgt hij volgens mij de schrik van zijn leven.
Net als dat mensen hun gedrevenheid voor de bal soms afschrikwekkend vinden .

Mij heeft de mechel ook verbaasd had ook altijd t idee dat t erg lastige honden waren. Daarom wilde ik dan maar een duitser die is er alleen nooit gekomen omdat ik de gezondheid toch te beroerd vond en een lief klein teefje wel durfde nemen. Dat was Xena
Dobers vind ik echt geen makkelijke fijne honden. Heb ze zelf ook gehad. Geef mij maar een mechel daar kan ik mee lezen en schrijven

malinois schreef:Overigens zul je mij niet horen zeggen dat een werkmechel een makkelijke hond is. In tegendeel maar ik vind t wel fijne honden en ik.andere eisen aan een hond stel dan de gemiddelde hondenbezitter

Ik ken er trouwens wel meer die van de dober zijn overgestapt op de mechel. Als je al een hond met veel energie gewend bent die heel eigenwijs zijn, dan valt een goed gefokte werkmechel denk ik alleen maar mee voor een hondensporter

Inderdaad

Ik kan me dus voorstellen als mensen bijvoorbeeld Hippo zien lopen met een x aantal mechels en x-mechels dat ze denken "wow, zo'n hond wil ik ook, en wat luisteren die goed zeg, en totaal geen problemen met andere honden!"
Mensen kijken ook vaak naar wat ze zien, en pikken dan vaak de "leuke" of redelijk goed luisterende honden eruit als voorbeeld. Maar gaan voorbij aan hoe bepaalde bazen dus met de honden bezig zijn, en hoe subtiel ze soms ingrijpen om contacten buiten te vermijden/voorkomen.
Dat het dan lijkt alsof het gemakkelijke honden zijn is een pluim voor die eigenaar.

Heb ook wel eens mensen gehoord die het na een x- aantal honden ineens verrekte lastig vonden met een bepaald ras.. "de andere honden deden dat gewoon nooit! En als ze het deden reageerden mensen laconiek, maar met dit ras heb ik ineens om de haverklap bijna ruzie met andere hondeneigenaren "

Tara schreef:

blondie schreef:Ik kan me dus voorstellen als mensen bijvoorbeeld Hippo zien lopen met een x aantal mechels en x-mechels dat ze denken "wow, zo'n hond wil ik ook..."

Zo zijn er bij mij helaas toch ook wel een paar pupkopers op de koffie gekomen.
Ondanks mijn eindeloze beklemtonen hoeveel inspanning het vraagt om van mijn kuthonden gewoon zulke fijne en tevreden honden te maken overschatten die mensen zichzelf toch. En hoe triest ook, maar als fokker kun je dat helaas niet altijd voor zijn.
Mensen zijn dan verliefd op het ras, zien hoe makkelijk die van mij met een zacht commando te handelen zijn en denken dan kennelijk dat ze zo uit het ei komen of zo.
Nou...
Sommige mensen, en gelukkig de meeste, zetten door en maken er uiteindelijk best behoorlijke honden van. Maar andere haken af en willen dan van de hond af wegens niet te hanteren. Eikels.

Oh ja, heel herkenbaar.
Toen ik mijn eerste Griffon had en haar na de nodige zweetdruppels behoorlijk onder controle had, waren veel mensen die me met haar zagen lopen verrukt.
Ze wilden ook zo'n hond.
Ik heb er echt wel een paar vanaf moeten praten waarvan ik wist dat ze geen zin hadden om er moeite voor te doen.

Laatst zei iemand tegen me dat hij ook zo'n hond wilde, want die van een kennis in zijn buurt was zoooo gehoorzaam!
Zo worden ze echt niet geboren

Tot nu toe heb ik allemaal zulke verschillende honden gehad. En honden die een mismatch waren zijn uiteindelijk toch een goede keuze geworden. Ik denk dat alles afhangt van de bereidheid om te geven wat de hond nodig heeft en hoe ver je daarin zelf kunt gaan.

