Het HondenForum

j.werkman schreef:De afstand is het probleem niet, je hebt gewoon geen controle over je hond. Je weet ook niet wat je hond veroorzaken kan. De komende tijd zijn er weer diverse grondbroed vogels, die erg veel te lijden hebben van honden die mogen uitrazen, denk aan allerlei water-, weidevogels, maar ook aan veldleeuweriken, nachtzwaluwen enz. Bovendien liggen er pasgeboren reetjes op allerlei plaatsen.
Houd er ook rekening mee, dat sommige vogels als ze jongen hebben, vlak voor de neus van je hond, laag naar het einde van het broedgebied vliegen en dan hoog weer terug komen en als de hond terug is dit nogmaals doen en zonodig weer een keer. Eenden doen dat en scholeksters hebben er ook een handje van.
Ik baal er altijd goed van als ik zie dat mensen zo de hond zijn gang laten gaan.
De juiste volgorde lijkt mij, je hond leren kennen en lezen, een band opbouwen en de hond leren wat je van hem verwacht en als hij met de lange lijn je al in de problemen brengt, dan is de lijn gewoon te lang.
Voor loslopen is het nodig dat je controle over je hond hebt, of het nou een jager is of een vechter of ander ongewenst gedrag, geen controle is lijntje eraan.
Een goede band en je hond goed kunnen lezen eigenlijk het beste hulpmiddel om jarenlang met plezier van je hond te genieten, zelfs als problemen niet opgelost kunnen worden, je kunt ze dan in ieder geval voorkomen.

Je hebt gelijk, ik laat ook haar niet los in gebied met wild zoals reeen en konijnen. Er zitten wel eenden en andere watervogels, en ook daar kan het niet voor dat ze opgejaagd worden. Dat wil ik ook niet.

Het netjes aan de lijn lopen gaat goed in de buurt, ze weet prima hoe dat moet. Alleen als ze zo opgefokt is niet.

Ik ga zoals is voorgesteld eerst met haar fietsen voor het uitlaten, en dan een kortere lijn en eventueel heupgordel.

Omdat Lou ook een paar keer urenlang konijnen heeft gejaagd, let ik altijd erg goed op hem. Ik roep hem terug als hij ver weg is (een beetje op gevoel) en dan vindt hij het gelukkig fantastisch leuk om keihard op mij af te rennen. Hij mag de bosjes in, maar alleen op de stukken waar geen konijnen zijn, of waar het bijvoorbeeld omsloten is met water.

Ik moet goed opletten in wat voor bui Lou is. Meestal loopt hij lekker mee, snuffelt en speelt hij wat, en dan mag hij heel veel van mij. Ik weet dat hij stil staat als ik 'wacht' zeg, en dat hij dan een weg of fietspad dus niet over zal gaan. Maar er zijn ook momenten dat hij een beetje dol is. Dan ben ik strenger en lijn ik hem regelmatig aan als ik een risico zie. Op deze manier gaat het nu heel goed, hij heeft denk ik al een jaar niet gejaagd.

Ik ben best makkelijk met hem op andere honden of mensen af laten gaan. Hij komt meestal alleen een aai halen bij het baasje.

Mijn honden lopen best ver van me af. Manu wordt soms zelfs een stipje en beiden willen nog wel eens uit zicht gaan in de struiken bijvoorbeeld. Ik heb inmiddels de ervaring dat ze altijd terug komen en ik merk dat ze beide steeds beter in de buurt blijven en minder uit zicht gaan.
Ze ontdekken graag en omdat ik op beide niet genoeg controle kan houden laat ik ze nog zelden tegelijk los.

In het zicht en max. een meter of 20 á 30 van me af. Verder wil ik niet en dan roep ik hem terug.
Kaya was altijd vlak in de buurt, Puchu gaat dus iets verder, maar roep ik direct terug als het voor mijn gevoel buiten de 'controle' cirkel is,
wat dus zo'n 20 á 30 meter is.

