De definitie van een hondwaardig bestaan.

[Budkes]

Voor mij is het ook heel afhankelijk van de hond.

Zo hebben we de Franse Bulldog van mijn ouders, Antoon, in laten slapen op 7 jarige leeftijd.
Hij kreeg een bijna dodelijke reactie op Advantix. Zijn opperhuid liet los over zijn hele lichaam (leken wel brandwonden) en hij heeft een week bij de Dierenarts gelegen aan het infuus terwijl hij in slaap werd gehouden. Hij leek weer te herstellen maar toen kwam de DA erachter dat zijn ene oog ook was aangetast en dat hij daar blind aan was geworden. Ze belde me daarover en was bang dat zijn andere oog ook aangetast zou worden. Ik heb toen vrijwel meteen gezegd dat ik dacht dat mijn ouders hem in zouden laten slapen als hij totaal blind zou worden. Zij was daar enorm verbolgen over en vond het belachelijk om een hond in te laten slapen omdat deze blind is. Een dag later bleek zijn andere oog ook verloren. Mijn ouders besloten idd om Antoon in te laten slapen. En ik heb het de DA ook uit kunnen leggen; Antoon was een enorm sociale bedaarde hond die alles op zicht deed. Die kon echt de hele dag op zijn kont zitten en gelukzalig om zich heen kijken. Die had geen hondwaardig bestaan gehad zonder zicht.
Mijn JR daarentegen had ik niet laten inslapen als deze blind was geworden. Die maakt zoveel meergebruik van zijn andere zintuigen, die kan zijn zicht wel missen.

Vandaar dat ik vind dat het afhankelijk is van de individuele hond.

[Liesbeth]

Het ligt aan de hond en aan de oorzaak. Wij hebben afgelopen weekend besloten om volgende week Izzy in te laten slapen. We merken dat het zwaarder gaat worden, ze is veel sneller moe. Als dit ouderdom was geweest had ik haar lekker door laten keutelen want ze heeft het nog wel naar haar zin maar het is een bottumor dus heeft ze altijd pijn aan haar poot en wordt niet meer beter, ik zie dus totaal geen meerwaarde in complete aftakeling (sowieso niet maar meer aftakeling dan nu bedoel ik). Dus ze gaat volgende week, nu is ze nog blij en heeft plezier en is snel moe, erger hoeft het voor haar niet te worden.

Sterkte voor de komende tijd.

[Rebble]

Bedankt voor de sterkte wensen. We gaan echt heel verdrietig zijn maar het is ook goed. Toen we 7 maanden geleden de diagnose kregen hadden we echt geen 7 goede maanden meer verwacht, die hebben we dus gewonnen en nu kunnen we haar zonder haar (veel) te laten lijden laten gaan. En nu nog een dikke week van haar genieten en haar schromelijk verwennen

[DeDiana]

Dat verschilt per hond denk ik.
Gelukkig hebben al mijn honden zelf laten zien dat het genoeg was, dan is de keus 'makkelijker' te maken.

Zonder tong, met een rolstoel en dat soort dingen zou ik niet doen, dat is voor mijn honden iig niet hondwaardig. Ik heb ook altijd gezegd dat ik niet aan chemo ga beginnen, puur omdat je de hond niet uit kan leggen waarom hij zo beroerd is, dat doe je dan voor mijn gevoel meer voor jezlef dan voor de hond, omdat jij nog geen afscheid kan/wil nemen.

Chemo is voor een hond heel anders dan voor een mens; honden hebben er doorgaans weinig last van. Niet dat ik het daarom per se wel zou inzetten bij een hond, daar spelen meer factoren mee. Zoals ik bijvoorbeeld eerder al heb uitgelegd: bij Taartje zou ik dat niet meer doen.
Amy is voor haar Leishmania o.a. behandeld met milteforan - dat is een chemotherapeuticum voor mensen dat toevallig ook tegen Leish bleek te werken - en heeft daar geen bijwerkingen van gehad. Ik snap in dit soort contexten ook niet waarom ik dat meer voor mezelf zou hebben gedaan dan voor de hond; ik gunde háár juist nog een fijn leven Zij is allang weer vergeten dat ze zo ziek was en geniet gewoon van elke dag.

