Het HondenForum

Ik ben altijd gevoelig geweest voor films en boeken. Vooral wat Duitse Herders en Dalmatiërs betreft.
Ook lijkt mij een Hollandse Herder nog steeds wat, omdat ik op vakantie een week lang bij dat ras ben geweest.

Golden Retriever net zo: Homeward Bound. Ik wilde zo'n trouwe Shadow, en die heb ik ehm... Bijna.

Begonnen met buitenlandertjes..Eerste via een vriendin en zo kwam later Jazz erbij van dezelfde stichting.. Jules uit asiel. Vond geen ras leuk dus heb daar nooit naar gekeken. Totdat ik via dit forum een Weimaraner fokker leerde kennen, kwam regelmatig bij haar thuis en zo leerde ik haar honden kennen. Vond Weimaraners altijd zo netjes eruit zien, maar zijn enorme clowns kwam ik al snel achter Zij had toen net een Weim pup uit Amerika gehaald en haar teef vond ik ook geweldig. Paar jaar later was die Weim pup de vader van mijn Ivy en de teef de oma;p Toen ging ik ook naar shows toe en zo zag ik af en toe de Pointer langskomen. Op FB ook bevriend met Pointer fokkers en ging ook meer kijken naar de verschillende lijnen en kwam zo bij een fokker uit Australie. 1 van haar reuen zit in Belgie en die zag ik toen later ook op een show. Vond ze zo wooooow... dacht ooooit..omdat die wel uit het buitenland moest komen. In Nederland zit niks wat ik mooi vind. En toen kwam meneer Lewis opeens voorbij op fb en ik was verliefd. Super stamboom, zag er goed uit en ook nog eens mijn favoriete kleur! Wel een gokje, had hem niet gezien van tevoren maar dacht gewoon doen. En tot nu toe is dat een heeelee goede beslissing geweest. Dus hier komt de keuze door het forum en facebook

samantha! schreef:Ik heb Macho destijds gekocht omdat het de goedkoopste pup was die ik destijds kon vinden

Haha leuk zo heb ik ooit een paard gekocht. Een Fjord, klophengst (is een hengst die lastig te castreren is en daarom goedkoop) Nooit spijt van gehad al was t een koppige rotbok met hengstenstreken die me regelmatig in verlegenheid hebben genracht. En wat was ik trots dat ik als tiener met een bijbaantje mn eigen paard kon kopen.
Soms hebben flut-motieven een prima uitkomst, als je er maar met passie voor gaat.

Ik denk dat mijn raskeuze vooral bepaald is geweest door wat ik al had meegemaakt en niet wilde.
Als kind kwam ik niet zo erg veel honden tegen. Ik herinner me een dikke labrador die ik een paar keer heb geknuffeld, een bejaard boerenfoxje en een shih-tzu van vrienden van mijn ouders en twee briards en een westie die ik maar één keer heb gezien. Oh, en de greyhounds en bordeaux dog van m'n oom die ik twee keer heb bezocht. Toen kregen mijn ouders een berner sennen.

Ik wilde geen dikke loebas, geen bankhanger of kwijlbek. Geen hond met enorme vacht of een platte snuit. Ik zocht een atleet, een hond waar je allerlei sporten mee kan beoefenen maar niet zó pittig dat ik er een ledemaat aan verlies. Na wat googelen werd dat dus heel cliché de border collie en geen spijt van gehad
En ooooooit komt er een bedlington terriër, werd ik op Crufts verliefd op. Vond ze altijd stom met dat debiele kapsel en toen ging ik voorbij die stand en OMG WAT IS DAT VOOR SCHATTIG DING

Nanna schreef:Dat verbaast mij nou altijd. Je bent toch niet verplicht om je hond in een bepaald kapsel te zetten?

Klopt, maar het maakte die eerste indruk wel minder aantrekkelijk zeg maar (voor mij). Je scrolt er sneller voorbij op internet.

