Het HondenForum

Ik zat gister nog te denken wat als ik nu voor broer gekozen had ipv deze dan had ik eeuwig spijt gehad... echt... deze viel me vanaf dag 1 al op en bleef opvallen op fotos en filmpjes...

Spijt van één hond die we uit het asiel hebben gehaald nadat Moritz was overleden en voordat Puchu dus kwam.
We hadden nogal een eisenpakket: het moest een reu zijn, bestand tegen bitchie Kaya en moest met katten kunnen. We gingen kijken, het
klikte meteen met Kaya en volgens het asiel kon hij met katten.
Eenmaal thuis bleek al snel dat het laatste niet het geval was, maar ik gaf pas op nadat hij één van onze katten bijna vermoord had, de ruit bijna
was gebroken en ik na 3 dagen kotsend van de stress boven de plee hing. De hond was een schat, maar kwam geen seconde tot rust vanwege de
katten en was dus helemaal hyper.
Na 3 dagen hebben we hem teruggebracht, vreselijk hond achterin de auto wetend dat je 'm weer naar het asiel gaat brengen
Jankend kwam ik daar binnen, de mensen vonden het heel erg voor ons (en ik voor de hond) en zeiden dat de vorige baas had gezegd dat hij
met katten kon, nou niet dus.

Verder heb ik eigenlijk nooit spijt gehad. Wel vond ik het af en toe moeilijk om 2 grote wat moeilijke honden te hebben en merk ik dat 1 hond
mij toch beter bevalt en we nemen dus nooit meer 2 grote honden bij elkaar, het is me teveel.
Ze hadden/hebben allemaal hun goede kanten en wat minder goede kanten, maar hé dat heb ik ook
Alle honden pasten gewoon bij ons, vanaf de eerste dag ben ik er ook aan gehecht en is het gewoon samen ervoor gaan

Spijt? Nee daarvoor zijn mijn honden me te dierbaar. Ik heb niet de makkelijkste honden (en gehad), maar ik ben blij dat ik ze heb (gehad) en dat ik van hun mocht leren.

Nanna schreef:Ja hoor. Hoppa en Wim.
Allebei hartstikke leuke hondjes an sich maar Wim was een jager en wegloper en Hoppa ging moeizaam met Bakkie.
Ik ga dat dan niet uit zitten lijden. Wim is nu gelukkig met zijn twee volle broers en 3000 m2 tuin en Hoppa heeft een baas voor zich alleen. We kunnen geen van allen koffiedik kijken en soms pakken dingen niet zo uit als je gehoopt had. En ik vind dat je dan niet te beroerd moet zijn om een plek te zoeken voor de hond waar ie wèl tot zijn recht komt.

Dit dus.

Ik moet wel zeggen dat ik erg veel respect heb voor mensen die wel gewoon door kunnen buffelen. Zoals Hilde .
Ik kan dat niet

van geen enkele hond spijt gehad. wel had ik sam en lola liever na elkaar gehad. 2 heftige honden samen ging ons goed af, maar er waren ook enorm veel beperkingen voor ons en voor de honden.

Geen seconde.

Tsja, spijt.
Ik had Kayleigh niet willen missen en heb enorm veel van haar geleerd.
Toch kostte het me na Kayl 2.5 jaar voordat ik weer een mechel durfde te nemen.
Want, zo ontzettend hard gewerkt met haar, alles voor haar gedaan en gelaten, en uiteindelijk was het niet genoeg. Als we haar niet hadden laten inslapen had ze nu waarschijnlijk gewoon nog geleefd...
Maar ik heb vaak genoeg gedacht, goh, haar zusje had met geen mogelijkheid zó erg kunnen zijn, hadden we nou toch die maar gekozen.

Nu heb ik Kayleigh-light, in de vorm van Flow Zelfde soort problemen, maar 10 keer milder. Deze keer doe ik het beter, voor Flow en voor de nagedachtenis van Kayl.

Ik heb Manu omdat mijn ex een Husky wilde en naar mijn mening veel te weinig van honden wist en/of ermee deed.