[lieke]

Dat verschilt per hond denk ik.
Gelukkig hebben al mijn honden zelf laten zien dat het genoeg was, dan is de keus 'makkelijker' te maken.

Zonder tong, met een rolstoel en dat soort dingen zou ik niet doen, dat is voor mijn honden iig niet hondwaardig. Ik heb ook altijd gezegd dat ik niet aan chemo ga beginnen, puur omdat je de hond niet uit kan leggen waarom hij zo beroerd is, dat doe je dan voor mijn gevoel meer voor jezlef dan voor de hond, omdat jij nog geen afscheid kan/wil nemen.

Chemo is voor een hond heel anders dan voor een mens; honden hebben er doorgaans weinig last van. Niet dat ik het daarom per se wel zou inzetten bij een hond, daar spelen meer factoren mee. Zoals ik bijvoorbeeld eerder al heb uitgelegd: bij Taartje zou ik dat niet meer doen.
Amy is voor haar Leishmania o.a. behandeld met milteforan - dat is een chemotherapeuticum voor mensen dat toevallig ook tegen Leish bleek te werken - en heeft daar geen bijwerkingen van gehad. Ik snap in dit soort contexten ook niet waarom ik dat meer voor mezelf zou hebben gedaan dan voor de hond; ik gunde háár juist nog een fijn leven Zij is allang weer vergeten dat ze zo ziek was en geniet gewoon van elke dag.

Ik denk dat het ook aan de hond zelf ligt. Ik heb begrepen dat een hond die chemo krijgt weliswaar minder bijwerkingen heeft dan een mens, maar dat de hond niet mag worden aangeraakt tijdens de chemo omdat het (ook) door de huid wordt uitgescheiden en gevaarlijk kan zijn voor mensen/kinderen.
Als je dus een gezin met kleine kinderen hebt, dan zou ik dus het risico niet nemen dat de kinderen per ongeluk de hond toch aanraken met alle risico's van dien.

Maar aan de andere kant, als je het hebt over hondwaardig: ik heb een hond gehad die zowel volslagen onzindelijk was qua blaas maar ook qua darmen. Dus die moest in huis een luier om omdat tijdens het lopen, opstaan, liggen, etc., de blaas en darmen leegliepen. Ik moest haar na elke wandeling afsoppen omdat ze ook een verlamde staart had en de boel tijdens het uitlaten over de staart, broek en poten liep. Bovendien moest ik oppassen met het voer dat ze niet aan de diarree raakte of de boel verstopte. In het laatste geval moest ik de drollen uit haar endeldarm vissen.
Als je zo'n verhaal hoorde, dan zouden de meesten het als extreem hondonwaardig beschouwen. Maar mijn Gina was een ongelooflijk blije hond. Blijer dan welke valide hond dan ook. Ik heb haar twee jaar gehad, en in die twee jaar heeft ze voor zés jaar geleefd.
Pas toen ze pijn kreeg, heb ik haar laten gaan. Ze is maar een jaar of zes geworden, maar ik denk dat ze meer lol in die tijd heeft gehad dan menige hond die twaalf is geworden.

[DeDiana]

Ik heb begrepen dat een hond die chemo krijgt weliswaar minder bijwerkingen heeft dan een mens, maar dat de hond niet mag worden aangeraakt tijdens de chemo omdat het (ook) door de huid wordt uitgescheiden en gevaarlijk kan zijn voor mensen/kinderen.
Als je dus een gezin met kleine kinderen hebt, dan zou ik dus het risico niet nemen dat de kinderen per ongeluk de hond toch aanraken met alle risico's van dien.

Ik geloof dat mensen meer uitscheiden via de huid en ik heb nog nooit gehoord dat mensen die aan de chemo waren niet aangeraakt mochten worden. Ik heb zelf chemotherapie gehad, dus enige ervaring heb ik wel. Via urine/ontlasting wordt het meeste uitgescheden.

Bij honden gaat het dacht ik vooral via urine, ontlasting en speeksel. Je krijgt in ieder geval wel de instructie om altijd je handen goed te wassen nadat je het dier hebt aangeraakt tijdens de chemotherapie.

