Het HondenForum

mijn man is hartstikke gek op (onze) honden; hij wandelt er mee en geeft ze te eten als het zo uitkomt. De prinsesjes worden aanbeden, mogen op schoot en weten precies waar de lekkere hapjes te snaaien zijn.
Maar er zijn wel verschillen. Hij ervaart ze eerder als een beperking en vindt drie ook te veel. Eén vindt hij eigenlijk zat maar dat zit er natuurlijk niet in dus gaan we terug naar twee.
Ik ben degene die me er echt in verdiept, spelletjes met ze doet, de verzorging op me neemt en de dagelijkse puin mag ruimen
Daar staat tegenover dat, hoewel we het natuurlijk allebei eens moeten zijn over de keuze van de hond, hij dit ook aan mij overlaat

Een man die niks met honden heeft zou er hier niet inkomen . Daarvoor vind ik het hebben van honden ook te ingrijpend en belangrijk; het is meer dan een hobby.

Mijn man is gek op de honden, en ik herken wat meerderen hier vertellen over elkaar aanstoten en gekke stemmetjes voor de honden gebruiken heel erg wanneer ik een dag niet thuis ben krijg ik vaak foto's opgestuurd van wat de honden aan het doen zijn en hij speelt heel veel met ze in huis, veel meer dan ik. Dalí wordt op de bank uitgenodigd en in dekentjes gewikkeld. Lucca krijgt knuffels naar haar hoofd gesmeten.

Maar uitlaten en verzorgen is echt mijn taak. Vanaf het moment dat mijn man en ik elkaar kenden was het al duidelijk dat ik honden wilde zodra de situatie het ook maar een beetje toe zou laten, dus daar is verder nooit discussie over geweest. Hij heeft vanaf het begin duidelijk gemaakt dat hij dat prima vond zolang hij er geen werk aan had. Hij laat ze uit en voert ze als ik er niet ben maar zal echt nooit zeggen 'ik ga eens lekker met de honden wandelen' wanneer ik thuis ben. Wel wil hij in het weekend vaak samen een stuk wandelen.

Wanneer ik voor mijn werk een paar dagen in het buitenland ben gaan de honden dan ook naar mijn moeder of in het pensioen.

Ik vind het wel prima geregeld zo. We genieten samen enorm van de honden en hij baalt nooit van wat daarbij komt kijken.

schelsey schreef:Op 1 hond is hij altijd stapelgek geweest, Kenji, de malamutekruising.

Daar ging hij mee wandelen als ik eens niet kon, en ook als ik thuis was zei hij uit zichzelf," ik ga eens een goede wandeling doen met Kenji", dan was dat een wandeling van 2.5 tot 3 uur.

Was kenji ziek maakte hij tijd vrij om mee naar de dierenarts te gaan, zelf mee naar Gent.
Hij verzorgde Kenji mee toen hij kanker had.
Daar kreeg ik geen commentaar op als de onderzoeken en derg. zoveel geld koste
Kenji mocht mee op verlof en dat vond mijn man altijd heel leuk

Maar de berners die ik nu heb zijn wel lief, zijn zen woorden, maar verder kan hij er niet veel mee
Als ik vraag waarom hij nooit met hen uit zichzelf een wandeling doet bv dan zijn zen woorden, ach, die hebben dat niet zo nodig

Ik kan Kenji helaas niet terug brengen, hij is overleden aan kanker vorig jaar

Maar het stoort me toch wel

och, dat is wel sneu ja. hebben jullie de berners niet samen uitgezocht? zou het misschien schelen als hij zijn 'eigen' hond had?

Ik was degene die graag een hond wilde en kwam er ook gewoon mee thuis Ook de tweede is zo gekomen Man had niet zoveel met honden al is hij er wel mee opgroeit. Hij deed wel altijd de laatste ronde omdat hij dat eerlijk vond tegenover mij, ik liep de rest van de dag met ze.