Ja mijn raskeuze is gekleurd door de hond die mijn ouders uitgezocht hebben toen ik nog thuis woonde. Mijn moeder had vroeger als kind eens een hond in het bos gevonden en die hebben ze mee naar huis genomen, terwijl ondertussen de baas gezocht werd. Mijn oma had niks met dieren, dus de hond moest buiten. Nou daar bleef hij braaf liggen, onder het afdak. Toen had mijn moeder bedacht 'zo'n hond wil ik later ook'. Dus zo geschiedde en zo kwam er bij ons als eerste hond een groenendaeler. Niet meteen een aanrader als eerste hond, maar wist ik veel. We kregen een hond, een mooie ook nog, dus ik protesteerde niet Fokker uitgekozen op basis van de website, die zag er prima uit, dus de fokker zou wel goed zijn... Toen kregen we Biry en ben ik verkocht geraakt aan het ras. Altijd geweten dat er een groenendaeler zou komen. Tijdens mijn studie, toen ik eindelijk een hond kon hebben, was een groenendaeler niet handig vond ik. Eigenlijk zag ik overal beren en durfde niet echt te zoeken naar een hond. Maar toen kwam Inge met Finn. Die leek perfect te passen in mijn situatie. Dus binnen een avond besloten dat hij mijn eerste eigen hond ging worden, mits ik door de screening van de stichting zou komen. Dat lukte, dus na 3 weken kon ik hem halen. Finn is echt fantastisch, zou hem voor geen goud willen missen, maar ik mis wel een stukje werklust bij hem. Dus die kriebel voor een groenendaeler was er nog steeds. En nu sta ik op de lijst en komt er hier volgend jaar hopelijk zo'n zwart bolletje wonen
Een vreemde die mij een verhaal zou vertellen en mijn situatie zou omschrijven, zou ik nooit een groenendaeler aanraadden, maar toch doe ik het zelf wel. Dus bij mij speelt het gevoel bij een ras een hele belangrijke rol naast de rasbeschrijving.

We wilden hier het liefst een herderachtige.
En die keuze was gebaseerd op uiterlijk en karakter (lief, trouw, slim enz)
Na wat gegoogle kwamen we uit op een boheemse herder (Chodsky Pes).
Maar konden hier in nl geen betrouwbaar adres vinden en net over de grens in dld zat ook wel een fokker maar waren heel verschillende verhalen over dus bleef alleen de optie over om er 1 uit Tsjechië te halen.
Uiteindelijk niet voor dat traject gekozen.
Maar het werd een tervuerense herder.
Het is er 1 geworden uit een werklijn.
Waar wij toen trouwens nog nooit van gehoord hadden trouwens.
Uuhhh werklijn?
Uuhhh showlijn.
Zit daar verschil in dan ??
Ze is nu 7 maandjes, 5 maanden hier maar nog geen seconde spijt van.

Vroegerrr zag ik wel eens 'langwerpige' hondjes lopen, en die vond ik altijd al schattig. Toen ik mijn vriend leerde kennen kwam ik er achter dat zijn ouders twee van die langwerpige hondjes hadden; welsh corgi's! En ik was nog steeds verliefd. Vond het super vrolijke, vriendelijke en open hondjes. Wat ik er over op internet las, leek ook helemaal bij mij te passen. Dus op wachtlijsten gegaan voor een pup en een jaar later was Tobi er

-Saskia- schreef:Ik denk dat mijn raskeuze vooral bepaald is geweest door wat ik al had meegemaakt en niet wilde.

Dit herken ik wel Ik wilde geen hond die veel vachtverzorging vereist, geen hond met hanglippen en kwijldraden, geen hond met een korte snuit, geen extreem grote of extreem kleine hond, etc.