[Domor]

Noa zou ik wel in een rolstoel laten leven, gok ik. Maar Kleine Boris zou daar waarschijnlijk niet blij van worden en zouden we het dus niet bij doen. Noa leeft om te rennen, maar dat doet ze bij voorkeur rechtuit en over asfalt. Eerlijk is eerlijk, ik denk dat ze misschien nog wel sneller wordt ook want ze flappert met haar poten en rent dus vrij inefficient. Ze heeft nu een bank om op te liggen, maar dan zou het weer een matras op de grond worden en is ze ook helemaal gelukkig.

[Lothian]

Er zijn al een paar goede definities gegeven en ik sluit me vooral ook aan bij iedereen die zegt dat het heel erg situatieafhankelijk kan zijn.

Maar ik vind pijnstilling helemaal niet hondonwaardig, in tegenstelling zelfs. Constant leven met pijn vind ik veel onwaardiger. Zorro kreeg in de laatste maanden van zijn leven een lage dosis. Ik weet niet eens meer zeker vanaf wanneer en wat de precieze aanleiding was, zo weinig heb ik er over hoeven twijfelen. Hij was stijf met opstaan en liep moeilijker. Dat werd minder met een pil. Ik zag geen enkele reden om hem dat niet te geven.

[lieke]

Er zijn al een paar goede definities gegeven en ik sluit me vooral ook aan bij iedereen die zegt dat het heel erg situatieafhankelijk kan zijn.

Maar ik vind pijnstilling helemaal niet hondonwaardig, in tegenstelling zelfs. Constant leven met pijn vind ik veel onwaardiger. Zorro kreeg in de laatste maanden van zijn leven een lage dosis. Ik weet niet eens meer zeker vanaf wanneer en wat de precieze aanleiding was, zo weinig heb ik er over hoeven twijfelen. Hij was stijf met opstaan en liep moeilijker. Dat werd minder met een pil. Ik zag geen enkele reden om hem dat niet te geven.

Idd. Ik heb mijn vorige collies ook jaren op pijnstilling gezet. Ik denk in totaal wel een jaar of 5. Het enige nadeel was dat na verloop van tijd het effect verminderde en dat ik dan op zoek moest naar een ander middel. En vooral bij Kyra waren de mogelijkheden op een gegeven moment uitgeput en werkte geen enkel middel meer afdoende.
Toen was voor mij het punt gekomen dat het tijd was om haar te laten gaan. Want ik laat geen enkele van mijn honden met pijn leven. Vind ik eerlijk gezegd ook schandalig om een dier dat aan te doen. Zelf neem je toch ook pijnstilling als je (chronisch) pijn hebt?

[Tineke]

Een hondwaardig bestaan ligt per hond en situatie anders. Ik weet wel van een hond die chemo heeft gehad op jonge leeftijd en we zijn nu inmiddels al wat jaren verder en hij is er nog steeds met veel plezier.
Dat zou je dus van de hond en wellicht ook van je financiële situatie kunnen afhangen.
Wel vind ik dat je je hond geen medische zorg mag onthouden maar chemo vind ik toch weer een andere situatie.
Net als er mensen zijn die te ver gaan zijn er mensen die hun hond(en) basale medische zorg onthouden onder het mom van allerlei smoesjes maar wat aan het eind van de rit gewoon om de centen in de zak houden gaat.

Als het leven niet meer leuk is voor de hond dat zou voor mij een grens zijn.
Ouder worden en de daarbij passende kwaaltjes vind ik geen probleem, tenzij het enkel maar ellende zou zijn voor de hond. Sien wordt doof en ziet al wat minder maar ze doet het verder nog heel goed en heeft nog bakken lol. Micron zijn hartkwaaltje begint nu langzaam wel op te spelen maar voor nu is dat nog zeker wel te doen. Bij langere wandelingen dragen we hem af en toe een stukje in de zak en bij erg warme weer ontzien we hem.