Shira past me naadloos maar dat wil niet zeggen dat ik daar niks voor hoef te doen, Balou was mijn prinsesje, maar ook met haar heb ik aan haar angst moeten werken. Buck was totaal een mismatch met wat ik kon en wat ik zocht maar hij was me zo dierbaar en ik heb een manier gevonden om 15 jaar blij met hem te zijn. Ik denk dat je met alle honden in meer of mindere mate jezelf een beetje aan moet passen. En het is naar mijn idee de oppervlakkigheid van mensen die zich niet goed realiseren waar ze aan beginnen en die het niet op kunnen brengen om zelf een beetje te geven zodat de problemen opgelost kunnen worden. Het moet allemaal aangewaaid komen en niet teveel moeite kosten. Terwijl als je er tijd en moeite in steekt het eigenlijk steeds makkelijker wordt.

Wij hebben nu een husky. Ik ben helemaal gek op hem maar een goede keuze als ik voor een baasgerichte hond (wat mij past) wil gaan was het niet. Ik kan er toch prima mee overweg omdat ik me van tevoren al realiseerde dat het aanpassen wordt voor mij. En toch geniet ik enorm van hem.

Nanna schreef:

Ri@ schreef: Wij hebben nu een husky. Ik ben helemaal gek op hem maar een goede keuze als ik voor een baasgerichte hond (wat mij past) wil gaan was het niet. Ik kan er toch prima mee overweg omdat ik me van tevoren al realiseerde dat het aanpassen wordt voor mij. En toch geniet ik enorm van hem.

Tulijk hou je van hem. Maar denk je niet dat je van een meer baasgerichte hond (wat je liever hebt) veel blijer was geworden? Waarom zou je voor iets gaan dat je eigenlijk niet past? Ik denk dat ik met een doorsnee terriër of schnauzer ook wel een modus vivendi had gevonden maar of ik er echt heel blij van was geworden, mwah.

Nee daar was ik niet blijer van geworden. Want die baasgerichte hond heb ik ook. Dat is Shira. Dus ik kan Jack daar prima bij hebben omdat hij de humor er in brengt en de vriendelijkheid. En dat ik dan bij hem heel anders een vorm van gehoorzaamheid voor elkaar moet krijgen en dat we onze wandelgebieden aan moeten passen aan wat hij kan vind ik totaal geen probleem.

Ik moet ook zeggen dat ik het heel erg leuk vind om te leren om met zoveel verschillende karakters en honden om te gaan. dat schakelen tussen de verschillende karakters, dat geeft voor mij het gevoel dat ik me er in bekwaam. dat ik gewoon met het wezen hond om kan gaan, welk karakter ook. Beetje zweverig maar ik weet niet goed hoe ik het anders uit moet leggen.

Tara schreef:

blondie schreef:Ik kan me dus voorstellen als mensen bijvoorbeeld Hippo zien lopen met een x aantal mechels en x-mechels dat ze denken "wow, zo'n hond wil ik ook..."

Zo zijn er bij mij helaas toch ook wel een paar pupkopers op de koffie gekomen.
Ondanks mijn eindeloze beklemtonen hoeveel inspanning het vraagt om van mijn kuthonden gewoon zulke fijne en tevreden honden te maken overschatten die mensen zichzelf toch. En hoe triest ook, maar als fokker kun je dat helaas niet altijd voor zijn.
Mensen zijn dan verliefd op het ras, zien hoe makkelijk die van mij met een zacht commando te handelen zijn en denken dan kennelijk dat ze zo uit het ei komen of zo.
Nou...
Sommige mensen, en gelukkig de meeste, zetten door en maken er uiteindelijk best behoorlijke honden van. Maar andere haken af en willen dan van de hond af wegens niet te hanteren. Eikels.

