Het HondenForum

Toen mijn kleine, lief uitziende Golden puppy bezitterig was over de voerbak. Dat was thuis in het begin echt even een dingetje... Ze had zelfs mijn moeder gebeten, als 8 weken oud pupje.

Nu kan ik met trots zeggen dat het hier thuis zo goed als weg is, en ook bij vreemden is het een behoorlijk stuk minder! Gelukkig heeft ze nooit gaten gemaakt, op mijn moeder na.
Ze is op weg de perfecte hond te worden, straks wordt ze nog saai.

Fribbel is in 2008 heel ziek geweest en is toen opgenomen geweest in Utrecht. De onderzoeken en operatie duurde een dag en wij hadden de camper op de parkeerplaats gezet en hebben daar de hele dag vertoeft met de andere honden. Toen heb ik wel wat traantjes weggepinkt.

Een jaar daarvoor had hij een andere hond gebeten. Overigens niet volledig onze schuld. Wij zaten op een terrras met Frib aangelijnd en kwamen een kennis tegen met een overenthousiaste puberpup. We hadden al gewaarschuwd dat Frib daar niet van gediend was, maar hij liet zijn hond toch (onaangelijnd) op Fribbel springen. Na de derde keer zei Fribbel HAP. Resultaat een klein gaatje, maar pup natuurlijk wel moord en brand gillen. Mijn vriend en ik waren er heel erg van ontdaan. We zijn snel naar huis gegaan en hebben daar samen een potje lopen janken. (we hebben de kennis later wel op een etentje getrakteerd).

met Maupie toen ik voor een half jaar naar Noorwegen vertrok. Ze was toen al oud en ik wist niet of ze er nog zou zijn als ik terugkwam. Ik heb de nacht voor mijn vertrek echt een paar uur bij haar zitten janken. Uiteindelijk heeft ze het nog een paar jaar volgehouden haha, niet kapot te krijgen. Pom ben ik weleens kwijt geweest in het bos omdat ze achter een mountainbiker aan was gerend en toen heb ik geloof ik in blinde paniek en huilend dat mountainbikepad afgerend haha, ik weet het niet eens meer. Karel heeft me tot nu toe niet aan het huilen gekregen!

Gelukkig nooit uit wanhoop (toen Lou als jonkie 3,5 uur lang konijnen ging opjagen in het bos was ik wel redelijk wanhopig overigens).

Maar alweer een paar jaar geleden is hij zó ziek geweest. Hij gaf bloed over en gilde van de pijn. Terwijl ik de spoedkliniek belde (het was middernacht) kroop Lou onder het bed, helemaal naar achteren, daar verstopte hij zich. Het leek alsof hij daar ging zitten om dood te gaan. Toen ik het bed wegschoof en hem oppakte zei ik 'niet doodgaan Loutje'. Pff ik word er nog naar van als ik er aan denk.

Bij Amy in de periode dat ze zo ontzettend ziek was en het er een paar keer op leek dat ze het niet zou redden... Eén keer was dat nog in het asiel. Amy lag in een mandje onder een afdakje, ze bewoog niet meer en lag alsmaar te kreunen van de pijn. Ik kon ineens mijn tranen niet bedwingen. Opeens begonnen alle honden in het asiel mee te huilen. Dat verspreidde zich van kennel naar kennel. Heel bizar was dat.

Toen ik een paar dagen in Spanje was en Amy was weggelopen bij de oppas, heb ik eigenlijk niet gehuild. Maar wel toen ik weer thuiskwam en ze was er gewoon weer, ongedeerd, en helemaal niets aan de hand, weer helemaal haar vrolijke zelf.

Mila en Amoz hebben me nog nooit aan het huilen gemaakt.

Eigenlijk alleen toen ze dood gingen.

Manu heeft als ware rothond mij heel vaak doen janken uit frustratie of van schrik. En ik gok zomaar dat dat nog wel vaker gaat gebeuren

En Uma die heeft mijn wereld 2 weken lang op zijn kop gezet en zo doen janken dat ik chronisch koppijn had.