Hij had wel besloten dat er in zijn auto geen hond kwam, van mij mogen ze lekker vies worden en onder de modder zitten, dus kocht ik een eigen honden auto. Tot Jeda en later Beau ziek werden, toen moesten ze in zijn auto vervoerd worden omdat hij ze dan kon vasthouden

Ook voor Akira heeft hij niet gekozen, die kwam ook gewoon. Voor haar heeft hij zijn werkschema aangepast, op Maandag is hij altijd vrij en woe en donderdag draai hij een avonddienst zodat ik op de dag kan werken. Soms moppert hij wel eens dat we nooit eens spontaan weg kunnen maar als ik vraag waar hij dan heen wilt weet hij het niet Ook dagelijks stofzuigen doet hij zonder problemen, maar kammen en borstelen laat hij dan weer aan mij over.

Wat een hond kost bemoeit hij zich niet mee, voer bepaal ik en hij weet wat ik belangrijk vind wat erin zit. DAkosten heeft hij zich ook nooit mee bemoeit, hij waakt er wel voor dat ik niet te ver ga. Meer in de zin dat ik kosten wat het kost mijn hond wil houden.

De honden zijn echt mijn ding, mijn vriend bemoeit zich dan ook niet met welk ras het moet worden of met de pupkeuze. (al vindt hij het nu wel een stuk rustiger zonder de Cattle Dogs) De verzorging en training zijn voor mijn rekening en dat vind ik helemaal prima zo.
Mijn vriend zorgt alleen voor de honden als ik weg ben. Hij is wel echt gek op ze maar het moet niet teveel moeite kosten.
Het enige waar hij stellig in is, is dat we het houden bij twee honden.

Ik wilde de honden en doe er het meeste mee, maar mijn vriend is net zo gek met ze. Als ik er niet ben laat hij ze met alle liefde ook uit enzo. Alleen een uur naar het bos in zn eentje vind hij niks aan.

Hier ben ik degene die alles met en voor de honden maar ook andere dieren doe.
Altijd al samen geweest met dieren. Toen mijn vriendin hier kwam wonen had ik twee honden en drie katten. Zij twee kinderen

Inmiddels 16 jaar later is er nog 1 kat en een golden en sinds twee weken een dwergteckel.
Kinderen zijn het huis uit dus we hebben alle tijd voor de honden. Toch ben ik nog altijd degene die er alles mee doet. Soms lopen we samen maar helaas niet vaak. Wel is ze echt gek op de honden daar kan ik niks van zeggen en dat is ook wederzijds. Echter ze hebben maar 1 baasje wat hen voor alles gaat en dat ben ik.

Wij hebben voor alle honden samen besloten en gekozen. Wel is het zo dat ik het echte 'hondenmens' ben en hij wat meer neigt naar katten
(vandaar dat er hier altijd honden én katten zijn).
Hij laat de hond gewoon uit, maar een echt lange wandeling is niet zijn ding. Is een hond ziek, dan komt de verzorging wel grotendeels
op mij terecht, maar we beslissen dingen wel samen en als het even kan, gaan we ook samen naar de dierenarts of specialist.
Voor hem is een leven zonder kat niks en voor mij een leven zonder hond niks, dus we geven allebei toe en zijn ook allebei gek op alle
dieren, maar we neigen allebei net iets meer naar kat of hond.
Ik zou nooit een hond kiezen zonder dat hij het ermee eens is (en meegaat) of andersom.

Nanna schreef:Als ik het zo lees wat zijn veel mannen dan eigenlijk zelfzuchtige chagrijnen

Mwah, als het hun hobby niet is zou het toch maar raar zijn om dezelfde inzet te verwachten. Als mijn man als hobby bonsaiboompjes zou vertroetelen of bier zou brouwen ging ik ook mooi niet met knipschaartjes of gistculturen in de weer, tenzij ik hem daar echt mee uit de brand zou helpen. En dan maar heel af en toe. En dan zijn honden ook nog eens één van de meest invasieve hobbies die je in je leven kan hebben. Toch lees ik hier van niemand dat een partner de hobby echt blokkeerde.

