Het HondenForum

malinois schreef:

Manuma schreef:Manu is ook vaak de pineut bij grote herders. En dat is echt geen doetje, maar hij is om de kleinste dingen al de sjaak. Is iemand een bal aan het gooien en Manu loopt daar een paar meter vanaf, dan is dat al reden om er even op te klappen
Uma wordt weer vaak opgejaagd door de grote herders. Ik ontwijk ze dus gewoon altijd.

Als ik soms fotos van Manu zie dan denk ik met regelmaat hmm dat zou hier niet goed gaan. Die houding wordt niet geaccepteerd. Dat zie ik trouwens vaak hoor zowel bij hussen als malamutes. Maar daarom ontwijk ik ook andere honden ik heb geen zin dat uit te testen maar ik merk dat een dergelijke houding op straat in t voorbijgaan al vaak een reactie oproept.

Die houding roept hier angst/onzekerheid op. Maar eigenlijk gaat het om hetzelfde: het roept iets op. Na even snuffelen is het over het algemeen goed, maar de eerste reactie is zo.

Overigens waren drie van de weinige akkefietjes die we hebben gehad met herders. Die bovendien dezelfde eerste reactie bij mijn honden teweeg brengen als husky's.

Herders onderling zie ik t ook inderdaad maar toch in mindere mate meestal. Misschien omdat daar vaak veel vocale communicatie plaatsvind dat itt het stille staan en staren.

Manu heeft weer geen begrip voor bullen. Dat gesnuif en geknor maakt hem echt boos. Pas als de hond al een tijdje mee loopt is het oké. Hij valt niet aan gelukkig maar hij krijgt er duidelijk spanning van en gaat snel staan grommen.

Fred en staffords gaat niet goed. Ik gok een stukje houding. Hij valt naar ze uit aan de lijn. Los gaat het gelukkig beter en hij klapt er niet op of zo. Maar ik merk wel duidelijk een verband met staartdracht en Freds reactie.

Ik ben nog niet veel huskies tegengekomen dus ik weet niet hoe dat gaat.

Manuma schreef:Manu heeft weer geen begrip voor bullen. Dat gesnuif en geknor maakt hem echt boos. Pas als de hond al een tijdje mee loopt is het oké. Hij valt niet aan gelukkig maar hij krijgt er duidelijk spanning van en gaat snel staan grommen.

Nee dat gaat hier ook fout. Zelfs bij Xena destijds en die kon je echt overal bijzetten muv snorkende franse of engelse bullen. Dat snapte ze denk ik gewoon niet dat was in haar ogen echt niet normaal.

malinois schreef:

Manuma schreef:Manu heeft weer geen begrip voor bullen. Dat gesnuif en geknor maakt hem echt boos. Pas als de hond al een tijdje mee loopt is het oké. Hij valt niet aan gelukkig maar hij krijgt er duidelijk spanning van en gaat snel staan grommen.

Nee dat gaat hier ook fout. Zelfs bij Xena destijds en die kon je echt overal bijzetten muv snorkende franse of engelse bullen. Dat snapte ze denk ik gewoon niet dat was in haar ogen echt niet normaal.

O ja, snorken vinden mijn honden ook heel raar. Is dit een hond?

Mijn teven houden van reuen die er erg zelfverzekerd uitzien en Amoz ook, dus husky's en al helemaal malamutes vallen hier meestal juist direct in de smaak

Bij de sociale wandelingen die ik met Amy doe, hoor ik vaak dat honden moeite hebben met dat type hond, vooral honden met rechtopstaande oren (ook herders) en een hoog gedragen staart roepen blijkbaar bij veel honden een reactie op. Maar Amy heeft daar dan weer totaal geen problemen mee, integendeel.

Manuma schreef:Manu heeft weer geen begrip voor bullen. Dat gesnuif en geknor maakt hem echt boos. Pas als de hond al een tijdje mee loopt is het oké. Hij valt niet aan gelukkig maar hij krijgt er duidelijk spanning van en gaat snel staan grommen.