Gelukkig doen ze me vaker lachen dan huilen.

Ik doe niks anders dan janken sinds woensdagavond omdat het met Tama zo slecht gaat.

Manuma schreef:
En Uma die heeft mijn wereld 2 weken lang op zijn kop gezet en zo doen janken dat ik chronisch koppijn had.

Ja, toen heeft jóuw hond mij ook aan het huilen gemaakt, zeker met die inmiddels legendarische foto van jullie hereniging.

Heavy schreef:Toen mijn grote trots , mijn allereerste bruine mooie Schapendoes Oscar na een wandeling nog wat in de tuin snuffelde en blafte tegen een hond , vervolgens vreselijk begon te gillen en neerviel en toen ik bij hem was zijn laatste adem uitblies toen heb ik wekenlang gehuild .

Hij was pas 3 jaar

Zo, dat is erg. Zo jong nog.

Ik heb vorig jaar nog gehuild toen astro en cy van ons bedrijventerrein waren ontsnapt , tijdens de avondspits en ik ze in geen velden of wegen kon vinden.
2 1/2 uur hebben we gezocht, godzijdank heelhuids teruggevonden maar wat heb ik gejankt in die 2 1/2 uur.

Ik heb wel vaker gejankt uit wanhoop zodra een hond wat langer dan normaal weg was tijdens het wandelen bv.
en uiteraard als er wat met ze gebeurt en ze hebben pijn

en recent heb ik gehuild zodra een pup werd opgehaald door zijn nieuwe baasjes, het went nooit.

Toen Willem 6 dagen kwijt was en op kerstavond gevonden werd. En toen hij net bij ons was en helemaal in paniek raakte toen mijn ex uit de schuur kwam met een hamer in zijn hand. Hij verstopte zich jankend achter mijn benen, zó triest was dat!
En afgelopen woensdag toen we Spike hebben ingeslapen, tranen met tuiten.

Jet, toen ik hoorde dat ze een flink hartprobleem had en daarna toen ze doodging.

Nilo nadat hij geopereerd was. Ik zat in de wachtkamer toen de assistente me vroeg om te komen. De operatie was klaar maar ze wilden dat hij weer een beetje op aarde was voor we naar huis konden, en hij reageerde totaal niet als zij hem probeerde te wekken. Kleine paniek bij mij dus, en toen ik hem zag leek hij inderdaad heel ver weg te zijn. Zodra hij mijn stem hoorde reageerde hij direct en tilde z'n hoofd op, de etter Toen kwamen er wel even tranen, van opluchting dan.

Ik heb het moeilijk als ik de honden (of katten) op oudere leeftijd zie aftakelen en op een dag moet beslissen om de DA erbij te halen voor een definitief afscheid.

Of nu met onze vierjarige Igor tijdens de zomermaanden machteloos te moeten toezien hoeveel last z'n atopie hem bezorgt ondanks de medicatie

Nanna schreef:Toen mijn kaninchenteckeltje was opgejaagd door een HUS en drie dagen zoek was. Dat gebeurde in de soesterduinen.
Na drie dagen belde een mevrouw uit Amersfoort en die zei " ik denk dat ik mooi nieuws voor u heb. Ik vind net uw hondje in mijn tuin". Ik kon dat beste mens niet eens antwoord geven, gaf zó de telefoon aan meneer Nanna en zette het op een brullen. Die mevrouw hoorde dat en begon toen ook

Heel herkenbaar dit alleen dan met mijn kat en de meneer stond voor de deur. Ik zei tegen die meneer als dit mijn ace is dan ga ik je zoenen. Toen begon mijn kat heel hard te mauwen en wist ik dat het mijn Ace was. Huilen dat ik heb gedaan ik was hem al 5 dagen aan het zoeken.

Met mijn teckel bij de DA geweest omdat ze op 5 jarige leefdtijd ineens verlamd was aan haar achterhand en de dierenarts dacht dat ik haar niet wilde opereren. Ook huilen en gelukkig na de operatie heeft mijn teckeltje bijna 16 jaar mogen worden.

Maar over het algemeen huil ik heel snel als het om mijn beestjes gaat.