Een jager lijkt mij super moeilijk, ik heb er geen verstand van en dus ook geen tips.
Puchu is geen jager, maar als hij bv een haas ziet dan zou hij kunnen gaan. Ik let dus altijd op zijn uitdrukking en zie ik die verstarren, dan
grijp ik direct in door hem aan te lijnen.
Hij is in 9 jaar tijd één keer achter een haas aangegaan en mijn hart stond stil, geen controle meer over hem en hij werd een stipje aan de
horizon op weg richting het spoor. Gelukkig haat hij water en was een sloot te breed om overheen te springen en kwam hij weer terug,
maar sindsdien ben ik dus extra alert.

20 - 30 meter. In zicht, en op het pad. Al mag Csiva ook net naast het pad lopen. Die is braaf
Luca en Dumas lopen niet gelijkertijd los ivm jagen. En ze lopen ook niet los als het heel druk is in het bos, maar dat geldt voor alle 3

Manu heeft ruim een jaar alleen maar aangelijnd gelopen en op omheinde veldjes. Ik heb altijd alleen maar geoefend op een betrouwbare hier. Ik begin nu in de buurt te komen na een cursus met clickertraining waar ik mijn hand voor mijn knieën houd en hem daar naar toe wil. Zo let hij goed op mijn hand en ziet hij minder om zich heen. Sinds ik dat toe pas, en echt een heel lekkere beloning heb, heb ik een betrouwbaarheid van 90%. Dat is voor ons echt een enoooorme vooruitgang.

Met Uma is het gewoon gegroeid. Zij vindt mij het allerbelangrijkste. Soms gaat ze konijnen kijken maar het enige wat ze doet is heel hard piepen en zenuwachtig heen en weer drentelen omdat ze wil weten of ik er nog ben. Ze kiest dan toch altijd weer voor mij. Ik heb daar niks aan gedaan, ik heb gewoon de bof dat ze de wereld eng vindt :p

Ik ben ooit begonnen met doorlopen als ze weg gingen. Of verstoppen. En in het begin kun je echt lang wachten, of ze uiteindelijk halen. Maar niet meer roepen. En dat vond en vind ik lastig Bij mijn honden hielp het dat ik gewoon weg ben als ze te lang weg blijven. Dus als ze nu uit zicht gaan zijn ze dat echt maar even. Op het moment dat ik denk: "waar is ie?" popt ie weer tevoorschijn. Dat was echt wel anders.

Vooral Manu is echt een extreme jager en ik heb er nog steeds geen vrede mee. Maar ik merk wel dat hard, hard werken zijn vruchten afwerpt en hoewel ik vaak heb gedacht nu echt een TT te kopen ben ik blij dat ik het niet gedaan heb. Mijn hond vindt het nu gewoon leuk te luisteren

DeDiana schreef:Dit dilemma is voor mij enigszins bekend

Met name Amy neemt ook veel ruimte en loopt als ik haar loslaat nóóit op het pad. Die duikt meteen de bosjes in en loopt dan parallel aan mij al snuffelend mee in de bosjes, waarbij ze me wel heel goed in de gaten houdt. Meestal is ze dan eigenlijk heel dichtbij, maar ik kan haar door de bosjes minder goed zien en daardoor is het ook lastig haar op tijd terug te roepen als ze iets ruikt, ziet of hoort. Als ik haar op tijd roep, komt ze 99 van de 100 keer echt direct en daar ben ik al heel blij mee. Maar het betekent wel dat ik haar soms twee keer in een minuut bij me moet roepen en constant heel alert moet zijn. Ik ben dus vaak in dubio: ze geniet zo van het struinen door de bosjes, dat wil ik haar eigenlijk niet afnemen, maar het zou voor mij veel makkelijker en meer ontspannen zijn als ze op de paden zou blijven.