Herkenbaar. Mijn Manu is een makke beer, hij gaat overal mee naartoe, is heel kalm en hij kan loslopen. Op terrassen ligt hij los naast mijn tafel en hij is heel toegankelijk en open voor vreemde mensen. Hij is nooit luid aanwezig, doet niet druk en hij maakt oogcontact. Er zijn zóveel mensen die op hem af komen.
Op verjaardagen of feestjes gaat hij dan ook bijna altijd mee. Dan zit hij naast iemand met zo'n suffe kop en mensen worden meteen vrolijk. Hij heeft iets waardoor mensen direct dol op hem zijn, ook al houden ze niet van honden.
En er zit er altijd wel één tussen die dan ook zo'n hond wil. Ik probeer dan altijd maar heel negatief te zijn over hem, niet dat ik zelf zo'n opvoedkundig talent ben, maar leuk doen op verjaardagen is wel waar zijn mensgerichte talent ligt en daar houdt het dan ook wel op zeg maar

Nanna schreef:Of mensen laten zich leiden door rasvertegenwoordigers te kennen die juist heel braafjes zijn terwijl ze dat eigenlijk op bepaalde punten niet zouden moeten zijn

Denk dat dit een hele belangrijke is. Hoorde het van de week nog op de hondenschool: "Denk je dat onze Rottweiler altijd zo druk blijft? Want ik ken eigenlijk alleen maar hele rustige Rottweilers.". Tja, als je alleen maar de Rottweilers kent waar het lichtje al langzaam begint te doven, dan gaat een puber vies tegenvallen.

Hippo schreef:Ik heb mij wel 2 jaar ingelezen in de Dobermann, met verschillende fokkers gesproken, paar keer een kringgroep (waar ze IPO trainen) bezocht en diverse eigenaren gesproken. Nee echt, het zijn zúlke leuke honden, leren makkelijk, een will to please etc en echt iets voor ons. Dus er kwam na 2 jaar een Dobermann. Erna nog 2 herplaatsers, die 3 en alle honden die ik inmiddels ken van wandelingen en FB contacten voldoen echt niet aan dat romantische beeld van een dobermann die de meeste eigenaren en de RV schetsen.

En dit is natuurlijk een beetje hetzelfde en ook wat ons is overkomen. Kijk, ik vind het verschrikkelijk leuke honden en ik lach me een breuk met mijn Dober, maar hij leert niet makkelijk en heeft écht geen will to please. Blijkt maar weer hoe subjectief al die rasomschrijvingen zijn en hoe moeilijk het dus eigenlijk is om van te voren te weten of iets écht een match is.
Wordt ook gezegd dat ze een zachte hand nodig hebben, nou, in vergelijking met mijn over de top gevoelige Collie is dat natuurlijk de allergrootste onzin. Maar als je het vergelijkt met een dog-type die je met een schep van een andere hond af moet slaan (bij wijze) zijn ze inderdaad wel gevoelig.

Ik dacht me goed ingelezen te hebben, en ook van wat ik bij de fokker hoorde over de korthaar Collie, dacht ik een goede match te hebben met een korthaar Collie. Ik was toch werklijn Mechelaars gewend, en als er iets als moeilijk bekend staat is dat wel de werklijn Mechelaar . Nou kwam ik even bedrogen uit. Een werklijn Mechelaar vind ik toch wel veel makkelijker dan Triss nu.
Soms denk ik nu zelfs een mismatch te hebben. Tot tranen aan toe weet ik soms gewoon niet hoe ik er mee om moet gaan. En dat na 50 jaar honden!
Het is dus niet altijd alleen maar het kiezen van een plaatje, niet inlezen. Soms moet je het ervaren en blijkt het toch heel anders te zijn dan wat gelezen en gehoord hebt.
Er staan toch ook regelmatig kortharen ter herplaatsing, ze zijn vaak niet geschikt voor jonge, drukke gezinnen. Terwijl ik bij de fokkers zie dat ze daar toch regelmatig als pup geplaatst worden. Ze zijn overmatig gevoelig, niet heel erg moedig, eerder angstig maar durven ook van zich af te bijten. Dat wordt bij de fokker vaak niet verteld, en lees je ook niet in de rasbeschrijving.