Mijn honden vinden ze ook wat raar. Ze gaan er goed mee om maar je ziet ze kijken met een blik die zich afvraagt waarom een hond in hemelsnaam door een dichte deur zou willen lopen.
Ik kan ze geen ongelijk geven.

DeDiana schreef:Mijn teven houden van reuen die er erg zelfverzekerd uitzien en Amoz ook, dus husky's en al helemaal malamutes vallen hier meestal juist direct in de smaak

Bij de sociale wandelingen die ik met Amy doe, hoor ik vaak dat honden moeite hebben met dat type hond, vooral honden met rechtopstaande oren (ook herders) en een hoog gedragen staart roepen blijkbaar bij veel honden een reactie op. Maar Amy heeft daar dan weer totaal geen problemen mee, integendeel.

Xena vond dat ook geweldig idd maar mijn reuen echt niet

Digger (slechts 12 kg) werd pas in het bos tot een robbertje knokken uitgedaagd door een grote Rottweiler. Digger is best heel stoer maar kwam wel naar mij toegerend met die kl*tehond grommend, borstelend en patserig achter zich aan. Vervolgens schoot de net nieuwe opvanger ernstig in de stress, gelukkig had hij een veiligheidstuig aan. Ik vloek niet snel, maar toen wel.
Eindelijk kreeg de eigenaar het niet luisterende mormel te pakken. Die zei dat ik me niet aan moest stellen, het schatje was pas zeven maanden oud. Ik ben wel benieuwd hoe serieus je dit soort gedag bij een jonge hond moet nemen. Weet iemand dat?

Ik heb nu al een paar keer meegemaakt dat Fynn voor mijn gevoel ‘uit het niets’ werd ‘aangevallen’ door een andere hond. Nu is hij wat onzeker en heeft ook zo’n houding als een husky met hooggedragen staart. En het is een puberreu. Dit lezende bedenk ik me dat die combi er misschien mee te maken kan hebben?

Ik had natuurlijk 2 mighty malamutes. De meeste honden dachten wel 10 keer na voor ze bij hen een punt wilden maken.

Angstig en overdreven verliefd gedrag van andere honden kwam ik wel vaak tegen.
Sommige honden bleven maar beklikken bij Shadow; die werd daar erg kriegel en grommerig van.

Maar nooit dat een hond uit het niets op hen geklapt is. Ik denk dat de combinatie hoge houding met onzeker gedrag wel iets kan uitlokken.

Ook mijn kleinere hond wordt regelmatig belaagd door herders, en dan met name de witte exemplaren.
Ik geloof niet dat zij enige dominantie uitstraalt in een korte 1 op 1 ontmoeting, eerder onzekerheid.
Kortom, ik denk dat het meer een herder ding is om een punt te willen maken.
Al hebben sommige huskies ook wel de neiging te staren icm strakke houding.
Dat lokt ook toch wel vaak wat uit.

Johnny Jones schreef:Ik ben wel benieuwd hoe serieus je dit soort gedag bij een jonge hond moet nemen. Weet iemand dat?

Nanuq was als jonge hond een irritante lul. Hij bleef bij de andere partij maar op knopjes drukken om te zien of er reactie kwam. Overhangen, grommen, blokken.
Honden die hem straal negeerden liet hij met rust, honden die reageerden blééf hij lastig vallen.
Met wat begeleiding en het simpelweg opgroeien is dit gedrag volledig verdwenen. Hij maakt nu voorzichtig kennis, iets gespannen maar steeds beleefd. Geeft mooi z'n grenzen aan en speelt als de andere hond dat ook wil.
Hij is nog steeds geen hond die ik in een losloopweide moet gooien want dan wordt de spanning hem teveel.