Toen we elkaar leerde kennen had ik scooby al, hij was daar ook erg gek op.
Samen besloten na ruim een jaar om er een hond bij te nemen maar ik had al besloten wat voor ras ed

De andere honden erna zijn mijn keuze, mijn honden.
Ik laat ze uit en doe alles, van hem hoeft het niet echt.
Een huis zonder honden zou hij ook prima vinden maar hij houd wel van ze.
En heb ze ook wel met wederzijdse toestemming aangeschaft
Als ik ziek ben laat hij ze ook zonder morren uit en als hun ziek zijn helpt hij mee.

Lothian schreef: Mwah, als het hun hobby niet is zou het toch maar raar zijn om dezelfde inzet te verwachten. Als mijn man als hobby bonsaiboompjes zou vertroetelen of bier zou brouwen ging ik ook mooi niet met knipschaartjes of gistculturen in de weer, tenzij ik hem daar echt mee uit de brand zou helpen. En dan maar heel af en toe. En dan zijn honden ook nog eens één van de meest invasieve hobbies die je in je leven kan hebben. Toch lees ik hier van niemand dat een partner de hobby echt blokkeerde.

Ben ik het helemaal mee eens. Een hond heeft een beste impact op je leven en als je geen hondenliefhebber bent lijkt me dat best lastig.
Als ik een partner zou hebben met bijv. een paard, zou ik ook niet zoveel investeren in dat paard. Maar wel meehelpen in nood of als het zo uit komt.

Moet wel zeggen dat ik daarom niet een relatie begin met iemand die een hond écht niks vind.

Mijn man had al honden voordat we samen kwamen, dat wel. Maar hij gaat er niet voor zoals ik. Ik laat ze uit, ik geef ze eten, ik speel met ze en ik bepaal hoe en wat met de honden. En hij wil er niet te veel geld aan uitgeven, maar ik wil dat ze GOED voer krijgen, en ik wil ook dat ze medicatie krijgen als ze dat helpt. En mijn man heeft er niet alles voor over. Maar ik bepaal uiteindelijk. Die honden zijn te belangrijk voor mij.

ik ben van kind af aan gewend met dieren en mijn man niet. ik wist dus dat er al heel snel een kat zou komen als we gingen samenwonen. we werkten toen beide nog hele dagen en een hond was geen optie. toen ik een half jaar later halve dagen ging werken kwam er al heel snel een hond. de 2e kwam anderhalf jaar later.
mijn man laat ze ook uit, geeft ze ook eten, knuffelt ze maar het zijn echt mijn honden. als ik er ben luisteren ze voor geen meter naar mijn man. bij mijn man trekken ze aan de lijn, willen ze graag naar andere honden en dat gebeurt bij mij dus niet.
ellen

Ik ben al een jaar of twaalf alleen en heb een heerlijk leven met mijn honden. Ik ben niet op zoek naar een partner. Bovendien ben ik erg kritisch. De types waar mijn belangstelling naar uit gaat zijn erg dun gezaaid. Ze moeten in elk geval van dieren houden en een bepaalde levenswijze erop na houden die bij mij past. Hier op het forum zou er, zover ik kan na gaan maar een zijn die daar per direct voor in aanmerking zou kunnen komen. Die springt er in veel door mij gewenste eigenschappen dan ook gelijk uit.