Maar ik heb ook laatst een keer gehuild omdat ik gewoon niet meer wist wat ik moest doen met mijn nieuwe hondje Jantje. De eerste twee weken heb ik echt regelmatig gedacht waar ben ik aan begonnen en heb toen ook wel is gehuild. Nu heb ik dat gevoel gelukkig niet meer.

Mijn eerste wk met Ruun, toen we de punten van het laatste onderdeel te horen kregen en we daarmee in de finale stonden.

Toen ik Dayka (mijn toentertijd nog gecoupeerde blonde Bouvier) tijdens het jachtseizoen in de Ardennen terug vond na 6 uur.
Of eigenlijk al daarvoor...
We hadden haar urenlang gezocht met 8 personen en honden, de schemering viel in en ik wilde nog 1 keer naar de plek waar we haar kwijt raakten.
Met de auto reden we het bos in en liepen het laatste stukje naar de open plek.
Net op het moment dat we daar kwamen en ik het thuisfront wilde bellen dat we haar nog altijd niet gevonden hadden hoorde ik haar blaffen als reactie op mijn geroep
en meteen erna klonken er 3 geweerschoten en het werd doodstil in het bos
Mijn vrienden zijn meteen naar de auto terug gerend en zijn in de richting van haar geblaf gereden.
Ik ben ter plekke letterlijk ingestort en kon niet meer stoppen met huilen.
Dacht echt dat ze al die tijd had overleefd en nu alsnog werd doodgeschoten.
Na een tiental minuten hoorden we een auto luid toeteren en toen we bij de auto kwamen hadden mijn vrienden Dayka inderdaad achterin de auto zitten.
We hebben met 3 vrouwen ik geloof wel 10 minuten in een grouphug keihard staan grienen

Niet Aiko rechtstreeks maar het feit dat mijn ouders zijn pupgedrag zo slecht trokken. Mijn vader kon werkelijk razend worden van een plasje in huis, Aiko heeft zich menig keer verscholen onder meubels om aan een tirade te ontsnappen.

En Frank. Een paar keer wel
Toen duidelijk werd dat hij écht niet met honden kon samenleven maar denken aan herplaatsen zo'n pijn deed.
Toen hij de allereerste keer losliep. Hij dreef achter auto's en maakte nul contact aan de lijn dus na twee maanden trainen eens die lijn eraf geklikt... En hij gedroeg zich zó voorbeeldig, ik kan er nog om janken.
Bij zijn eerste (en gelukkig laatste) epileptische aanval.

En uiteraard de standaard krop in de keel als ze onder narcose moeten

Oh, en met Quick, tijdens zijn allerlaatste wandeling. Mijn buurvrouw vroeg me hoe het met hem ging en toen kraakte ik gewoon.
Ik ben zelf aan het huilen terwijl ik dit schrijf

Nikkielvis schreef:Heel herkenbaar dit alleen dan met mijn kat en de meneer stond voor de deur. Ik zei tegen die meneer als dit mijn ace is dan ga ik je zoenen. Toen begon mijn kat heel hard te mauwen en wist ik dat het mijn Ace was. Huilen dat ik heb gedaan ik was hem al 5 dagen aan het zoeken.

Idem hier, maar dan na twaalf jaar vermist te zijn. Mijn Granny

Tot nu toe zorgt ze er alleen maar voor dat ik huil van het lachen om haar stunts, hopelijk blijft dat zo

Toen Noa een maand of 8 was en ze al dagen bijna alleen maar gestresst was en ik serieus over inslapen zat na te denken omdat dit geen hondwaardig leven meer was. Ik zat naast haar op het matras dat op de grond lag terwijl ik haar niet kon aanraken omdat ze dan weg zou schieten en ik vond haar zo mooi, zo ontzettend mooi en zo ontzettend lijdend. Ik zag een sneu hondje dat niet wist wat het met zichzelf aanmoest. Gelukkig was dat het dieptepunt en gaat ze heel voorzichtig nog altijd vooruit, maar wat had ze het toen moeilijk en had ik het daar weer moeilijk mee.