Ik denk dat een heleboel staat of valt met de manier van omgaan met een puberende reu.
Veel mensen ontnemen hun hond bij de eerste tekenen van patsen of agressie meteen de kans om nog verder hondentaal te leren. Het wordt gecastreerd en angstvallig aan de lijn gehouden terwijl ze voor alles omlopen omdat ie uitvalt. Er wordt uitgegaan van definitief gedrag bij een hond die nog lang niet af is.
Of de hond wordt aan z'n lot overgelaten en beslist het zelf te gaan regelen, zo ken ik er ook een paar.

DeDiana schreef:Mijn teven houden van reuen die er erg zelfverzekerd uitzien en Amoz ook, dus husky's en al helemaal malamutes vallen hier meestal juist direct in de smaak

Bij de sociale wandelingen die ik met Amy doe, hoor ik vaak dat honden moeite hebben met dat type hond, vooral honden met rechtopstaande oren (ook herders) en een hoog gedragen staart roepen blijkbaar bij veel honden een reactie op. Maar Amy heeft daar dan weer totaal geen problemen mee, integendeel.

Jura net zo. Geef haar een arrogante am.staff reu of husky en ze is helemaal verliefd. Maar dat geldt eigenlijk vooral dus in een reu-teef combi.

runninggirl schreef:

DeDiana schreef:Mijn teven houden van reuen die er erg zelfverzekerd uitzien en Amoz ook, dus husky's en al helemaal malamutes vallen hier meestal juist direct in de smaak

Bij de sociale wandelingen die ik met Amy doe, hoor ik vaak dat honden moeite hebben met dat type hond, vooral honden met rechtopstaande oren (ook herders) en een hoog gedragen staart roepen blijkbaar bij veel honden een reactie op. Maar Amy heeft daar dan weer totaal geen problemen mee, integendeel.

Jura net zo. Geef haar een arrogante am.staff reu of husky en ze is helemaal verliefd. Maar dat geldt eigenlijk vooral dus in een reu-teef combi.

Ja klopt (geldt hier overigens niet voor de Amstaff, die vinden ze dan weer niet leuk want vaak lomp/onbeheerst). Maar met husky- en malamuteteven gaan mijn teven meestal ook prima. Mila kan pittig zijn, maar in een malamuteteef erkent ze doorgaans toch wel zonder twijfel haar meerdere en dan is ze poeslief
Ik denk dat mijn honden gewoon goed reageren op de duidelijke communicatie? Honden met ambigu of onzeker gedrag vallen hier nooit zo goed.

DeDiana schreef:Ik denk dat mijn honden gewoon goed reageren op de duidelijke communicatie? Honden met ambigu of onzeker gedrag vallen hier nooit zo goed.

Dit is op zich ook wel logisch natuurlijk. Mijn puber vind het ook veel makkelijker om om te gaan (/om te lopen ) met/voor honden waar gewoon vanaf straalt dat ze hem niet moeten. Dat wel/niet/wel/niet gedrag is hij nog niet ervaren genoeg voor om dat goed in te schatten en goed mee om te gaan.

DeDiana schreef:

runninggirl schreef:

DeDiana schreef:Mijn teven houden van reuen die er erg zelfverzekerd uitzien en Amoz ook, dus husky's en al helemaal malamutes vallen hier meestal juist direct in de smaak

Bij de sociale wandelingen die ik met Amy doe, hoor ik vaak dat honden moeite hebben met dat type hond, vooral honden met rechtopstaande oren (ook herders) en een hoog gedragen staart roepen blijkbaar bij veel honden een reactie op. Maar Amy heeft daar dan weer totaal geen problemen mee, integendeel.

Jura net zo. Geef haar een arrogante am.staff reu of husky en ze is helemaal verliefd. Maar dat geldt eigenlijk vooral dus in een reu-teef combi.