Nu ben ik sowieso een einzelgänger, maar dit is wel een van de redenen waarom ik niet zo nodig een relatie moet
Ik snap heel goed dat vrijwel iedereen minder intensief met z'n honden om gaat dan ik (even de HF leden buiten beschouwing gelaten ) en ik heb geen zin om concessies te doen daar in, maar een ander zal dat ook niet hoeven van mij. Dus ik ben er helemaal gelukkig mee, gewoon alleen ik en de honden

Nou, mijn ex is niet opgegroeid met dieren, maar met mij kreeg hij de hond erbij. Polleke destijds, en daar kwam later Bobbes bij. Hij ging zien wat een hond was, en zijn aandeel werd echt gelijk met de mijne. Hij was voor de honden net zo belangrijk als ik, voerde ze evengoed als ik er niet was, liet ze evengoed uit en hield er net zoveel van, tot verbazing van zijn familie.

Het moet een beetje ín je zitten he. Er zijn mensen die niet weten dat ze het in zich hebben, totdat ze er mee in aanraking komen. Mijn huidige man heeft het niet echt in zich, hoewel hij altijd honden heeft gehad. Hij is niet echt opgevoed met verantwoordelijkheidsgevoel voor dieren.

Nanna schreef:Als ik het zo lees wat zijn veel mannen dan eigenlijk zelfzuchtige chagrijnen

Ik vind dat wel meevallen. Zoals iemand al schrijft, het hebben van een hond is meer dan gewoon een hobby, het beinvloedt je hele leven; het bepaalt je dagindeling, waar je heen kunt op vakantie, hoe vaak en lang je weg van huis gaat, welk vervoer je neemt, je omgeving moet er tegen kunnen, het kost tijd en het brengt vuiligheid met zich mee. En dan wil een hond daarnaast ook nog dingen van je zoals aandacht en spelen en eten en drinken en af en toe doen ze dingen die je niet wilt. Ik vind het juist heel onbaatzuchtig van heel veel mannen dat ze zich desalniettemin daarin schikken als hun partner echt heel graag een hond wil. Mijn vriend is zelf heel snel geprikkeld door van alles en heeft echt rust nodig om hem heen. En een hond, hoe rustig ook, geeft gewoon echt wel veel extra prikkels, er is gewoon echt een extra persoonlijkheid in huis. Ook al vraagt ze niks specifiek van hem, ook als ze luidruchtig op een bot ligt te kauwen of ligt te ruften of ongeduldig heen en weer dartelt omdat ik niet opschiet met wandelen of woest ligt te dromen of gewoon in de weg staat als hij naar de wc wil, alle haren en bij de loopsheid bloeddruppels en in de herfst modder en nattigheid die ze meesleept, zijn dat wel extra prikkels, waar hij uit zichzelf niet voor zou kiezen. Zelf heb ik ADD dus ik weet het een en ander over hoe invasief ongewenste prikkels kunnen zijn op je gemoedsrust en als de zaken andersom waren geweest weet ik echt niet of ik dat voor een ander over zou kunnen hebben. Willen wel, maar of ik het zou kúnnen? Ik denk het niet. Marinus vind het soms ook echt oprecht lastig en moet dan moeite doen zijn irritatie niet op de hond of mij af te reageren, en soms vlucht ie het huis uit voor wat rust aan zijn kop. En daarom geniet hij enorm van de rust als ik met Oor eens een weekendje weg ben, en wil hij dan ook absoluut niet op Oor passen. Desalniettemin zou hij mij nooit vragen om de hond weg te doen en als Oor dood gaat mag er een nieuwe hond komen, omdat ik daar gelukkig van word. Dat vind ik een enorme aanpassing van zijn kant en dat vind ik groots en heel waardevol. Ik begrijp het ook volledig dat hij - in ieder geval zolang we niet groter wonen - er geen tweede hond bij wil. En niet meer wil opvangen. Ik wil dat dolgraag en als ik nog alleen was zou ik het ook gedaan hebben, maar we wonen hier nu eenmaal samen, en dus nemen we die beslissing ook samen. Ik vind dat niet meer dan normaal als je samen een relatie hebt. Je moet je beiden fijn voelen in je eigen huis.