Het is natuurlijk veel makkelijker met een hond als Mila die altijd in zicht is (en heus ook wel eens meer dan 15 meter voor of achter me is) en ongeacht welke prikkel altijd komt. Maar zo'n hond is Amy niet. En het bos is gewoon vrij onoverzichtelijk, je ziet andere mensen/honden/ruiters, etc. niet altijd aankomen, en er zijn natuurlijk heel veel geurtjes en beestjes. Het is dus altijd een afweging van mij tussen wat ik verantwoord vind en in hoeverre ik Amy wel of niet kan laten struinen - het alternatief is een aangelijnde wandeling op de paden en dat vindt ze duidelijk veel minder leuk.

Kailen is precies zo. Wat al enorm helpt is een (jacht)belletje omhangen. In het bos zijn ze al snel onzichtbaar, maar dankzij het belletje weet je of ze in de buurt zijn of niet. Ik wil hem dat ook niet ontnemen en zoek dus ook constant naar de balans.
Lizzy is altijd bij me en maakt soms een sprintje de bosjes in maar komt dan ook weer vrij snel terug. Ik heb daar geen problemen mee. Waar ik wandel zijn geen wegen in de buurt en al helemaal geen wandelaars of mensen met honden.
Amber verliest mij nooit uit het oog

Zelf gun ik mijn honden zoveel mogelijk hun vrijheid en de mogelijkheid hun 'ding' te doen als we wandelen. Maar uiteraard zonder overlast te veroorzaken. Blijven oefenen op appèl is dus noodzaak. Overigens heb ik zelf nog nooit het nut van een lange lijn ingezien. En van aan de lijn houden leren ze ook niks.
Maar wat dan wèl werkt, is duidelijk voor iedere hond anders.

Ik moet ze in het zicht houden. Ze mogen niet van het pad af en dat doen ze eigenlijk ook niet.
Als ik een hond had die niet echt naar behoren luistert dan kocht ik zo'n flex met extra lange lijn.

Die van mij luisteren ook niet goed genoeg. Dus als we in een woonwijk lopen dan is dat altijd aangelijnd. En als ik het niet vertrouw zijn ze ook aangelijnd.

In het bos kunnen ze heerlijk los. Ze lopen niet weg en er zijn vaak geen andere honden die ze kunnen pesten.

Afhankelijk van het uitzicht. Als er bochten of bomen in de weg staan, blijven ze binnen de 10 meter. In de velden kunnen ze soms wel 100 meter ver rennen.
Ik scan voortdurend de omgeving af naar andere mensen en honden. Gelukkig spot ik die altijd eerder dan de hondjes (voordeel van kleintjes ) en dan roep ik ze bij me. In geval van nood ren ik de andere kant op, waarna ze me volgen (ze doen graag een wedstrijdje met ons, haha).
Ze hebben niet echt jachtinstinct, maar Damy wilt nog weleens een vogel van dichterbij bekijken. Gelukkig is hij te traag om er een te vangen. En in het water durft hij niet

Benson is soms wel eens uit het zicht omdat hij ergens in het hoge gras of in de bosjes zit. Vind ik niet zo'n probleem. Benson komt ook zo elke minuut checken of ik er ben en als ik hem roep/op mijn vinger fluit dan komt hij direct.
Als we aan de weg lopen dan moet hij wel bij me blijven. Blijf dat toch altijd een beetje meer spannend vinden.

vixen moet in het zicht en binnen stembereik blijven en wachten bij onoverzichtelijke bochten.
en dat doet ze ook netjes.

Kiwi nam ook altijd te veel ruimte, verdwijnt graag de bosjes in. Maar dat mag ze niet, ik wil haar kunnen zien en ze mag sowieso niet heel ver weg. Op sommige plekken is dat te lastig voor haar, dan blijft ze gewoon aan de riem.
Jamie en Teun zijn altijd in de buurt, die hoef ik wat dat betreft nooit in de gaten te houden, erg fijn.