Wat wilde ik dan wel? Een sportieve hond met lekker veel energie om samen te sporten. Agility was mijn droom, dus het ras moest daar wel geschikt voor zijn. En tja, toen kwam bij mij ook de Border naar voren. Ik heb nog wel even getwijfeld tussen de Aus, de Border of toch een Sheltie, maar ik ben elke dag ontzettend blij met mijn keuze voor de Border Collie

Herders heb ik altijd al tof gevonden, een beetje spannend ook wel maar vooral heel "heldhaftig" door de vele series waar ze in voor komen. Had als ik wel wat met 'stoere' honden. Ik dacht er echter niet geschikt voor te zijn, want herders zijn pittig en ik ben nogal slapjes en had ook nog eens geen ervaring. Wat rondgeneusd en een tijdje meer naar windhonden gekeken (ooit komt er een ) toch weer terug bij de herder beland, tijdens mijn stages op dierenklinieken kwam ik er achter dat ik eigenlijk wel goed match met herders. Qua karakter lijk ik er gewoon op, iets wat niet altijd handig is (dat gevoelige tot het nerveuze aan toe bijvoorbeeld ) maar in veel gevallen prima werkt.

Uiteindelijk durfde ik het zelfs aan Mitzi te adopteren, een gedumpte Mechelteef. Ze heeft een gebruiksaanwijzing maar ik kan 'm lezen.


Mijn 'droomras' is de welsh corgi, een grote herder in klein formaat. En eerlijk, al die corgi plaatjes op het internet spelen zeker mee. Al baal ik er vooral van dat het ras zo steeds populairder wordt, populariteit doet een ras zelden goed. Ook merk ik dat mijn voorkeur (en die van mijn vriend) uit gaat naar de Pembroke, al lijken de Cardigans op papier wellicht beter te passen. Ik ben er nog niet uit, inmiddels cardigans in het echt gezien en ze zijn echt wel leuk maar de pembrokes.. zucht. Ergens ben ik bang dat het slechts door de plaatjes is, aan de andere kant: is het zo erg om hotel-de-botel te zijn op het uiterlijk/de uitstraling van een ras als het karakter verder ook prima past?

Oh en ooit wil ik ook een Zweedse Vallhund, ik vind ze eigenlijk mooier dan corgis vanwege de hogere poten en de wolfsgrauwe kleur.

Mijn vriend kwam laatst met de Shiba aan zetten als toekomstige hond. Vanwege de leuke memes natuurlijk. Nouneedoemaarniet.

Paisley schreef:
Heeft bij jullie iets meegespeeld wat de ras (of type) keuze heeft beïnvloed of heb je echt puur en alleen naar de hond zelf gekeken?

Bij de eerste (Jack) puur de hond zelf. Ik heb me wel verdiept in raseigenschappen van de podenco omdat ik er toen nog nooit van gehoord had, maar alles sprak me aan vooral omdat die hond me zo enorm aansprak.

Vervolgens ben ik blijven hangen bij het 'ras', terwijl nummer 2 en 3 toch een ander karakter hebben (en ook wel dingen gemeen hebben zoals het superknuffelige en sociale). Maar type/uiterlijk is ook wel mee gaan spelen, ik vind honden sowieso mooi als ze een beetje 'oer' zijn, geen rare toeters en bellen en vreemde lijven, en ik vind weinig honden zo mooi als die van mij. Toto rennend in de ochtendmist, of helemaal alert met die neus in de lucht op zoek naar geurtjes... nou ik vind het 'eye candy', kan echt genieten van het plaatje, ook al weet ik dat hij alleen staat te snuiven waar misschien lekkere stront ligt.

Tamara81 schreef:Ik heb ik een Dobermann en een Wetterhoun gehad; de Dober omdat ik graag wilde trainen en lange tochten maken; en de Wetterhoun omdat ik bij een kennel werkte en verliefd werd op de moederhond.

Nu, na 10 jaar! zonder hond te hebben geleefd, ben ik ontzettend blij met de kleine Lanai. Bij mij speelde mee dat de hond a) sportief moest zijn b) kort- of gladharig; c) allemansvriend d) klein formaat.
Het compacte formaat is voor mij belangrijk omdat ik alles op de fiets of met OV doe; en ik wil mijn hondje overal mee naartoe nemen (zolang de situatie het toelaat).