Nanna schreef:Als ik het zo lees wat zijn veel mannen dan eigenlijk zelfzuchtige chagrijnen

Wat ik heel veel zie is dat de vrouw een hond of een kat wil, maar dat een man niks wil. Dus ik vind je eigenlijk wel een punt hebben....
Er zullen geheid veel mensen zijn bij wie het andersom is, zoals een oom vroeger van mij. Bij hen was het andersom. Maar dat is een uitzondering.

Nanna schreef:Als ik het zo lees wat zijn veel mannen dan eigenlijk zelfzuchtige chagrijnen

Nou een ander jouw hobby opdringen waar je niet omheen kan omdat het bij je in huis woont vind ik ook wel zelfzuchtig.

Nanna schreef:

Wolfsblut schreef:Ik ben al een jaar of twaalf alleen en heb een heerlijk leven met mijn honden. Ik ben niet op zoek naar een partner. Bovendien ben ik erg kritisch. De types waar mijn belangstelling naar uit gaat zijn erg dun gezaaid. Ze moeten in elk geval van dieren houden en een bepaalde levenswijze erop na houden die bij mij past. Hier op het forum zou er, zover ik kan na gaan maar een zijn die daar per direct voor in aanmerking zou kunnen komen. Die springt er in veel door mij gewenste eigenschappen dan ook gelijk uit.

Vertel. Ik gok Marion.

Die mevr die na 40 jaar nog steeds in haar trouwjurk past. Dat spreek veel mannen aan.

Nanna schreef:

Tineke schreef:

Nanna schreef:Als ik het zo lees wat zijn veel mannen dan eigenlijk zelfzuchtige chagrijnen

Nou een ander jouw hobby opdringen waar je niet omheen kan omdat het bij je in huis woont vind ik ook wel zelfzuchtig.

Als het omgekeerd zou zijn en die honden zijn hobby zouden zijn zou ik ze hem van harte gunnen, ook al betekent dat aanpassingen van mijn kant. Je ziet toch graag je partner gelukkig?
Maar dan moet het wel een diepe wens zijn en niet zomaar een bevlieging.

Ja en zoals je leest doen de meeste mensen dat dus gewoon dat geluk gunnen al hebben zij er verder niets mee.
Dus ik zie dat zelfzuchtige chagrijnen eerlijk gezegd niet zo.

Ik voor mijzelf zou geen dieren willen waar mijn partner totaal niet achter stond wat iets anders is dan gedogen, dieren nemen nu eenmaal veel tijd in beslag en sommige zaken zijn bepalend door het hebben van een huisdier , al helemaal een hond. Je kunt niet weg zolang je wilt je moet er met vakanties rekening mee houden enz. enz.

Maeve schreef:Nu ben ik sowieso een einzelgänger, maar dit is wel een van de redenen waarom ik niet zo nodig een relatie moet
Ik snap heel goed dat vrijwel iedereen minder intensief met z'n honden om gaat dan ik (even de HF leden buiten beschouwing gelaten ) en ik heb geen zin om concessies te doen daar in, maar een ander zal dat ook niet hoeven van mij. Dus ik ben er helemaal gelukkig mee, gewoon alleen ik en de honden

Idem hier... iemand die honden maar zo zo vind houdt t hier toch geen 5 min uit dus daar ga ik niet eens aan beginnen.

ehhh ik ken mijn partner omdat hij voor een pup informeerde (en uiteindelijk met 2 herplaatsers vertrok omdat ik die in zijn situatie beter passend vond). Toen was ik nog gelukkig in mijn relatie en er was ook weinig contact, maar na beëindiging van mijn relatie is het contact gekomen en uiteindelijk wonen we nu dus samen

en ja, met mij kreeg hij er ook wat honden bij, ook 2 binnen. Hij is enorm allergisch dus dat zijn wel de laatste binnen (nu alleen Umi nog maar nu Plato overleden is)
hij is stapel gek met de honden, heeft er alles voor over en zou ook graag sporten, maar er moet ook gewerkt worden dus dat gaat niet. Maar op bv trainingsavonden zorgt hij voor de honden en hoef ik me alleen te bekommeren over de honden die mee zijn naar de club, een keer weg met enkele en hij blijft thuis ook dan zijn ze in goede handen. Ze komen niks te kort qua aandacht, liefde, zorg, voeding etc.
Maar goed, ook voor hij mij kende heeft hij altijd al honden gehad en ook altijd al herders (en 1 mishandelde husky opgevangen die ook niet meer wegging) dus de passie was er al, zowel voor honden als voor het ras