tycha schreef:Ik dacht me goed ingelezen te hebben, en ook van wat ik bij de fokker hoorde over de korthaar Collie, dacht ik een goede match te hebben met een korthaar Collie. Ik was toch werklijn Mechelaars gewend, en als er iets als moeilijk bekend staat is dat wel de werklijn Collie. Nou kwam ik even bedrogen uit. Een werklijn Mechelaar vind ik toch wel veel makkelijker dan Triss nu.
Soms denk ik nu zelfs een mismatch te hebben. Tot tranen aan toe weet ik soms gewoon niet hoe ik er mee om moet gaan. En dat na 50 jaar honden!
Het is dus niet altijd alleen maar het kiezen van een plaatje, niet inlezen. Soms moet je het ervaren en blijkt het toch heel anders te zijn dan wat gelezen en gehoord hebt.
Er staan toch ook regelmatig kortharen ter herplaatsing, ze zijn vaak niet geschikt voor jonge, drukke gezinnen. Terwijl ik bij de fokkers zie dat ze daar toch regelmatig als pup geplaatst worden. Ze zijn overmatig gevoelig, niet heel erg moedig, eerder angstig maar durven ook van zich af te bijten. Dat wordt bij de fokker vaak niet verteld, en lees je ook niet in de rasbeschrijving.

Dat kan ik me heel goed voorstellen, dat je er zelfs nog bijvoorbeeld ongelukkig van kunt worden. Dat had ik in het begin met Desi maar dat is achteraf wel over gegaan. Het gevoel dat ik niks voor haar kon doen om het leuk te hebben was bij mij de bottleneck. Wel had ik dan iedere keer weer na zo'n inzinking het gevoel van "we gaan er weer voor" als ik mezelf weer bij elkaar had geraapt. Dan ging ik dingen opschrijven hoe ik iets kon proberen te verbeteren. Een plan maken, bedenken wat er wel kon en daar tijd voor inplannen. Maar ik kan me heel goed voorstellen dat je soms met je handen in het haar kunt zitten.

Pienda schreef:En dit is natuurlijk een beetje hetzelfde en ook wat ons is overkomen. Kijk, ik vind het verschrikkelijk leuke honden en ik lach me een breuk met mijn Dober, maar hij leert niet makkelijk en heeft écht geen will to please. Blijkt maar weer hoe subjectief al die rasomschrijvingen zijn en hoe moeilijk het dus eigenlijk is om van te voren te weten of iets écht een match is.

Dat is precies waarom dat tot achter de komma uitknobbelen welk ras voor iemand het meest geschikt is volgens mij totaal nutteloos is. Hier op het forum doen we allemaal halleluja als iemand zich aanmeldt en zich er echt goed in verdiept, maar ik vnid het eigenlijk gewoon kul. Het is allemaal zo vreselijk subjectief.

Ri@ schreef:

tycha schreef:Ik dacht me goed ingelezen te hebben, en ook van wat ik bij de fokker hoorde over de korthaar Collie, dacht ik een goede match te hebben met een korthaar Collie. Ik was toch werklijn Mechelaars gewend, en als er iets als moeilijk bekend staat is dat wel de werklijn Collie. Nou kwam ik even bedrogen uit. Een werklijn Mechelaar vind ik toch wel veel makkelijker dan Triss nu.
Soms denk ik nu zelfs een mismatch te hebben. Tot tranen aan toe weet ik soms gewoon niet hoe ik er mee om moet gaan. En dat na 50 jaar honden!
Het is dus niet altijd alleen maar het kiezen van een plaatje, niet inlezen. Soms moet je het ervaren en blijkt het toch heel anders te zijn dan wat gelezen en gehoord hebt.
Er staan toch ook regelmatig kortharen ter herplaatsing, ze zijn vaak niet geschikt voor jonge, drukke gezinnen. Terwijl ik bij de fokkers zie dat ze daar toch regelmatig als pup geplaatst worden. Ze zijn overmatig gevoelig, niet heel erg moedig, eerder angstig maar durven ook van zich af te bijten. Dat wordt bij de fokker vaak niet verteld, en lees je ook niet in de rasbeschrijving.

Dat kan ik me heel goed voorstellen, dat je er zelfs nog bijvoorbeeld ongelukkig van kunt worden. Dat had ik in het begin met Desi maar dat is achteraf wel over gegaan. Het gevoel dat ik niks voor haar kon doen om het leuk te hebben was bij mij de bottleneck. Wel had ik dan iedere keer weer na zo'n inzinking het gevoel van "we gaan er weer voor" als ik mezelf weer bij elkaar had geraapt. Dan ging ik dingen opschrijven hoe ik iets kon proberen te verbeteren. Een plan maken, bedenken wat er wel kon en daar tijd voor inplannen. Maar ik kan me heel goed voorstellen dat je soms met je handen in het haar kunt zitten.