Ik smelt weg van Teckels; ik kan genieten van een prachtige Lab; ik blijf een zwakke plak hebben voor Bouviers; maar deze rassen passen niet goed bij mijn omstandigheden. En uiteindelijk is het Lanaitje geworden (mijn lieve Jack Russell mixje) Ik werd verliefd op haar foto op Marktplaats, en toen ik haar zag (ze kwam vrolijk en vriendelijk kwispelend op me af met een botje in haar bek) dacht ik: Ja! Dit is het hondje van mijn dromen!

Lanai lijkt best veel op onze Sidney! Naar verluid is zij een mixje van Jack Hussel (black and tan, dus ik denk dat er teckel in zit) en cairn terriër. Ze heeft wel een plukvacht, maar als ze pas geplukt is, zou het zo een zusje van Lanai kunnen zijn

Mijn eerste eigen hond heb ik heel bewust met de hondenencyclopedie en internet erbij uitgezocht: niet te klein, klein genoeg voor de fietsmand, geen watje, wel goed te trainen en levendig, maar niet onvermoeibaar. Dat werd een border terriër. Ik voel ook enorm op het uiterlijk en nog steeds. Afgezien van de soms toch wel flinke jachtdrift (wat je een jachthondje ook niet kwalijk kan nemen natuurlijk ) nooit een seconde spijt van gehad (Boyke is over een paar dagen 14 jaar ).

Op nummer twee werd ik verliefd vanaf de foto op Marktplaats: wat leek ze op een border terriër! Dat bleek er helemaal niet in te zitten, maar soit... verliefd is verliefd. Dat was Sidney, kruising terriër met denkelijk een scheut teckel. Ik blijf op ruige hondjes vallen, ook de grotere ruigerds, zoals een ruwhaar Viszla of een Duitse staande draadhaar, maar die passen niet bij onze situatie. Verstand is ook belangrijk.

De derde aanwinst was een teruggrijpen naar mijn kindertijd, toen we wolfgrijze keeshonden hadden! En mijn man vond haar ontzettend mooi (ik ook hoor ). Nu ik Freddy alweer een paar jaartjes heb, weet ik ook weer wat ik minder leuk aan kezen vond. Maar ze is me zo lief, met al haar eigenaardigheden. Ik zal alleen na Fred geen Kees meer nemen. Het past toch minder bij me dan de eigenzinnige, stoere kleine terriërs.

Wie weet wat de toekomst nog brengt! Ik zal denk ik wel bij herplaatsers blijven vanaf nu, maar vind zoveel hondjes leuk!

Een bouvier, daar droomde ik vroeger over maar in onze situatie te groot en vraagt teveel om mentale uitdaging. Ons Italiaanse truffelhond hebben we op google gevonden onder "kleine bouvier". De karakteromschrijving stond ons ook wel aan. (Meneer Stapper wilde altijd al een grote Zwitserse Sennen maar die werd als eerste hond afgeraden door de rasvereniging). 11/2 jaar op de wachtlijst gestaan maar voorpret is het leukst toch Genoten van het samen speuren
Helaas truffel hondje ging dood, even niks en zeker niet wat op hem leek.
Totdat schoonmoeder zei"ik heb een hond gezien die bij jullie past en liet een foto zien van een grand Basset G.V zien. Ik vind deze honden niet fotogeniek en wimpelde dit weg terwijl ik schoonmoeder probeerde niet te kwetsen. Totdat ik diezelfde week twee van die mooie honden in het echt zag. Mijn kind struikelde over de honden heen en ze reageerde zo stoïcijns, ze liepen rustig rond maar toch zo aanwezig ik heb gelijk de naam van de fokker gevraagd en na 1 jaar had ik er 1. Helaas was deze lichamelijk ongezond en leefde nog geen 3 jaar.
Bij mijn speurmeester gaf ik aan dat wij qua uiterlijk en karakter een Zwitser wilde maar dat deze afgeraden word. Speurmeester gaf aan als je een Basset aan kan lukt een Zwitser ook.
Hup een sprong in het diepe. Qua uiterlijk helemaal onze hond stoer maar ook zacht. Het karakter ook, ik vind het geweldig een hond te hebben die baasgericht is maar eigenzinnig genoeg om haar eigen plan te trekken. Daar kan ik zo om lachen. Toch heb ik sommige karaktereigenschappen misschien wel onderschat. Het waakse daar heb ik moeite mee en ze reageert overal op terwijl ik soms heb "blijf nou lekker liggen meid" maar al met al is dit wel mijn hond. Ik kan me wel voorstellen dat als ik wat brosser wordt een wat minder sterke/grote hond zou willen. Hoewel een bouvier ...ooit??