Nanna schreef:
Als het omgekeerd zou zijn en die honden zijn hobby zouden zijn zou ik ze hem van harte gunnen, ook al betekent dat aanpassingen van mijn kant. Je ziet toch graag je partner gelukkig?
Maar dan moet het wel een diepe wens zijn en niet zomaar een bevlieging.

Dit is precies zoals ik het ook zie. In mijn ogen heeft dit alles te maken met de gunfactor naar de ander toe, en afwegen hoe belangrijk het is, en of je je eigen belang zwaarder weegt dan dat van de ander.

Een hond is in mijn leven iets heel essentieels. En dat zijn dieren in het algemeen toch wel. Ik heb namelijk ook nog paarden, konijnen en kippen, en vanwege mijn man ook nog geiten. Dit laat ik mij niet afnemen.
Nu is een hond of een kat niet iets onoverkomelijks vind ik. Ook al heb je een partner die niet zoveel met honden of katten heeft, dan houdt dat nog niet in dat hij er perse iets daarmee moet. Dus waarom zou hij mij zoiets dan ontzeggen?
Want dat is het namelijk, de ander iets ontzeggen wat zo belangrijk voor hem of haar is.

Toen ik Jan leerde kennen had hij een hond, twee katten en twee paarden. Ik had een hond, een kat en een paard! Bij elkaar werd dat best gelijk veel. Inmiddels zitten we op vier (eigen) honden, één kat en vier paarden. Allebei even gek op de honden, maar we doen er wel ieder ons eigen ding in. Jan is vooral van het spelen en kroelen, en hij heeft zo zijn favorieten waarmee hij een rondje loopt als hij de paarden heeft gedaan. Ik voer en wandel, maar als we in het weekend meer tijd hebben wandelt Jan gezellig mee. De opvangers is meer mijn ding, hoewel Jan ook altijd meehelpt als het nodig is.

De dieren zijn echt een belangrijk onderdeel van ons leven. Daarom wonen we aan de bosrand met de paarden bij huis, zitten we op een tweedehands bank (niks waard met de honden) en gaan we eigenlijk nooit op vakantie. Wij vinden het allebei heerlijk zo!

Nanna schreef: toen ie dode Simone wegbracht naar de da voor crematie jankte hij de hele praktijk bij elkaar, haha.

Ja, dat is vaak het gevolg als ze ongemerkt van een hond zijn gaan houden. En als ze dat voor het eerst in hun leven overkomt zeggen ze vaak ook nog "ik wil dit nooit meer meemaken". Want dat het zo erg zou zijn, dat hadden ze niet kunnen bedenken.

Bij mij is het bekend, "it goes with the package". Dus iemand die zich met mij inlaat, krijgt die honden erbij. En mijn paarden. Dat is hoe ik ben, wie ik ben. Er zullen altijd honden in mijn leven zijn. Dat is een patroon dat in mij zit.

Als je van iemand houdt, krijg je de dieren erbij, diens familie, diens vrienden en je krijgt mogelijk direct of indirect te maken met het werk wat diegene doet. Je mag daar vind ik niet aan komen, want dan ben je egoistisch.

Ik wil zelf geen kinderen. Maar als mijn huidige man kinderen had gehad, had ik toch ook niet gezegd "die wil ik er niet bij hebben".