Ze moeten in mijn zicht blijven in de bossen. Dus struinen links en rechts mag, maar op jacht zelfstandig absoluut niet.
Op 'open vlaktes' zoals strand of heide mogen ze best een eind weg rennen als ze aan het spelen zijn (graag zelfs, dan duvelen ze me niet ondersteboven). Als het voor mij 'te ver' wordt, fluit ik en komen ze weer wat meer mijn richting op.
Ik ben een controlefreak.

Ik ben daar ook heel kort in hoor. 100 meter en dan heb ik het wel eind gehad.
Ik moet het echt niet hebben als ik ze niet meer zie. In het dorp laat ik alleen Indy los mee en dan is het een meter of 10 dat ze van me vandaan mag.

Dat hangt helemaal af van de hond, de plek waar we lopen en het tijdstip. En dan varieert het van aangelijnd tot honderden meters verderop uit het zicht heerlijk rennen, snuffelen, struinen. We kennen het bos goed en inmiddels weet ik wel waar we om welke tijd andere wandelaars tegen kunnen komen en wanneer ik welke hond wel of niet terug kan en moet roepen.

Over het algemeen loopt Ita op een meter of 30 maximaal.
Ze is ook vaak dichterbij.
Alleen als we trainen kan (en mag) ze verder.

Kan je niet wat spelletjes met haar doen tijdens het wandelen?
Misschien gaat ze je dan wat interessanter vinden.
Of ga aan het oefenen met de voerdummy

In zicht ook.
Ik wil hem kunnen zien en ook wat er aan komt. Maar ook of hij niet wat staat te vreten.

ranetje schreef:Over het algemeen loopt Ita op een meter of 30 maximaal.
Ze is ook vaak dichterbij.
Alleen als we trainen kan (en mag) ze verder.

Kan je niet wat spelletjes met haar doen tijdens het wandelen?
Misschien gaat ze je dan wat interessanter vinden.
Of ga aan het oefenen met de voerdummy

Nou, inderdaad. Trainen met de voerdummy heeft echt wonderen verricht bij Amy (en nog steeds). Ze vindt het het leukste wat er is volgens mij

Jullie noemen nog flinke afstanden

Ik dacht dat de meeste hier hun hond dichterbij hielden dus ik voelde me een heuse rebel. Valt wel mee dus Ik hou ze toch wel het liefst binnen de 50 meter. Afhankelijk van de situatie. Uma mag verder, Manu liever niet.

Ik heb op zulke afstanden geen controle meer over Mika, en mindere controle op Rani. Bij Gol moet ik alleen maar opletten dat ze niet achterblijft en iets vreet wat giftig is.

Manuma schreef:Jullie noemen nog flinke afstanden

Ik dacht dat de meeste hier hun hond dichterbij hielden dus ik voelde me een heuse rebel. Valt wel mee dus Ik hou ze toch wel het liefst binnen de 50 meter. Afhankelijk van de situatie. Uma mag verder, Manu liever niet.

Die van jou zijn vooral zelfstandiger. Niko en Pjotr trekken regelmatig even een sprintje en dan gaan ze best ver.
Maar ze komen altijd zelf weer inchecken en zijn ook op afstand bezig met waar ik ongeveer ben.

Een jaar of wat terug heb ik me verstopt omdat Niko steeds niet op aan het letten was welke afslag ik nam.
Het arme schaap keek compleet verdwaasd om zich heen en toen hij me niet snel genoeg zag stond ie in blinde paniek om z'n mama te roepen.
Sindsdien is ie weer braaf bij de les

Binnen vijftien meter luistert Elco over het algemeen erg goed, dus ik laat hem liever niet verder dan dat bij mij vandaan gaan, tenzij ik heel veel overzicht heb en er niets in de buurt is wat Elco naar toe zou kunnen willen rennen

dagmar88 schreef:

Manuma schreef:Jullie noemen nog flinke afstanden

Ik dacht dat de meeste hier hun hond dichterbij hielden dus ik voelde me een heuse rebel. Valt wel mee dus Ik hou ze toch wel het liefst binnen de 50 meter. Afhankelijk van de situatie. Uma mag verder, Manu liever niet.

