DeDiana schreef:Ik vind de term 'werken' vaak nogal onjuist, want het gaat in veruit de meeste gevallen natuurlijk gewoon om sportief of hobbymatig actief met je hond bezig zijn
dit denk ik dus ook. Er wordt (hier) vaak gesteld dat er gewerkt moet worden met een bepaald ras, maar dat het in de praktijk er vooral om gaat interactief met je hond bezig te zijn, en dat bepaalde honden(rassen) daar meer behoefte aan hebben dan andere. En waarbij ieder individu ook weer anders is.
Zo had ik Douscha, een MHxDH met een buitengewoon hoog energielevel. Met haar was ik zeker 4 uur per dag bezig toen ik nog in Nederland woonde. Iedere wandeling, behalve p&p rondjes, gebruikte ik om haar te laten klauteren, speuren, apporteren, zwemmen, appèl oefeningentjes enzovoorts. Ook toen Lizzy erbij kwam, die haar eigen gangetje wel ging maar dus ook wel 4 uur aan de wandel was
Tijdens de periodes dat we in Frankrijk waren, waren de wandelingen er echter om te wandelen en verder geen gedoe. De rest van de dag was het namelijk al genoeg feest. Werd er gehakt, haalde zij de spaanders op. Sleepten we met takkenbossen, dan sleepte zij vrolijk mee en als ik boomwortels aan het opgraven was, liet ik er haar aan trekken om ze uit de grond te halenn. Prachtig vond zij dat allemaal. Je zou het werken kunnen noemen, of taken, maar feitelijk deed ze gewoon lekker met ons mee en nam ze het vooral zelf heel serieus. Net als het waken, want hoewel voor ons onzichtbaar, waren er in haar beleving heel wat boeven die verjaagd moesten worden

. Ze had pas rust als er echt niets meer te verwachten viel. Ik durf er mijn hond voor in het vuur te steken dat zij van dit leven zielsgelukkig werd.
Met Kailen en Amber is het heel anders. Als we gaan wandelen, willen ze helemaal geen oefeningetjes, boomstammetjes springen of andere malligheid. Doorlopen moeten we! Als ik stil sta, komen ze naar me toe en wachten ze tot we weer verder gaan. Als ik paddestoelen ga zoeken of kastanjes rapen, lopen ze een beetje om me heen te trutten in afwachting van dat er eindelijk weer wordt doorgelopen. Lizzy doet dat ook trouwens, maar die kijkt er niet zo verwachtingsvol bij.
Buiten de wandelingen, kachelen ze ook de hele dag met me mee. Kailen presteert het zelfs om achter me aan te sjokken als ik aan het bladblazen of bosmaaien ben. Totaal niet interessant voor hem, en toch doet ie het. Ik zou ze heel graag een taakje of iets willen geven, wat ze leuk vinden en om ze bezig te houden, maar ik heb tot op heden nog niks kunnen ontdekken. Amber maak ik wel blij met balletjes gooien, waarin ik dan variatie aanbreng door haar een parcourtje te laten lopen (ze moet uitvinden hoe bij de bal kan komen), de bal te verstoppen of opdrachtjes te laten doen. Kailen wil helemaal niks, behalve bij me zijn.
Als ik spelletjes met ze ga doen, vinden ze dat best leuk (mist ik er bij blijf want ik hoef ze niet een zelfstandig hersenwerkje te geven; werkt niet), maar daarna is het weer van: wat gaan we doen? Moe worden ze er echt niet van. Degene die spelletjes en truukjes leren nog het leukste vindt, is Lizzy! Maar dat komt toch wel omdat er snoepjes te verdienen vallen
Het enige waar de herdertjes wel heel moe van worden, zijn nieuwe prikkels. Waarvan Amber trouwens snel gestressed raakt en Kailen ze geweldig vindt. Van een tochtje met de camper, al duurt die maar een dag, worden ze doodmoe. Maar dat heeft met werken of taken niks te maken, daar hebben ze geen behoefte aan. Het ' samen' bezig zijn, al doen zij dan niks, is wat hen betreft denk ik genoeg. Met dagelijks een lange wandeling in wisselende omgevingen.