Na 14 jaar hondagressieve honden hoopte ik nu een Sociale hond te hebben, en lekkere wandelingen te maken. Dat ze haar punt wil maken bij kleine onzekere honden, kan ik wel handelen. Ze luistert goed, en als ze bij mij moet blijven doet ze dat ook. Maar die angst... Net als je denkt dat het beter gaat, en ze bijna nergens meer van opkijkt, gebeurt er iets of haalt ze zich iets in haar hoofd. Ik vind het zo jammer voor haar want de wereld kan zo leuk zijn. Maar ook ik kan niet ontspannen wandelen met haar. Vorige week had ze een enorme pech week, geschrokken van het schieten van jagers, een roofvogelvlieger, en een drone. En nu kan ze heel blij buiten lopen en dan lijkt het net alsof ze zich ineens iets in haar hoofd haalt, kijkt naar boven en dan hoeft er maar een meeuw voorbij te zweven, en ze verandert in een paniekerig bibberend hondje. Voordeel is dat ik haar er nu wel weer uitkrijg. Maar het blijft opletten. 6 weken geleden aan een BAT training begonnen, en toen werd het allemaal erger. Ze was het vertrouwen in ons compleet kwijt. Viel naar alles uit wat in de buurt kwam, en alles was eng.
Nu weer terug naar hoe we het daarvoor deden, met een beetje uit de bat training. En nu lijken we weer de goede kant op te gaan. En het bijstellen van verwachtingen. Maar je gunt haar zo graag een leuk probleemloos leven

tycha schreef:Ik dacht me goed ingelezen te hebben, en ook van wat ik bij de fokker hoorde over de korthaar Collie, dacht ik een goede match te hebben met een korthaar Collie. Ik was toch werklijn Mechelaars gewend, en als er iets als moeilijk bekend staat is dat wel de werklijn Mechelaar . Nou kwam ik even bedrogen uit. Een werklijn Mechelaar vind ik toch wel veel makkelijker dan Triss nu.
Soms denk ik nu zelfs een mismatch te hebben. Tot tranen aan toe weet ik soms gewoon niet hoe ik er mee om moet gaan. En dat na 50 jaar honden!
Het is dus niet altijd alleen maar het kiezen van een plaatje, niet inlezen. Soms moet je het ervaren en blijkt het toch heel anders te zijn dan wat gelezen en gehoord hebt.
Er staan toch ook regelmatig kortharen ter herplaatsing, ze zijn vaak niet geschikt voor jonge, drukke gezinnen. Terwijl ik bij de fokkers zie dat ze daar toch regelmatig als pup geplaatst worden. Ze zijn overmatig gevoelig, niet heel erg moedig, eerder angstig maar durven ook van zich af te bijten. Dat wordt bij de fokker vaak niet verteld, en lees je ook niet in de rasbeschrijving.

Ik vind werklijnmechels alles behalve moeilijk... uitdagend dat wel weer, maar ik kan me goed voorstellen dat ze voor een ander heel lastig zijn. Een Nanna bijv zou er gillend gek van worden terwijl die toch al wat jaartjes tussen de honden zit.

Een collie lang of korthaar zou absoluut niks voor mij zijn. Daar werd ik weer gillend gek van die overgevoeligheid

malinois schreef:

tycha schreef:Ik dacht me goed ingelezen te hebben, en ook van wat ik bij de fokker hoorde over de korthaar Collie, dacht ik een goede match te hebben met een korthaar Collie. Ik was toch werklijn Mechelaars gewend, en als er iets als moeilijk bekend staat is dat wel de werklijn Mechelaar . Nou kwam ik even bedrogen uit. Een werklijn Mechelaar vind ik toch wel veel makkelijker dan Triss nu.
Soms denk ik nu zelfs een mismatch te hebben. Tot tranen aan toe weet ik soms gewoon niet hoe ik er mee om moet gaan. En dat na 50 jaar honden!
Het is dus niet altijd alleen maar het kiezen van een plaatje, niet inlezen. Soms moet je het ervaren en blijkt het toch heel anders te zijn dan wat gelezen en gehoord hebt.
Er staan toch ook regelmatig kortharen ter herplaatsing, ze zijn vaak niet geschikt voor jonge, drukke gezinnen. Terwijl ik bij de fokkers zie dat ze daar toch regelmatig als pup geplaatst worden. Ze zijn overmatig gevoelig, niet heel erg moedig, eerder angstig maar durven ook van zich af te bijten. Dat wordt bij de fokker vaak niet verteld, en lees je ook niet in de rasbeschrijving.