Als ik zelf een hond had gekozen was het absoluut geen hond als Manu geworden. Heb ik daar spijt van gehad?
JA.
Toen hij uit een kippenhok gevist werd en mijn droom van balletjes gooien op het strand in duigen viel, heb ik me afgevraagd of het niet beter was hem te plaatsen bij baasjes die het wel zouden weten. Ik heb zelfs met mijn ex besproken dat het echt zijn hond was.
Maar omdat ik zo aan de slag ben gegaan met hem en ik daar toen alle tijd voor had, ben ik enorm gehecht geraakt aan hem en zijn we een team geworden. Hij is voor mij een heel bijzondere hond, ik voel met hem een band die ik met geen enkel dier ooit heb gevoeld, ik zou voor hem door een zee van vuur gaan en ik geloof dat hij ook voor mij heel wat over heeft. We hebben iets heel bijzonders gecreëerd samen door de ellende maar ook leuke avonturen die we beleefd hebben.
Zou ik ooit weer een hond als Manu willen? Nee.
Hij heeft heel veel nadelen en ik geloof dat ik, heel eerlijk, meer plezier had gehad van een hond die niet jaagt en veel beter baasgericht is dan hij.
Man, dat voelt slecht om uit te spreken

Had ik dan zo'n bijzondere band met mijn hond gevoeld? Misschien wel. Maar wat leer ik veel van die rothond.
Hij mag dan een rothond zijn maar hij is wel míjn rothond en zijn positieve kanten zijn dan weer zo positief dat je die nadelen al gauw vergeet. Maar zorgeloos een losloopwandeling doen zal ik nooit kunnen doen. Nam ik er ook nog zo'n rot Podenco bij

Ik zeg altijd dat mijn honden makkelijk zijn als je eenmaal weet hoe ze in elkaar steken
En ik ben een heel gelukkig mens met zulke geweldige, lieve honden, laat dat voorop staan.

Dus ja, wel spijt maar toch ook weer niet

Spijt is een te groot woord, wel heb ik heel lang getwijfeld uit mijn eigen gefokte nestje welke ik aan ging houden.
Hondje met de klik of toch het hondje voor de kennel, ik ben voor de laatste gegaan, maar heb er lang last van gehouden.
Hoe gek ik ook op haar ben, en zal haar absoluut niet kwijt willen, heb geen spijt van haar, maar wel spijt dat ik niet voor het andere hondje ben gegaan. Maar spijt van haar zelf, nee absoluut niet.

Wat zeg je dat mooi en eerlijk, Nikki.
Ik kan me er ook helemaal in vinden.
Een stafford komt er hier ook niet weer want sommige nadelen zijn inderdaad best groot. Maar die "rothonden" gaan toch diep in je hart zitten. Ze worden een groot deel van je leven.
Ben vaak zo verliefd op hem, de schat met zn snoezige kop. Ik kan dan wel janken als ik er aan denk dat er een dag komt dat Xavi er niet meer is.
En toch zou een makkelijke hond ook wel eens makkelijk zijn.

Hylos schreef:Wat zeg je dat mooi en eerlijk, Nikki.
Ik kan me er ook helemaal in vinden.
Een stafford komt er hier ook niet weer want sommige nadelen zijn inderdaad best groot. Maar die "rothonden" gaan toch diep in je hart zitten. Ze worden een groot deel van je leven.
Ben vaak zo verliefd op hem, de schat met zn snoezige kop. Ik kan dan wel janken als ik er aan denk dat er een dag komt dat Xavi er niet meer is.
En toch zou een makkelijke hond ook wel eens makkelijk zijn.

Die hond is mijn wereld. Ik denk wel eens dat ik nog meer verliefd ben op hem dan op mijn vriend
Ik krijg gewoon vlinders in mijn buik van dat beest Hij is inderdaad een heel groot deel van mijn leven en ik wil dat nooit gaan missen. Het is een hond van goud, maar ook heel moeilijk.

En als ik dan de mensen zie die hun honden meenemen door het bos, de hei op, over het strand, lekker kunnen kletsen en hun hond maar wat kunnen laten doen, dan ben ik wel even jaloers. Ik wilde dat ook. Ik wilde een hond die om me heen danst tot ik de bal weer gooi, die alleen aangelijnd over de straat moet en verder lekker los kan scharrelen. Uma is wat dat betreft een stuk minder zorgen.
Manu moet ik als een havik in de gaten houden, en zijn karakter is ook zo sterk dat als ik maar even afgeleid ben, of minder in mijn vel zit, hij daar uitstekend misbruik van maakt
Uma niet, Cody niet, Manu wel. Die is dan VERSCHRIKKELIJK
Nu ben ik met hem op cursus en dan besluit hij me soms ook compleet te negeren. Dan ligt hij plat op de grond met zijn rug naar me toe. Sta ik daar met worst te zwaaien

Als ik zie dat Agnes lekker met Nanna de hort op gaat, dan wil ik dat ook. Maar ik kan dat niet.
Want ik kan dan niet kletsen, ik kan misschien niet eens mijn hond(en) loslaten. En ik vind dat echt, écht heel erg jammer.