Wanneer de diagnose ongeneesbaar is gevallen dan maken we er wel een eind aan binnen afzienbare tijd. Bij Rio hebben we er toen nog vijf dagen aan geplakt waarin we hem hebben verwend tot op het bot en nog genoten hebben samen ,ook hij. Wellicht had dat nog wel een week langer ook gekund maar het risico op complicaties en een roteind wilde we niet lopen. Het waren ontzettend waardevolle dagen voor ons en hij is rustig thuis op zijn eigen bank ingeslapen en daar hadden we wel vrede mee ondanks het verdriet en het gemis.

Rolstoel en incontinent vind ik ook moeilijk te beoordelen. Zeker als ik het verhaal van Lieke lees en het vrolijke moppie van Bri zie genieten op filmpjes en foto's.
Ook daar geld dat de ene hond de ander niet is.

[lucie]

Het ligt aan de hond en aan de oorzaak. Wij hebben afgelopen weekend besloten om volgende week Izzy in te laten slapen. We merken dat het zwaarder gaat worden, ze is veel sneller moe. Als dit ouderdom was geweest had ik haar lekker door laten keutelen want ze heeft het nog wel naar haar zin maar het is een bottumor dus heeft ze altijd pijn aan haar poot en wordt niet meer beter, ik zie dus totaal geen meerwaarde in complete aftakeling (sowieso niet maar meer aftakeling dan nu bedoel ik). Dus ze gaat volgende week, nu is ze nog blij en heeft plezier en is snel moe, erger hoeft het voor haar niet te worden.

ach jee, is het zover De laatste dagen met en voor je Izzy, heel veel sterkte hoor

[Tineke]

Het ligt aan de hond en aan de oorzaak. Wij hebben afgelopen weekend besloten om volgende week Izzy in te laten slapen. We merken dat het zwaarder gaat worden, ze is veel sneller moe. Als dit ouderdom was geweest had ik haar lekker door laten keutelen want ze heeft het nog wel naar haar zin maar het is een bottumor dus heeft ze altijd pijn aan haar poot en wordt niet meer beter, ik zie dus totaal geen meerwaarde in complete aftakeling (sowieso niet maar meer aftakeling dan nu bedoel ik). Dus ze gaat volgende week, nu is ze nog blij en heeft plezier en is snel moe, erger hoeft het voor haar niet te worden.

Heel veel sterkte de aankomende tijd.

[crutz]

Het ligt aan de hond en aan de oorzaak. Wij hebben afgelopen weekend besloten om volgende week Izzy in te laten slapen. We merken dat het zwaarder gaat worden, ze is veel sneller moe. Als dit ouderdom was geweest had ik haar lekker door laten keutelen want ze heeft het nog wel naar haar zin maar het is een bottumor dus heeft ze altijd pijn aan haar poot en wordt niet meer beter, ik zie dus totaal geen meerwaarde in complete aftakeling (sowieso niet maar meer aftakeling dan nu bedoel ik). Dus ze gaat volgende week, nu is ze nog blij en heeft plezier en is snel moe, erger hoeft het voor haar niet te worden.

Heel veel sterkte de komende week en tijd daarna.

[DeDiana]

Een hondwaardig bestaan ligt per hond en situatie anders. Ik weet wel van een hond die chemo heeft gehad op jonge leeftijd en we zijn nu inmiddels al wat jaren verder en hij is er nog steeds met veel plezier.
Dat zou je dus van de hond en wellicht ook van je financiële situatie kunnen afhangen.
Wel vind ik dat je je hond geen medische zorg mag onthouden maar chemo vind ik toch weer een andere situatie.
Net als er mensen zijn die te ver gaan zijn er mensen die hun hond(en) basale medische zorg onthouden onder het mom van allerlei smoesjes maar wat aan het eind van de rit gewoon om de centen in de zak houden gaat.