Ja klopt (geldt hier overigens niet voor de Amstaff, die vinden ze dan weer niet leuk want vaak lomp/onbeheerst). Maar met husky- en malamuteteven gaan mijn teven meestal ook prima. Mila kan pittig zijn, maar in een malamuteteef erkent ze doorgaans toch wel zonder twijfel haar meerdere en dan is ze poeslief
Ik denk dat mijn honden gewoon goed reageren op de duidelijke communicatie? Honden met ambigu of onzeker gedrag vallen hier nooit zo goed.

Ja duidelijkheid vindt Jura ook belangrijk. Onzeker gedrag bij onbekende honden kan ze inderdaad moeilijk mee. Dan wordt ze veel liever al van een afstand flink weggeblaft, weet ze in ieder geval waar ze aan toe is.
Husky teven vindt ze trouwens inderdaad vaak ook leuk. Maar die communiceren ook wel heel veel over het algemeen.

DeDiana schreef: Ik denk dat mijn honden gewoon goed reageren op de duidelijke communicatie? Honden met ambigu of onzeker gedrag vallen hier nooit zo goed.

Tja, ik heb dus zo'n onzekere puberreu die vaak de lul is. Gisteren heb ik nog een Ridgeback van hem afgehaald. De eigenaresse was zichtbaar onder de indruk van haar eigen hond en schrok van zijn gedrag. Hij is daarna aangelijnd.

Jip herstelt gelukkig snel en vond daarna een leuk speelmaatje (labradorteefje), dus het was alweer vergeten. Maar ik baal er wel van. Ik zou graag zien dat Jip in zo'n situatie zelfverzekerd zijn grenzen aangeeft, maar hij rende piepend weg en het leek erop dat de Ridgeback daardoor extra aangemoedigd werd om nog een keer zijn punt te maken. Ik was er sneller bij dan het baasje van de RR, want anders had zij wel ingegrepen.

Ik vraag wel steeds vaker aan andere hondeneigenaren of hun hond een teef of reu is. Want bij reuen moet ik echt voorzichtig zijn.

Dico klapte als 6 maanden oude hond ook op alles wat hij tegen kwam toen we hem kregen. Daar hebben we echt werk aan gehad. En nog, bij een plotselinge ontmoeting (dus ineens om de hoek), vertrouw ik hem nog steeds niet. Echter bij een normale kennismaking gaat het nu super en naar kleine honden en pups is hij ook ontzettend geduldig.

Hippo had zo'n air, die werd eigenlijk altijd met rust gelaten. 1x met bootcamp gehad dat we met de groep een sprint trokken (Hippo was mee) en toen vanaf achter een kruising boxer x bullmastiff er bovenop klapte en die vervolgens ook snel weer afdroop nadat Hippo zich niet liet ondersneeuwen door een hond van 2x zijn gewicht.

Ik merk ook dat honden veel sneller geneigd zijn op mijn honden te klappen als die van mij ze totaal negeren. Op de 1 of andere manier denken de aanvallers dan dat ze het wel kunnen proberen . En houd dat ook liever zo, moet er niet aan denken dat 2 herders ff zelf een belager te grazen nemen

natalie schreef:

DeDiana schreef: Ik denk dat mijn honden gewoon goed reageren op de duidelijke communicatie? Honden met ambigu of onzeker gedrag vallen hier nooit zo goed.

Tja, ik heb dus zo'n onzekere puberreu die vaak de lul is. Gisteren heb ik nog een Ridgeback van hem afgehaald. De eigenaresse was zichtbaar onder de indruk van haar eigen hond en schrok van zijn gedrag. Hij is daarna aangelijnd.

Jip herstelt gelukkig snel en vond daarna een leuk speelmaatje (labradorteefje), dus het was alweer vergeten. Maar ik baal er wel van. Ik zou graag zien dat Jip in zo'n situatie zelfverzekerd zijn grenzen aangeeft, maar hij rende piepend weg en het leek erop dat de Ridgeback daardoor extra aangemoedigd werd om nog een keer zijn punt te maken. Ik was er sneller bij dan het baasje van de RR, want anders had zij wel ingegrepen.