Ik vind werklijnmechels alles behalve moeilijk... uitdagend dat wel weer, maar ik kan me goed voorstellen dat ze voor een ander heel lastig zijn. Een Nanna bijv zou er gillend gek van worden terwijl die toch al wat jaartjes tussen de honden zit.

Een collie lang of korthaar zou absoluut niks voor mij zijn. Daar werd ik weer gillend gek van die overgevoeligheid

Vergeleken met Triss vind ik de werklijn Mechelaar ook makkelijk
En die gevoeligheid vind ik ook zo moeilijk, soms inderdaad wordt ik er gillend gek van, maar dan maken we er maar weer het best van

tycha schreef:

malinois schreef:

tycha schreef:Ik dacht me goed ingelezen te hebben, en ook van wat ik bij de fokker hoorde over de korthaar Collie, dacht ik een goede match te hebben met een korthaar Collie. Ik was toch werklijn Mechelaars gewend, en als er iets als moeilijk bekend staat is dat wel de werklijn Mechelaar . Nou kwam ik even bedrogen uit. Een werklijn Mechelaar vind ik toch wel veel makkelijker dan Triss nu.
Soms denk ik nu zelfs een mismatch te hebben. Tot tranen aan toe weet ik soms gewoon niet hoe ik er mee om moet gaan. En dat na 50 jaar honden!
Het is dus niet altijd alleen maar het kiezen van een plaatje, niet inlezen. Soms moet je het ervaren en blijkt het toch heel anders te zijn dan wat gelezen en gehoord hebt.
Er staan toch ook regelmatig kortharen ter herplaatsing, ze zijn vaak niet geschikt voor jonge, drukke gezinnen. Terwijl ik bij de fokkers zie dat ze daar toch regelmatig als pup geplaatst worden. Ze zijn overmatig gevoelig, niet heel erg moedig, eerder angstig maar durven ook van zich af te bijten. Dat wordt bij de fokker vaak niet verteld, en lees je ook niet in de rasbeschrijving.

Ik vind werklijnmechels alles behalve moeilijk... uitdagend dat wel weer, maar ik kan me goed voorstellen dat ze voor een ander heel lastig zijn. Een Nanna bijv zou er gillend gek van worden terwijl die toch al wat jaartjes tussen de honden zit.

Een collie lang of korthaar zou absoluut niks voor mij zijn. Daar werd ik weer gillend gek van die overgevoeligheid

Vergeleken met Triss vind ik de werklijn Mechelaar ook makkelijk
En die gevoeligheid vind ik ook zo moeilijk, soms inderdaad wordt ik er gillend gek van, maar dan maken we er maar weer het best van

Dat zou ik dan ook proberen maar of ik er ooit goed mee overweg zou kunnen is een 2e. Ik heb dan liever een wat minder sociale hond dan dat overgevoelige of angst.
Overigens heb ik nu een enorm sociale werkmechel (en Xena was dat ook voorheen) dus ze zijn er wel maar ik ga er meestal ook niet vanuit vooraf

Nanna schreef:Glenn was niet overgevoelig. Er was prima mee te leven, het enige dat ie eng vond was vuurwerk en onweer
Voor de rest was ie hartstikke stabiel. Ik vind dan weer het fijne dat ie nul hondagressief was want dat is iets waar ik dus echt niet mee kan leven.
Hij is op het strand van Terschelling wel ooit geschrokken van een vlieger maar daar herstelde hij vlot van. Nadat we daar een paar uur gebivakkeerd hadden zag ie wel in dat het verder wel gebakken zat en hij heeft er nooit meer naar gekeken.