Saar was net een jaar denk ik (hiervoor waren we 2 honden heel jong aan een ongeluk kwijt geraakt), en Pieter ging op een zonnige zaterdag op sjouw. Dat kon rustig twee uur duren, maar op de één of andere manier vond ik het die dag te lang duren. Ik was al een half uur ongerust - waar blijven ze toch! - en toen kon ik het niet meer houden. Mijn levendige fantasie ging met me op de loop, en het kòn niet anders of er was iets gebeurd en Pieter zou straks met een leeg lijntje thuis komen....
Echt dikke tranen, en ik ben boven voor het raam gaan zitten zodat ik zo snel mogelijk zag wanneer hij de hoek om kwam. Zonder Saar.
Toen ze later allebei heel blij de hoek om kwamen vanwege de ontzettend leuke, lange wandeling die ze hadden gedaan (we woonden hier toen ook net een jaar, hadden nog lang niet alle plekjes ontdekt) had ik amper gehoor voor de enthousiaste verhalen van Pieter. Heb alleen maar Saar doodgeknuffeld en mijn tranen in haar vacht gedroogd.

Toen we met Gipsy gingen wandelen in een gebied dat niet toegankelijk was voor auto's en zij ineens benauwd werd en uiteindelijk in elkaar zakte. Daar zaten we dan met een hond die eigenlijk te zwaar was om te tillen en ze werd tijdens het optillen ook alleen maar benauwder. Uiteindelijk hebben we 112 gebeld en die hebben de politie en dierenambulance gestuurd de laatste gelukkig met een brancard. De politie had begrepen dat de hond in een afgesloten auto op de parkeerplaats zat. Ik dacht dat ze een astma-aanval of zo iets had en ging er van uit dat toen ze eenmaal bij de dierenarts was alles weer goed zou komen. Helaas was dit niet het geval, de dierenarts heeft er alles aan gedaan maar hij heeft Gipsy niet kunnen redden. Ik huil het liefste in mijn eentje maar toen heb ik met mijn hoofd op Gipsy haar vacht gehuild. Gipsy is maar twee jaar geworden, haar longslagader bleek gescheurd ze is in haar eigen bloed gestikt. Het heeft best lang geduurd voordat ik hier over kon praten zonder te moeten slikken.
Voor de rest heb ik gehuild toen ik Gizmo moest laten gaan, en toen ik hoorde dat Mowgli een zeer kwaadaardige vorm van kanker heeft, en toen pup Balou mij steeds gemeen in mijn handen beet en ik niets met hem kon beginnen en op het punt stond om hem weg te doen. Hij bleek toen blaasontsteking te hebben maar hij is ook geen gemakkelijk hondje en ik zit nog wel eens door hem met mijn handen in het haar.

eigenlijk alleen als ze dood gaan,.....! dat mot gewoon niet en ik had laatst de tranen in mijn ogen toen ik een kopstoot kreeg yep blauw oog, deed echt even heel erg auwie

Mijn honden hebben mij nog niet aan het huilen gebracht.

Heb wel staan janken vanwege onze kat. Die hadden we uit het asiel gehaald, echt wát een lief beest. Na een halfjaar werd hij ineens mager, wilde niet eten. Volgens de DA had hij griep en moesten we hem dwangvoeren. Na 1,5dag 'martelen'(het kwam er namelijk gelijk weer uit) had ik er echt geen goed gevoel bij. Naar een andere DA gegaan, die voelde wat in zijn buik. Hij is toen direct onder het mes gegaan. 15min later kregen we een telefoontje dat hij een tumor had ter grootte van een pingpongbal en het was al uitgezaaid. We hadden voor de narcose niet echt afscheid genomen en vond het zo erg dat hij zo'n pech had gehad en we niet echt afscheid konden nemen, heb toen wel even staan janken.

Met onze honden al best wat meegemaakt, vooral met de herplaatsers: weglopen en een 80km weg oversteken, slopen, hond met een poot tussen de spaken van een paardenkar, gehapt en gebeten, aanrijding met een gebroken poot als gevolg, kanker enz. Maar dat was eerder dan woede, frustratie, teleurstelling of kopzorgen ipv dat ik erom moet huilen

O God, 'hebbie' even?