Inderdaad. Bij chemo zou voor mij ook de prognose, het soort behandeling (infuus of oraal) in combinatie met de stress die dat oplevert voor de hond, de leeftijd en ook het financiële plaatje meespelen. Als het om een jonge hond gaat en een goede prognose, schuif ik dat zeker niet bij voorbaat aan de kant.
Er wordt hier vaak het argument gebruikt: 'een hond weet niet dat hij wordt ingeslapen, hij gaat gewoon slapen en is er dan niet meer'. Maar voor medische behandelingen geldt dat vaak net zo goed. Veel honden hebben geen last van chemo, wij als mensen vinden het zelf vooral heel heftig klinken. En al is de hond een dag of wat een beetje misselijk: dat is hij ook als hij iets verkeerds heeft gegeten of een buikvirusje heeft en dan 'verlos je hem ook niet meteen uit zijn lijden', aangezien dat er ook gewoon bij hoort en de hond dat ook weer is vergeten als het beter gaat. Als een behandeling een langdurige lijdensweg voor een hond betekent, vind ik het een ander verhaal.

Rolstoel en incontinent vind ik ook moeilijk te beoordelen. Zeker als ik het verhaal van Lieke lees en het vrolijke moppie van Bri zie genieten op filmpjes en foto's.
Ook daar geld dat de ene hond de ander niet is.

Dat zou ik ook helemaal van de hond en de verdere situatie laten afhangen. Bij een rolstoel denk ik dat wij mensen ook veel te snel denken in beperkingen, ofwel wat de hond dan allemaal niet meer kan. Terwijl een hond zelf zich denk ik vaak gewoon aanpast aan de nieuwe situatie en niet denkt: balen, dat kon ik vroeger wel en nu kan dat niet meer. Er zijn zo veel dingen die een hond nog wel kan met rolstoel waar hij plezier uit kan halen, al zal dat heus per hond verschillen. Maar over het algemeen nemen honden het gewoon veel meer zoals het is en om die reden zou ik het in ieder geval vaak wel een kans geven - dan blijkt vanzelf of de hond op die manier nog een fijn leven heeft en zo niet, dan kun je altijd nog een andere beslissing maken.

[crutz]

Ik heb begrepen dat een hond die chemo krijgt weliswaar minder bijwerkingen heeft dan een mens, maar dat de hond niet mag worden aangeraakt tijdens de chemo omdat het (ook) door de huid wordt uitgescheiden en gevaarlijk kan zijn voor mensen/kinderen.
Als je dus een gezin met kleine kinderen hebt, dan zou ik dus het risico niet nemen dat de kinderen per ongeluk de hond toch aanraken met alle risico's van dien.

Ik geloof dat mensen meer uitscheiden via de huid en ik heb nog nooit gehoord dat mensen die aan de chemo waren niet aangeraakt mochten worden. Ik heb zelf chemotherapie gehad, dus enige ervaring heb ik wel. Via urine/ontlasting wordt het meeste uitgescheden.

Het is hier bij een van m'n reuen besproken.
Wat mij toen verteld werd (2 jaar geleden) was dat hij geen hond-hond contact meer mocht als er ook bek contact (likken) was, ontlasting niet op plekken waar andere honden of bv kinderen kwamen (oké nooit ontlasten waar kinderen spelen maar nog geen plas tegen een boom in de buurt van wat kan functioneren als bv voetbalveldje)
Nee werd voor ons voor de hond een niet waardig leven. Alles loopt samen geregeld (oké sommige combinaties niet) in de auto worden hokken niet enkel voor 1 gebruikt en die zouden dan dus iedere keer ontsmet moeten worden etc.

[bouvierpoedel]

Daar is geen vaste definitie voor omdat iedereen het anders invult en kwaliteit van leven voor iedereen ook anders is. Als je nogal verzorgend en afhankelijk bent van de aandacht van een ander zul je ook steeds grensverleggend bezig zijn .
Heb soms gevoel dat het meer het baasje is die naar bevestiging op zoek is hoe lief ,aardig en dierenvriend hij wel niet is. Of het niet los kunnen laten en accepteren dat er aan alles een eind zit.
Het gaat niet over het missen van een tong maar over het missen van veel andere dingen omdat die tong er niet meer is.
Is wat anders dan wat ouder worden en wat krakkemikkerig wat alles een beetje beperkt.

[Ptje]

Bij Doerak heb ik ook lang lopen twijfelen, vooral ook omdat ik meer naar anderen luisterde dan naar mezelf.
Blijmoedig ruimde ik de poep en plas op en ja stram worden hoort nou eenmaal bij ouderdom evenals slecht zien en doofheid.toen het echter niet leuk meer was om te wandelen voor hem en snachts liep te ijsberen vond ik het genoeg geweest en heb hem in laten slapen.