Dat was ook een broodfoksel
Wel een erg goed gelukt exemplaar

Nanna schreef:Glenn was niet overgevoelig. Er was prima mee te leven, het enige dat ie eng vond was vuurwerk en onweer
Voor de rest was ie hartstikke stabiel. Ik vind dan weer het fijne dat ie nul hondagressief was want dat is iets waar ik dus echt niet mee kan leven.
Hij is op het strand van Terschelling wel ooit geschrokken van een vlieger maar daar herstelde hij vlot van. Nadat we daar een paar uur gebivakkeerd hadden zag ie wel in dat het verder wel gebakken zat en hij heeft er nooit meer naar gekeken.

Bij Triss is die angst begonnen nadat er een Kite (zo’n hele grote) vlak bij haar is neergestort. Het leek een heel eind over te zijn. Wel kijken, maar niet die hele erge angst, tot 2 weken geleden ze ineens het op haar heupen kreeg van een roofvogelvlieger, en speurt ze dus de lucht weer af. En zo schrok ze van de week dus ook van een overvliegende buizerd. Omdat ik zelf eigenlijk een beetje zat was van, heb ik haar heel even gekalmeerd en ben toen doorgelopen. En als ik dan zelf vrolijk doe, beetje speel, ren en spring met haar komt ze er wel weer uit. Maar het kan dan heel goed zijn dat ze zich een kwartier later ineens weer bedenkt dat er vogels vliegen om weer te gaan loeren. En dan moet ik weer opnieuw rennen, springen, spelen en vrolijk doen, en dan vergeet ze het weer. Het komt wel weer goed en we komen er wel. Maar het is constant zoeken naar waar ze het goed mee doet.
Mijn DA zegt trouwens ook dat de collies die in zijn praktijk komen allemaal best stabiel en kalm zijn. Hij herkent het dus ook niet.

Ik moet trouwens ook wel zeggen, dat als we met andere honden lopen ze er nagenoeg geen last van heeft. Dan is ze met hele andere dingen bezig

tycha schreef:Ik dacht me goed ingelezen te hebben, en ook van wat ik bij de fokker hoorde over de korthaar Collie, dacht ik een goede match te hebben met een korthaar Collie. Ik was toch werklijn Mechelaars gewend, en als er iets als moeilijk bekend staat is dat wel de werklijn Mechelaar . Nou kwam ik even bedrogen uit. Een werklijn Mechelaar vind ik toch wel veel makkelijker dan Triss nu.
Soms denk ik nu zelfs een mismatch te hebben. Tot tranen aan toe weet ik soms gewoon niet hoe ik er mee om moet gaan. En dat na 50 jaar honden!
Het is dus niet altijd alleen maar het kiezen van een plaatje, niet inlezen. Soms moet je het ervaren en blijkt het toch heel anders te zijn dan wat gelezen en gehoord hebt.
Er staan toch ook regelmatig kortharen ter herplaatsing, ze zijn vaak niet geschikt voor jonge, drukke gezinnen. Terwijl ik bij de fokkers zie dat ze daar toch regelmatig als pup geplaatst worden. Ze zijn overmatig gevoelig, niet heel erg moedig, eerder angstig maar durven ook van zich af te bijten. Dat wordt bij de fokker vaak niet verteld, en lees je ook niet in de rasbeschrijving.

Wat jammer voor jullie dat het zo loopt Marja , ik kan me best voorstellen dat angst een van de lastigste dingen zijn om mee om te gaan. Ik zou dat ook moeilijk vinden.

Ri@ schreef:Ik denk dat alles afhangt van de bereidheid om te geven wat de hond nodig heeft en hoe ver je daarin zelf kunt gaan.

Ri@ schreef: Nee daar was ik niet blijer van geworden. Want die baasgerichte hond heb ik ook. Dat is Shira. Dus ik kan Jack daar prima bij hebben omdat hij de humor er in brengt en de vriendelijkheid. En dat ik dan bij hem heel anders een vorm van gehoorzaamheid voor elkaar moet krijgen en dat we onze wandelgebieden aan moeten passen aan wat hij kan vind ik totaal geen probleem.