Nee nooit geen spijt gehad met de honden.
Bij de katten wel ik had er spijt van dat ik bij de vorige poes Lotje haar zusje niet gelijk ook mee genomen had dat heeft best aan me geknaagt

De enige hond waar ik totaal niks mee had die heb ik niet zelf uitgekozen maar werd me opgedrongen door iemand die er vanaf moest.
Het was een dwergpinchermet vleermuisoren, ze kwam niks te kort hoor maar de klik was er niet en ik zat tot over mijn oren in de privéproblemen en net met hoogzwangerschap en bevalling.
Ze is vrij ploteling gestorven en alhoewel ik het heus wel zielig vond heb ik er niet echt om getreurd .

Spijt heb ik niet van Noa, hoe lastig ik het soms ook vind en er voor mij behoorlijk wat ideeën aangepast of afvallen door haar gedrag. Maar dan kijk ik naar haar en dan voel ik weer die liefde die ik de allereerste dag al bij haar had. Zoals rustig bij me kwam zitten, gewoon, dat was voldoende, dat doet ze nog steeds. Ok, het had leuk geweest als ze zich dan ook liet aanhalen, maar dat contactzitten vindt ze nog altijd heerlijk. En gelukkig gaat het voor de rest ook steeds een stukje beter. Had ik graag gewild dat ze gemakkelijker was geweest? Absoluut. Maar spijt van haar heb ik niet, ik ben nog altijd stikverliefd op haar en ik vind haar zo ontzettend mooi, dat eht met geen woorden te beschrijven valt.

Nee absoluut geen spijt ondanks dat het zusje van Pukie een toppertje eerste klas is maar die zie ik ook iedere week wel twee of drie keer, de zusjes logeren bij elkaar maar eerlijk is eerlijk, zuslief is net met alles wat beter, wat slimmer, wat liever, wat gehoorzamer hahahhaha maar ik zou mijn kanjer voor geen goud willen missen dus nee, geen spijt hier.

Tallie was de laatste uit het nest, zij zou naar het buitenland maar dat ging niet door, dus kon ze naar mij. Geen keuze gehad dus, maar de klik was er zeker wel. Ze was een behoorlijk pittig ding met een hele eigen mening, ik heb ontzettend veel van haar geleerd. Met grote regelmaat met de handen in het haar gezeten, en brullend op de bank omdat ik het niet meer wist Spijt heb ik nooit gehad, je leest wel eens dat de honden waar je het hardst aan moet werken het diepste in je hart gaan zitten, en dat is wel waar denk ik. Ik ken haar broertje en een aantal van haar zusjes en het zijn geweldige honden, maar ik zou niet willen ruilen. Wereldhond die zwarte

Ita werd na een dag teruggebracht en daarom mocht ik haar hebben, dus keuze had ik niet.
Ik had het nestje een keer gezien en toen was juist zij me wel opgevallen, dus zeer waarschijnlijk had ik haar ook gekozen als ik wel keuze had gehad.

Geen moment spijt gehad

ik denk overigens ook dat het zelden voorkomt dat je een nestgenootje ziet en denkt: die had ik liever willen hebben. Ook omdat je die hond natuurlijk nite zo goed kent als je eigen hond. En andermans hond is toch weer anders opgevoed en dat vormt ook de hond denk ik.

Ik zou idd ook geen nestgenootje willen van Ivy, maar ik heb sowieso de mooiste gekregen en karakter past ook perfect bij mij. Twijfelden tussen 2 maar ik vond Ivy net wat leuker qua karakter. Andere mensen met weimpjes zijn altijd verbaasd hoe rustig Ivy is;p Ik had eerste keus, samen met fokker gekozen. Zou ook alleen een rashond nemen als ik eerste keus heb. Volgende is dochter van Ivy dus dan kan ik ook weer mooi weken kijken hoe ze zijn en heb ik eerste keus.

