Cleva schreef:Ik vind het ook niet moeilijk. Wel balen. Om te janken zelfs maar op geen enkele manier ingewikkeld.
Ik begrijp het dilemma niet. Waar twijfel je dan over? Of je nog een maand moet wachten tot je hond nog zieker is?
Tot je hond niet meer op eigen poten naar zijn waterbak kan lopen?
Als je erover nadenkt of het nog wel leuk voor je hond is dan is het tijd. Punt.
Sommige mensen kunnen blijkbaar emotie en realiteit echt niet goed uit elkaar houden.
En dan moet ik voorzichtig weer zijn in wat ik zeg, want in mijn buurt zullen er diverse mensen destijds zijn geweest, en hier wellicht ook, die met mijn eerste hond hebben gedacht "kind ik had hem allang een spuitje gegeven".
Oh, die laatste over naar de waterbak lopen heb je hopelijk zomaar neer gezet en niet als directe reactie naar mij?, want dat was in mijn geval zo.. de avond dat hij aangaf dat hij niet meer naar de waterbak kon was de avond dat ik de dierenarts belde voor een afspraak om in te laten slapen. Ik heb in dubio lang gestaan met mijn hond, juist omdat hij tot die avond gewoon wilde en zijn ogen helder stonden, tot die avond dat hij niet naar de waterbak kon, in combi met dat ik hem ook de dag ervoor naar huis moest tillen. En dat was al de grens, de dag erna stond hij echter weer te dartelen en konden we wel weer naar het veld. Dát maakte het zo lastig om te bepalen, de blik in de ogen van mijn hond die waren helder. Tot die avond dat hij niet naar de waterbak kon, maar mij wel duidelijk kon maken dat hij dorst had. Enfin. Dat was voor mij het duidelijke moment, en mijn hond was toen helder en duidelijk naar mij toe. En voor mijn gevoel leefden we toen ook wel naar het moment toe dat we afscheid gingen nemen en we hadden er wel vrede mee.
Maar in geval van die collega die ik eerder noemde waar ik het pdf naar toe stuurde, die liep ook al maanden er tegenaan te hikken. En ja, als ik het aanhoorde vond ik het niet leuk, en als het mijn hond had geweest dan.. maar het is niet mijn hond. Misschien gaf zijn hond ook signalen af die tegenstrijdig waren.. of was de drang om vast te houden aan iets wat jarenlang in het gezin opgroeide te groot om nuchter dingen te zien.
Mijn collega zei wel dat het pdf ze allemaal aan het denken heeft gezet, en ik ga er geen oordeel aan hangen. Ken ook mensen die nog veel langer aanmodderden met een hond, en nu zeggen ze, dat hadden we niet moeten doen. Vond ik toen ook pittig om te zien, die hond werd naar buiten gedragen, en weer naar binnen, binnen speelden ze nog met de bal, maar zijn achterhand werkte niet meer. Maar ook zij zeiden, zijn ogen straalden nog, hij wilde nog niet dood en speelde graag nog met ons vanuit zijn mand.
Het is soms echt lastig te bepalen wanneer het tijd is, en eigen ervaring daarin maakt dat het lastig is. Een ander kan zijn hoofd schudden en denken, klaar is klaar, het moet dierwaardig blijven.
En ik dacht ook, als hij dit niet meer kan, en dat niet meer etc.. etc.. maar dan had ik ineens te maken met een hond die "dacht" nou ik wil nooit hulp, maar hé geef me nu eens een kontje, dan kan ik weer
dat maakte dat ik die levensbeëindiging niet wilde maken op een bepaald moment. Die hond ging ineens hulp accepteren, ging als hij omviel in de sneeuw mij ineens met een blije bek aankijken en heerlijk rollen, ging een bal achterna op een manier die gewoon sneu te noemen was, maar keek dan ineens de camera in met een zo intens blije bek dat ik dacht, eh nee, jij bent nog niet klaar om dood gemaakt te worden. Terwijl mijn hart huilde eerlijk gezegd.