[Caro.]

Zo ontzettend afhankelijk van de hond zelf en van de leeftijd dat er niet een eenduidig antwoord op is.

Bij een jong(ere) hond zou ik verder gaan met medische behandeling dan bij een oude hond.

Kaya van mij (Rottweiler) deed het nog best redelijk met haar 12 jaar en 9 maanden. Oké wat dingen aangepast, maar het ging best
en ze had nog lol. Tot ik op een ochtend beneden kwam en haar achterpoten alle kanten op zwalkten... paniek in haar oogjes 'help me!'.
Naar de dierenarts en ik wist dat het afgelopen was, haar oogjes zeiden me genoeg. Ja, we konden nog naar Utrecht, ja we konden
nog scans maken (en ja, ik was verzekerd dus het zou niet veel kosten), maar geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om haar dit
nog aan te doen. Klaar, het was mooi geweest en nu tijd om rustig te gaan slapen.

Zou iets dergelijks gebeuren bij een hond van pakweg 5, 6, 7, 8 of 9 jaar zonder (ernstige) medische geschiedenis, dan zou ik dus
wel een scan laten maken om te kijken wat er aan de hand is en of er nog iets aan te doen is.

Geheel afhankelijk van de hond, leeftijd en prognose zou ik wel of niet chemo geven. Ik beslis per moment, kijk naar mijn hond en
toe nu toe is het (godzijdank) altijd een duidelijke beslissing geweest.

[Crescent]

Ik ben er van overtuigd dat een dier doorgaans wil blijven leven en dat (wilde) dieren weinig zelfmedelijden hebben. Vossen bijten hun poot af om zich uit een klem te bevrijden. Of het waardig is? Ze willen volgens mij gewoon door met bestaan. Bij huisdieren is het soms aan ons om te beslissen of het dier nog verder wil leven, maar daarvoor moet je goed te rade gaan bij het dier zelf (en de goden)

[Lief]

Ik heb het afgelopen jaar 2 honden moeten laten gaan, ieder op hun eigen manier, maar wat voor mij het belangrijkste is dat je een criterium legt bij iets wat voor jouw hond van belang is.
Misty hebben we in laten slapen du moment dat het haar niet meer interesseerde wie de baas was en dat de JR van op de hoek begon te blaffen. Dát was mijn Misty niet meer. En met Shadow vond ik de manier waarop wij hem nog konden behouden niet passen bij een actieve hond die juist nu nog moet genieten van lekker rennen etc.
Ik wilde mijn hond niet dwingen te leven als een bejaarde sjokhond terwijl hij dat (nog lang) niet is.

[Anne&Taar]

Ik ben er van overtuigd dat een dier doorgaans wil blijven leven en dat (wilde) dieren weinig zelfmedelijden hebben. Vossen bijten hun poot af om zich uit een klem te bevrijden. Of het waardig is? Ze willen volgens mij gewoon door met bestaan. Bij huisdieren is het soms aan ons om te beslissen of het dier nog verder wil leven, maar daarvoor moet je goed te rade gaan bij het dier zelf (en de goden)

Dat is absoluut waar. Euthanasie is een beslissing genomen door mensen; dat mensen dat invullen als zijnde in het belang van de hond, maakt dit nog niet de waarheid. Dat weten we domweg niet. Dat gezegd hebbende heb ik zelf die beslissing voor heel veel dieren genomen; en heb hier uiteraard vrede mee. Maar persoonlijk heb ik vele, vele malen meer moeite met het bewust aanschaffen van een dier waarvan je op basis van uiterlijke kenmerken de hulpeloosheid al kan nagaan, dan met bijvoorbeeld amputatie van een poot. Ik ben zelf altijd van mening dat je t in de aanschaf goed hebt gedaan als niemand op straat zich omdraait om naar jouw bijzondere hond, in welke vorm dan ook, te kijken.

[Anne&Taar]

Dat vind ik eigenlijk best wel raar. Honden scheiden bijna niets uit via de huid. Mensen wel.