Ik vraag wel steeds vaker aan andere hondeneigenaren of hun hond een teef of reu is. Want bij reuen moet ik echt voorzichtig zijn.

Ik houd Amoz wel weg bij onzekere, jonge reuen hoor. Hij klapt er niet op, maar hij kan dan wel uitdagen, pesten en najagen, ook helemaal niet leuk voor het lijdend voorwerp dus. Hij wordt inderdaad alleen maar aangemoedigd als de andere hond onder de indruk is van zijn vervelende gedrag. Aangelijnd gedraagt hij zich dan overigens wel prima.
Amy heeft zelf al veel spanning bij het ontmoeten van vreemde honden en als de andere hond dan ook nog slecht te lezen is voor haar, is het nog moeilijker. Met kalme, stabiele en zelfverzekerde honden gaat het eigenlijk altijd wel goed, dat is duidelijk en dat stelt haar blijkbaar gerust.

natalie schreef:

DeDiana schreef: Ik denk dat mijn honden gewoon goed reageren op de duidelijke communicatie? Honden met ambigu of onzeker gedrag vallen hier nooit zo goed.

Tja, ik heb dus zo'n onzekere puberreu die vaak de lul is. Gisteren heb ik nog een Ridgeback van hem afgehaald. De eigenaresse was zichtbaar onder de indruk van haar eigen hond en schrok van zijn gedrag. Hij is daarna aangelijnd.

Jip herstelt gelukkig snel en vond daarna een leuk speelmaatje (labradorteefje), dus het was alweer vergeten. Maar ik baal er wel van. Ik zou graag zien dat Jip in zo'n situatie zelfverzekerd zijn grenzen aangeeft, maar hij rende piepend weg en het leek erop dat de Ridgeback daardoor extra aangemoedigd werd om nog een keer zijn punt te maken. Ik was er sneller bij dan het baasje van de RR, want anders had zij wel ingegrepen.

Ik vraag wel steeds vaker aan andere hondeneigenaren of hun hond een teef of reu is. Want bij reuen moet ik echt voorzichtig zijn.

Dat niks terug doen en piepen als hij onderop ligt herken ik ook. Hij doet niks terug. Jack komt dan voor mij weer niet heel onzeker over, maar meer naief of nog heel ontspannen in z'n ontmoetingen. Iedere keer denk ik dat hij na zo'n voorval wel angstig zal zijn maar hij herstelt heel snel.

Ri@ schreef: Dat niks terug doen en piepen als hij onderop ligt herken ik ook. Hij doet niks terug. Jack komt dan voor mij weer niet heel onzeker over, maar meer naief of nog heel ontspannen in z'n ontmoetingen. Iedere keer denk ik dat hij na zo'n voorval wel angstig zal zijn maar hij herstelt heel snel.

Tay deed ook niks terug en angstig is hij nooit geworden. Hij pikt alleen tegenwoordig niks meer, dus bij een hond die er op klapt uit het niks grijpt hij. Het enige voordeel is dat hij blijkbaar methet volwassen worden ook een houding heeft gekregen waar die vervelende honden zich niet aan gaan wagen.

natalie schreef:

DeDiana schreef: Ik denk dat mijn honden gewoon goed reageren op de duidelijke communicatie? Honden met ambigu of onzeker gedrag vallen hier nooit zo goed.

Tja, ik heb dus zo'n onzekere puberreu die vaak de lul is. Gisteren heb ik nog een Ridgeback van hem afgehaald. De eigenaresse was zichtbaar onder de indruk van haar eigen hond en schrok van zijn gedrag. Hij is daarna aangelijnd.

Jip herstelt gelukkig snel en vond daarna een leuk speelmaatje (labradorteefje), dus het was alweer vergeten. Maar ik baal er wel van. Ik zou graag zien dat Jip in zo'n situatie zelfverzekerd zijn grenzen aangeeft, maar hij rende piepend weg en het leek erop dat de Ridgeback daardoor extra aangemoedigd werd om nog een keer zijn punt te maken. Ik was er sneller bij dan het baasje van de RR, want anders had zij wel ingegrepen.