Nanna schreef:Ja hoor. Hoppa en Wim.
Allebei hartstikke leuke hondjes an sich maar Wim was een jager en wegloper en Hoppa ging moeizaam met Bakkie.
Ik ga dat dan niet uit zitten lijden. Wim is nu gelukkig met zijn twee volle broers en 3000 m2 tuin en Hoppa heeft een baas voor zich alleen. We kunnen geen van allen koffiedik kijken en soms pakken dingen niet zo uit als je gehoopt had. En ik vind dat je dan niet te beroerd moet zijn om een plek te zoeken voor de hond waar ie wèl tot zijn recht komt.

Vind ik ook, als je echt een andere plek kan vinden waar die hond beter past, waarom niet.

ik heb van iedere pup weer spijt gehad, dat zindelijk maken en alles wat er sneuvelde, en ik die totaal onkundig en ongeduldig is , het is gewoon geen combinatie.
En toch doe ik het iedere keer weer en het komt ook iedere keer wel redelijk goed.Als ze pup af zijn hahahahaha
Ik vraag niet veel van de honden en misschien zelfs wel te weinig waardoor ze soms gedrag vertonen waar ik me aan erger maar dat ligt voornamelijk aan mezelf dus.
Maar niet zo spijt als "had ik maar een ander ras of broertje of zusje gekozen" die keuzes had ik eigenlijk ook nooit maar ik geloof in het lot, deze honden kwamen allemaal op mijn pad met een reden, denk ik. Dus in die zin echt geen spijt.

Nee gelukkig niet!
Er waren nog twee pups vrij uit een nest van 5 waar ik uit kon kiezen. Als ze alle 5 nog vrij waren geweest had ik toch ook voor Diesel gekozen. Twee broers hebben we later nog een keer ontmoet, ook het broertje waar ik toen ook voor kon kiezen. Was toch wel heel benieuwd hoe hij was uitgegroeid en naar zijn karakter. Maar ik had een goede keus gemaakt! (wist ik al )

sbientje schreef:ik denk overigens ook dat het zelden voorkomt dat je een nestgenootje ziet en denkt: die had ik liever willen hebben. Ook omdat je die hond natuurlijk nite zo goed kent als je eigen hond. En andermans hond is toch weer anders opgevoed en dat vormt ook de hond denk ik.

Ik zou best nog een broer of zus van Xygan willen hebben. Maar dan wel voor erbij niet in plaats van...
Het is zo'n leuk nest geworden tot op heden, zie nog een paar keer per week 3 broers van hem die ik instructie geef met trainen en dagelijks lees en zie ik wel iets op fb zowel van hen als van de andere broers en zussen.

De broers en zussen van Benthor waren al verkocht. Dat heb ik nooit begrepen, dat de leukste van het nest als laatste over was. Ik ben er namelijk van overtuigd dat leuker zijn dan Benthor onmogelijk is.
Iarik heeft ons uitgezocht en daar ben ik nog steeds heel blij mee. Wij konden kiezen uit meerdere pups en Iarik kwam steeds naar ons toe en bleef contact zoeken. Ook al de leukste van het nest dus.
Mukkie komt uit het asiel. Toch weet ik zeker dat ook zij de leukste uit het nest is.

Ik heb dus nooit spijt gehad.

Nope. Met Sally hebben we nog wel eens een heel klein beetje "spijt" gehad. Omdat het een verknipt broodfok hondje is.
Maar met Sammy, Isa en Noortje niet hoor.

Flo komt uit een nestje van 8 pupjes. Ik wilde graag een teefje en kon nog uit 2 kiezen. Het baasje gaf me gelijk Flo haar zus in handen. Dit was fysiek gezien een mooi(-er) hondje. Wat groter dan Flootje, mooie lange benen en een mooie 3 kleur vacht met witte / bruine en zwarte tekening. Evengoed wist ik heel zeker dat het Flo zou worden. Flo had een hele lieve zachte uitstraling. In vergelijking was het gedrag van zus veel 'woester en wilder'. Flo had toen al een vlooienallergie en zat onder de korsten, ook was ze wat aan de dunne kant. Maar dat knapte thuis heel snel op. Ik ben ontzettend blij met Flo, het is zo'n onwijs fijne hond ! ! Ik kan me gewoon niet voorstellen dat ik ooit nog zo'n lief beest zal vinden (en durf er daarom ook geen 2e bij te nemen). Evengoed denk ik nog vaak aan haar zus. Mijn moeder was mee te kijken naar de pups en had een voorkeur voor het zusje, dat was zo'n heerlijk pittig bommetje energie. De volgende dag zei ze ' zullen we het zusje ook op gaan halen ?' Dat hebben we dus serieus overwogen, Flo paste beter bij mij, maar het zusje was minstens even leuk. We hebben het uiteindelijk niet gedaan, misschien heb ik daar wel een beetje spijt van:)