Dat wordt aangeraden omdat de hond middels likken speeksel over de huid kan verspreiden. Overigens is deze voorzichtigheid enkel de eerste periode na het geven van een behandeling, wanneer de hoeveelheid die wordt uitgescheiden wat groter is, noodzakelijk. Overigens, in contact met andere honden is die terughoudendheid veel minder noodzakelijk. De tijd van leven om DNA schade op te lopen door zulk indirect contact, is dieren domweg niet gegund.

[Shibby]

Dat is zo hondafhankelijk.

Bij Shib ben ik vroeg geweest om hem te laten gaan. Voor mijzelf te vroeg, maar voor hem en vooral met zijn karakter was het niet meer leuk om iedere wandeling flauw te vallen. Dat had ik op kunnen vangen door hele korte stukjes te gaan lopen, maar rennen en rondklooien was zijn lust en leven. Als Malou hetzelfde zou gebeuren, zou ik met haar nog rustig een tijd door zijn gegaan. Zij is lui en vindt het prima om 4 keer 5 minuten op een dag te lopen en verder een beetje op de bank te liggen meuren.

Operaties met een hersteltijd van maanden en veel pijn, gaan voor mij over een grens. Maar dat zeg ik nu, terwijl ik niet weet wat ik daar van vind als ik er zelf voor sta.

Eigenlijk is een hondwaardig bestaan voor mij als de individuele hond met zijn karakter zichzelf kan zijn en de dingen kan doen die hij leuk vindt.

[kipo]

Eigenlijk is een hondwaardig bestaan voor mij als de individuele hond met zijn karakter zichzelf kan zijn en de dingen kan doen die hij leuk vindt.

Dit, met voor mij daarbij de kanttekening dat een oude hond niet meer alles hoeft te kunnen, wat hij deed toen hij nog jong was.

[Shibby]

Eigenlijk is een hondwaardig bestaan voor mij als de individuele hond met zijn karakter zichzelf kan zijn en de dingen kan doen die hij leuk vindt.

Dit, met voor mij daarbij de kanttekening dat een oude hond niet meer alles hoeft te kunnen, wat hij deed toen hij nog jong was.

Dat ben ik helemaal met je eens.
Over het algemeen verandert de 'state of mind' (kan even niet op een Nederlandse uitdrukking komen) ook mee naarmate de hond ouder wordt en zijn er genoeg alternatieven te bieden om tegemoet te komen aan de behoeften van de hond en zijn karakter.

[Sandra&co]

Eigenlijk is een hondwaardig bestaan voor mij als de individuele hond met zijn karakter zichzelf kan zijn en de dingen kan doen die hij leuk vindt.

Dit, met voor mij daarbij de kanttekening dat een oude hond niet meer alles hoeft te kunnen, wat hij deed toen hij nog jong was.

Dat ben ik helemaal met je eens.
Over het algemeen verandert de 'state of mind' (kan even niet op een Nederlandse uitdrukking komen) ook mee naarmate de hond ouder wordt en zijn er genoeg alternatieven te bieden om tegemoet te komen aan de behoeften van de hond en zijn karakter.

Gemoedstoestand.

En eens met voorgaande

[Sulluna]

Inderdaad per hond verschillend.

Luna zou ik bijv al inslapen als haar zicht slecht wordt. Terwijl il Sultan ook blind door het leven zou laten gaan, die red zich wel.

Maar het kan soms toch heel anders gaan, dan je denkt. Sultan is bijna een jaar ziek geweest met heftige medicatie, hoge kosten, pijnaanvallen en 10% overlevingskans. Als je mij dat ooit zou voorleggen, zou ik ook zelfverzekerd zeggen: begin ik nooit aan, inslapen!
Maar toch heb ik dat niet gedaan toen de situatie daar was. Omdat ik zag dat de hond in de momenten zonder pijn dolgelukkig was, zag dat hij vocht en nog wilde. Heel zweverig misschien, toch was het zo. En ik heb heus ontelbaar keer getwijfeld hem weg te brengen maar er was elke keer "iets" wat mij tegen hield. Achteraf maar goed ook, hij is springlevend en pijn vrij.. Maar geen idee of ik mij zelf had vergeven achteraf als het anders was gelopen.. Anyway, in een situatie zelf kan je ineens toch andere beslissingen nemen dan dat je op voorhand dacht.