Ik vraag wel steeds vaker aan andere hondeneigenaren of hun hond een teef of reu is. Want bij reuen moet ik echt voorzichtig zijn.

Ik ben juist erg blij met dat ik zo'n heerlijk watje als reu heb, ik vind het een prettiger idee dat ik het voor hem oplos dan dat hij zijn eigen boontjes gaat doppen. Het is vaak geen échte menens voor de uitvallende reuen, dus ze zijn vrij makkelijk van hem af te schreeuwen. Mijn teef lost dat soort dingen zelf wel op en dat is heel wat minder ontspannen wandelen.

Ri@ schreef:

natalie schreef:

DeDiana schreef: Ik denk dat mijn honden gewoon goed reageren op de duidelijke communicatie? Honden met ambigu of onzeker gedrag vallen hier nooit zo goed.

Tja, ik heb dus zo'n onzekere puberreu die vaak de lul is. Gisteren heb ik nog een Ridgeback van hem afgehaald. De eigenaresse was zichtbaar onder de indruk van haar eigen hond en schrok van zijn gedrag. Hij is daarna aangelijnd.

Jip herstelt gelukkig snel en vond daarna een leuk speelmaatje (labradorteefje), dus het was alweer vergeten. Maar ik baal er wel van. Ik zou graag zien dat Jip in zo'n situatie zelfverzekerd zijn grenzen aangeeft, maar hij rende piepend weg en het leek erop dat de Ridgeback daardoor extra aangemoedigd werd om nog een keer zijn punt te maken. Ik was er sneller bij dan het baasje van de RR, want anders had zij wel ingegrepen.

Ik vraag wel steeds vaker aan andere hondeneigenaren of hun hond een teef of reu is. Want bij reuen moet ik echt voorzichtig zijn.

Dat niks terug doen en piepen als hij onderop ligt herken ik ook. Hij doet niks terug. Jack komt dan voor mij weer niet heel onzeker over, maar meer naief of nog heel ontspannen in z'n ontmoetingen. Iedere keer denk ik dat hij na zo'n voorval wel angstig zal zijn maar hij herstelt heel snel.

Over Jip zijn de meningen ook verdeeld. Mijn trainer en ik zien er onzekerheid in, maar de uitlaatservice vindt Jip helemaal niet onzeker. Wel erkent ze dat Jip wat onhandig kan zijn bij ontmoetingen, omdat hij soms de verkeerde inschatting maakt. Hij loopt dan op een hond af die helemaal geen zin in hem heeft.

Toen Jip net mee ging met de uitlaatservice, viel het de eigenaresse ook op dat andere reuen soms moeite hebben met Jip. Ze gaf aan dat hij baat kan hebben bij chemische castratie omdat hij dan minder 'heftig' zal ruiken. Op dat moment vond ik Jip nog te jong daarvoor (12 maanden) maar inmiddels zijn we 10 maanden verder en overweeg ik het wel.

Pienda schreef:

natalie schreef:

DeDiana schreef: Ik denk dat mijn honden gewoon goed reageren op de duidelijke communicatie? Honden met ambigu of onzeker gedrag vallen hier nooit zo goed.

Tja, ik heb dus zo'n onzekere puberreu die vaak de lul is. Gisteren heb ik nog een Ridgeback van hem afgehaald. De eigenaresse was zichtbaar onder de indruk van haar eigen hond en schrok van zijn gedrag. Hij is daarna aangelijnd.

Jip herstelt gelukkig snel en vond daarna een leuk speelmaatje (labradorteefje), dus het was alweer vergeten. Maar ik baal er wel van. Ik zou graag zien dat Jip in zo'n situatie zelfverzekerd zijn grenzen aangeeft, maar hij rende piepend weg en het leek erop dat de Ridgeback daardoor extra aangemoedigd werd om nog een keer zijn punt te maken. Ik was er sneller bij dan het baasje van de RR, want anders had zij wel ingegrepen.