Stapper schreef:Bij de fokker aangegeven dat uiterlijk niet belangrijk was (een GBGV) maar gedrag wel gezien vorige ervaring met een aanschaf van een pup.
Op de show was feedback op haar honden dat ze teveel een werkuiterlijk hadden maar alle puppen ook na een jaar sociaal en daar wilde we.
ruim 1 jaar gewacht en bij aanschaf wilde we perse de uitslag van de gedragstest en oordeel fokker volgen. Uit de gedragstest bleek; Bommel was perfect voor ons.
Iemand anders wilde "onze" hond graag maar de fokker antwoorden "nee, test wijst uit dat deze hond het beste naar dat gezin kan".
Deze persoon kwam later nog vragen en kijken of Bommel echt zo tof was....en ja dat was hij, als hij maar niet zo ontzettend allergisch was geweest en HD had gehad.
De persoon die Bommel graag had willen hebben heeft een ander hond uit datzelfde nest is ook een hele lieve hond die optreed bij diverse reclames en Dr. Deen geloof ik. Als de fokker toen niet zo eerlijk was geweest......dacht ik toen met regelmaat
maar dan hadden we nu onze Bente niet gehad.

Gedragstest? mag ik vragen wat voor een gedragstest ze af nam???
Daar heb ik bij de bgv's namelijk nog noooooit van gehoord.

Nee, geen tel spijt, van alle 3 niet. Al past Dumás me het minste
Csiva is mijn schaduw. Met haar kan ik lezen en schrijven en ze weet dingen al voor ik ze uitgesproken heb.
Luca is mijn lieve luilak en Dumas mijn drukke blafmachine.
Dumas was natuurlijk geen keuze, herplaatser. Luca was de enige zwarte reu is het nest dus ook geen keuze aangezien we een zwarte reu wilden. Zo goed, uitgezocht op kleur
Csiva heeft mijn vriend 'gekozen'. Ik vroeg of hij er eentje met gekke ogen wilde of een zonder staart, hij ging voor de gekke ogen

ja soms wel, niet vanwege de karaktertjes maar 2 honden vind ik voor mezelf alleen soms lastig, misschien was het anders geweest als het beide super makke lammetjes waren maar dat zijn ze niet. Ik zal ooit terug gaan naar 1 hond (misschien 2 qua overlapping, een oudere die met pensioen is en een jong ding) maar 2 met het zelfde energieniveau, nope, dat nooit meer.
Neemt niet weg dat het absoluut genieten is met ze, dan maar een berg aanpassingen.

Ik kan eigenlijk nog niet echt meepraten want we hebben onze pup nog maar 2,5 maand. Maar hij is precies wat we wilden.
We hebben lang gezocht naar welk ras bij ons zou passen en daar zaten best wat haken en ogen aan want hij moet hele dagen mee kunnen naar de markt op een plein met veel duiven. Dus niet te waaks geen jachtinstinct, geen werkhond, sociaal. Dan nog 2 baasjes die misschien niet altijd even consequent zijn en onze 1e hond. We zijn uitgekomen bij een labradoodle. Eerst had ik gekeken bij een nestje en aanbetaald, maar daar had ik toch geen goed gevoel bij. Toen ontdekte ik dat dat adres bekend stond als broodfok. Hondje afgezegd. Ons kind helemaal verdrietig en ik ook niet blij. Kregen we een tip van een ander nest. Er was nog 1, een teefje. Maar man wilde een reu. Toen een afzegging voor een reu. Wij kijken en het beestje kroop meteen bij mij op schoot toen ik in de werpkist ging zitten. Verder geen keus gehad en deze genomen maar hij is echt wat we willen. Lief, aanhankelijk, sociaal, kan los, ontzettend leerbaar, snel zindelijk. Op p de markt is hij al populair sommige mensen komen speciaal hem gedag zeggen. Zoon van 8 is dol op hem en hij lief voor zoon . Van de week huilde ik een keer likte hij een traan weg....Misschien doen heel veel honden dat wel ik weet het niet maar wij zijn er blij mee.
En de puberteit moet nog komen I know misschien praat ik over een half jaar wel heel anders. Maar voor nu, dit is een fantastische hond die precies bij ons past.