Die van jou zijn vooral zelfstandiger. Niko en Pjotr trekken regelmatig even een sprintje en dan gaan ze best ver.
Maar ze komen altijd zelf weer inchecken en zijn ook op afstand bezig met waar ik ongeveer ben.

Een jaar of wat terug heb ik me verstopt omdat Niko steeds niet op aan het letten was welke afslag ik nam.
Het arme schaap keek compleet verdwaasd om zich heen en toen hij me niet snel genoeg zag stond ie in blinde paniek om z'n mama te roepen.
Sindsdien is ie weer braaf bij de les

Haha ja Uma raakt dan echt in paniek. Manu haalt zijn schouders op en gaat verder met zijn dingen. Als ik er een spel van maak komt hij wel.

Voor zelfstandige honden zijn ze nog best bezig met me maar daar moet ik idd wel een bepaalde grens heel consequent bewaken. Manu kan inmiddels exact berekenen waar ik ongeveer zal zijn als hij eens uit zicht is. Hij komt dan namelijk net tevoorschijn waar ik loop. Uma maakt gebruik van haar snelheid

Nouja dit is wel waarom ik geen ras heb dat bekend staat om zelfstandig jagen hoor, kan ik echt niet tegen Maar die hond kwam bij mij niet los En alleen al omdat ze zo te lezen totaal onbereikbaar is. Prima dat ze geen problemen veroorzaakt, maar als je haar terug zou willen roepen heb je dus pech. Dat zou ik niet willen. Er kan altijd iets onverwachts gebeuren waardoor je de controle verliest over je hond, maar als ik weet dat ze hun aandacht niet bij mij hebben niet onder appél staan komen ze dus gewoon niet los.

Bedenk ook dat eenden niet meer zullen vluchten in de broedperiode. Dat is de periode dat mijn honden ook interesse in ze krijgen want dan wordt het dus spannend. Het risico dat ze een keer een eend pakken óf met eend en al echt een eind weg weten te vluchten is me te groot.

Meter of 10 achter me maximaal.
Vooral omdat als ze achter blijft, en uit zicht raakt, de kans groot is dat ze me niet terug vind

Fotogravinnetje schreef:Binnen vijftien meter luistert Elco over het algemeen erg goed, dus ik laat hem liever niet verder dan dat bij mij vandaan gaan, tenzij ik heel veel overzicht heb en er niets in de buurt is wat Elco naar toe zou kunnen willen rennen

Dat is hier ook zo inderdaad. Als Kiwi verder is dan luistert ze niet echt meer en kan ik niks als ze ineens wild spot of zo. Als ze te ver gaat roep ik dat ze moet wachten en dat doet ze dan ook.

Izzie is nooit echt ver van me weg maar heus wel eens uit zicht. Dat dan wel in gebieden waar ze geen weg op kan rennen oid. Meestal is het zo dat als ik ademhaal om haar te roepen, ze er al weer aan komt sjezen. Ze let stukken beter op mij dan ik op haar denk ik wel eens. Dat is dan ook meteen de reden waarom ik er niet onwijs bovenop zit.

Vrij ver en als haar zusje ook hier is zijn ze even weg maar het kan hier ook, ze trekken een grote sprint, zijn twee minuten uit zich en komen weer aangerend.

Doe dit op de IPO manier met de commando's: "Hier", "Revier", dan hoef ik zelf niet zo veel te lopen en de hond komt wel moe thuis.

Murdock mag best een eindje van mij af lopen, afhankelijk van het gebied waar we zijn. Op een overzichtelijke vlakte is dat verder dan in het bos. Zolang hij maar in zicht blijft.
Hij gaat regelmatig buurten bij andere honden en meestal (meestal!) komt hij vlot weer naar mij toe waarop ik hem dan beloon met stem of lekkers.