Met Suus wist ik het trouwens meteen toen ik aan haar aantrof, dat ik haar zou laten gaan. Zonder dat ik wist wat het toen was. Ook een gevoel, weet niet of dat andere mensen bekend voorkomt. Maar met de paarden die ik in liet slapen was het ook dat "gevoel" waar ik dan maar op handelde.

[M@scha]

Bij Sam hebben we in het begin te lang gedokterd. als ik de foto's nu (10 jaar later) zie krijg ik nog buikpijn. en ja hij is eruit gekomen, en ja we hebben daarna nog 9 jaar gehad en daar ben ik gruwelijk blij mee!
toen hij weer ziek werd hebben we hem laten gaan voordat hij écht pijn kreeg. wat we hebben laten gebeuren toen hij 3,5/4 was zou niet nogmaals gebeuren en zo is het ook gegaan.

[hewi]

Oops was al jaren blind en doof en had arthrose , ik denk dat ie al vanaf zijn 11e op pijnstilling stond ( hij is bijna 17 geworden)
Zijn dementheid was voor ons- en dat klinkt raar - een kadootje, het agressieve bijterdtje werd een knuffelbeer en zo ontzettend vrolijk en hupsig, op moment dat hij naar muur begon te staren spraken wij erover dat het eigenlijk klaar was, zover is niet gekomen .
Hij sprong mis van stoep en brak zijn knie , operatie gingen we echt niet meer doen en hij is gelijk rustig ingeslapen


Ik denk dat je meegroeit in dingen in stapjes achteruit en dat het voor iedereen en per hond verschillend is.
ik zou oops nooit in een rolstoel hebben gedaan maar donna wel, das een sok eerste klas.

Als lee niet meer zijn idiote lee zou kunnen zijn is het bij hem ook genoeg

[Brigitte]

Ik ben dus zoals ik ergens op het forum las zo iemand die zijn hond in een rolstoel stopt Ik moest er nooit aan denken, tot ik er zelf voor kwam te staan en nee een Phantom of een Sjonnie zouden van mij geen rolstoel krijgen maar die kleine drol van een paar kilo zou dat wat zijn, tis geen hond met een enorme behoefte om te bewegen of waarmee je moet 'werken' e.d. Na even wikken en wegen en informatie te hebben opgevraagd en gesproken te hebben met mensen die daadwerkelijk ervaring hebben met een hond met wieltjes hebben we besloten om een poging te wagen, zou het niets worden of zou ze niet happy zijn dan gaan de wieltjes naar een stichting en laten we haar inslapen maar ik ben enorm blij dat we het hebben gedaan.

https://www.youtube.com/watch?v=3g3Ooyn0HqY

https://www.youtube.com/watch?v=vROhvXIxtLw

https://www.youtube.com/watch?v=ibnVrYjCj9o

En nee, ze ligt ook niet in haar eigen plas of poep tenzij ik haar zou opsluiten in bv een bench waar ze niet weg zou kunnen, ze kan zich in huis prima redden zonder de wieltjes en gaat gewoon de achterplaats op om haar behoefte te doen en ja soms is ze te laat nou ja die ene keutel is de moeite niet, het is niet zo'n paardenhoop wat Sjon weg legt.

Oh, en dankzij de wieltjes krijgt ze langzaam aan wat kracht en bespiering terug omdat ze mee kan lopen zonder belasting, ze wordt door de andere honden gewoon als hond behandeld en dat doen wij ook en ja met soms een paar aanpassingen die echt nodig zijn. Ze gaat gewoon mee met wandelingen als de buggy mee kan, als ze dan moe wordt gaat ze de buggy in, we lopen cursus met haar en ja dan heeft ze voor het liggen vrijstelling en gaat ze overal samen met Roosje mee naar toe. Tis een happy pup en als ze dat niet meer is dan houd het op hoe moeilijk ook maar voor nu doet ze het prima.



















En iedereen moet lekker doen waar hij zich goed bij voelt, jouw dier jouw keuze....