Mijn eerste hond was een blonde Bouvier.
Eigenlijk gingen we voor een Golden Retriever maar mijn vader zag meer in een Bouvier.
Zo gingen we eerst bij de fokker van de Bouvier kijken want dat was dichterbij.
Bleek deze 'fokker' ook nog Golden Retrievers te hebben liggen (en Berner Sennenhonden).
Dus van elk ras een teefje uit gezocht en mee naar buiten genomen om te kijken welke het dan moest worden.
Ik mocht kiezen en had natuurlijk mijn zinnen op de Golden gezet.
Maar buiten gekomen zat de Golden ineengedoken te bibberen en de Bouvier liep parmantig rond te dartelen.
Ik zag mezelf niet met een bang hondje over straat dus werd het de Bouvier.
Dus wij naar binnen met puppy boef voor het papierwerk. Vraagt die 'fokker' mij waarom ik nou toch voor een Bouvier was gegaan i.p.v. voor een Golden die ik altijd al wilde.
Ik legde het haar uit en toen bleek dat het arme Golden pupje pas voor het eerst buiten was
Maar ja, toen was voor mijn gevoel het boefje al mijn hondje dus ging deze mee.
En eigenlijk past een Bouvier ook beter bij me dan een Golden.
Ik ben niet bepaald het type voor een allemansvriendje als hond en daarnaast ben ik erg blij dat ik een waakhond heb
Ik was overigens wel bekend met het ras Bouvier want 2 ooms van mij hadden ze en 1 van mijn oppashonden was een Bouvier.

lucie schreef:

blondie schreef:Ik heb het hier wel eens vaker gezegd dat ik van jongs af aan gewoon wat met Duitse herders had en ben niet echt met honden opgegroeid. Mijn oom die in Drenthe woont had er 1 en ik denk dat we daar 1 of 2x per jaar kwamen en dat de hond hier wel eens was kan ik me niet herinneren, ik was toen een jaar of 2 à 3.
En later toen ik 10 jaar was had ik een maatje op de camping waar we regelmatig kwamen en dat was ook een Duitse herder. Verder er nooit echt mee bezig geweest, maar had altijd wel al het idee dat áls ik een hond zou nemen dat dat een Duitse herder moest worden.
En dat is ook gebeurd.
Zelf weet ik gewoon echt de vinger er niet op te leggen waarom nou precies dit ras. Ik heb de jaren dat ik geen hond mocht/had met diverse rassen gelopen want honden trokken mij altijd wel. Maar er was voor mij maar 1 ras wat ik graag wilde hebben
Ik liep soms ook met een mechelse herder waar ik gek op was, maar zelfs toen ik daar mee optrok en hem uitliet en het was een geweldige hond, ook om te zien, mooi imposant dier, veranderde ik niet van gedachte.

misschien eens een windhond proberen

Een Afghaan vond ik altijd wel mooi, maar die zijn nogal onafhankelijk, denk niet dat dat het gaat worden voor mij

Teckels (langhaar) vind ik ook leuk en corgi's en koningspoedels.

Denk dat er echter eerder een Duitse herder aan wordt geschaft dan een van de andere rassen. Mijn vriend om in het topic te blijven is sterk beïnvloed door het leren kennen van mijn herders destijds, nog voor dat we wat kregen liep ik vaak samen met hem en Finn op. En toen hij Bluf beter leerde kennen jaren later toen we een stel werden was hij degene die er een Duitse herder bij wilde. Terwijl hij in eerste instantie niet zo gecharmeerd was van Mechelse en Duitse herders .