Bij Kaya toen ze, pas 7 maanden oud, in Utrecht zeiden dat we haar in moesten laten slapen, want ze had een vernauwde luchtpijp
en leed enorm. Ik zag een vrolijke hond, maar de schrik en de twijfel (achteraf had ze een hele normale luchtpijp en is ze bijna 13 jaar geworden).
Toen nog eens toen ze de ED operatie kreeg.
Nog een keer toen ze mij geheel onverwachts in mijn gezicht beet, ik schrok me helemaal kapot en begon te janken, achteraf bleek ze zichzelf
toen aan het vergiftigen, want het was ook totaal geen gedrag voon haar.
En ja, die laatste ochtend toen ik beneden kwam, Kaya van de bank afkwam en vallend naar me toe probeerde te lopen terwijl haar achterpoten
nauwelijks meer iets deden. Toen wist ik dat het over was, mijn grote sterke Kaya ging ik geen medische molen meer aandoen, 2 uur later
is ze ingeslapen.

Bij Moritz toen hij zoek was. Hij was een zeer bange hond uit Griekenland en is 'm 2 keer gepeerd door schrik, ik was in alle staten.
4 jaar later bleek hij Ehrlichia te hebben en net toen het onder controle leek, hoorde ik een enorme bons en was hij van de bank gevallen
in een epileptische aanval. Ook toen wist ik meteen dat het klaar was en om hem heb ik maandenlang lopen huilen, ik was er echt kapot van.

Puchu heeft me nog niet zo vaak laten huilen eigenlijk. Ja, zijn castratie vond ik vreselijk en toen heb ik wel een traan gelaten.
Ik heb meer bij hem uitgehuild de afgelopen maanden eigenlijk en toen hij bij mij kwam toen ik helemaal overstuur was en zo zijn poot bij
me legde, toen heb ik tranen met tuiten gehuild. Mijn eigenzinnige Apie die ineens feilloos aanvoelde dat het niet goed met me ging.
Om hem hoop ik nog heel lang niet te huilen

DeDiana schreef:

Manuma schreef:
En Uma die heeft mijn wereld 2 weken lang op zijn kop gezet en zo doen janken dat ik chronisch koppijn had.

Ja, toen heeft jóuw hond mij ook aan het huilen gemaakt, zeker met die inmiddels legendarische foto van jullie hereniging.

Oh god ja. Ik heb dat normaal niet gauw, huilen om anderen, maar die foto deed wat en jankend heb ik dat topic weggeklikt.

En mijn Romy. Ik had altijd gedacht dat een cairn wel een jaar of 15 kon worden. En om haar dan te moeten laten gaan omdat haar lever kapot was op nog geen 12 jaar was een harde klap,.

Toen Bros de spuit kreeg om te gaan slapen voor zijn operatie, en van geluk toen ik hem weer op kon halen.
Een paar weken na zijn operatie dat ik thuis kwam van het werk en Bros ineens keihard gilde van de pijn aan zijn knie.

Toen Bros op bed wilde springen wat totaal mis ging en hij keihard tegen de rand aan knalde.
Toen Griffin zijn eerste aanval kreeg.

En de meest beschamende jankbui bij de DA toen Griffin zijn hoektandjes getrokken werden, ik vroeg aan de DA moet hij geen roesje?
Nee hoor zegt hij dat gaat zo ook, hij pakt een tang opent de bek zet de tang op de tand wil kracht zetten...
EN Griffin zet het op een gillen zodat ik in janken uitbarstte geef m een roesje... geef m een roesje...
Da dat is niet nodig als ik de tand goed vast heb is het al voorbij, tijdens dit ritueel gaat de telefoon zegt DA ik neem wel even op kun jij tot rust komen.
Op het moment dat hij zijn telefoon pakt zie ik Griffin zijn tand doorslikken, zo los zat de tand dus.....

Maar wat mijn honden betreft ben ik echt een jankerd.