Ik vraag wel steeds vaker aan andere hondeneigenaren of hun hond een teef of reu is. Want bij reuen moet ik echt voorzichtig zijn.

Ik ben juist erg blij met dat ik zo'n heerlijk watje als reu heb, ik vind het een prettiger idee dat ik het voor hem oplos dan dat hij zijn eigen boontjes gaat doppen. Het is vaak geen échte menens voor de uitvallende reuen, dus ze zijn vrij makkelijk van hem af te schreeuwen. Mijn teef lost dat soort dingen zelf wel op en dat is heel wat minder ontspannen wandelen.

Ja, dat is zeker waar. Ik hoef niet bang te zijn dat hij een andere hond wat aandoet. Maar echt ontspannen vind ik het niet hoor. Ik moet wel alert zijn op de houding van de passerende hond.
Overigens kan Jip ook druk en opdringerig zijn. Als een andere hond dan afgeeft dat Jip daarmee moet ophouden, vind ik dat volkomen terecht. Dan neem ik Jip mee om het contact te verbreken.

Tineke schreef:Ik denk dat ook meespeelt dat Jack niet echt wat terug doet, dus de aanvaller boekt een succesje. Rio had wel een stoere houding maar was absoluut geen knokker en had veel vaker last van een patser of een hond die ruzie wilde zoeken/maken dan Orson. Maar die hoefde je dat soort geintjes ook niet uit te halen want dan kon je klappen krijgen. Dat voelen honden toch wel aan denk ik en baseren daar hun eigen reacties op. Neemt niet weg dat als je hond dat doet je hem maar lekker bij je houdt. Micron heeft ook een tijdje terug een aanvaring gehad met een herder maar deze meneer houdt hem sindsdien altijd vast gelukkig.

Dat met Rio herken ik ook heel erg met Doran, die heeft een stoere zelfzekere houding, vaak komen reuen dan patsen, alsof ze even willen armpje drukken ofzo Doran laat dan wel duidelijk merken dat er met hem niet te spotten valt.

Cleva schreef:Dominant gedrag moet je altijd zien binnen de context. Meestal is dat een andere hond die zijn eigen gedrag heeft.
Dominant zijn is nooit een aangeboren gegeven dat niet verandert.

Ik vind het een baasfout om te doen alsof er iets mis met een hond is omdat hij van de dertig honden die hij in de week ziet maar vijf keer hoeft te wijken.
Een goed gezonde huishondreu van een jaar of twee is al snel de baas van zijn wereld. Geef hem ongelijk. Het is toch ook een stoer beest? Hij komt toch ook nooit tegen tegendeel tegen?
Dat alles bestaat binnen het vacuum waarin je hem laat bestaan. Als de baas hem niet zou beschermen bleef er niets van het hondje over.
Het zou een kwestie van uren zijn voordat hij zijn houding bijstelt omdat hij honger heeft en moe is.

Je moet het niet bij je hond neerleggen. Het is jouw huisdier. Als je niet wil dat hij als een beul door het park gaat dan moet je hem thuis ook niet zo behandelen.
Een intacte reu, hengst, beer, haan moet je nu eenmaal onder de duim houden en niet eindeloos laten groeien.
Of wel, maar dan niet gaan zitten kafferen als hij korte metten maakt op het veldje.

Na een paar keer opnieuw lezen begrijp ik wat je bedoeld. Denk ik. Want ik moest er even over nadenken omdat ik Jack juist niet een patser vind maar me afvroeg of de reacties van andere honden ook door z'n rasgebonden houding kunnen komen. Ze stralen altijd wel een soort fierheid uit.