Nanna schreef:

Wolfsblut schreef:Ik ben al een jaar of twaalf alleen en heb een heerlijk leven met mijn honden. Ik ben niet op zoek naar een partner. Bovendien ben ik erg kritisch. De types waar mijn belangstelling naar uit gaat zijn erg dun gezaaid. Ze moeten in elk geval van dieren houden en een bepaalde levenswijze erop na houden die bij mij past. Hier op het forum zou er, zover ik kan na gaan maar een zijn die daar per direct voor in aanmerking zou kunnen komen. Die springt er in veel door mij gewenste eigenschappen dan ook gelijk uit.

Vertel. Ik gok Marion.

Neeeeeeeeee! Ik denk Smoek

Wij zijn allebei net zo gek met honden. Pieter onderneemt er meer mee dan ik (komt nu natuurlijk ook omdat ik meer dan fulltime werk, en hij helemaal niet). Hij is wel meer van het vertier, en ik dan van de noodzakelijke dingen (voeding, opvoeding, medisch).
In mijn eentje zou ik geen honden hebben.

bouvierpoedel schreef:

Nanna schreef:

Wolfsblut schreef:Ik ben al een jaar of twaalf alleen en heb een heerlijk leven met mijn honden. Ik ben niet op zoek naar een partner. Bovendien ben ik erg kritisch. De types waar mijn belangstelling naar uit gaat zijn erg dun gezaaid. Ze moeten in elk geval van dieren houden en een bepaalde levenswijze erop na houden die bij mij past. Hier op het forum zou er, zover ik kan na gaan maar een zijn die daar per direct voor in aanmerking zou kunnen komen. Die springt er in veel door mij gewenste eigenschappen dan ook gelijk uit.

Vertel. Ik gok Marion.

Die mevr die na 40 jaar nog steeds in haar trouwjurk past. Dat spreek veel mannen aan.

Nou ja, waar slaat dit op? 40 jaar geleden was ik 10, en ik pas niet meer in de kleren van toen

hier altijd gelijk gestemd geweest, wat betreft dieren, dus ook een hond,
manlief zat al in de fokkerij/handel toen we samen gingen wonen en later trouwden,
koeien, varkens, schapen, paarden, enz noem maar op, zijn de revu gepasseerd en al meer dan 30 jaar lang,
nu is het allemaal al wat minder geworden, maar dieren zullen er altijd blijven,
en een hond voor het erf en gezin zo wie zo, die hoort gewoon bij het totaal plaatje.
de verzorging doen we samen, over dieren hebben wij nooit verschil van mening,
we zitten eigenlijk in alles op een lijn, zelfde ideeen enz, niet alleen in dieren.

Nanna schreef:

iones schreef: Ook al heb je een partner die niet zoveel met honden of katten heeft, dan houdt dat nog niet in dat hij er perse iets daarmee moet. Dus waarom zou hij mij zoiets dan ontzeggen?
Want dat is het namelijk, de ander iets ontzeggen wat zo belangrijk voor hem of haar is.

Juustem.
Nou wist meneer Nanna waar hij zich in begaf want toen ik hem leerde kennen had ik al honden en ik heb meteen duidelijk gemaakt dat dat zo zou blijven. Als hij daar nee tegen had gezegd was dat een dealbreaker geweest.
Voor hem hoeven de honden niet zo roept ie steeds maar dat is een beetje een running gag geworden want toen ie dode Simone wegbracht naar de da voor crematie jankte hij de hele praktijk bij elkaar, haha.

nja, ik kan me voorstellen dat iemand ècht niks van dieren moet hebben, er misschien wel vies van is, vanwege geloof of weet ik het wat. Maar als het voor jou echt wèl een must is, dan pas je dus gewoon niet bij elkaar
Als ik de vergelijking mag maken : stel de één wil per se wel kinderen en de ander heeft er niks mee en wil ze gewoon niet. Wat dan? Lijkt me toch ook niet dat een simpelweg 'gunnen' in zo'n geval voldoende is. Daarvoor heeft het te veel impact.