Ik moet ook zeggen dat ik het heel erg leuk vind om te leren om met zoveel verschillende karakters en honden om te gaan. dat schakelen tussen de verschillende karakters, dat geeft voor mij het gevoel dat ik me er in bekwaam. dat ik gewoon met het wezen hond om kan gaan, welk karakter ook. Beetje zweverig maar ik weet niet goed hoe ik het anders uit moet leggen.

Voor mij geldt dit exact zo.
Doordat ik veel verschillende opvanghonden en logés heb gehad, merkte ik al dat ik met heel veel typen honden wel uit de voeten kan en dat ze allemaal hun - voor mij - leuke, makkelijke en minder leuke en lastigere kanten hebben. Ik dacht heel lang dat ik helemaal niet geschikt zou zijn voor bepaalde typen honden en in de praktijk bleek dat een misvatting. Je leert de rassen toch pas echt kennen als je ze zelf hebt en er echt mee aan de slag gaat. En dan ontdek je ook allemaal leuke kanten (of minder leuke kanten) aan de hond in kwestie die je misschien helemaal niet had verwacht of waar je nooit bij had stilgestaan.
Want een collie is meer dan een volgzame, baasgerichte hond (wat die gevoeligheid inhoudt in combinatie met het herderkarakter, begrijp je pas echt als je zelf een collie hebt), een podenco is meer dan een verschrikkelijk eigenzinnige jager (hun humor, vindingrijkheid en intelligentie begrijp je ook pas echt als je er zelf een hebt), etc. Ik vind die combinatie van heel verschillende karakters heerlijk en ik geniet juist heel erg van hun eigenheid. En ik blijk met veel meer uit de voeten te kunnen dan ik altijd dacht en het ook juist leuk te vinden om met die verschillen te werken, omdat ze allemaal ook weer aan een ander aspect van jezelf appelleren. Maar dan moet je inderdaad wel bereid zijn om je aan te passen en eerlijk te zijn naar de hond in je verwachtingen. Ik heb dus al doende gemerkt dat ik dat juist leuk vind, dus voor mij is het helemaal geen opgave.
Ook al past een collie perfect bij me en vind ik het daardoor heel makkelijke honden, ik zou het veel saaier vinden om alleen maar collies te hebben. Dus ik ben blij dat ik per ongeluk helemaal uit mijn comfort zone ben geraakt en daardoor juist heb ontdekt dat ik veel meer leuk vind dan ik dacht.

Nanna schreef:

tycha schreef:Ik dacht me goed ingelezen te hebben, en ook van wat ik bij de fokker hoorde over de korthaar Collie, dacht ik een goede match te hebben met een korthaar Collie. Ik was toch werklijn Mechelaars gewend, en als er iets als moeilijk bekend staat is dat wel de werklijn Mechelaar . Nou kwam ik even bedrogen uit. Een werklijn Mechelaar vind ik toch wel veel makkelijker dan Triss nu.
Soms denk ik nu zelfs een mismatch te hebben. Tot tranen aan toe weet ik soms gewoon niet hoe ik er mee om moet gaan. En dat na 50 jaar honden!
Het is dus niet altijd alleen maar het kiezen van een plaatje, niet inlezen. Soms moet je het ervaren en blijkt het toch heel anders te zijn dan wat gelezen en gehoord hebt.
Er staan toch ook regelmatig kortharen ter herplaatsing, ze zijn vaak niet geschikt voor jonge, drukke gezinnen. Terwijl ik bij de fokkers zie dat ze daar toch regelmatig als pup geplaatst worden. Ze zijn overmatig gevoelig, niet heel erg moedig, eerder angstig maar durven ook van zich af te bijten. Dat wordt bij de fokker vaak niet verteld, en lees je ook niet in de rasbeschrijving.

Eigenlijk ken ik korthaar Collies ook niet zo. Onze oude buren hadden ze en dat waren fijne en stabiele honden.
Ik denk dat je pech hebt gehad met Triss en dat zij net een zenuwlijertje uit het nest was.

Niet alleen zij is zo, ik weet van twee zusjes die net zo zijn. En het vreemde is dat, dezelfde combinatie twee keer eerder is gemaakt. En die lijken niet zo te zijn, of ze praten er niet over