Ingrid48 schreef:Gollum schreef:Ik begin nu steeds meer te snappen waarom de eerste eigenaren Nikki een ADHD hondje vonden. Ze heeft inderdaad een wat onrustige drukke energie. Ze wil heel graag spelen en gek doen, ook met vreemde honden. Maar op een gegeven moment 'loopt ze over' en slaat de paniek toe, ze kan dan ineens heel erg om zich heen gaan happen naar alles. Toen ik haar even vasthield werd ze rustiger, we zijn daarna ook doorgelopen, weg van de prikkels. Ze herstelde zich daarna wel snel en heeft nog een paar rondjes gerend met Mika. Ik vond dat wel grappig, Mika wil verder niks van Nikki weten maar voor samen keihard rondjes rennen is ze wel te porren. Ik merk dat Nikki dat ook goed snapt en luistert naar wat Rani en Mika haar vertellen. Gollum is een zachtgekookt ei en ik merk dat Nikki dat ook erg goed doorheeft, die wil Gol wel uittesten door haar kop op Gollums nek te leggen. Bij Rani en Mika haalt ze dat echt niet in haar hoofd, toen Rani even haar tandjes liet zien omdat Nikki te ver ging bond ze gelijk in
Verder is Nikki echt een ontzettende knuffel, ze geniet ervan om zich op te rollen in je knieholte als je op de bank ligt. Wel makkelijk hoor, zo'n klein lijfje, ze past zelfs in mijn oksel

Contactliggen vind ze heerlijk, gelukkig mag dat wel bij Rani.
ik denk ook dat het klopt wat je zegt! Doordat haar vorige baasjes haar niet begrepen hebben ze (met alle goede bedoelingen!!) een gt ingeschakeld, zijn cursussen gaan doen en wat al niet meer, maar dit gaf juist steeds meer onrust en nog meer prikkels...
Ik ben net begonnen in een boekje waarin juist heel duidelijk wordt gezegd om zo min mogelijk met je hond te doen, zo min mogelijk prikkels opzoeken en laat ze zelf aangeven waar ze behoefte aan hebben... best interessant

Ik denk dat je een soort middenweg moet vinden, als ik het alleen aan Nikki had overgelaten zat ze nog steeds achterin de bench. Het was wel nodig om haar een beetje uit die comfortzone te halen en haar met de routine mee te laten doen. Ze heeft tot nu toe overdag steeds haar tuig omgehad zodat ik alleen voorzichtig haar hoef vast te klikken, om de stress van het tuigje omdoen te voorkomen. Eerst verstopte Nikki zich het liefst in een hoekje wanneer het wandeltijd was maar ik nam haar toch mee met een klein beetje dwang door iets te trekken aan de lijn. En inmiddels komt ze al uit zichzelf als het wandeltijd is en kwispelt er ook nog bij! Wat dat betreft leert ze echt heel snel, 2 of drie dagen hetzelfde doen en het is al een stuk veiliger allemaal.
We lopen steeds dezelfde rondjes, ik laat haar heel veel snuffelen en ondertussen voer ik haar steeds brokjes voor een fijn gevoel en om de angst te meten. Soms is ze echt te bang om brokjes aan te nemen, dan sluit ik het af met even vasthouden en aaien en gaan we weer naar huis. Thuis krijgt ze nog een kluifje en dan lekker uitrusten.
Vandaag moesten we even naar de dierenwinkel om het nieuwe tuigje te ruilen, we hadden alleen Nikki meegenomen om te passen. Ze vond het best spannend maar bleef wel snoepjes aannemen, zelfs toen er kleine kinderen langsliepen. Toen ik het staartje omlaag zag gaan heb ik de afstand wat vergroot en hebben we een omweg genomen naar het pashoekje. Daar hebben we het tuigje gepast (en omgelaten), daarna hebben we direct afgerekend en liepen we terug naar de auto. Ze deed het echt boven verwachting goed!
Wanneer je het rustig maar wel kordaat aanpakt met haar is er nog zoveel winst te behalen, dat kan echt wel goedkomen