Het kan natuurlijk dat ik kleine signalen niet zie. Zoals Dagmar in het begin ook al zei over haar hond. Het gaat ook om jonge reuen die sterk op hem reageren. Dus toch misschien inderdaad aan het groeien in gedrag. Al doet hij nooit wat terug. Ik ga proberen te zien wat er echt gebeurd op zo'n moment met dit in m'n achterhoofd.

Vandaag kwamen we weer een herder tegen. Een lieve. Maar Jack, die best zelfstandig is en niet zo aanhankelijk behalve als er koekjes te halen zijn, kwam bij mij bescherming zoeken. En tegen m'n benen leunen. Aaaaah

Ik vond het leuk dat hij overduidelijk bij mij bescherming zocht En het is ook niet erg als hij een beetje voorzichtig is, hij was niet erg bang ofzo.

TessaThomas schreef:Oke, ik ga nu iets heel fouts zeggen.

De meeste herders die ik ken die dit gedrag hebben (het zomaar ergens op 'klappen') weten donders goed welke types ze moeten hebben. Juist degene die voor zichzelf bezig zijn. Of bij een kennismaking juist de onzekere. Tay was/is ook zo'n type die zelf bezig is en ook hij was de dupe van andere herderreuen, meestal nog niet volwassen. Tegenwoordig klappen ze niet meer op hem uit het 'niets', maar ik probeer er wel voor te zorgen dat er geen kennismaking op stijve poten komt.

Die verwarring kan best, van een afstand, maar volgens mij zien honden echt wel snel dat het houding is.

Ik vind het trouwens helemaal niet fout wat je zegt. Ben van mening dat veel (duitse) herder eigenaren vaak niet bewust zijn van het vervelende gedrag van hun hond, te veel dingen maar laten gebeuren onder het mom van "hij is nog jong, hij doet niets of doet hij anders nooit ".
Ik blijf het honden vinden die op voorhand al duidelijk willen maken dat zij de controle willen hebben, niet schikken naar een lagere positie en vanuit die wetenschap vind ik het dus niet nodig om met veel honden "gezellig" kennis te gaan maken.
En blijft het me verbazen dat zo veel mensen hun herder dus wel zonder al te veel controle te hebben op andere honden af laten gaan.
Voorbeelden in dit topic genoemd geven dat ook al aan, en het gaat dus 9 van de 10 keer niet goed.
En zelf het ook al een paar keer meegemaakt ook met Aki dat er een jong volwassen reu toen hij zelf net een maand of 7 was ging overhangen. Dat ik de hond weg sommeerde vond de eigenaar maar belachelijk, ik moest niet zo panisch doen want zijn hond deed niets.. dat hij daarna er nog even achterop wilde klappen werd gezien, maar toen viel het kwartje nog steeds niet. Prima, jouw hond maar van de mijne blijft hij af. Was direct ook wel een goed voorbeeld voor mijn vriend om te zien hoe bepaalde herders konden zijn in reactie en dat ik dat absoluut onder controle wilde houden bij onze opgroeiende hond.

Ik denk dat een bepaalde lichaamshouding, bij bepaalde honden iets oproept.
Mal gaf eerder ook bij sommige foto's van bijvoorbeeld Manu.
Nu hebben Manu en Aki elkaar nooit getroffen, en als we elkaar eens treffen op strand denk ik dat wij als eigenaren naar elkaar zullen zwaaien maar ik zou zeker de ontmoeting tussen die twee voorkomen, en dat ligt niet aan Manu, maar ik gok gewoon dat Aki niet met zoveel mannelijkheid om kan gaan dus als eigenaar van een hond die daar waarschijnlijk niet mee om kan gaan moet ik voorkomen dat het kan escaleren.

En overigens gaat het andersom ook op hoor, dat ik ook nu weer merk dat bepaalde honden sterk negatief reageren op het uiterlijk van Aki. Van klein naar groot en ook als hij niet eens de andere hond gezien heeft dus totaal nog niet een houding heeft aangenomen t.o.v. een andere hond.
Jol wordt door de meeste honden genegeerd maar op Aki wordt gereageerd.